Ο Γιώργος, ο Λεωνίδας και ο Άδμητος Πιτσιλλίδης ήταν παιδιά του σπουδαίου Κύπριου συγγραφέα και λογοτέχνη Μιχάλη Πιτσιλλίδη. Οι υιοί Πιτσιλλίδη είναι επίσης γνωστοί στο κοινό και πολύ
αγαπητοί στο χώρο της μουσικής. Ο Γιώργος Πιτσιλλίδης ήταν ζωγράφος. Ο Λεωνίδας Πιτσιλλίδης στα πρώτα του βήματα θεωρείτο "ως παιδί θαύμα" ενώ σήμερα είναι ένα πολύ πετυχημένος και διακεκριμένος μουσικός και τραγουδιστής. Σαν παιδί έπαιξε στην πρώτη κυπριακή σειρά εποχής που έγραψε ο πατέρας τους και προβλήθηκε το 1967 από το ΡΙΚ στο "Πουκατωθκιόν της Μαδαρής". Ο Λεωνίδας τελείωσε το Β΄Γυμνάσιο Λεμεσού και αν και αυτοδίδακτος μουσικός έγραψε την μουσική της εν λόγω σειράς ενώ άλλες συνθέσεις του είναι και αυτές εμνευσμένες απότηνκυπριακήεπαρχία,τοντρόποζωήςκαιτηνιστορία της.Γνωστές του δημιουργίες είναι το«ΑγαπημένηΚύπρος»,«Ακάμας»,«Πιτσιλιά»,«Ύμνος του Καραβά» και«Ταφτεράτωνονείρων», όμως το "Elysian Memories" αποτελεί την κορυφαία του σύνθεση και όπως ο ίδιος ομολογεί "Πιθανώς αυτό, να είναι και το καλύτερο έργο που έχω συνθέσει. Μέσω των μελωδιών κάποιος μπορεί να αισθανθεί τους Ελληνικούς ρυθμούς με τους οποίους μεγάλωσα και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής μου".
Ο Άδμητος Πιτσιλλίδηςγεννήθηκε στη Λεμεσό το 1960 και τελείωσε το Β΄Γυμνάσιο Λεμεσού. Από το 1994 ασχολήθηκε με την ενορχήστρωση με το δικό του μουσικό σχήμα. Δημιούργησε το γνωστό μουσικό σχήμα που φέρει τιμιτικά το όνομα του. Σπούδασε κιθάρα και Performance στο Λονδίνο. Στην χωριό Επισκοπή της Λεμεσό βρίσκεται ο χώρος εργασίας του Polyechon Productions. Συνεργάστηκε δισκογραφικά και με τον αδελφό του Λεωνίδα αλλά και με άλλους κύπριοιυς συνθέτες όπως ο Βάσος Αργυρίδης.Το
Ο ελαφρολαϊκός τραγουδιστής Σταύρος Λιβυκός μετρά περισσότερα από τριάντα χρόνια στο μουσικό στερέωμα. Έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα του χώρου συνθέτες, στιχουργούς, τραγουδιστές ενώ και ο ίδιος είναι συνθέτης
και στιχουργός αφού έχει γράψει περισσότερα από 120 τραγούδια κυρίως διασκεδαστικά-χιουμοριστικά, ανάμεσα τους και το "Πάρε τηλέφωνο τον Κερατά", "Κάνει καλό", "Είσαι το μωρό μου", ενώ αρκετά κομμάτια του έκαναν επιτυχία και στην γειτονική Βουλγαρία ("Σκάσε", "Φτάνει φτάνει", "Κολλάει", "Ναι ναι"). Ενώ επιτυχίες του έχουν τραγουδήσει δημοφιλείς Έλληνες τραγουδιστές, όπως ο Νότης
Σφακιανάκης («Αιχμάλωτός σου»). Ο Σταύρος Λιβυκός είναι παντρεμένος με την Υβόννη από την
Πολωνία κι
έχει δύο παιδιά τον Γιάννη και
την Αννα.
Ψεύτες, Ρουφιάνοι
https://www.youtube.com/watch?v=EU_8-RKT_Lw
Στίχοι-Μουσική-Εκτέλεση: Σταύρος Λιβυκός
"Συνήθως τα τραγούδια που γράφω και τραγουδάω έχουν διασκεδαστικό
χαρακτήρα. Το συγκεκριμένο τραγούδι που θα ακούσετε, το έγραψα πριν
μερικούς μήνες και προοριζόταν για κάποιον καταξιωμένο τραγουδιστή.
Επειδή δεν προέκυψε η συνεργασία, αποφάσισα να το τραγουδήσω εγώ, γιατί
αγανάκτησα όπως όλοι εσείς, που τόσες φορές μας πρόδωσαν, μας είπαν
ψέματα, μας υποτίμησαν, σκότωσαν τα όνειρα μας. Άνθρωποι... που εύκολα
ξεχνούν τις υποσχέσεις που δίνουν σε όλους εμάς, τον λαό, τους απλούς
ανθρώπους που προσφέρουμε αξιώματα και δίνουμε εξουσία σε ψεύτες, σε
υποκριτές, σε αριβίστες...Θεός φυλάξει!!!" Στάυρος Λιβυκός
Από την αρχαιότητα ακόμα είναι γνωστό ότι οι βασιλείς ή αυτοκράτορες
ή μονάρχες προχωρούσαν σε επίβλεψη των στρατιωτικών τους δυνάμεων για να κρίνουν την πειθαρχία
και τον εξοπλισμό των στρατιωτών. Υπάρχουν πολλές αναφορές για αυτό ενώ είναι γνωστό το
έθιμο των Ρωμαίων που έκαναν τιμητικές παρελάσεις κατά την επιστροφή
των νικηφόρων στρατηγών από την μάχη. Με την πάροδο του χρόνου και με την παρακμή των πολυπληθών στρατευμάτων
οι παρελάσεις έπαψαν για ένα διάστημα. Στην Ευρώπη του μεσαίωνα άρχισαν να διοργανώνονται
από τον Τριακονταετή Πόλεμος (1618-1648) και μετά, όταν τα στρατεύματα άρχισαν να συγκροτούνται και πάλι. Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας καθίδρυσε το 1660 περίπου μόνιμα στρατεύματα και καθιέρωσε την παρέλαση ως εξής: «προς
παρουσιασμό των όπλων και τον βηματισμό των στρατιωτικών δυνάμεων
μπροστά από τους αξιωματικούς με σκοπό την συχνή επαφή των στρατιωτών με
τους αξιωματικούς και προς υπενθύμιση των υποχρεώσεών τους έναντι των
αξιωματικών.» Εκτός αυτού, ο βηματισμός ήταν δείγμα της εξάσκησης
των στρατιωτών, που την εποχή εκείνη έπρεπε να κάνουν ειδικούς
σχηματισμούς κατά την διάρκεια της μάχης. Αν και οι παρελάσεις τότε
γίνονταν σχεδόν όπως και σήμερα, δεν παρευρίσκονταν θεατές ή άλλο κοινό
εκτός από τους στρατιωτικούς.
Στην σημερινή εποχή οι παρελάσεις διεξάγονται κυρίως για δύο λόγους: πρώτον η επίδειξη ισχύος, και δεύτερον η παρέλαση μπορεί να γίνεται για λόγους
παράδοσης σε εορταστικές επετείους προς ανάμνηση ενός αξιομνημόνευτου
γεγονότος, μίας σπουδαίας μάχης κτλ. Η παρέλαση είναι μία στρατιωτική τελετή, κατά την οποία οι δυνάμεις
προς τιμή μιας επετείου ή κάποιου άλλου σημαντικού γεγονότος
εμφανίζονται δημόσια παρουσιάζοντας τα όπλα και τον εξοπλισμό τους και
κάνοντας παράταξη και πορεία. Η Ελλάδα έχει δύο εθνικές εορτές όπου στην Θεσσαλονίκη στην εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου τιμάται το ΟΧΙ και στην Αθήνα στην εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου το ξεκίνημα της Ελληνικής Επαναστάσεως.
Γνωστά στρατιωτικά ελληνικά εμβατήρια είναι Περνάει ο στρατός, Ο Ναύτης του Αιγαίου, Μακεδονία ξακουστή, Φάλαγγα, Ευζωνάκι, Πίνδος κ.α
Ο ναύτης του Αιγαίου
https://www.youtube.com/watch?v=Flt0d8qySgE
Το εμβατήριο «o ναύτης του Αιγαίου» είναι ένα από τα αξιολογότερα και πιο γνωστά ελληνικά εμβατήρια. Το εμβατήριο αυτό γράφτηκε το 1912 και στιχουργός του φέρεται ο Κωνσταντίνος Λυκόρτας ο οποίος και το είχε αφιερώσει στον Παύλο Κουντουριώτη.
