ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΟΙ
"Άλλη πια πατρίδα δεν μας απόμεινε
παρά τουτα τα ξερολίθαρα κι οι φτέρες,
ούτε άλλο βήμα προς τα πίσω δεν μπορούμε πια να κάμουμε
χωρίς να βρεθούμε ανέστιοι και απάτριδες.
Τα χώματα τούτα που μας ξέμειναν θα τα κρατήσουμε με τα δόντια και με τα νύχια μας ακόμα."
Η βάρβαρη τουρκική εισβολή και η εκ τοτέ συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή μεγάλου τμήματος του νησιού αποτελεί πραγματικό όνειδος για τις μεγάλες δυνάμεις και τις σύγχρονες πολιτισμένες κοινωνίες αλλά και ένας βαρύτατος πόνος για τους Έλληνες της Κυπρίους. Οι άνθρωποι της έκαναν το πόνο τους τράγουδι και έτσι μας χάρισαν τραγούδια σπάνιας ομορφιάς κα δόξας. Η ιστορία του αναμφισβήτητη και η ελληνικότητα του αδιαφιλονίκητη. Ο ίδιος Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Ευριπίδης, ο Σεφέρης, ο Παλληκαρίδης, ο Μόντης, ο Λυκαύγης, ο Χαραλαμπίδης, η Αγγελίδου, ο Μαλένης τόσοι και τόσοι έγραψαν για εκείνη.
ἐς γῆν ἐναλίαν Κύπρον, οὗ μ' ἐθέσπισεν...
Αντικατοχικά Τραγούδια
Λογαριάσατε Λάθος, Αμμόχωστος, Θα σταθούμε στην γή που μας γέννησε, Καρτερούμεν, Ο νεκρός στρατιώτης, Γυρισμός, Ένα Σαββάτο, Θαλασσοφίλιτη μου γη, Βαράτε του του χάρου, Κόντρα στην διχοτόμηση, Πικρά τα βράχια, Το όνειρο, Αν βουληθώ αγάπη μου, Κερύνεια, Την άνοιξη ποιος την πρόδωσε, Ίτε, Πατρώα γή, Όμως εγώ δεν ξεχνώ δεν ξεχνώ, Τρία πουλιά πετάσασιν, Χώμα που περπάτησα, Του Βαγορή, Η δική μου η πατρίδα
Το Πορίζιν (Ματσικόριδον μου άσπρο)
https://www.youtube.com/watch?v=slOmH03mJdY
Στίχοι: Ανδρέας Λουκάς Μουσική: Γιώργος Καλλής
Πρώτη Εκτέλεση: Δημήτρης Φανής, 1994 Διαγώνισμος Σύνθεσης Κυπριακού Τραγουδιού
Εκτέλεση: Χριστίνα Τσιέλεπου
Ένα ντοκιμαντερ του Κ. Γκιουλέκα για την Τουρκική Εισβολή
Στίχοι: Θεοδόσης Πιερίδης
Μουσική: Μιχάλης Χριστοδουλίδης
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας
Δίσκος: "Ες Γήν εναλίαν Κύπρον", 1992
Αν θα σημάνει γρήγορα της λευτεριάς καμπάνα
και με στοργή θ΄ αγκαλιαστούν η κόρη και η μάνα
και με στοργή θ΄ αγκαλιαστούν η κόρη και η μάνα
Η Κύπρος είναι Ελληνική
Και ένα εξαιρετικό βιβλίον προς ανάγνωση: Πεθαίνωνας στην Κύπρο του Σπύρου Παπαγεωργίου
Κύπρος μου όμορφο νησί
ΑπάντησηΔιαγραφήΝύφη του μεσογείου,
Έχεις τα μοναστήρια σου
Με τους πολλούς Αγίους.
Τις ομορφιές σου Κύπρος μου
Πολλοί έχουν ζηλέψει,
Και προσπαθήσανε πολλοί
Καθένας να στις κλέψει.
Έζησες χρόνια στο ζυγό
Πολλές φυλές περάσαν,
Μα τα παιδιά σου πάλεψαν
Ποτέ δεν σε ξεχάσαν.
Ο τούρκος σε λιμπίστηκε
Και σου την έχει πέσει,
Τράβηξε τη χαντζάρα του
Σε χώρισε στη μέση.
Κι΄ εσύ βοήθεια ζητάς
Τα κράτη να σε νιώσουν,
Και τα δύο κομάτια σου
Πάλι να τα ενώσουν.
