3/2/14

Πασχάλης Τερζής

Ο Πασχάλης Τερζής γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 1949 στην Πυλαία της Θεσσαλονίκης. Εκεί ακολούθησε αρκετά επαγγέλματα ωστόσο το τραγούδι ήταν πάντα ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του, γι'αυτό και αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά. Η ουσιαστική αρχή και επαφή με το χώρο του τραγουδιού έγινε στην Ρόδο το 1974 με το συνθέτη και μουσικό Γρηγόρη Τζιστούδη. Εκτός από τα λαϊκά τραγούδια ο Πασχάλης τραγουδούσε και δημοτικά και ενθουσίαζε το κοινό. Αν και είχε αρκετές προτάσεις για κυκλοφορία δισκου απο διάφορους, τελικά δεν κατάφερε να πραγματοποιηθεί μέχρι το 1982 (έχοντας ήδη αρκετά χρόνια χρόνια στο τραγούδι). Τοτε τον άκουσε ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο οποίος και τον έπεισε να μπεί στη δισκογραφία. Αμέτρετες οι επιτυχίες του και χιλιάδες οι εμφανίσεις του. Στα χνάρια του πατέρα κινήθηκε και κορούλα του η Γιάννα Τερζή. Πλέον ο Πασχάλης Τερζής έχει αποτραβηχτέι συνειδητά από τις πίστες όμως παραμένει στις καρδιές όλων.
Μεγάλες του Επιτυχίες: Εννέα Όγδοα, Έχει ένα φεγγάρι απόψε, Έχω μια αγάπη, Ο δικός μου ο δρόμος, Παλιόκαιρος, Παραστράτημα μου, Ρώτησα τα μάτια μου, Σκόρπια πέταλα, Φαντάσου, Φεύγοντας, Φίλοι κ.α  

Έχει ένα φεγγάρι απόψε
http://www.youtube.com/watch?v=5AHhH3GUqAM
Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος
Μουσική: Χρήστος Δάντης
Εκτέλεση: Πασχάλης Τερζής



Παραστράτημα ( Video clip )
http://www.youtube.com/watch?v=9Li5T873pro
Στιχουργός: Κώστας Τερζάκης
Συνθέτης: Θάνος Γεωργουλάς  
Εκτέλεση: Πασχάλης Τερζής

 
"Αυτό που χαρακτηρίζει τον Πασχάλη Τερζή είναι η ευγένεια και η καλή καρδιά του. Πράγματα σπάνια για την εποχή μας. Πάντα γερός και δυνατός εύχομαι"

1 σχόλιο:

  1. Η Σελήνη είναι ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος της Γης και ο πέμπτος μεγαλύτερος φυσικός δορυφόρος του ηλιακού συστήματος. Πήρε το όνομά του από την Σελήνη, αρχαιοελληνική θεά του δορυφόρου αυτού. Λέγεται επίσης «Φεγγάρι» στη δημοτική γλώσσα, λιγότερο επίσημα ή ποιητικά. Αποτελείται από στερεά υλικά με σύσταση παρόμοια με αυτή της Γης. Είναι το φωτεινότερο σώμα στην ουράνια σφαίρα μετά τον Ήλιο, επειδή είναι και το κοντινότερο στη Γη ουράνιο σώμα. Εξαιτίας αυτής της εγγύτητας, η Σελήνη έχει ισχυρή βαρυτική επίδραση στη Γη (παλιρροϊκή αλληλεπίδραση), προκαλώντας φαινόμενα όπως οι παλίρροιες, αλλά και επηρεάζοντας τον άξονα περιστροφής της.

    Η μέση απόσταση Γης - Σελήνης είναι 384.403 χιλιόμετρα (παρατηρείται οτι αυτή η απόσταση αυξάνεται κατά περίπου 0.2 εκατοστά το μήνα και αυτό συμβαίνει λόγω των παλιρροϊκών δυνάμεων). Η διάμετρος της σελήνης είναι 3.476 χιλιόμετρα (περίπου το 1/4 της γήινης). Η βαρύτητα στην επιφάνεια της Σελήνης είναι σε ένταση το 1/6 περίπου αυτής της Γης. Περιστρέφεται στον ελαφρώς κεκλιμένο άξονά της σε 27 ημέρες 7 ώρες και 43 λεπτά, ακριβώς στον ίδιο χρόνο που διαρκεί η τροχιακή περιφορά της γύρω από τη Γη. Αυτός ο συντονισμός είναι και ο λόγος που από τη γη βλέπουμε πάντα την ίδια όψη της, κάτι που οφείλεται στην βαρυτική έλξη από τη Γη. Η Γη και η σελήνη βαρυτικά είναι ένα ενιαίο σώμα με κοινό βαρυτικό κέντρο.

    Οι εκλείψεις Ηλίου προκαλούνται από τη Σελήνη, όταν αυτή περνά φαινομενικά μπροστά από το ήλιο, σκιάζοντας μέρος της Γης, αντίθετα με τις εκλείψεις Σελήνης που προκαλούνται ομοίως από τον πλανήτη Γη.

    Οι βασικές κινήσεις της Σελήνης είναι δύο. Κινείται γύρω από τη Γη σε ελλειπτική τροχιά και συμπληρώνει μια περιστροφή γύρω από το κέντρο της σε 29,53 ημέρες. Ο χρόνος αυτός ονομάζεται συνοδικός μήνας. Επίσης περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της και συμπληρώνει μια περιστροφή σε 27,3 ημέρες. Ο χρόνος αυτός ονομάζεται αστρικός μήνας. Το αποτέλεσμα των δύο αυτών κινήσεων είναι η Σελήνη να δείχνει σε μας πάντοτε την ίδια πλευρά. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται σύγχρονη περιστροφή της Σελήνης και οφείλεται στην εξίσωση των χρόνων της περιφοράς της γύρω από τη Γη και της περιστροφής γύρω από τον άξονά της.

    Εκτός από τις δύο αυτές κινήσεις, παρατηρούνται τα φαινόμενα των Λικνίσεων της Σελήνης (Lunar libration) όπου εμφανίζουν τη Σελήνη σαν να πραγματοποιεί μια παλινδρομική κίνηση. Οι λικνίσεις της Σελήνης χωρίζονται στις γεωμετρικές λικνίσεις και στη φυσική λίκνιση.[4] Οι γεωμετρικές λικνίσεις χωρίζονται σε τρεις επιμέρους λικνίσεις: Την κατά μήκος λίκνιση που οφείλεται στην ελαφρώς ελλειπτική τροχιά της Σελήνης, την κατά πλάτος λίκνιση που οφείλεται σε μια μικρή κλίση μεταξύ του άξονα περιστροφής της και του επιπέδου τής τροχιάς της Γης και την ημερήσια λίκνιση που οφείλεται στην μετακίνηση της θέσης του παρατηρητή πάνω στην επιφάνεια της Γης, λόγω της περιστροφής της Γης.Η φυσική λίκνιση, που δεν είναι εύκολα παρατηρήσιμη, αφορά μικρού μεγέθους ταλαντώσεις της Σελήνης. Αποτέλεσμα του συνόλου των επιμέρους λικνίσεων της Σελήνης είναι ότι ενώ μόνο το ένα ημισφαίριο της αντικρίζει τη Γη, το ποσοστό της συνολικής επιφάνειας της Σελήνης που μπορούμε να παρατηρήσουμε, σε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα παρατηρήσεων, φτάνει μέχρι το 59% (αλλά στιγμιαία, το ανώτερο όριο παραμένει στο 50

    ΑπάντησηΔιαγραφή