Ο Δροσίνης ασχολήθηκε εξίσου με την πεζογραφία και την ποίηση, αλλά σημαντικότερο θεωρείται το ποιητικό του έργο. Άρχισε να δημοσιεύει τα πρώτα ποιήματά του το 1878 στην εφ. "Ραμπαγάς", με το ψευδώνυμο "Αράχνη". Ανήκε στον κύκλο των προοδευτικών ποιητών (μαζί με τους Νίκο Καμπά και Κωστή Παλαμά), που επεδίωκαν να ανανεώσουν τον ποιητικό λόγο, να τον απαλλάξουν από τον στόμφο και την απαισιοδοξία της Α' Αθηναϊκής Σχολής και να καθιερώσουν την δημοτική ως επίσημη γλώσσα της λογοτεχνίας. Η χρονολογία έκδοσης της πρώτης του ποιητικής συλλογής, το 1880, είναι το ορόσημο της εμφάνισης της Νέας Αθηναϊκής Σχολής (Γενιάς του ΄80). Ο Δροσίνης συνέχισε να υπηρετεί την ποίηση ως το τέλος της ζωής του, χωρίς όμως η ποιητική του τέχνη να παρουσιάσει κάποια εξέλιξη και παρ' όλο που στην ποίηση ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του δημοτικισμού, οι γλωσσικές του επιλογές στην πεζογραφία ήταν εμφανώς συντηρητικότερες. Τα πεζογραφικά έργα του εντάσσονται στον χώρο της ηθογραφίας: απεικονίζουν σκηνές από την αγροτική ζωή, ήθη, έθιμα και παραδόσεις του λαού της υπαίθρου. Ο συγγραφέας εξ άλλου ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τη Λαογραφία (ήταν ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας) και είχε ασχοληθεί με τη συλλογή τραγουδιών, εθίμων και παραδόσεων. Το κύριο γνώρισμά των μυθιστορημάτων και των διηγημάτων του είναι ο ειδυλλιακός χαρακτήρας.
Γεννήθηκε σε ένα αρχοντικό της Πλάκας από γονείς Μεσολογγίτες. Η οικογένεια του Δροσίνη, εκτός από εύπορη ήταν και γνωστή για τη συνεισφορά της στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821. Παππούς του ήταν ο Γιώργης Καραγιώργης, που σκοτώθηκε στην Έξοδο του Μεσολογγίου το 1826 ενώ ο προπάππος του ήταν ο Καπετάν-Αναστάσης Δροσίνης, γνωστός και ως ο Πρωτοκλέφτης των Αγράφων.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και μεταγράφηκε στη φιλοσοφική σχολή μετά από σύσταση του Νικόλαου Πολίτη. Το 1885 συνέχισε τις σπουδές του στην Ιστορία της τέχνης στο εξωτερικό, στα Πανεπιστήμια της Λειψίας, της Δρέσδης και του Βερολίνου, στη Γερμανία, χωρίς όμως να πάρει κάποιο πτυχίο. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Η Εστία", το οποίο μετέτρεψε σε καθημερινή εφημερίδα το 1894.
Μαυροθαλασσίτισσα
https://www.youtube.com/watch?v=hw7ycpcr3AA
Ποίηση: Γεώργιος Δροσίνης
Μελοποίηση: Λευτέρης Μέρος
Δίσκος: "Κατά βάθος"
Τα μάτια σου είναι θάλασσες
https://www.youtube.com/watch?v=j4bSidpIWGc
Ποίηση: Γεώργιος Δροσίνης
Μελοποίηση: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Εκτέλεση: Φωτεινή Δάρρα
Μελοποίηση: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Εκτέλεση: Φωτεινή Δάρρα
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά -Μουσικό Σύνολο Άρτας
https://www.youtube.com/watch?v=h4a_3_EYqY8
Ποίηση: Γεώργιος Δροσίνης
Ποίηση: Γεώργιος Δροσίνης
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/gewrgios_drosinhs_poems.htm
Βίος
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και μεταγράφηκε στη φιλοσοφική σχολή μετά από σύσταση του Νικόλαου Πολίτη. Το 1885 συνέχισε τις σπουδές του στην Ιστορία της τέχνης στο εξωτερικό, στα Πανεπιστήμια της Λειψίας, της Δρέσδης και του Βερολίνου, στη Γερμανία,[1] χωρίς όμως να πάρει κάποιο πτυχίο.Επίσης άνηκε στον κύκλο των προοδευτικών ποιητών(μαζί με τους Νίκο Καμπά και Κωστή Παλαμά)που επιδίωκαν να ανανεώσουν τον ποιητικό τους λόγο και να καθιερώσουν την δημοτική ως επίσημη γλώσσα της λογοτεχνίας
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Η Εστία", το οποίο μετέτρεψε σε καθημερινή εφημερίδα το 1894. Παράλληλα με την λογοτεχνική προσφορά του, συνεισέφερε σημαντικά σε πολλούς τομείς της πνευματικής και κοινωνικής ζωής της χώρας: ήταν γραμματέας του "Συλλόγου προς διάδοση ωφελίμων βιβλίων" που είχε ιδρύσει ο Δημήτριος Βικέλας από το 1899. Ιδρυτής του Ημερολογίου της Μεγάλης Ελλάδας το 1922, διευθυντής του Τμήματος Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας (1914-1920) και 1922-1923 και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της το 1926.