Να πάψεις να αιμορραγείς
Στις δύο τις πλευρές σου
Να πέσουν τα οδοφράγματα
Να κλείσεις τις πληγές σου
ΑΦΙΕΡΩΜΑ : ΚΥΠΡΙΑΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ' ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ
ΚΥΠΡΟΣ , ΙΟΥΛΙΟΣ 1974
Πως γίνεται αυτή τη νύχτα να σκοτώσης ,
πως γίνεται αυτή τη νύχτα να σκοτωθής
που κατέβηκε απάνω στις στέγες ,
που άπλωνε χαδιάρικη γάτα απάνω στις στέγες η Μεγάλη
΄Αρκτος
και χοροπηδάν στα κεραμίδια τ' αστεράκια της
με φωνές και τσιτσιβίσματα κ' έρωτα ;
ΤΑ ΠΕΡΙΒΟΛΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟΥ ΜΟΡΦΟΥ
( ΜΕΤΑ ΤΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ )
Καλύτερα που δεν ήξερα
πως εκείνη ήταν η τελευταία φορά που σας έβλεπα ,
καλύτερα που δεν προαισθάνθηκα
πως εκείνη ήταν η τελευταία φορά που σας έβλεπα .
Γιώργος Πάτσος
ΝΥΧΤΑ
΄Επλεα σε μια θάλασσα από φάρμακα
Νύχτα , με μια βροχούλα πλαστική
να με τυραννά
Χωρίς να ξέρω να φωνάξω τα ονόματα
των πουλιών , των λουλουδιών και των θεών ,
να τρέξουν να με σώσουν .
Μα πάνω στο κομοδίνο , δέκα εκατοστά από την απόγνωση ,
καραδοκούσαν μειλίχιοι οι ποιητές , με τα ταξίδια και τις γιορτές τους
να μου χαμογελούν .
΄Ανοιξα τη χάρτινη πόρτα και άναψα το καντήλι .
Κι ωσάν κύμα ωστικό , με ιριδίζοντα χρώματα άπλωσε το φως .
Ξημέρωσε με μιας
Και οι γυμνές πατούσες μου ευγνωμονούσαν το κρύο μάρμαρο
Σ' αυτή την ξαφνική καλοκαιρία
Γιώργος Πετούσης
ΟΙ ΤΥΜΠΑΝΙΑΙΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
Σκουντουφλούσε...
Στο φεγγαρόφωτο
όσο που ξεχώριζαν διάσπαρτοι
οι τυμπανιαίοι νεκροί .
Το φώσφορο .
Συμπολεμιστές
φίλοι
επίμονα απ' τα κουφάρια τους
με γυάλινα μάτια
τον κοιτούσαν .
'' ΄Αταφους που μας αφήνεις ; ''
Τον ρωτούσαν .
( 20.8.1998 )
Νάντια Στυλιανού
ΚΥΠΡΟΣ 74
Η θάλασσα
ένα υπερχρονικό παραμύθι
με οξεία Διαίσθηση...
Και μεις που γυρεύαμε
μια χούφτα γης δική μας...
Τώρα μια παλάμη
πυρπολημένη στο Κόκκινο
γεμάτη στάχτες από όνειρα
με βορεινή ανάσα .
Τα ονειρά μας πάλι ,
δεν ήταν άθραυστα .
Οι κανονισμοί σε απόλυτη ακρίβεια...
Το Παιχνίδι θα το συντρόφευαν
πάντα αποσιωπητικά...
΄Επειτα ο αγώνας κερδίζεται
σ' ένα λείο επίπεδο
χωρίς κυρτώσεις .
-Παρασπονδία !
Το παιχνίδι
δεν ήταν τίμιο
Κανείς δεν μπόρεσε
να το αποκρυπτογραφήσει...
Το παιχνίδι ήταν ΄Ατιμο!
Χάσαμε πρώτοι
κι αφεθήκαμε στο μέσον ...
Πέτρος Στυλιανού
ΑπάντησηΔιαγραφή( Μνήμη του αγνοούμενου πολεμιστή , του εξαίρετου
ανθρώπου και φίλου συνταγματάρχη Τάσου Μάρκου )
ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΟΙ
΄Αλλη πια , σύντροφοι , πατρίδα δεν μας απόμεινε
παρά τούτα τα ξερολίθαρα κι οι φτέρες
ούτε άλλο βήμα προς τα πίσω
δεν μπορούμε πια να κάνουμε
χωρίς να βρεθούμε
ανέστιοι κι απάτριδες .
Τα χώματα τούτα που μας ξέμειναν
που κρύβουνε στα σπλάχνα τους
των πατεράδων τις ιερές λήκυθες
οινοχόες κι αμφορείς
και τις αναθηματικές τερρακότες
τα ίδια τους τα μυρωμένα λείψανα
απ' την αμφιλύκη των αιώνων
θα τα κρατήσουμε με τα δόντια
και με τα νύχια μας ακόμα .
Μέτωπο μιας Μηλιάς , Αύγουστος , 1974
΄Ελλη Παιονίδου
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
λύσανε τα σαντάλια τους , τα μέλη αποσταμένα
έγειραν να ξεκουραστούν
σιγά σιγά , μην ακουστούν
βγήκανε τα φαντάσματα σεριάνι , ένα ένα .
ετούτο βγήκε απ' τα προικιά της πρώτης θυγατέρας
εκείνο από την τσιμινιά
και σμίχτηκε στη γειτονιά
με τις χαρούμενες φωνές που κουβαλά ο αέρας .
