Η αστική λαϊκή μουσική είναι η μουσική έκφραση του αστικού πολιτισμού που άρχισε να δημιουργείται στην Ελλάδα κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και καλύπτει περίπου ενάμιση αιώνα από 1850 μέχρι και σήμερα. Ο όρος χρησιμοποιείται για διάκριση από τα δημοτικά τραγούδια των μικρών επαρχιακών πόλεων και της αγροτικής υπαίθρου. Το αστικό τραγούδι διακρίνεται στις ενότητες: λαϊκό, ρεμπέτικο, έντεχνο και «ελαφρό». Στο αστικό τραγούδι εξετάζονται οι λαϊκοί δρόμοι, τα ρεπερτόρια, τα ξενόφερτα στοιχεία, οι ιδιωματισμοί, κ.ά. [1]
Στα αστικά κέντρα με έντονη ελληνική παρουσία (Πόλη, Σμύρνη, Σύρος, Ιωάννινα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς) διαμορφώθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα,ανάμεσα σε άλλα μουσικά είδη, και το ρεμπέτικο. Ως μετεξέλιξη του ρεμπέτικου θεωρείται το λαϊκό τραγούδι των δεκαετιών του 1950-1960, το οποίο συνεχίζει να ακούγεται και εξελίσσεται μέχρι και σήμερα. Στην δεκαετία του 1960 κάνει την εμφάνισή του και το έντεχνο τραγούδι, αρχικά με την έννοια της μελοποιημένης ποίησης και των "κύκλων τραγουδιών" και κύριους εκπροσώπους τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη. Το ελληνικό Έντεχνο τραγούδι αποκτά γρήγορα μεγάλη απήχηση στις πλατιές μάζες, φαινόμενο πραγματικά σπάνιο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Σε αυτό συνέβαλε και ο ενεργός πολιτικός ρόλος του συγκεκριμένου είδους κατά τη περίοδο της δικτατορίας. Τέλος στο όρο αστικό τραγούδι περιλαμβάνεται και η Αθηναϊκή επιθεώρηση, το ελληνικό ροκ και χιπ χοπ, την οπερέτα, κ.ά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου