ΜΙΧΑΗΛ ΚΟΥΤΣΟΦΤΑΣ - ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ - ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΙΔΗΣ
 |
| Και της σκλαβιάς τα σίδερα θα σπάσουν κάποια μέρα |
Το φως της επόμενης μέρας, της Παρασκευής, 21ης Σεπτεμβρίου 1956, δεν πρόλαβαν να το δουν. Προτού χαράξει η αυγή, τους κρέμασαν. Πριν το χάραμα κουβάλησαν εκεί τον Παπάντωνη να τους ψάλλει μόνος συνοπτικά τη νεκρώσιμη ακολουθία. Πριν από το πρώτο φως τούς κατέβασαν στους τάφους της φυλακής. Τα φυλακισμένα μνήματα. Πρώτος δεξιά δίκλινος τάφος: Μαζί ο Παναγίδης κι ο Κουτσόφτας. Δίπλα μονόκλινος για τον Μαυρομμάτη.
Πάνε και τους τρεις σιδηροδέσμιους στην αγχόνη. Τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο. Και μόλις τον ολοκληρώνουν, χωρίς ανάσα, τον ξαναρχίζουν. Ώσπου ο απαίσιος γδούπος της καταπακτής της αγχόνης έκοψε στη μέση την επανάληψη τού «και σαν πρώτ' ανδρειωμένη χαίρε, ω χαίρε, ελευθεριά»...!
Ποτέ δεν θα πεθάνουνε
https://www.youtube.com/watch?v=Mr9GSV53RiA&spfreload=10
Στίχοι: Ευαγόρας Παλληκαρίδης
Μουσική: Μιχάλης Χριστοδουλίδης
Πρώτη Εκτέλεση: Δώρος Δημοσθένους
Από το δίσκο: "Των Αθανάτων" 1994
Κώστας Μακεδόνας – Aνδρέας Παναγίδης (ΧΟΕΣ)
https://www.youtube.com/watch?v=Mr9GSV53RiA&spfreload=10
Στίχοι: Ευαγόρας Παλληκαρίδης
Μουσική: Μιχάλης Χριστοδουλίδης
Πρώτη Εκτέλεση: Δώρος Δημοσθένους
Από το δίσκο: "Των Αθανάτων" 1994
Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, που ως καταζητούμενος κρύβονταν και αυτός στο σπίτι του εξαδέλφου του Στέλιου Μαυρομάτη στο Λάρνακα βαθύτατα συγκινημένος και συγκλονισμένος από τον απαγχονισμό των τριών ηρώων Μαυρομάτη, Παναγίδη και Κουτσόφτα, γράφει το ποίημα του αυτό και το αφιερώνει στην μνήμη τους.
Κώστας Μακεδόνας – Aνδρέας Παναγίδης (ΧΟΕΣ)
https://www.youtube.com/watch?v=cuKyuHQsrw4&spfreload=10
Μια ωδή γραμμένη από την Κλαίρη Αγγελίδου, ενορχηστρωμένη από τον Γιώργο Θεοφάνους και τραγουδημένη από τον Κώστα Μακεδόνα, αφιερωμένη στον ηρώα και εθνομάρτυρα του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, Aνδρέα Παναγίδη.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΙΔΗΣ Ο ΗΡΩΑΣ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ!!
Τα τρία παιδιά του Ήρωα Ανδρέα Παναγίδη, μιλούν στον Πέτρο Πετρίδη για τον Ήρωα πατέρα τους αλλά και για την μεγάλη κληρονομιά που τους άφησε, το άγιο και τιμημένο όνομα τους. Ο Ανδρέας Παναγίδης ήταν μόλις 22 χρονών, παντρεμένος και πατέρας 3 παιδιών: του Αριστείδη 4 χρονών, της Δέσποινας 2 ½ χρονών και της Αυγής σχεδόν ενός έτους.
ΜΙΧΑΗΛ ΚΟΥΤΣΟΦΤΑΣ
Γιατί φοβάσθε, αφού πιστεύουμε στο αληθινό φως;
Οι μόνες λέξεις, που μπορούν ν' ακούσουν από τα χείλη μας οι δυνάσται είναι αυταί: Ελευθερία ή Θάνατος. Αυτές τις λέξεις τις μάθανε και αυτοί οι τοίχοι των φυλακών.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ
Η τελευταία επιστολή του απαγχονισθέντα αγωνιστή της ΕΟΚΑ Στέλιου Μαυρομμάτη προς τον αδελφό του.