Η Πιτσιλιά αποτελεί σύμπλεγμα 42 κοινοτήτων στην ορεινή περιοχή του
Τροόδους, από τις οποίες 19 ανήκουν στην επαρχία Λευκωσίας, 21 στην επαρχία
Λεμεσού και 2 στην επαρχία Λάρνακας. Η Πιτσιλιά βρίσκεται τοποθετημένη στους
πρόποδες της Μαδαρής, του σταθμού Καρβουνά και του Τρόοδος. Η περιοχή Πιτσιλιάς
αποτελεί μέρος της οροσειράς του Τροόδους και βρίσκεται στα ανατολικά του
Ολύμπου, μεταξύ τεσσάρων δασών. Ξακουστές είναι οι βουνοκορφές της Παπούτσας
και της Μαδαρής, δύο από τις ψηλότερες κορυφές της Κύπρου.
Εικοσιένα (21) της Επαρχίας Λεμεσού: Κυπερούντα, Χανδριά, Αγρός,
Αγρίδια, Κάτω Αμίαντος, Πελέντρι, Ποταμίτισσα, Δύμες, Άγιος Ιωάννης, Άγιος
Θεόδωρος, Κάτω Μύλος, Ζωοπηγή, Καλό Χωριό, Άγιος Παύλος, Άγιος Κωνσταντίνος,
Συκόπετρα, Προφήτης Ηλίας, Αρακαπάς, Διερώνα, Επταγώνια, Λουβαράς, Ακαπνού.
Δυο (2) της Επαρχίας Λάρνακας: Μελίνη, Οδού.
Οι κάτοικοι της γεωργικής επαρχίας Πιτσιλιάς ασχολούνται με καλλιέργειες
φυλλοβόλων και ακρόδρυων δέντρων, οινοποιήσιμων και επιτραπέζιων αμπελιών, λαχανικών,
αρωματικών φυτών, ελιών και εσπεριδοειδών. Η περιοχή της Πιτσιλιάς περιλαμβάνει
τέσσερις από τις σημαντικές βυζαντινές εκκλησίες της Κύπρου, που είναι
εγγεγραμμένες στον Κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς
της UNESCO. Πρόκειται για το ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στο Παλαιχώρι,
του Σταυρού του Αγιασμάτι στην Πλατανιστάσα, του Τιμίου Σταυρού στο Πελέντρι
και της Παναγίας του Άρακα στα Λαγουδερά. Οι κάτοικοι της Πιτσιλιάς είναι
άνθρωποι δραστήριοι, εργατικοί και δημιουργικοί έτσι τους αποδόθηκε και ένας
πολύ ιδιαίτερος τίτλος τιμής "της πονηριάς". Στην Πιτσιλιά γεννήθηκαν
και ανδρώθηκαν σπουδαίες προσωπικότητες της Κύπρου (πολιτικοί, ιερείς, εκπαιδευτικοί, ιατροί, έμποροι,
καλλιτέχνες, ποιητές, ζωγράφοιμ ευεργέτες και αγωνιστές). Εξόχως ιδιαίτερη ήταν η προσφορά της Πιτσιλιάς στον Απελευθωρωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-1959 με
τους τόσους αγωνιστές και τα κρηφύγετά της.
"Πιτσιλιά"
https://www.youtube.com/watch?v=mlY9EQylojQ
Ο Λεωνίδας Πιτσιλλίδης μαζί με το μουσικό σχήμα Άδμητου Πιτσιλλίδη.
Το έργο "ΠΙΤΣΙΛΙΑ", είναι ένας ύμνος σ'αυτούς που κράτησαν αμόλυντη την
Ελληνική ρίζα μας. Στους περίφανους αρκάτες που έκαναν την πέτρα χώμα
και πότισαν τη γη με ιδρώτα για
να γεννοβολά κάθε λογής καρπούς.
Η Γιάννα Τερζή κατάγεται από την Θεσσαλονίκη και είναι η κόρη του γνωστού λαϊκου τραγουδιστή Πασχάλη Τερζή. Γεννήθηκε στις 7 Μαΐου 1980 στην Αθήνα και ξεκίνησε την καριέρα της σαν τραγουσίστρια στην Ελλάδα σημειώνοντας αξιοπρόσεκτη επιτυχία. Έφτα χρόνια πριν όμως αποφάσισε να φύγει για τις ΗΠΑ αναζητώντας το δικό της όνειρο. Εργάστηκε σαν τραγουδίστρια στη Νέα Υόρκη και στην Ατλάντα αλλά πλέον εργάζεται σαν ανιχνευτής νέων μουσικών ταλέντων στο Λος Άντζελες.
The 2Night Show - Γιάννα Τερζή - 7/4/2016
https://www.youtube.com/watch?v=Au3JKJPKaaA
Γιάννα Τερζή -Που και που
https://www.youtube.com/watch?v=ICivBL6jKCw
Ο Ντασέν γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1911 στο Μιντλτάουν του Κονέκτικατ των ΗΠΑ και σε μικρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά του στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Πήγε σχολείο στο Μπρονξ αλλά λόγω οικονομικών προβλημάτων της οικογένειάς του δεν κατάφερε να το τελειώσει. Από νωρίς εκδήλωσε την αγάπη του για το θέατρο. Ήδη από το 1936
ερμήνευε μικρούς ρόλους σε θεατρικές παραστάσεις ενώ άρχισε να
γράφει σενάρια για ραδιοφωνικά έργα. Το 1940 έρχεται στο Χόλιγουντ με σκοπό να ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία. Εργάστηκε με τον Χίτσκοκ ως βοηθός του στην ταινία "Mr. and Mrs. Smith" (1942) και στη συνέχεια συνεργάστηκε με το σκηνοθέτη Μαρκ Χέλινγκερ. Πρώτη του ταινία ήταν το "Πράκτορας των Ναζί" (1942) να θυμίσουμε εδώ ότι ο πατέρας του Ντασέν ήταν Ρωσσοεβραίος. Η καριέρα του στο Χόλιγουντ αρχίζει ακολουθεί ανοδική πορεία και με
ένα δικό του στιλ που ξεχωρίζει, γυρίζει αστυνομικά φιλμ νουάρ στα μεγάλα στούντιο της MGM και της Universal. Γρήγορα όμως το όνομά του θα βρεθεί στη "Μαύρη Λίστα του Χόλυγουντ" ως κομμουνιστή, ήταν η περίοδος του Μακαρθισμού και την καταγγελία έκανε ο Ελία Καζάν. Ο Ντασέν μη μπορώντας πλέον εργαστεί στις ΗΠΑ φεύγει, αρχικά στη Γαλλία και αργότερα στην Ελλάδα.
Ο Ζυλ Ντασέν είχε ήδη παντρευτεί τη βιολονίστα Μπεατρίς Λόουνερ, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: το διάσημο στη Γάλλο τραγουδιστή Τζο Ντασέν
(1938-1980), την ηθοποιό Ζυλί
Ντασέν (1940) και τη συνθέτρια Ρίκι Ντασέν (1944). Επίσης, γνώρισε τρία εγγόνια.
Η πρώτη ταινία του στην Ευρώπη ήταν το "Ριφιφί", με το οποίο κερδίζει το βραβείο του Φεστιβάλ των Καννών το 1955. Εκεί, συγκεκριμένα στις 18 Μαΐου, γνωρίζεται με τη Μελίνα Μερκούρη, η οποία βρισκόταν στις Κάννες με την ευκαιρία της προβολής της ταινίας "Στέλλα" του Μιχάλη Κακογιάννη . Ντασέν και Μερκούρη θα ερωτευτούν αμέσως και θα μένουν επίσημα μαζί. Η Μέλίνα γίνεται η σταθερή πρωταγωνίστρια στις ταινίες του
και σε κάποια θεατρικά έργα που σκηνοθετεί. Το 1956 έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και το 1957 γυρίζει την πρώτη ταινία με τη Μελίνα, ήταν η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη
"Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", σε συνεργασία με τον ίδιο τον συγγραφέα.
Το 1958 γυρίζει την ταινία "Θηλυκός Δαίμων", ενώ ακολουθούν μια σειρά από ταινίες, πάντα με τη Μελίνα σε πρωταγωνιστικό ρόλο: "Φαίδρα" (1961), "Τοπ Καπί" (1963) και "10:30 ένα καλοκαιρινό βράδυ" (1966). Ξεχωρίζει το "Ποτέ την Κυριακή" (1960), στο οποίο απονεμήθηκε το βραβείο Όσκαρ για τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, ενώ ήταν και υποψήφιο σε πολλές ακόμη κατηγορίες όπως πρώτου γυναικείου ρόλου, σεναρίου, σκηνοθεσίας.
