«Παλαιστίνη - Η ιερή γη που ποτίζεται με αίμα». Κατά τους βιβλικούς χρόνους στην περιοχή αυτή εγκαταστάθηκαν τελικά οι περιφερόμενοι μέχρι τότε Εβραίοι, καθοδηγούμενοι από τον Θεό ως τον "τόπο της Επαγγελίας".Έτσι ξεκινώντας οι Εβραίοι τους πρώτους πολέμους με άλλους λαούς της περιοχής δημιούργησαν δύο βασίλεια, του Ιούδα και του Ιακώβ υπό τη κυριαρχία των οποίων περιήλθε όλη η περιοχή. Και για τον Χριστιανισμό η ίδια αυτή περιοχή χαρακτηρίζεται ως "Άγιοι Τόποι" αφού εκεί έζησαν και δίδαξαν ο Χριστός και οι Απόστολοι. Αλλά ακόμη και για τον Ισλαμισμό αυτός ο τόπος είναι επίσης ιερός αφού κάποιες τοποθεσίες συνδέονται με τον Προφήτη Μωάμεθ.
Ο Παλαιστινιακός λαός, αποτελεί τους σύγχρονους απόγονους των αρχαίων Φιλισταίων, των λαών που έζησαν στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης ανά τους αιώνες, και που σήμερα είναι κατά κύριο λόγο πολιτισμικά και γλωσσολογικά Άραβες λόγο του εξαραβισμού της περιοχής τους. Παρά τους διάφορους πολέμους και εξόδους (1948, 1944-56, 1967) σχεδόν ο μισός από τον παγκόσμιο πληθυσμό παλαιστινίων εξακολουθεί να κατοικεί στην ιστορική Παλαιστίνη, στην περιοχή της Δυτικής Όχθης, στη λωρίδα της Γάζας και στο Ισραήλ. Σε αυτή την περιοχή συνολικά, οι Παλαιστίνιοι αποτελούσαν το 49%, δηλαδή περίπου 4 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι. Ο επιπολιτισμός, ανεξάρτητα από τον προσηλυτισμό στο Ισλάμ, είχε ως αποτέλεσμα οι Παλαιστίνιοι να είναι γλωσσολογικά και πολιτιστικά Άραβες. Η καθομιλουμένη των Παλαιστινίων, ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους, είναι η παλαιστινιακή διάλεκτος των αραβικών. Πολλοί άραβες πολίτες του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων είναι δίγλωσσοι και μιλούν άνετα την εβραϊκή.
Η πρώτη απαίτηση για εθνική ανεξαρτησία εκδηλώθηκε από το Συροπαλαιστινιακό Κογκρέσο στις 21 Σεπτεμβρίου 1921. Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (P.L.O.) η οποία ιδρύθηκε το 1964, είναι οργανισμός ομπρέλα για ομάδες που εκπροσωπούν τον παλαιστινιακό λαό στη διεθνή κοινότητα. Η Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή, που ιδρύθηκε επίσημα ως αποτέλεσμα των συμφωνιών του Όσλο, είναι μεταβατικό κυβερνητικό σώμα υπεύθυνο για τη διακυβέρνηση των παλαιστινιακών πληθυσμιακών κέντρων στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Από το 1978, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει καθιερώσει την ετήσια Διεθνή Ημέρα Αλληλεγγύης με τον Παλαιστινιακό Λαό. Σήμερα 135 ανεξάρτητες χώρες μέλη του ΟΗΕ αναγνωρίζουν την ανεξαρτησία του Κράτους της Παλαιστίνης. Ο αγώνας του Γιασέρ Αραφάτ για απελευθέρωση και ειρήνη της Παλαιστίνης δεν έχει ακόμη ευοδωθεί ενώ ούτε και η Ελληνική Βουλή έχει αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης.
