Μουσικές βιογραφίες και μικρές αλήθειες τραγουδιστών, καλλιτεχών, μουσικών, στιχουργών, ποιητών και πολλών άλλων ΕΔΩ
▼
15/2/16
Σοφία Παπάζογλου
Η Σοφία Παπάζογλου τραγουδάει από μικρή τα παραδοσιακά και λαϊκά τραγούδια του τόπου μας. Έκανε σπουδές φωνητικής στο Σύγχρονο Ωδείο Αθηνών,
παρακολούθησε σεμινάρια στο Εργαστήρι Φωνητικής Τέχνης του Σπ. Σακκά και
μαθήματα κινησιολογίας στο εργαστήρι της Μαίρης Τσούτη. Είναι πτυχιούχος του
Παιδαγωγικού τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου
Θεσσαλονίκης. Η επαγγελματική της ενασχόληση με το τραγούδι άρχισε το 1995, όταν ο συνθέτης
Νίκος Μαμαγκάκης εντυπωσιασμένος από τις φωνητικές της δυνατότητες, της
εμπιστεύτηκε την ερμηνεία των τραγουδιών του κύκλου “Στεναγμός Ανατολίτης”. Έκτοτέ έχει κυκλοφορήσει πέντε προσωπικούς δίσκους, έχει συνεργαστεί επί σκηνής με σπουδαίους δημιουργούς όπως ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Μανώλης Ρασούλης. Έχει συνεργαστεί με σπουδαίους τραγουδιστές όπως οι Ελευθερία Αρβανιτάκη, Γιώργος Νταλάρας, Ελένη Βιτάλη ενώ κατά διαστήματα συνεργάστηκε και με διάφορα συγκροτήματα. Έχει ταξιδεύσει για να τραγουδήσει σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου όμως μία από αυτές που πραγματικά ξεχώρισε ήταν η συνεργασία της με τον Κούρο τραγουδιστή Diyar.
. Elefteria
https://www.youtube.com/watch?v=fClAI-qQuJY
This song is written and performed by Kurdish singer, Diyar and Greek singer, Sofia Papazoglou.
"Elefteria Fourtoulaki was a Greek woman that set herself aflame to make the international
community aware of the drama of the Kurdish people. The fact that we
Greeks have always sympathized and identified with the Kurds was
never a mystery to me, but by getting closer to the 'Kurdish soul'
through this opportunity, I realized the bond between the two peoples
(Greek and Kurd) is a much deeper and more complicated affinity, with
its roots not only deep into the past, but also into a future that needs
to be realized." - Sofia Papazoglou
Σήμερα συμπληρώνονται 5 χρόνια από τη μέρα (24/3/2006) που η 23χρονη τότε Ελευθερία Φουρτουλάκη, επέλεξε να θυσιάσει τη ζωή της, προκειμένου να στηρίξει τον αγώνα του κουρδικού λαού. Αυτοπυρπολήθηκε, στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στα Σεπόλια. Εκεί άφησε και επιστολή, γραμμένη στην κουρδική γλώσσα. Η Φουρτουλάκη υπέστη πολύ σοβαρά εγκαύματα, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου όμως άφησε την τελευταία της πνοή. Είχε μεγαλώσει στα Εξάρχεια και τα τελευταία δυο χρόνια της ζωής της ζούσε με τον κουρδικής καταγωγής σύντροφό της και τα δύο παιδιά τους στην Ηγουμενίτσα, την οποία είχε εγκαταλείψει πριν από δύο μήνες για να τελειώσει το Τεχνικό Λύκειο στην πρωτεύουσα. Ποτέ δεν συζητούσε ζητήματα σχετικά με τον κουρδικό αγώνα. Διάβαζε περιοδικά αντίστοιχου περιεχομένου κρυφά. Ήταν μια πανέξυπνη νεαρή γυναίκα που είχε μάθει κουρδικά μέσα σε πέντε ή έξι μήνες. Στην επιστολή που άφησε η Ελευθερία Φουρτουλάκη αναφέρει, μεταξύ άλλων: «Η Βιγιάν Σοράν την 1η Φεβρουαρίου και ο σύντροφος Ρουχάτ έτσι έκαναν. Εγώ το σύντροφο Ρουχάτ δεν τον γνώριζα προσωπικά. Τον γνώρισα μετά την πράξη του, μέσα από τις σελίδες του περιοδικού "Φωνή του Κουρδιστάν" (...) Τον άντρα μου τον αγαπώ πολύ, τα παιδιά μας φέρουν το όνομα της μητέρας και του πατέρα του (...) Επιθυμία μου ήταν, όταν τελειώσω τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο, να πάω να εργαστώ στο ROJ TV και να γίνω μέλος του ΡΚΚ. Εάν μπορούσα να πραγματοποιήσω τις επιθυμίες μου θα γινόμουν μια αντάρτισσα. Όχι για τον πόλεμο, αλλά γιατί αγαπάω τη ζωή, τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, το Κουρδιστάν, την κουρδική γλώσσα και τον πολιτισμό, αγαπάω τους φίλους μου και την ιστορία του ΡΚΚ που είναι βγαλμένη από τη φωτιά (...) Αγαπημένα μου παιδιά, φίλοι μου, Στέφανε, μάνα και πατέρα, ο λόγος που επέλεξα αυτόν τον χώρο για να τελέσω την πράξη μου οφείλεται στο γεγονός ότι ο σύντροφος Ρουχάτ πριν από μερικά χρόνια αυτοπυρπολήθηκε εδώ (...) Η αδελφοσύνη των λαών είναι ένα πολύ ωραίο πράγμα. Ο κουρδικός λαός αγωνίζεται και για την αδελφοσύνη των λαών, οι Δυνάμεις της Λαϊκής Άμυνας πολεμούν ενάντια στο τουρκικό κράτος. Το τουρκικό κράτος βασανίζει τους Κούρδους, ο τουρκικός στρατός και η αστυνομία δολοφονούν τα μικρά παιδιά, τιμωρούν τους ηλικιωμένους (...) Ξέρω ότι αυτή η πράξη της αυτοπυρπόλησής μου δεν είναι ένας ωραίος αγώνας. Να είστε πάντα χαρούμενοι με την ψυχή και την καρδιά μου». Η λογική του συλλογικού αγώνα και του να δίνεις τη ζωή σου για αυτόν και τα συλλογικά ιδανικά, που σε καθιερώνει σαν μάρτυρα και σε απελευθερώνει, ξεδιπλώνεται στις παραπάνω γραμμές. Να θυμόμαστε πάντα την Ελευθερία. Καλή δύναμη στο Στέφανο, τον Ερνέστο, την Κλάρα. Θα την αναπολούν πάντα με υπερηφάνεια.