Το 1967 επιστρέφει με τη Μελίνα στη Νέα Υόρκη και ανεβάζουν στο θέατρο Μπροντγουέι, μετά από περιοδεία σε όλες τις
ΗΠΑ, το μιούζικαλ "Ίλια Ντάρλινγκ", που αποτελεί τη θεατρική μεταφορά
του "Ποτέ την Κυριακή". Το έργο γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και ο Ντασέν επιστρέφει θραιμβευτικά. Στις ΗΠΑ τους βρίσκει η 21η Απριλίου. Έντονα πολιτικοποιημένοι και οι δύο, αποφασίζουν να μην επιστρέψουν στην Ελλάδα, αλλά να μείνουν στο Παρίσι και ως το 1974 εκδηλώνοντας αντιδικτατορικές
διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο, θεατρικές παραστάσεις και το 1974 γυρίζουν το ντοκιμαντέρ "Δοκιμή" σε συνεργασία με το Μίκη Θεοδωράκη, το Γιάννη Μαρκόπουλο, την Ελληνοαμερικανίδα ηθοποιό Ολυμπία Δουκάκη και τον Λόρενς Ολίβιε. "Η Δοκιμή" είναι περισσότρεο ντοκιμαντέρ παρά ταινία αναφέρεται στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973, αλλά και στα βασανιστήρια της Χούντας, στους πολιτικούς κρατούμενους. Τον Ιούλιο του 1974, δυο μέρες μετά την πτώση της χούντας, ο Ντασέν και η Μελίνα επιστρέφουν στην Αθήνα. Το πρώτο έργο που σκηνοθετεί είναι "Η όπερα της πεντάρας" ενώ ακολουθούν: "Το γλυκό πουλί της νιότης", "Το σπίτι των σπαραγμών", "Γλάρος", "Ο θάνατος του Εμποράκου" κ.ά. Το 1978 γυρίζει την ταινία "Κραυγή γυναικών" και το 1980 την τελευταία του ταινία "Στα 16 γνώρισα τον έρωτα".
Το 1981 η Μελίνα ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού και ο Ντασέν ξεκίνησε ενέργειες για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα. Η Μερκούρη πέθανε το 1994 και μετά το θάνατό της ο Ντασέν διεύθυνε Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη που συστάθηκε για το σκοπό αυτό. Ο Jules Dassin αγαπήθηκε από τους Έλληνες και αγάπησε την Ελλάδα σαν να ήταν η αληθινή του πατρίδα. Πέθανε στην Αθήνα στις 31 Μαρτίου 2008, σε ηλικία 96 ετών, και τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών πλάι στην αγαπημένη του Μελίνα Μερκούρη.
Ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός ήταν ένοπλη στρατιωτική οργάνωση που έδρευε στην Ιρλανδία και είχε ως αρχικό στόχο την εθνική αποκατάσταση, την πλήρη ανεξαρτητοποίηση (κοινωνική, οικονομική και διοικητική) από την Μεγάλη Βρετανία και την ίση μεταχείριση Προτεσταντών και Καθολικών. Ο ΙΡΑ ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1919 (διαδεχόμενος την ένοπλη οργάνωση Ιρλανδοί Εθελοντές (Irish Volunteers)), η οποία είχε ιδρυθεί το 1913. Με αρχηγείο το Δουβλίνο ο IRA το 1918 μετρούσε πάνω από 100.000 μέλη εκ των οποίων οι 15.000 ήσαν μάχιμοι ενώ 3.000
από αυτούς έλαβαν ενεργό μέρος σε διάφορες μάχες. Ο ΙΡΑ δρούσε πάντοτε ανεξάρτητα από κόμματα και σπάνια είχε πολιτική επιρροή, εντούτοις πολλοί ηγέτες και μέλη της οργάνωσης, υπήρξαν ταυτόχρονα και μέλη του Πατριωτικού Ιρλανδικού Κόμματος, Σιν Φέιν (Sinn Féin).
Κατά τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας (1919-1921), ο ΙΡΑ εφήρμοσε τακτικές ανταρτοπολέμου, στήνοντας ενέδρες, κάνοντας επιδρομές και προκαλώντας δολιοφθορές, με ομάδες των 15 έως 30 μελών. Την 21η Νοεμβρίου του 1920, ο ΙΡΑ εκτέλεσε 14 Βρετανούς πράκτορες και Ιρλανδούς συνεργάτες τους, στο Δουβλίνο. Οι Βρετανοί απάντησαν ανοίγοντας πυρ ενάντια σε πλήθος που παρακολουθούσε ποδοσφαιρικό αγώνα σκοτώντας 15 άτομα, ενώ άλλοι τρεις Ιρλανδοί πολιτικοί κρατούμενοι βρέθηκαν νεκροί στο Κάστρο του Δουβλίνου, το οποίο, εκείνη την περίοδο, χρησιμοποιείτο από τους Βρεττανούς ως φυλακή. Η ημέρα αυτή έμεινε στην ιστορία ως "Ματωμένη Κυριακή" (Bloody Sunday), καθώς βρήκαν το θάνατο συνολικά 32 άνθρωποι.
Οι επιτυχίες του ανταρτοπολέμου του ΙΡΑ
ανάγκασαν τη βρετανική κυβέρνηση να προχωρήσει σε πολιτική ρύθμιση (Ιούλιος 1921), η
οποία προέβλεπε τη δημιουργία Iρλανδικού κράτους, υπό τη μορφή κτήσης.
Παρά την υποχώρηση των Βρετανών, ένα μεγάλο μέρος των μελών της
οργάνωσης θεώρησε τους όρους απαράδεκτους. Αυτό δίχασε τα μέλη και τα
χώρισε σε δύο στρατόπεδα: το μεν πρώτο, το οποίο υποστήριζε την σύναψη ειρήνης
με τους Βρετανούς και το δεύτερο, το οποίο θεωρούσε ότι, η συμφωνία
έπρεπε να γίνει μόνο με ευνοϊκότερους όρους και πως, σε διαφορετική
περίπτωση, ο ένοπλος αγώνας έπρεπε να συνεχιστεί. Η πρώτη παράταξη
δημιούργησε τον "Eπίσημο τακτικό στρατό του Ελεύθερου Ιρλανδικού Κράτους" (Irish Free State Army) και η δεύτερη παράταξη ξεκίνησε να ετοιμάζεται για ένοπλη αντίσταση, τα μέλη της δεύτερης αυτής παράταξης είχαν ονομαστεί ως "Άτακτοι" (The Irregulars). Ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος, με σφοδρές συγκρούσεις (1922-1923),
ο οποίος έληξε μετά από συνθηκολόγηση του "Στρατού των Ατάκτων" και
επικράτηση του τακτικού κρατικού στρατού. Ωστόσο, παρά την ήττα τους οι
Άτακτοι δεν παρέδωσαν τα όπλα, ούτε διαλύθηκαν ως οργάνωση, επιδιώκοντας
να πραγματοποιήσουν το όραμά τους για μια ενιαία και δημοκρατική Ιρλανδία, το οποίο θα επέβαλλαν ακόμη και με τη βία. Η Ιρλανδική Κυβέρνηση κήρυξε ως παράνομη την οργάνωση (το 1931 και το 1936) ενώ σκλήρυνε ακόμη περισσότερο την στάση της, πέρνοντας μέτρα με προσαγωγές, συλλήψεις και κρατήσεις χωρίς δίκη. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η κυβέρνηση εκτέλεσε πέντε ηγετικά στελέχη της και φυλάκισε πολλά άλλα μέλη και υποστηρικτές της.
Τον Δεκέμβριο του 1948, η Ιρλανδία μετατράπηκε σε ανεξάρτητη δημοκρατία, αποχωρώντας από τη Βρετανική Κοινοπολιτεία.
Αφού, λοιπόν, η Ιρλανδία δεν αποτελούσε πια κτήση της Μεγάλης Βρετανίας
και είχε γίνει ανεξάρτητο κράτος, οι βλέψεις της οργάνωσης στράφηκαν
στο μικρό κομμάτι του νησιού, στα βορειοανατολικά, το οποίο είχε
παραμείνει υπόδουλο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Κατά τις δεκαετίες του '50 και του '60,
υπήρξαν κάποιες δυναμικές ενέργειες στη Βόρεια Ιρλανδία, από πλευράς ΙΡΑ, όμως,
δεν υπήρξε ανταπρόκριση από τους Ιρλανδούς της περιοχής. Έτσι σταδιακά αλλάζουν τακτική και γίνονται μεγάλες συζητήσεις για την πολιτικοποίηση του αγώνα τους. Αν και έγιναν πολλές προσπάθειες για την "πλήρη κατάπαυση οποιασδήποτε στρατιωτικής δράσης" έγινε τελικά στις 28 Ιουλίου 2005, ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός κήρυξε τον τερματισμό
οποιασδήποτε ένοπλης ενέργειας και ανακοίνωσε πως, στο μέλλον, θα
προσπαθούσε να επιτύχει τους στόχους του μόνο με ειρηνικά μέσα.