Υπεραστικοί - "Παλαιστινιακό" / "Philistine"
https://www.youtube.com/watch?v=OtQtQfA4yzs
Καραϊσκάκεια 2014 -- Χορευτικό συγκρότημα «SAKHNIN» από την Παλαιστίνη
https://www.youtube.com/watch?v=ZdGH3nAsoDY
Παραδοσιακή μουσική από την Παλαιστίνη
Η ονομασία Παλαιστίνη είναι ελληνική που προέρχεται από την εβραϊκή Πλεσέτ (=χώρα των Φιλισταίων) που αναφέρονταν σε μια μικρή παράλια χερσαία ζώνη που ονομάζονταν επίσης και Φιλισταία. Οι δε Ρωμαίοι, τον 2ο αιώνα π.Χ., ονόμαζαν τη περιοχή "Παλαιστίνη της Συρίας", ως περιοχή της Συρίας που περιελάμβανε την Ιουδαία.
Ενώ είναι αρχαιολογικά πιθανό να υπάρχει προέλευση και κατά συνέπεια σύνδεση με κάποια φύλα που έφυγαν από την αρχαία Κρήτη και αναφέρονται μεταξύ άλλων σε κείμενα της Γραμμικής Β και εδώ ως "Πελεστέτ". Το όνομα Παλαιστίνη αναβίωσε και καθιερώθηκε επίσημα ως ανεξάρτητο
έδαφος από τον Ιορδάνη ποταμό μέχρι τις ακτές της Μεσογείου μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το 1917 μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ξεσηκώθηκαν και οι Άραβες και για τη δική τους ανεξαρτησία. Τότε η Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), τους υποσχέθηκαν πλήρη ανεξαρτησία με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου οπότε και ξεκίνησε ο ένοπλος απελευθερωτικός τους αγώνας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτών ακολούθησε η περίφημη "Διακήρυξη του Μπαλφούρ", η οποία και προσδιόριζε μία "εθνική εστία" μόνιμης βάσης των Εβραίων στη Παλαιστίνη, η οποία κατά την διάρκεια των απελευθερωτικών εκείνων επιχειρήσεων είχε ανακηρυχθεί ως "κράτος κατ΄ εντολή" της Κοινωνίας των Εθνών υπό αγγλική προστασία. Καθεστώς που παρέμεινε μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1947 ο ΟΗΕ ψηφίζει την ιστορική απόφαση 181 με την οποία επιβλήθηκε διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο διαφορετικά κράτη κατά γλώσσα, πολιτισμό και θρησκεία: ένα αραβικό, και ένα εβραϊκό, το Ισραήλ. Συνέπεια αυτού ήταν το 1948 να εκδηλωθεί ένα άνευ προηγουμένου κύμα επιθέσεων σιωνιστικών τρομοκρατικών ομάδων με μια κλιμακωτή κατάληψη πόλεων και χωριών της Παλαιστίνης. Έναντι αυτών οι Παλαιστίνιοι εξεγείρονται εναντίον αυτής της νέας αποικιοκρατίας και κατά των Άγγλων. Και ενώ ακολουθεί βίαιη κατάπνιξη της εξέγερσης των Παλαιστινίων ο Μπεν Γκουριόν εξαγγέλλει την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Τότε τα στρατεύματα των γειτονικών αραβικών χωρών εισέβαλαν και αυτά στη Παλαιστίνη. Έτσι το τέλος εκείνου του έτους βρίσκει την άλλοτε Παλαιστίνη χωρισμένη σε τρία τμήματα:
Το μεγαλύτερο τμήμα 78% να έχει καταληφθεί από το Ισραήλ.
Η λεγόμενη Δυτική Όχθη να είναι προσαρτημένη στην Ιορδανία
Και ένα 1,5% η λεγόμενη Λωρίδα της Γάζας να τίθεται υπό τον έλεγχο και τη Διοίκηση της Αιγύπτου, επί βασιλείας Φαρούκ.
Υπολογίσθηκε ότι 750.000 Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν τότε από τα πάτρια εδάφη και κατέφυγαν άλλοι στη Γάζα άλλοι στην Ιορδανία, άλλοι στον Λίβανο και άλλοι στη Συρία.