Ο νεαρός Παρασκευάς Χοιροπούλης, ακούγοντας τον διάλογο των Κουτσόφτα και Παναγίδη με τον δικηγόρο τους Λυσιώτη να κάνει το παν να σώσει το μικρό τους φώναξε με μια στεντόρια φωνή “Γιατί ρε, εγώ δεν είμαι άξιος να πεθάνω μαζί σας;”.
ΜΙΧΑΗΛ ΚΟΥΤΣΟΦΤΑΣ
Γιατί φοβάσθε, αφού πιστεύουμε στο αληθινό φως;
Οι μόνες λέξεις, που μπορούν ν' ακούσουν από τα χείλη μας οι δυνάσται είναι αυταί: Ελευθερία ή Θάνατος. Αυτές τις λέξεις τις μάθανε και αυτοί οι τοίχοι των φυλακών.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ
Η τελευταία επιστολή του απαγχονισθέντα αγωνιστή της ΕΟΚΑ Στέλιου Μαυρομμάτη προς τον αδελφό του.
Ο νεαρός Παρασκευάς Χοιροπούλης, ακούγοντας τον διάλογο των Κουτσόφτα και Παναγίδη με τον δικηγόρο τους Λυσιώτη να κάνει το παν να σώσει το μικρό τους φώναξε με μια στεντόρια φωνή “Γιατί ρε, εγώ δεν είμαι άξιος να πεθάνω μαζί σας;”.
Ο Μιχαήλ Κουτσόφτας αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο Παλαιομετόχου και εργαζόταν σε νηματουργείο ως βαφέας. Με την έναρξη του αγώνα προσφέρθηκε να υπηρετήσει στις τάξεις της ΕΟΚΑ. Λόγω όμως της αριστερής ιδεολογίας του, αλλά και του ότι ήταν ορφανός από πατέρα και είχε τη μικρή του αδελφή ανύπανδρη, υπήρχαν επιφυλάξεις. Τελικά η σταθερή και αμετακίνητη επιμονή του έπεισε τον ιερέα Παλαιομετόχου Παπά Λευτέρη να τον ορκίσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη του δράση ήταν η ύψωση της ελληνικής σημαίας στην κορυφή των ευκαλύπτων στο κέντρο του χωριού του, την οποία κατέβαζαν οι Άγγλοι. Ένα βράδυ έκοψε, με το φίλο του Ανδρέα Παναγίδη, τα κλαδιά των ευκαλύπτων, για να μη μπορούν οι στρατιώτες να κατεβάσουν τη σημαία. Εκείνοι έκοψαν τα θεόρατα δέντρα από τη ρίζα.
Ο απαγχονισμός του Καραολή και του Δημητρίου αναστάτωσαν τον Κουτσόφτα τόσο πολύ που εγκατέλειψε τη δουλειά του και για μερικές μέρες κατόπτευε το αεροδρόμιο Λευκωσίας, όπου στάθμευαν Άγγλοι στρατιώτες, αναζητώντας τόπο και τρόπο να ανταποδώσει το πλήγμα. Σε συμβουλές της μάνας του να προσέχει, απάντησε :
"Για την ελευθερία της Κύπρου μας όλοι ανοίξαμε τα στήθη, μητέρα."
Στις 16 Μαΐου, έξι μέρες μετά την εκτέλεση του Καραολή και του Δημητρίου, αφού πέρασε από τον Παπά Λευτέρη και του ζήτησε να σταθεί προστάτης της αδελφής του, αν τυχόν συλληφθεί, έφυγε με τους φίλους του Ανδρέα Παναγίδη και Παρασκευά Χοιροπούλη, για το χώρο του αεροδρομίου Λευκωσίας, όπου επιτέθηκαν και σκότωσαν τον Άγγλο σμηναγό Πάτρικ Τζων Χέιλ μέσα στο γραφείο του. Καταδιώχθηκαν και συνελήφθησαν από αγγλικά στρατεύματα. Ο Μιχαήλ Κουτσόφτας και ο Ανδρέας Παναγίδης εκτελέστηκαν μαζί με το Στέλιο Μαυρομμάτη στις 21 Σεπτεμβρίου 1956. Ο Χοιροπούλης, επειδή ήταν ανήλικος, καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση.
«Σεβαστή μου μητέρα χαίρε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω το γράμμα μου να σας βρη όλους καλά. Αγαπητή μου μητέρα, να είσαι βέβαιη για το δικό μας θάρρος και την ψυχραιμία.