Το 1918 αγόρασε μαζί με τον αδελφό του το σπίτι του θείου τους Διομήδη Κυριακού στην Κηφισιά και από το 1939 έμενε μόνιμα στο οίκημα αυτό που είχε μετονομασθεί σε έπαυλη Αμαρυλλίδα. Έζησε εκεί τα δύσκολα χρόνια του πολέμου και της κατοχής μέχρι το τέλος της ζωής του την 3 Ιανουαρίου 1951. Το σπίτι αυτό έχει αναπαλαιωθεί, είναι σήμερα ιδιοκτησία του Δήμου Κηφισιάς και στεγάζει τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κηφισιάς από το 1991 και το Μουσείο Δροσίνη από το 1997.
Εργογραφία
Ποίηση
Ιστοί Αράχνης, 1880
Σταλακτίται, 1881
Ειδύλλια , 1884
Αμάραντα , 1890
Γαλήνη (1891-1902) , 1902
Φωτερά Σκοτάδια (1903-1914) , 1915
Κλειστά βλέφαρα (1914-1917) , 1918
Πύρινη Ρομφαία-Αλκυονίδες (1912-1921), 1921
Το μοιρολόι της όμορφης, 1927
Θα βραδιάζη (1915-1922), 1930
Είπε: (1912-1932), 1932
Φευγάτα Χελιδόνια (1911-1935), 1936
Σπίθες στη στάχτη, 1940
Λαμπες, 1947
Μυθιστορήματα
Αμαρυλλίς, 1886
Το βοτάνι της ζωής, 1901
Το βοτάνι της αγάπης, 1901
Έρση (μυθιστόρημα), 1922
Ειρήνη (μυθιστόρημα), 1945
Συλλογές διηγημάτων
Αγροτικαί επιστολαί, 1882
Διηγήματα και αναμνήσεις, 1886
Διηγήματα των αγρών και της πόλεως, 1904
Το ανθισμένο ξύλο-Τρεις εικόνες (διηγήματα), 1948
Παραμύθια
Παιδικά παραμύθια, 1889
Ελληνική Χαλιμά. Τα ωραιότερα παραμύθια του ελληνικού λαού, 1921 και 1926
Άλλα έργα
Σκόρπια φύλλα της ζωής μου (αναμνήσεις)
Παράδοξος γάμος (κωμωδία μονόπρακτη), 1878
Το μήλον (κωμωδία), 1884
Τρεις ημέραι εν Τήνω 1888
Αι μέλισσαι 1890
Αι όρνιθες 1895
Το ψάρευμα 1908
Συλλογαί φυσικής ιστορίας 1912
Οι τυφλοί 1924
Η σκοπευτική άσκησις του έθνους 1938
Ο κυνηγός 1948
Ημερολόγιο της πολιορκίας του Μεσολογγίου 1958
Γεώργιος Νάζος 1966
Επιστολαί του Νικολάου Γύζη 1969
Ο Μπαρμπα-Δήμος 1974
Θαλασσινα τραγουδια 1973
Ιστορικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, εκδόσεις δωρική 1972
"Ο Ήλιος και ο Αέρας"
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Αέρας θύμωσε,
με τον Ήλιο μάλωσε.
Ο Αέρας έλεγε:
– Είμαι δυνατότερος!
Και ο Ήλιος έλεγε:
– Σε περνώ στη δύναμη!
Ένας γέρος γεωργός
με τη μαύρη κάπα του
στο χωράφι πήγαινε.
Ο Αέρας λάλησε:
– Όποιος έχει δύναμη
παίρνει από τον γέροντα
τη χονδρή την κάπα του!
Φύσησε, ξεφύσησεν,
έσκασε στο φύσημα·
άδικος ο κόπος του.
Κρύωσεν ο γέροντας
και διπλά τυλίχθηκε
στη χονδρή την κάπα του.
Mα κι ο Ήλιος λάλησε:
– Όποιος έχει δύναμη
παίρνει από το γέροντα
τη χονδρή την κάπα του!
Έφεξεν ολόλαμπρος·
καλοσύνη σκόρπισε,
κι έβγαλεν ο γέροντας
τη χονδρή την κάπα του.
Πάλι ξαναλάλησε:
– Άκουσε και μάθε το·
σε περνώ στη δύναμη,
γιατί πας με το κακό
κι εγώ πάω με το καλό!
(από το βιβλίο: Γεώργιος Δροσίνης, Παιδικά παραμύθια, Eκδότης Iωάν. N. Σιδέρης, χ.χ.)