Το 1964 δημιουργείται εξ ανάγκης η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, γνωστότερη με το αγγλικό αρκτικόλεξο PLO (προφερόμενο Πι-Ελ-Όου) η οποία και τίθεται ως νόμιμη εκπρόσωπος και προστατευτική ομπρέλα όλων των Παλαιστινίων. Συγκεκριμένα τον Οκτώβριο του 1974 στη συνάντηση κορυφής όλων των αραβικών χωρών στο Ραμπάτ του Μαρόκου ο Αραβικός Σύνδεσμος αναγνώρισε την PLO (ή ελληνικά ΟΑΠ) ως τον μοναδικό εκπρόσωπο των Αράβων της Παλαιστίνης.
Το Ισραήλ ελέγχει την περιοχή από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, οπότε την πήρε από την Αίγυπτο και την Ιορδανία.
Αυτόν τον καιρό, η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή (ΕΠΑ) οραματίζεται την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα περιλαμβάνει όλη ή μέρος της Δυτικής Όχθης, τη Λωρίδα της Γάζας και την ανατολική Ιερουσαλήμ, ζώντας ειρηνικά με το Ισραήλ υπό μια δημοκρατικά εκλεγμένη και αξιόπιστη κυβέρνηση. Η ΕΠΑ ωστόσο, δεν διεκδικεί κυριαρχία επί κανενός εδάφους και επομένως δεν είναι η κυβέρνηση του διακηρυγμένου το 1988 "Κράτους της Παλαιστίνης".
Η διακήρυξη του 1988 εγκρίθηκε σε μια συνάντηση στο Αλγέρι, με ψήφους 253-46 και δέκα αποχές. Η διακήρυξη επικαλέστηκε την Συνθήκη της Λωζάνης (1923) και την Απόφαση 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ υπέρ του ισχυρισμού για ένα "Κράτος της Παλαιστίνης στα δικά μας παλαιστινιακά εδάφη με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ". Το ισχυριζόμενο "Κράτος της Παλαιστίνης" αναγνωρίσθηκε αμέσως από τον Αραβικό Σύνδεσμο και περίπου οι μισές κυβερνήσεις του κόσμου το αναγνωρίζουν σήμερα. Διατηρεί πρεσβείες σε αυτές τις χώρες (που αποτελούνται συνήθως από αποστολές της ΟΑΠ). Το Κράτος της Παλαιστίνης (από το 2013) αναγνωρίζεται από το 70% των κρατών-μελών των Ηνωμένων Εθνών, όχι όμως από το Ισραήλ.
Γιάσερ Αραφάτ (24 Αυγούστου 1929 - 11 Νοεμβρίου 2004)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μοχάμεντ Αμπντέλ Ραούφ Αραφάτ Αλ Κούντουα Αλ Χουσεϊνί όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, υπήρξε πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής και ηγέτης της Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Ο Αραφάτ έλαβε μέρος στον πόλεμο στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1947-49 και μετά την ήττα των Αράβων επέτρεψε στο Κάιρο. Από το 1949 έως 1956 σπούδασε μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Βασιλιάς Φουάντ Β' (Πανεπιστήμιο του Καΐρου) της Αιγύπτου.
Στα 1959 ίδρυσε την Φατάχ (που σημαίνει "νίκη") ενώ παράλληλα δούλεψε ως μηχανικός στους πετρελαιαγωγούς του Κουβέιτ. Το 1967, ξέσπασε ο πόλεμος των «έξι ημερών», μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών,ο οποίος τερματίστηκε με ήττα και πάλι των αραβικών κρατών. Το 1964 ιδρύθηκε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης γνωστή διεθνώς ως PLO (Palestine Liberation Organization) με σκοπό να ενώσει τις διάφορες παλαιστινιακές ομάδες αντίστασης ενάντια στην ισραηλινή κατοχή της αραβικής Παλαιστίνης. Το 1969 πρόεδρος της PLO εκλέχτηκε ο Γίασερ Αραφάτ.