Η ηθοποιός Νίκη Παλληκαράκη γεννηθεί στις 5 Ιουνίου. Είναι απόφοιτος της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε όμως και υποκριτική στο Κέντρο Αρχαίου Δράματος Δεσμοί και στη σχολή του Πέλου Κατσέλη,
κλασικό τραγούδι στο ωδείο του Φίλιππου Νάκα. Έπαιξε σε γνωστές τηλεοπτικές σειρές, σε σημαντικές θεατρικές παραστάσεις αλλά και σε κινηματογραφικές ταινίες.
Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου
https://www.youtube.com/watch?v=_GVv2inxa9Q
Στίχοι: Κωστας Κοφινιωτης
Μουσική: Γιαννης Βελλας
Πρώτη εκτέλεση Νίκος Γούναρης & Χρυσούλα Στίνη
Η Άλκη (Αγγελική) Ζέη είναι περισσότερη γνωστή στους μαθητές σαν η συγγραφέας των παιδικών/εφηβικών μυθιστορημάτων "Το καπλάνι της βιτρίνας" και "Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου". Το 2010 τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του
έργου της και το 2014 αναγορεύτηκε σε επίτιμη διδάκτορα του
Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για να τιμηθεί με τον τρόπο
αυτό η προσφορά και το έργο της στην παιδική λογοτεχνία. Το 2015
αναγορεύτηκε επίτιμη διδάκτωρ Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών στο
Πανεπιστήμιο Πατρών. Έργα της έχουν ανατυπωθεί και μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες και έχει προταθεί για διάφορα διεθνή βραβεία.
Γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1925 στην Αθήνα. Η Άλκη Ζέη έζησε ως παιδί στη Σάμο, μαζί με τη μεγαλύτερή της αδελφή, ενόσω η μητέρα της ανάρρωνε από φυματίωση σε σανατόριο στην Πάρνηθα.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα οικογενειακώς το 1937, φοίτησε αρχικά στην Ιόνιο Σχολή, όπου γνώρισε τη επιστήθια φίλη της και μετέπειτα συγγραφέα Ζωρζ Σαρή, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια του γυμνασίου πήγε στην Σχολή Αηδονοπούλου. Μαζί με τη Ζωρζ Σαρή, καθιέρωσε ένα νέο
στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού,
αυτοβιογραφικού ύφους όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού
και ιστορικού στοιχείου στο είδος. Ενώ ήταν μαθήτρια στη Σχολή Αηδονοπούλου συμμετείχε στον όμιλο κουκλοθεάτρου της σχολής της που διεύθυνε η καθηγήτρια τέχνης Ελένη Περράκη-Θεοχάρη. Τότε ξεκίνησε να γράφει έργα για κουκλοθέατρο και ένας από τους χαρακτήρες που δημιούργησε, ο Κλούβιος, έγινε μετέπειτα ένας από τους κυριότερους ήρωες του κουκλοθεάτρου Αθηνών "Μπάρμπα Μυτούσης" που ίδρυσε η Περράκη-Θεοχάρη. Η Άλκη Ζέη καταπιάστηκε με τη πεζογραφία μετά από παρότρυνση της Διδώς Σωτηρίου, η οποία παντρεύτηκε τον θείο της Πλάτωνα Σωτηρίου.
Κατά την περίοδο της κατοχής είχε ενταχθεί στην ΕΠΟΝ,
παρακινούμενη από τη Σωτηρίου. Παράλληλα σπούδασε φιλοσοφία του θεάτρου
στην Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και υποκριτική στη
δραματική σχολή του Εθνικού Ωδείου. Ενώ φοιτούσε στη δραματική
σχολή το 1943 γνώρισε τον μελλοντικό της σύζυγο, το θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Σεβαστίκογλου, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1945. Το 1948, ύστερα από την ήττα του ΔΣΕ, ο σύζυγος της που ήταν αριστερός διέφυγε στην Τασκένδη. Η Ζέη προσπάθησε να τον ακολουθήσει αλλά την συνέλαβαν και την εξόρισαν στη Χίο λόγω των πολιτικών φρονιμάτων της ιδίας και του συζύγου της. Ύστερα από προσπάθειες έξι ετών, το 1954 επανασυνδέθηκε με τον σύζυγο της στην Τασκένδη. Το 1957 μετακόμισαν στη Μόσχα, όπου σπούδασε και στο τμήμα σεναριογραφίας του Ινστιτούτου Κινηματογράφου της Μόσχας. Κατά
τη διάρκεια της παραμονής της στην ΕΣΣΔ συνέχισε το γράψιμο και μια
σειρά παιδικών διηγημάτων της δημοσιεύτηκαν στο νεανικό περιοδικό "Νεανική Φωνή". Το πρώτο της μυθιστόρημα, το αυτοβιογραφικό διήγημα "Το καπλάνι της βιτρίνας",
γράφτηκε το 1963 στη Μόσχα και αποτελεί έργο σταθμό στην ελληνική
παιδική λογοτεχνία, όντας το πρώτο ίσως παιδικό βιβλίο με πολιτικές
αναφορές στη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά πάντα μέσα από τα μάτια δύο κοριτσιών. Το 1964 επέστρεψε στην Ελλάδα για να ξαναφύγει πάλι το 1967, με τον ερχομό της Χούντας — αυτή τη φορά για το Παρίσι — και να επιστρέψει οριστικά όταν πέσει η δικτατορία. Το 1971 ενώ ήταν αυτοεξόριστη στο Παρίσι έγραψε τον "Μεγάλο περίπατο του Πέτρου", αυτή τη φορά με θέμα την Γερμανική Κατοχή και την Αντίσταση. Ίσως το σημαντικό στα ιστορικά της μυθιστορήματα είναι
ότι δεν αποτελούν μια απλή καταγραφή γεγονότων αλλά είναι
ζυμωμένα με τα αυτοβιογραφικά βιώματα των ηρώων της.
Η Άλκη Ζέη έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών, το βράδυ της 27ης Φεβρουαρίου 2020, σε ηλικία 97 ετών.
Στην Άλκη
https://www.youtube.com/watch?v=xXb4vsIvGfM
"Ένα τραγούδι αφιερωμένο στη συγγραφέα Άλκη Ζέη. Τους στίχους έγραψαν
οι μαθητές των Γυμνασίων Αγίου Νικολάου, Κριτσάς και Νεάπολης Λασιθίου,
και τους επιμελήθηκε η φιλόλογος Κέλλυ Παρασκευά. Μελοποίησε ο
καθηγητής Μουσικής Θωμάς Οικονόμου, που δημιούργησε και το παρόν βίντεο,
ενώ τη διδασκαλία και τη διεύθυνση της χορωδίας που δημιουργήθηκε από
μαθητές των Γυμνασίων ανέλαβε η καθηγήτρια Μουσικής Γιάννα Παπαδάκη." Θωμάς Οικονόμου
Είμαι Ρωμιά
https://www.youtube.com/watch?v=whfUMJ6zxrQ
Στίχοι: Richelle Dassin / Pierre Leroyer (Απόδοση στα Ελληνικά: Άλκη Ζέη)
Μουσική: Joe Dassin
Εκτέλεση: Μελίνα Μερκούρη
Ο λαϊκός ρεμπέττης τραγουδιστής Παναγιώτης Μιχαλόπουλος γεννηθηκε στις 24 Μαρτίου 1924 στο Λυκότραφο Μεσσηνίας. Στη δισκογραφία μπήκε το 1951, και συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου όπως ο Λαύκας, ο Μητσάκης, ο Μπουρνέλης, ο Δερβενιώτης, ο Βίρβος, ο Σούκας κ.ά. Εγκαταστάθηκε στον Νίκαια Πειραιά το 1958. Τα πιο γνωστά του τραγούδια "Δεν ξανακάνω φυλακή" (παλιό μουρμούρικο της φυλακής), και ο "Διαβολάκος". Πέθανε ετών στις 28 Αυγούστου 1992 στην Αθήνα σε ηλικία .
Ο Καπετανάκης
https://www.youtube.com/watch?v=QvnK497ZomA
«Ακροβατώ ανάμεσα στους ψυχικά ασθενείς και τις εκδιδόμενες γυναίκες.
Εμπνέομαι από τη δουλειά μου και τις εμπειρίες μου και γράφω στίχους».
«Εχω γράψει μια
ενότητα με ανθρώπους που έχουν προβλήματα, γιατί στο δημόσιο
θεραπευτήριο έχω ακούσει και ζήσει πολλά».