24/3/2006 : To διάβημα της Ελευθερίας
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα συμπληρώνονται 5 χρόνια από τη μέρα (24/3/2006) που η 23χρονη τότε Ελευθερία Φουρτουλάκη, επέλεξε να θυσιάσει τη ζωή της, προκειμένου να στηρίξει τον αγώνα του κουρδικού λαού. Αυτοπυρπολήθηκε, στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στα Σεπόλια. Εκεί άφησε και επιστολή, γραμμένη στην κουρδική γλώσσα. Η Φουρτουλάκη υπέστη πολύ σοβαρά εγκαύματα, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου όμως άφησε την τελευταία της πνοή.
Είχε μεγαλώσει στα Εξάρχεια και τα τελευταία δυο χρόνια της ζωής της ζούσε με τον κουρδικής καταγωγής σύντροφό της και τα δύο παιδιά τους στην Ηγουμενίτσα, την οποία είχε εγκαταλείψει πριν από δύο μήνες για να τελειώσει το Τεχνικό Λύκειο στην πρωτεύουσα. Ποτέ δεν συζητούσε ζητήματα σχετικά με τον κουρδικό αγώνα. Διάβαζε περιοδικά αντίστοιχου περιεχομένου κρυφά. Ήταν μια πανέξυπνη νεαρή γυναίκα που είχε μάθει κουρδικά μέσα σε πέντε ή έξι μήνες.
Στην επιστολή που άφησε η Ελευθερία Φουρτουλάκη αναφέρει, μεταξύ άλλων: «Η Βιγιάν Σοράν την 1η Φεβρουαρίου και ο σύντροφος Ρουχάτ έτσι έκαναν. Εγώ το σύντροφο Ρουχάτ δεν τον γνώριζα προσωπικά. Τον γνώρισα μετά την πράξη του, μέσα από τις σελίδες του περιοδικού "Φωνή του Κουρδιστάν" (...) Τον άντρα μου τον αγαπώ πολύ, τα παιδιά μας φέρουν το όνομα της μητέρας και του πατέρα του (...) Επιθυμία μου ήταν, όταν τελειώσω τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο, να πάω να εργαστώ στο ROJ TV και να γίνω μέλος του ΡΚΚ. Εάν μπορούσα να πραγματοποιήσω τις επιθυμίες μου θα γινόμουν μια αντάρτισσα. Όχι για τον πόλεμο, αλλά γιατί αγαπάω τη ζωή, τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, το Κουρδιστάν, την κουρδική γλώσσα και τον πολιτισμό, αγαπάω τους φίλους μου και την ιστορία του ΡΚΚ που είναι βγαλμένη από τη φωτιά (...) Αγαπημένα μου παιδιά, φίλοι μου, Στέφανε, μάνα και πατέρα, ο λόγος που επέλεξα αυτόν τον χώρο για να τελέσω την πράξη μου οφείλεται στο γεγονός ότι ο σύντροφος Ρουχάτ πριν από μερικά χρόνια αυτοπυρπολήθηκε εδώ (...) Η αδελφοσύνη των λαών είναι ένα πολύ ωραίο πράγμα. Ο κουρδικός λαός αγωνίζεται και για την αδελφοσύνη των λαών, οι Δυνάμεις της Λαϊκής Άμυνας πολεμούν ενάντια στο τουρκικό κράτος. Το τουρκικό κράτος βασανίζει τους Κούρδους, ο τουρκικός στρατός και η αστυνομία δολοφονούν τα μικρά παιδιά, τιμωρούν τους ηλικιωμένους (...) Ξέρω ότι αυτή η πράξη της αυτοπυρπόλησής μου δεν είναι ένας ωραίος αγώνας. Να είστε πάντα χαρούμενοι με την ψυχή και την καρδιά μου».
Η λογική του συλλογικού αγώνα και του να δίνεις τη ζωή σου για αυτόν και τα συλλογικά ιδανικά, που σε καθιερώνει σαν μάρτυρα και σε απελευθερώνει, ξεδιπλώνεται στις παραπάνω γραμμές. Να θυμόμαστε πάντα την Ελευθερία. Καλή δύναμη στο Στέφανο, τον Ερνέστο, την Κλάρα. Θα την αναπολούν πάντα με υπερηφάνεια.
http://antiratsistikihg.blogspot.com/