φαντάσματα , φαντάσματα του χθεσινού μας κόσμου
γιατί δε χάνεστε κι εσείς
μέσα στα βάθη της ψυχής
κι αβάσταχτα μας φέρνετε ευωδιά χαμένου δυόσμου ;
( Τραγούδια του χαμένου δυόσμου , 1979 )
Κυριάκος Χαραλαμπίδης
ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Παιδί με μια φωτογραφία στο χέρι
με μια φωτογραφία στα μάτια του βαθιά
και κρατημένη ανάποδα με κοίταζε .
Ο κόσμος γύρω του πολύς κι αυτό
είχε στα μάτια του μια φωτογραφία ,
στους ώμους του μεγάλη και αντίστροφα -
στα μάτια του μεγάλη , στους ώμους πιο μικρή ,
στο χέρι του ακόμα πιο μικρή .
΄Ηταν ανάμεσα σε κόσμο με συνθήματα
και την κρατούσε ανάποδα μου κακοφάνη .
.
Κοντά του πάω περνώντας πινακίδες
αγαπημένων είτε αψίδες και φωνές
που ' χαν παγώσει και δε σάλευε καμιά .
΄Εμοιαζε του πατέρα του η φωτογραφία .
Του τήνε γύρισε ίσια κι είδα πάλι
τον αγνοούμενο με το κεφάλι κάτω .
΄Οπως ο ρήγας ο βαλές κι η ντάμα
ανάποδα ιδωμένα βρίσκονται ίσια ,
έτσι κι αυτός ο άντρας ιδωμένος ίσια
γυρίζει ανάποδα και σε κοιτάζει .
( Θόλος 1989 )
Κύπρος Χρυσάνθης
Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ
ο χωρισμός δεν έχει μάτια αγάπη μου να βλέπη τις λεωφόρους μήτε μια ασήμαντη
ακοή ν'ακούει τη μουσική της βρύσης που ικετεύει τη βροχή μάς στέγνωσε η δίψα
ο χωρισμός δεν έχει γλώσσα ανθρώπινη
ο χωρισμός κρατά κλωνάρι μυτερό και γραντζουνά τα φυλλοκάρδια μας ενώ το
κύμα γεύεται μια αλμύρα από το δάκρυ των χαμένων πολιτειών μια νύχτα καλο-
καιρινή που τη γλεντούσε το φεγγάρι
κείνος που μένει γίνεται άγαλμα και το ρουφάει ο ίσκιος όπως ρουφά νερό η αποδε-
κατισμένη γη μας χάνεται στο χείμαρο του πλήθους και στο φως των προθηκών
και γίνεται ένας κόκκος πίκρας που τον σέρνει το μερμήγκι πλάι στο χάλασμα
των άχρηστων ιδεών
ΕΡΩΤΑΣ
είναι καιρός να τραγουδάμε για έρωτα ; μας βρήκαν δίσεκτα επισόδια κι ο φοβερός
χειμώνας σε τσαντήρια δίχως πάτωμα και πρωπαντός το πλάγιο βλέμμα της συ-
μπόνιας όσων έχουν κρεβάτι και μπορούν ν' αλλάζουνε τα εώρουχά τους
αυτά μας κοκκάλιασαν την αφή μας ρίξανε βαρειές κουρτίνες η όραση μας συμμα-
ζεύτηκε σαν άρρωστο χαρτί στον θερινό ήλιο το αίμα μας σιωπά στις αρτηρίες σαν
ένοχο παιδί
είναι καιρός να τραγουδάμε για ΄ρωτα σε δίσεκτες εσπέρες ;
Πηγή ποιημάτων λογοτεχνικό περιοδικό Ομπρέλα
Το Πορίζιν
ΑπάντησηΔιαγραφήΜατσικόριδο μου άρκον, πας την πέτρα ριζωμένον
Πας τα πόθκια των τζυμμάτων
Τζιαι στα σιέρκα των ανέμων
Μαύρο σιέριν μ' αζουλέφκει, πιάννει τζιαι σε ξηριζώνει
Μα οι ρίζες σου εμείναν τζιαι το χώμα μαραζώνει
Έμεινεν τζι έναν πορίζιν μες το νου μου τζιαι γυρίζει
Την αγάπη που σου είχα πάντα να μου αθθυμίζει
Το φεγγάριν στο νερό σου το βουνόν που πανωθκιό σου
Τζι εγιώ φκιόρον μαραμμένον πον αντέχω τον καμόν σου
Αλυπόλητη στον άμμον μέρα νύχτα τζιαι γυρίζεις
Την αλμύρα του πελάου φέρνεις τζιαι μοσκομυρίζεις
Μαύρη νύχτα μ' αζουλέφκει, την καρκιάν σου ξιριζώνει
Που τα σιείλη μου το δρόσον
Πιον αρκέφκει τζιαι στεγνώνει
Έμεινεν τζι έναν πορίζιν...
Έμεινεν τζι έναν πορίζιν
Μες το νου μου τζιαι γυρίζει