«Κάποια στιγμή ήμουν με τον φίλο μου σε
μια επαρχιακή πόλη. Βρεθήκαμε σε ένα μαγαζί που σύχναζαν γυναίκες και
του είπα να πάμε, γιατί είχα την περιέργεια. Εκεί ήταν δυο Ουκρανέζες
και κάθε δεκαπέντε λεπτά έφευγαν για να πάνε με πελάτη. Κάποια στιγμή
που ήρθε η μια την είδα να κλαίει και την πήρα αγκαλιά. Κάπως έτσι
έγραψα τον πρώτο στίχο. Αργότερα σε ένα ταξίδι είχα συναντήσει δύο
Ελληνίδες που μου είπαν τις δικές τους ιστορίες και τα αποτύπωσα με το
δικό μου τρόπο. Ακόμα θυμάμαι τα ονόματά τους: ήταν η Λίζα και η Εύα. Ο
δίσκος "Πιάτσα" περιέχει τραγούδια που περιγράφουν καταστάσεις κοριτσιών των
σπιτιών με τα κόκκινα φανάρια. Η αφορμή για να κυκλοφορήσουν τα
τραγούδια ήταν η φίλη μου Χάρις Τσεκούρα, που “έντυσε” με τις ιδιαίτερες
ζωγραφιές της το ένθετο του CD και με έφερε σε επαφή με τον παραγωγό
Σταμάτη Χατζηχριστοφή»
Η στιχουργός και συνθέτρια Alice Tori είναι διπλωματούχος νοσηλεύτρια ψυχικής υγείας στο Δαφνί και
καθημερινά συναναστρέφεται ασθενείς που ετοιμάζονται να επιστρέψουν στην
κοινωνία μετά από μεγάλα διαστήματα εγκλεισμού και σταδιακά πρέπει να
επανενταχτούν. Τα βιώματά τους και οι ιστορίες που της αφηγούνται είναι
για εκείνη πηγή έμπνευσης. Ανάμεσα στις σπουδαίες
συνεργασίες που έχει κάνει, ξεχωρίζει εκείνες με τον Γιώργο Νταλάρα, τον Παντελή Θαλασσινό και τη Μαριώ. Το CD «Πιάτσα» (2009) είναι από τα καλύτερα δείγματα της δουλειάς της.
Σπουδαία τραγούδια: "Η μπαλάντα της Α", "Ψυχή μου αλάνι" (Εμφιετζή),
"Barbie"(Τσερού), "Δύο Ουκρανές"(Βόσσου), "Γλυκοπαραμυθένια", "Της μάνας
η καρδιά" (Θαλασσινός), "Ναύπλιο" (Νταλάρας) Σόλωνος (Ορφανού) κ.ά
Μπρένταν Μπήαν Ιρλανδός μαχητής του IRA και ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και διηγηματογράφος, ο οποίος έγραψε τόσο στα Αγγλικά αλλά και στη μητρική του γλώσσα την Ιρλανδική, την οποία οι Άγγλοι απογόρευαν τόσο στην διδασκαλία όσο και να ακούγεται δημόσια.
Γεννήθηηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1923 στο Δουβλίνο και απο τα 14 του εντάχθηκε στη νεολαία του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (I.R.A.). Σωστά γαλουχημένος από τους γονείς του για τη ιρλανδικήιστορίακαι τη κουλτούρα της,ενδιαφέρθηκε από νωρίς για τη λογοτεχνίακαιτιςπερίφημες πατριωτικέςμπαλάντες, ενώ έμαθε και το οικογενιακό επάγγελμα του ζωγράφου. Τελικά στα 16 του εντάσσεται στον IRA μετέχει σε διάφορες αποστολές αρχικά σαν αγγελιαφός και μετέπειτα σαν σαμποτέρ έτσι γρήγορα οδηγείται στις φυλακές ανηλίκων. Στο διάστημα της κράτησής του, επικεντρώθηκε στην τελειοποίηση των Ιρλανδικών του, τη γλώσσα που
χρησιμοποίησε στην εξαιρετικά λεπτή και ευαίσθητη ποίησή του, ενώ εκείνη την περίοδο "Το παιδί του αναμορφωτηρίου". Αποφυλακίζεται το 1946 μετά από γενική αμνηστία και επιστρέφει στην Βόρεια Ιρλανδία ενώ ένα διάστημα το πέρασε στο Παρίσι. Το πρώτο του θεατρικό έργο "Ο αλλόκοτος τύπος" (1954) ανέβηκε στο μικρό θέατροτου Λονδίνου και είχε άμεση επιτυχία. Το δεύτερο, Ένας όμηρος (1958), θεωρείται το αριστούργημά του. Έου γραψε διηγήματα και σενάρια για την Ιρλανδική Ραδιοφωνία. Τα τελευταία
του έργα, τα οποία ηχογράφησε ο ίδιος σε μαγνητοταινία, είναι Το νησί του Brendan Behan, The Scarperer, Η Νέα Υόρκη του Brendan Behan και Εκμυστηρεύσεις ενός Ιρλανδού επαναστάτη. Η επιτυχία του όμως δεν τον βοήθησε καθώς άρχισε να πίνει τόσο πολύ που ο ίδιος έλεγε "Είμαι ένας αλκοολικός με πρόβλημα στο γράψιμο" και "Πίνω μόνο για δύο λόγους: Όταν διψάω και όταν δε διψάω". Το 1956 διαγνώστηκε ότι πάσχει από διαβήτη και συχνά να πέφτει σε διαβητικό κόμα. Ο Μπήαν πέθανε σε ηλικία μόλις 41 ετών.
Στίχους των ποιημάτων του στα ελληνικά απέδωσε ο Βασίλης Ρώτας, μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και τραγούδησε εξαιρετικά πρώτα η Ντόρα Γιαννακοπούλου και αργότερα η Μαρία Φαραντούρη. Πολλά από τα έργα του και κυρίως τα ποιητικά έχουν μεταφραστεί και σε πολλές άλλες γλώσσες.
Το τραγούδι μιλά για τον Ιρλανδό Michael Collins. Ο Collins ήταν
στρατιωτικός και ηγέτης του IRA κατά τον Ιρλανδικό Πόλεμο της
Ανεξαρτησίας (1919-1921). Το Δεκέμβρη του 1921 υπογράφτηκε η
Αγγλο-Ιρλανδική Συνθήκη μέσω της οποίας η Ιρλανδία χωρίστηκε στην Βόρεια
Ιρλανδία (το 1/5 περίπου του νησιού παρέμεινε υπό την κατοχή του Ην. Βασιλείου) και τη Νότια
Ιρλανδία που έγινε ανεξάρτητη, και αναγνωρίζεται διεθνώς σαν Δημοκρατία της
Ιρλανδίας ή Έιρε. Μετά την υπογραφή της συνθήκης, δημιουργήθηκε η Προσωρινή
Κυβέρνηση, πρωθυπουργός της οποίας ήταν ο Michael Collins. Αποτέλεσμα της
Συνθήκης ήταν η διάσπαση του IRA, σε αυτούς που συμφωνούσαν με τη
Συνθήκη και σ' αυτούς που ήταν αντίθετοι και τη θεωρούσαν προδοσία.
Έτσι, τον Ιούνιο του 1922 ξέσπασε ο Ιρλανδικός Εμφύλιος. Τον Αύγουστο
του 1922 ο Collins σκοτώνεται σε ενέδρα που έστησαν τα μέλη του IRA που
ήταν κατά της Συνθήκης. Ο Μπήαν έγραψε τότε «σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί».
Μαρία Φαραντούρη -Άνοιξε το παράθυρο
https://www.youtube.com/watch?v=u_Y2y8__QV0
Ποίηση: Brendan Behan (Μπρένταν Μπίαν)
Απόδοση στα Ελληνικά: Βασίλης Ρώτας
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη Εκτέλεση: Ντόρα Γιαννακοπούλου
Info: Η 23 χρονη Μαρία Κορτζιά γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λευκωσία. Ήταν αθλήτρια του Κεραυνού, χορεύτρια του χιπ χοπ και αυτή τη στιγμή σπουδάζει δημοσιογραφία στο University of Nicosia ενώ προηγουμένως διαιτολογία. Ξεκίνησε την καριέρα της στο χώρο της μόδας λαμβάνοντας μέρος στο Παγκύπριο Διαγωνισμό Ομορφιάς Feel Fantastic το 2014 και παρότι δεν πήρε κάποιο τίτλο ξεχώρισε αμέσως για το χαμόγελο, την αισιοδοξία, την θετικότητα και την σχεδόν παιδική σχεδόν αθωότητα της. Μετά τον διαγωνισμό της έγιναν προτάσεις για το Dansing for You, μία θέση στο "Για σένα" της Χριστιάνας Αριστοτέλους", στο "Replay" του Μάριου Αβρααμίδη, σε παιχνίδι γνώσεων με τον Κωνσταντίνο Τσιολή. Συνεντεύξεις, φωτογραφίσεις, επιδείξεις παντού και πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Χόμπι της ο χορός και η καλαθόσφαιρα. Αν και η οικογένεια της είναι με την Ομόνοια Λευκωσία η καρδιά χτυπά δυνατά για τον επιθετικό του ΑΠΟΕΛ Πιέρο Σωτηρίου.