Εκπρόσωπος της ΟΑΠ
Τον Οκτώβριο του 1974 η Αραβική Συνδιάσκεψη αναγνώρισε την PLO (ΟΑΠ, Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) ως τον μοναδικό εκπρόσωπο του Παλαιστινιακού λαού και ένα μήνα αργότερα ο Αραφάτ συμμετείχε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ως αντιπρόσωπος της. Τον Ιούνιο του 1982, οι Ισραηλινοί στην προσπάθεια τους να καταστρέψουν την PLO, που δρούσε από το γειτονικό Λίβανο, ξεκίνησαν μια σαρωτική εισβολή, που εξελίχτηκε σε πραγματικό πόλεμο. Το αποτέλεσμα ήταν μεγάλες σφαγές αμάχων στα στρατόπεδα προσφύγων Σάμπρα και Σατίλα από φανατικούς, με την ανοχή των Ισραηλινών δυνάμεων. Μετά τα παραπάνω γεγονότα ο Αραφάτ και η ηγεσία της PLO μεταφέρθηκαν στην Τυνησία.
Το 1987 ξέσπασε η πρώτη ιντιφάντα (που σημαίνει "εξέγερση") ενώ το 1988 το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο (PNC) αποδέχθηκε την απόφαση 242 του ΟΗΕ που, μεταξύ άλλων, αναγνωρίζει το κράτος του Ισραήλ.
Το 1991 στη Συνδιάσκεψη της Μαδρίτης στο θέμα της Παλαιστίνης δεν σημειώθηκε καμία πρόοδος, το 1993 όμως με τη Συμφωνία του Όσλο, παραχωρήθηκε περιορισμένη αυτονομία στην Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη.
Τον Ιούνιο 1994 ο Γιάσερ Αραφάτ —μετά από 27 χρόνια— επέτρεψε στην Λωρίδα της Γάζας και την Ιεριχώ για να αναλάβει την ηγεσία της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής (PNA).
Το φθινόπωρο του 1994 ο Αραφάτ, ο Γιτζάκ Ράμπιν και ο υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ Σιμόν Πέρες τιμήθηκαν με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Το 2000, ξέσπασε η δεύτερη ιντιφάντα (εξέγερση), και ο Γιάσερ Αραφάτ πρότεινε τη λύση των δύο κρατών: οι Παλαιστίνιοι θα αναγνώριζαν το Ισραήλ, με αντάλλαγμα τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στα εδάφη που είχαν καταληφθεί το 1967 από το Ισραήλ. Ο Τζορτζ Μπους χαρακτήρισε τον Γιάσερ Αραφάτ «αποτυχημένο ηγέτη» το 2001. Από το Δεκέμβριο του 2001 ο Αραφάτ παρέμεινε αποκλεισμένος στο αρχηγείο του στη Ραμάλα, κυκλωμένος από ισραηλινά στρατεύματα. Έπειτα από αμερικανικές πιέσεις, απελευθερώθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 2002. Το 2004 η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε με αποτέλεσμα να πεθάνει σε νοσοκομείο το Παρισιού το Νοέμβριο του 2004. Σύμφωνα με τα ιατρικά αρχεία, ο Αραφάτ πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία, που προήλθε από εντερική φλεγμονή, σε ηλικία 75 ετών. Σύμφωνα με αναλύσεις που έγιναν σε ελβετικό εργαστήριο το 2012, εξετάστηκε η πιθανότητα δηλητηρίασης του με ραδιενεργό πολώνιο. Ο έλεγχος προσωπικών αντικειμένων του Αραφάτ έδειξε την ύπαρξη ιχνών πολωνίου. Παρόλα αυτά, Ρώσος αξιωματούχος δήλωσε στις 15-10-2013 πως τελικά δεν βρέθηκαν ίχνη πολωνίου σε έρευνα από ρώσικο εργαστήριο.
Λίγα χρόνια πριν πεθάνει, φέρεται να ασπάστηκε τον Χριστιανισμό.