https://www.instagram.com/mariakortzia/?hl=el
Ο σέξυ χορός της Μαρίας Κορτζιά
https://www.youtube.com/watch?v=6hX0BuqUh2U
Ο ήρωας της ΕΟΚΑ Παναγιώτης (Γιώτης) Τουμάζος γεννήθηκε στην Αμμόχωστο στις 12 Ιουλίου
1939. Γονείς του ήταν ο Θεόφιλος και η Αρτεμισία Τουμάζου. Ήταν απόφοιτος
του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου και εργάσθηκε για λίγο σαν
εκτελωνιστής προτού καταζητηθεί από τους Άγγλους για την δράση του στην
ΕΟΚΑ. Ήταν αθλητής στον δρόμο 1500 μέτρων και καλός
κολυμβητής. Προγραμμάτιζε να εγγραφεί στην σχολή Ευελπίδων μετά το τέλος
του αγώνα και να γίνει στρατιωτικός. Την δράση του στην ΕΟΚΑ άρχισε από
τα μαθητικά του χρόνια και ήταν μέλος της ομάδας του Ελληνικού Γυμνασίου
Αμμοχώστου με τον Πετράκη Γιάλλουρο -τον ήρωα σημαιοφόρο του Ελληνικού
Γυμνασίου, που δολοφονήθηκε από τους Άγγλους όντας επικεφαλής
διαδηλώσεως φέροντας την σημαία του Έθνους-. Ο Τουμάζος ξεκίνησε την δράση του με ρίψεις
φυλλαδίων και αναγραφή συνθημάτων και συνέχισε σε ομάδες κρούσεως και
από εκεί σε αντάρτικη ομάδα στην περιοχή Κακοπετριάς. Το Δεκέμβριο του 1955 έλαβε μέρος σε βομβιστική επίθεση εναντίον
στρατιωτικού οχήματος. Κατά την περίοδο των τουρκικών επιθέσεων,
στις 20 Ιουλίου του 1958, με εντολή της Οργάνωσης επιτέθηκε
μαζί με ένα συναγωνιστή του εναντίον Τούρκου πράκτορα των
Άγγλων στο Κάτω Βαρώσι. Προδόθηκε από γυναίκα του ΑΚΕΛ
και καταζητήθηκε. Κατέφυγε σε μια ανταρτική ομάδα του
τομέα Σολέας με το ψευδώνυμο "Ονήσιλος". Έπεσε ηρωικά μαχόμενος στις 22 Οκτωβρίου 1958, σε ηλικία
μολις 19 ετών σε ενέδρα κατά των Άγγλων παρά την Κακοπετριά.
Παναγιώτης Τουμάζος (Τραγούδι)
https://www.youtube.com/watch?v=7F9NqTt54Gs
Στίχος-Μουσική: Γιάννης Δημητράς , Ερμηνεία: Εύη Καπάταη
Απαγγέλλουν στίχους του Νίκου Παπακλεοβούλου, η Μαρία Δρακοπούλου και Γιάννης Παπαϊωάννου
"Τον
Οκτώβριο του 1958", αφηγείται ο συναγωνιστής του Αντωνάκης
Σολομώντος, "ενεδρεύαμε για δεκατρείς νύκτες στο δρόμο
Κακοπετριάς-Καρβουνά, με εντολή του Τομεάρχη μας να κτυπήσουμε.
Τη δέκατη τρίτη μέρα ο Γιώτης, όπως φωνάζαμε τον Τουμάζο,
έκοψε ένα κλαδί αγριελιάς, την έβαλε στην τσέπη και μας είπε: ‘Αν πέσω, να το βρούνε οι Άγγλοι και να μάθουν ότι πολεμούμε
για την ειρήνη’.Ήμαστε τρεις. Μαζί μας ήταν και ο Ανδρέας
Αγγελή. Ήταν η ώρα 7.15΄ το βράδυ, στις 22 Οκτωβρίου 1958,
όταν εμφανίστηκαν δυο μεγάλα αυτοκίνητα με στρατιώτες. Επιτεθήκαμε,
εγώ με το αυτόματο και ο Γιώτης πάτησε το διακόπτη της νάρκης.
Ήμουν δίπλα του. Ο μηχανισμός της νάρκης δεν λειτούργησε και
δεν εξερράγη. Ο Γιώτης ανασηκώθηκε να κτυπήσει με χειροβομβίδα.
Τότε μια σφαίρα των Άγγλων τον πέτυχε στο κεφάλι. Δοκίμασα
να τον σηκώσω. Οι φλόγες όμως, που προκάλεσαν οι Άγγλοι με
τα φλογοβόλα, με ζώσανε από παντού. Δεν μπόρεσα να τον μεταφέρω.
Οπισθοχώρησα. Εκείνος έμεινε εκεί με το κλαδί της ελιάς στην
τσέπη."
Η Ελληνική παραδοσιακή μουσική περιέχει όλα τα τραγούδια, τους σκοπούς και ρυθμούς των περιοχών της Ελλάδας, της Κύπρου αλλά και σε περιοχές που έζησε και αναπτύχθηκε ο ελληνικός πολιτισμός (Μικρά Ασία, Πόντο, Αλεξάνδρεια, Κωνσταντινούπολη, Κάτω Ιταλία, Βόρεια Ήπειρο) αλλά και στις σημερινές ελληνικές παροικίες στις ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία κ.α. Εκτός από τα κοινά μουσικά ακούσματα που συναντώνται σε όλη
την Ελλάδα, υπάρχουν και χαρακτηριστικά είδη παραδοσιακής μουσικής
ανάλογα με την ιστορία ή τις προτιμήσεις των συγκεκριμένων περιοχών.
Επίσης γίνεται διάκριση των τραγουδιών με βάση το περιεχόμενό τους, την
περίσταση στην οποία παίζονται και το μέτρο τους. Στην παραδοσιακή
μουσική υπάρχουν διάφορα μουσικά όργανα όπως: τα πνευστά: (φλογέρες, αυλοί, γκάιντα, κλαρίνο), τα έγχορδα: (βιολί, λαούτο, λύρα) και τα κρουστά: (νταούλια, τουμπερλέκι, ντέφι) κ.ά..
Μία μεγάλη κατηγορία τραγουδιών που συμπεριλαμβάνεται στην ελληνική παραδοσιακή μουσική είναι τα δημοτικά τραγούδια. Τα δημοτικά τραγούδια παίζονται συνήθως σε γάμους και πανηγύρια και ανάλογο χωρίζονται σε νησιώτικα και στεριανά ενώ μπορούν να ενταχθούν και σε άλλες κατηγορίες: Ακριτικά, Κλέφτικα, Ιστορικά, Παραλλαγές, Γαμήλια κτλ.
Τα νησιά του Αιγαίου είναι γνωστά για τα νησιώτικα τραγούδια τους,
των οποίων τα χαρακτηριστικά ποικίλουν ευρέως. Αν και τα βασικά στοιχεία
του ήχου είναι χαρακτηριστικά κοσμικά -Βυζαντινός, η σχετική απομόνωση των νησιών επέτρεψε την ξεχωριστή ανάπτυξη της ιδιαίτερης νησιώτικης Ελληνικής μουσικής. Το πλείστον των νησιώτικων τραγουδιών συνοδεύονται από την λύρα, το κλαρίνο, την κιθάρα και το βιολί. Στις Κυκλάδες, το βιολί είναι πιο δημοφιλές απ' ό,τι η λύρα. Οι παραδοσιακοί χοροί των Κυκλάδων περιλαμβάνουν τον Λέρικο, τον Συρτό με διάφορες παραλλαγές και τον Μπάλο. Στα Δωδεκάνησα υπάρχουν κυρίαρχα στοιχεία της Κρητικής μουσικής. Οι παραδοσιακοί χοροί των Δωδεκανήσων περιλαμβάνουν την Τράτα, τον Μπάλο, τον Συρτό, την Κρεμαστή, τον Ίσσο, τον Μηχανικό και τον Καλυμιώτικο.
Στην κεντρική Ελλάδα πολλά παραδοσιακά τραγούδια αναφέρονται στους Κλέφτες και τον ρόλο που έπαιξαν κατά την περιόδο της Τουρκοκρατίας. Παραδοσιακοί χοροί στην κεντρική Ελλάδα περιλαμβάνουν: τον Αντικρυστό, το Συρτάκι, το Ζεϊμπέκικο, το Χασάπικο, τον Καλαματιανό, τον Καμιλιερικό, τον Κουλουριώτικο, τον Συρτό, τον Τσάμικο, τον χορό της Τράτας, τον Χατζηχρήστο και τον Συρτοκαλαματιανό. Η μουσική παράδοση της περιοχής έχει επίσης επηρεαστεί από τους Αρβανίτες
Παραδοσιακοί χοροί από την Πελοπόννησο περιλαμβάνουν τον Καλαματιανό, των Καρυάτιδων, τον Μονόδιπλο, τον Τσάμικο, τον Συρτό, τον Άη Γιώργη, τον Μανιάτικο και τον Διπλό χορό. Στην Μάνη υπάρχει ακόμα η παράδοση των μοιρολογιών που τραγουδιούνται από ηλικιωμένες γυναίκες.
Τα νησιά της Καρπάθου, της Χάλκης, της Κάσου, και της Κρήτη σχηματίζουν
ένα τόξο όπου η Κρητική λύρα είναι το κυρίαρχο μουσικό όργανο. Οι
τσαμπούνες συχνά παίζονται στην Κάρπαθο. Η Κρήτη
είναι γνωστή για την παράδοσή της σε παραδοσιακούς χορούς, η οποία έχει
καταβολές στην αρχαία Ελλάδα και περιλαμβάνει γρήγορους σε ρυθμό χορούς
όπως το Πεντοζάλι και άλλους όπως η Σούστα, ο Συρτός, το Τριζάλι, ο
Κατσαμπαδιανός, ο Χανιώτης, ο Σιγανός, ο Πηδηχτός Λασιθίου, ο
Μαλεβιζιώτικος, ο Τσινιάρης, ο Ιεραπετρικός και ο Λαζιώτικος.
Τα Ιόνια νησιά δεν υπήρξαν ποτέ κάτω από Οθωμανική κατοχή και τα τραγούδια και οι καντάδες
τους είναι εν μέρει βασισμένες στο Δυτικό Ευρωπαϊκό στυλ. Οι Ελληνικές καντάδες ερμηνεύονται από τρεις τραγουδιστές με τη συνοδεία μαντολίνου ή κιθάρας. Αυτά τα ρομαντικά τραγούδια αναπτύχθηκαν κυρίως στην Κεφαλλονιά στις αρχές του 19ου αι. αλλά διαδόθηκαν καταμήκος της Ελλάδας μετά την απελευθέρωση. Ένα Αθηναϊκό είδος καντάδας δημιουργήθηκε, με τη συνοδεία βιολιού, κλαρίνου και λαούτου. Παρόλα αυτά αυτό το είδος έγινε αποδεκτό ως Επτανησιακό. Το νησί της Ζακύνθου έχει ένα ποικίλο μουσικό παρελθόν με επιρροές επίσης από την Κρήτη. Οι παραδοσιακοί χοροί περιλαμβάνουν τον Τσιριγοτικό, τον Λευκαδίτικο, τον Μπάλο, τον Συρτό, τον Άη Γιώργη, τον Κερκυραϊκό και τον Κάτω στο γυαλό. Η εκκλησιαστική μουσική (Βυζαντινή) των νησιών είναι επίσης διαφορετική από της υπόλοιπης Ελλάδας, με πολλές Δυτικές και Καθολικές επιρροές στην Ορθόδοξη λειτουργία.
Παραδοσιακοί χοροί που υπάρχουν στην Μακεδονία είναι ο Μακεδονικός, το Χασάπικο, ο Λεβέντικος, το Ζεϊμπέκικο, ο Ζωναράδικος, ο Έντεκα Κοζάνης, η Σαμαρίνα, η Στάνκενα, ο Ακριτικός, ο Μπαϊδούσκας, ο Μακεδονικός αντικρυστός, η Μικρή Ελένη, ο Πάρταλος, ο Μακεδονικός κλέφτικος, ο Μπουγατσάς, ο Καστοριανός, ο Τρομακτόν, ο Νικολός, ο Αντικρυστός, ο Μακεδονικός συρτός και ο Καπετάν Λουκάς. Υπάρχουν ακόμα και παραδοσιακά τραγούδια που αναφέρονται στον Μακεδονικό αγώνα όπου χρησιμοποιούνται τρομπέτες και κουδούνια.
Το ύφος και το ρεπερτόριο των Ελλήνων της Β. Ηπείρου περιλαμβάνει:
μοιρολόγια, τραγούδια της ξενιτιάς, ιστορικά τραγούδια, τοπικοί χοροί
(όπως ο μπεράτης) και κυρίως τα τόσο χαρακτηριστικά πολυφωνικά τραγούδια
με τις πανάρχαιες πεντατονικές κλίμακες και το αδρό άκουσμα από τις
«φωνές της πέτρας». Κλαρίνο και ντέφι.
Τα παραδοσιακά τραγούδια της Θεσσαλίας είναι αργά και επιβλητικά και
περιλαμβάνουν χορούς όπως ο Καλαματιανός, ο Θεσσαλικός, ο Κοφτός, ο
Τσάμικος, ο Κλειστός, ο Κανγκελής, το Γαϊτανάκι, ο Πηλιορήτικος, η
Σβαρνιάρα, ο Στα τρία, η Καραγκούνα και η Γαλανογαλανή. Ο Διονυσιακός
λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο, πριν το Πάσχα στον Τύρναβο. Εκεί αναβιώνει η
γνωστή γιορτή του Φαλλού, μια παγανιστική γιορτή γονιμότητας με φαγητά
και ποτά, προς τιμήν του αρχαίου θεού Διόνυσο.
Οι παραδοσιακοί Θρακιώτικοι χοροί είναι συνήθως γρήγοροι σε ρυθμό και
είναι κυρίως κυκλικοί χοροί στους οποίους οι άντρες χορεύουν πρώτοι στη
σειρά. Τα μουσικά όργανα στην αρχαία μουσική της Θράκης όπως οι γκάιντες και η Βυζαντινή λύρα είναι ακόμα τα συνηθισμένα όργανα της παραδοσιακής μουσικής της Θράκης. Οι παραδοσιακοί χοροί της περιοχής περιλαμβάνουν τον Ταπεινό, το Τσιπάτι, τον Τρομακτόν, τον Σφαρλή, την Σουφλιουτούδα, τον Ζωναράδικο, τον Καστρινό, τον Συνκαθιστό, την Σούστα, τον Μαντιλάτο, την Μπαϊντούσκα και τον Απαδιαστείτε στο χορό. Η γκάιντα, ένα είδος φλογέρας με ασκό, είναι το χαρακτηριστικότερο μουσικό όργανο, όμως το κλαρίνο και το τουμπελέκι χρησιμοποιούνται επίσης. Η Θρακιώτικη γκάιντα χρησιμοποιείται ακόμα
ευρέως κατά μήκος της Βορειοανατολικής Ελλάδας.
Η Ποντιακή μουσική διατηρεί στοιχεία από τις μουσικές παραδόσεις της αρχαίας Ελλάδας, της βυζαντινής μουσικής και της παράδοσης του Καυκάσου. Το βασικό όργανο της Ποντιακής μουσικής είναι η Ποντιακή λύρα (Κεμεντζές), η οποία έχει καταγωγή από την Βυζαντινή εποχή και παρομοιάζει με την Βυζαντινή λύρα και την Κρητική λύρα. Επίσης χρησιμοποιούνται τα μουσικά όργανα της Δύσης όπως το κίτ βιολί και βιολί (Rebec). Άλλα όργανα που χρησιμοποιούνται στην Ποντιακή μουσική περιλαμβάνουν τα τύμπανα, το λαούτο, την ασκομαντούρα (ένα είδος γκάιντας), το νταούλι και τον αυλό. Παραδοσιακοί χοροί από τον Πόντο περιλαμβάνει τον Ατσιαπάτ, τον Ντιπάτ, τον Τικ, τον Διπλό τικ, τον Τρομακτόν, την Ποντιακή σέρρα, τον Εικοσιένα, τον Τρυγόνα, τον Τσέστο και τον Ζωναράδικο.
Τέλος η Κύπρος
περιλαμβάνει μια ποικιλία από κλασικά, παραδοσιακά και δημοφιλή είδη
μουσικής. Η Κυπριακή παραδοσιακή μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της
παραδοσιακής μουσικής της Ελλάδας και περιλαμβάνει χορούς όπως Συρτό, Αντικρυστό, Καρσιλαμά, Ζεϊμπέκικο κτλ.
Μηλο μου κόκκινο
https://www.youtube.com/watch?v=YRmc75niJ-E
Παραδοσιακό της Μακεδονίας
Εκτέλεση: Γλυκερία
Το «Μήλο μου κόκκινο» είναι ελληνικό δημοτικό τραγούδι της Μακεδονίας, προερχόμενο από τη Σιάτιστα, που συναντάται στους περισσότερους νομούς της Μακεδονίας και το τραγουδούν σε γάμους. Χορεύεται ως συρτός μακεδονικού στυλ συρτο στα τρια. Ο ρυθμός του είναι 7/8. Μοιάζει με το καλαματιανό, αλλά είναι πολύ πιο εύθυμο, όπως τα περισσότερα τραγούδια της Μακεδονίας. Στις περιοχές της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας (Κιλκίς - Πέλλα - Φλώρινα) συνοδεύεται από ορχήστρα με χάλκινα όργανα.
Το "Il était un petit navire" είναι ένα παραδοσιακό γαλλικό ναυτικό τραγούδι που πλέον θεωρείται παιδικό, πάρα τον μακάβριο τόνο του. Το τραγούδι είναι γνωστό και σε άλλες γλώσσες όπως τα Αγγλικά, τα Γερμναικά και τα Ελληνικά. Η ελληνική έκδοση του τραγουδιού "Ηταν ένα μικρό καράβι", διηγείται την ιστορία ενός μικρού
καραβιού που παραμένοντας επί μακρόν στη Μεσόγειο θάλασσα δεν έχει
πλέον άλλα τρόφιμα. Τότε οι ναύτες τραβώντας κλήρο αποφασίζουν ότι ο
μικρότερος ανάμεσά τους θα φαγωθεί. Στην γαλλική του έκδοση, το τραγούδι συνεχίζει την εξιστόρηση και
εκεί οι υπόλοιποι ναύτες συζητούν για το πώς θα μαγειρέψουν τον μικρό και τι σος θα χρησιμοποιήσουν. Ο μικρός προσεύχεται στην Παναγία και έτσι με τρόπο θαυμαστό σώζεται. Χιλιάδες μικρά ψάρια πηδούν στο κατάστρωμα, οι πεινασμένοι νάυτες τα πιάνουν και τα μαγειρεύον έτσι ο μικρός σώζεται.
Από διάφορους εικάζεται ότι το τραγούδι αυτό μπορεί να αναφέρεται στο διάσημο Ναυάγιο της γαλλικής φρεγάτας "Μέδουσα" που τον Ιούλιου του 1816 ναυάγησε στα ανοιχτά της Μαυριτανίας και οι επιζήσαντες έκαναν πράξη το συγκεκριμένο αθώο
φαινομενικά στίχο. Ακόμη ο Γάλλος ζωγράφος Jean-Louis-Théodore Gericault (Ζαν-Λουί-Τεοντόρ Ζερικώ), επηρρεασμένος από την τραγωδία δημιούργησε σε ελαιογραφία ένα τεραστίων διαστάσεων πίνακα (491 x 716 εκ.) "Le Radeau de la Méduse" (Η Σχεδία της Μέδουσας) φέρνοντας σε αμηχανία τους καλλιτεχνικούς κύκλους των Παρισσίων τόσο για μοντερνισμό του
θέματος που επέλεξε όσο και για τους αιχμηρούς πολιτικούς υπαινιγμούς του.
Το 1816 η γαλλική κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει ένα μικρό στόλο στο λιμένα του Πορ Λουί της Σενεγάλης
για να αναλάβει, όπως είχε συμφωνηθεί, την διακυβέρνηση της χώρας. Ο στολίσκος αποτελείτο από τέσσερα σκάφη, το μπρίκι Αργό, το ανεφοδιαστικό Loire, την κορβέτα Ηχώ και την φρεγάτα Μέδουσα. Το Μέδουσα μετέφερε τους επιβάτες, μεταξύ των
οποίων ήταν και ο νέος Γάλλος κυβερνήτης της Σενεγάλης και της σύζυγό του. Συνολικά στο
σκάφος αυτό επέβαιναν 400 άτομα, συμπεριλαμβανομένων και των 160 μελών
του πληρώματος.
Κυβερνήτης του "Μέδουσα" διορίστηκε ο 53 χρονός ευγενής Υγκ Ντυρουά ντε Σωμερύ (Hugues
Duroy de Chaumereys), ένας ευνοούμενος του αδελφού του βασιλιά Λουδοβίκου του 18ου που δεν είχε ούτε καν τα απαραίτητα προσόντα για να αναλάβει ένα τέτοιο μακρινό θαλάσσιο απόπλου. Ο ίδιος είχε να ταξιδέψει στη θάλασσα για περισσότερα από είκοσι χρόνια
χωρίς ποτέ να έχει αναλάβει την διεύθυνση πλοίου. Η επιλογή του ντε Σωμερύ πράγματι προκάλεσε πολλές δυσαρέσκειες στους καπετάνιους και το πλήρωμα, με
αποτέλεσμα να αναπτυχθεί κλίμα έντασης σε ολόκληρο τον στολίσκο. Στις 17 Ιουνίου 1816 ο στολίσκος απέπλευσε από το Ροσφόρ με προορισμό το Πορ-Λουί αλλά ο ντε Σωμερύ αποφάσισε να χαράξει δική του πορεία ώστε να φτάσει πρώτος στον προορισμό του. Λόγω κακής όμως πλοήγησης, όχι μόνο δεν ακολούθησε τους κυβερνήτες των άλλων πλοίων, που ήταν
έμπειροι αξιωματικοί, αλλά βασίστηκε στις συμβουλές ενός απλού επιβάτη, ο
οποίος τον έπεισε ότι γνώριζε καλά τις θάλασσες και τους χάρτες της
περιοχής έτσι βρέθηκαν περίπου 100 μίλια εκτός
πορείας με συνέπεια στις 2 Ιουλίου 1816 το πλοίο να προσαράξει
σε ύφαλλο δυτικά της Αφρικής, κοντά στην σημερινή Μαυριτανία. Όλες οι
προσπάθειες αποκόλλησης του σκάφους απέβησαν άκαρπες έτσι αποφασίστηκε η
εγκατάλειψή του με τις σωσίβιες λέμβους. Η εγκατάλειψη όμως του πλοίου με σωσίβιες λέμβους, ήταν ανεπαρκείς για να χωρέσουν όλους τους επιβάτες. Έτσι, αποφασίστηκε η κατασκευή μιας μεγάλης σχεδίας, η οποία θα
προσδενόταν στις λέμβους προκειμένου να ρυμουλκηθεί από αυτές ως την
ακτή. Η σχεδία κατασκευάστηκε και επιβιβάστηκαν περίπου 150 άτομα σε αυτήν,
αλλά όταν έπεσε στο νερό όλα τα σχοινιά πρόσδεσής της στις λέμβους
κόπηκαν μυστηριωδώς,
(πάντως σύμφωνα με άλλες πηγές ο ίδιος ο Σωμερύ αποφάσισε να κοπούν τα
σχοινιά, γιατί η ρυμούλκηση της σχεδίας από τις λέμβους ήταν αδύνατη).
Τα 150 άτομα που επέβαιναν στη σχεδία διέθεταν ελάχιστα τρόφιμα και
νερό, κανένα μέσο πλοήγησης και ήταν τόσο στριμωγμένοι στη σχεδία που
σχεδόν δεν είχαν χώρο να μετακινηθούν. Πολλοί από αυτούς δεν άντεξαν και πέθαναν από την πείνα, τη δίψα και τις κακουχίες. Κάποιοι άλλοι παρασύρθηκαν από τα
κύματα κατά τη διάρκεια καταιγίδων, άλλοι πέθαναν κατά τη διάρκεια μιας
βίαιης εξέγερσης, ενώ από την τρίτη ημέρα άρχισαν να παρατηρούνται
φαινόμενα κανιβαλισμού αφού μέσα στην απελπισία τους και την ανάγκη για επιβίωση αναγκάστηκαν να φάνε ορισμένα πτώματα τα οποία πρώτα ξέραιναν στον ήλιο. Την έκτη ημέρα οι τραυματίες και όλοι οι άρρωστοι
ρίχτηκαν στη θάλασσα για να εξοικονομηθούν τα ελάχιστα εφόδια που
απέμεναν.
Η σχεδία παρασύρθηκε από τα θαλάσσια ρεύματα και εξακολούθησε να πλέει για μια
ακόμη εβδομάδα, συνολικά δηλ. επί 13 ημέρες, πριν βρεθεί μισοκατεστραμμένη κατά
τύχη, και περισυλλεγεί από το πλοίο "Αργό". Από τους 150 περίπου
επιβαίνοντες περισυνελέγησαν ζωντανοί μόνον δέκα. Τα περιστατικά
κανιβαλισμού που εκτυλίχθηκαν πάνω στη σχεδία έγιναν γνωστά από τις
μαρτυρίες των επιζώντων. Η υπόθεση τάραξε τα νερά της γαλλικής κοινωνίας
και η νέα «κυβέρνηση» του Λουδοβίκου του ΧVIII δέχτηκε δριμεία κριτική.