Έχουμε τις ελπίδες μας στον Πανάγαθον Θεόν και πιστεύουμεν ότι θα βοηθήση κι εσάς κι εμάς. Να έχετε, όλοι, πίστι στον Αγιο Θεό, για να σας βοηθήση να σταθήτε σαν Ελληνίδες μητέρες. Μη λυπάσθε, γιατί δεν θα με χάσετε. Με αφιερώνετε στην Πατρίδα. Μητέρα, πρέπει να είσαι περήφανη, γιατί είμαι κι εγώ ένα παιδί της Κύπρου, που δίνει το αίμα του για την ελευθερία.
Προσεύχομαι στην Υπεραγίαν Θεοτόκον, να σας δώση θάρρος και ψυχραιμίαν, γιατί και Εκείνη έχασε τον Υιόν της. Ο Χριστός σταυρώθηκε, για να μας απαλλάξη από τα δεσμά, από την αδικίαν και από τον φόβον του θανάτου. Ανεστήθη και εδοξάσθη, ενώ οι παράνομοι παίρνουν την αιωνίαν κατάραν έως σήμερον. Γιατί φοβάσθε, αφού πιστεύουμε στο αληθινό φως;
Οι μόνες λέξεις, που μπορούν ν' ακούσουν από τα χείλη μας οι δυνάσται είναι αυταί: Ελευθερία ή Θάνατος. Αυτές τις λέξεις τις μάθανε και αυτοί οι τοίχοι των φυλακών. Και οι φυλακές αυτές, οι πέτρες ακόμα, το γνωρίζουν, ότι είναι άδικο να κλειδώνουνται αθώοι μέσα στα σίδερα με μόνη την κατηγορίαν, ότι είναι Έλληνες της Κύπρου. Τα κελλιά μας δονούνται από τα πατριωτικά μας τραγούδια και οι σκοτεινές φυλακές λάμπουν από την αθωότητά μας. Και αυτοί ακόμη, που μάς καταδιώκουν, ξέρουν για ποιο σκοπόν μάς έστειλαν να εκτελεσθούμε. Ξέρουν τον τίμιον, τον ιερό μας σκοπό, και, ίσως να έμειναν βουβοί και εμβρόντητοι από την δική μας ψυχραιμία.
Η νύχτα φέγγει ολόχαρη.
Μανούλα μου κοιμάσαι ή
βλέπεις τα άστρα κι αγρυπνάς
και μένανε θυμάσαι;
Και τώρα κλείω το γράμμα μου με τους εγκάρδιούς μου χαιρετισμούς σ' όλα τ' αδέλφια μου και τους συγγενείς, και ιδιαιτέρως σε σένα. Έχετε χαιρετισμούς από τον Ανδρέαν.
Με σεβασμό και αγάπη.
ο γυιός σας ΜΙΧΑΗΛ».
Ο Ανδρέας Παναγίδης τελείωσε το δημοτικό σχολείο Παλαιομετόχου και εργαζόταν στην κουζίνα του αγγλικού στρατού στο αεροδρόμιο Λευκωσίας. Με την έναρξη του αγώνα προσφέρθηκε να υπηρετήσει στις τάξεις της ΕΟΚΑ, μαζί με το φίλο του ήρωα Μιχαήλ Κουτσόφτα. Η σταθερή και αμετακίνητη επιμονή τους έπεισε τον ιερέα Παλαιομετόχου Παπαλευτέρη να τους ορκίσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη δράση του Παναγίδη ήταν η ύψωση της ελληνικής σημαίας. Σε έρευνα που έκαμε Άγγλος στρατιώτης στην τσάντα του, στον τόπο της εργασίας του, αμέσως μετά την εκτέλεση των Καραολή και Δημητρίου, βρήκε μια ελληνική σημαία και ζήτησε από τον Ανδρέα να του σκουπίσει με αυτή τα παπούτσια του. Τόση ήταν η προσβολή που ένιωσε ο Ανδρέας, ώστε ήλθε στα χέρια μαζί του κτυπώντας τον άγρια. Όταν πήγε στο σπίτι, έστειλε τη γυναίκα του και του έφερε τα περίστροφά του που της είχε δώσει να του κρύψει. Την επομένη, όταν πήγε στη δουλειά του στο αεροδρόμιο, μαζί με το Μιχαήλ Κουτσόφτα και έναν άλλο αγωνιστή, επιτέθηκαν και σκότωσαν τον Άγγλο σμηναγό Πάτρικ Τζων Χέιλ μέσα στο γραφείο του. Συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Απαγχονίστηκαν και οι δυο με το Στέλιο Μαυρομμάτη.
Συγκλονιστικός ήταν ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε το θάνατο τόσο ο ίδιος όσο και οι δικοί του, που τον αποχαιρέτησαν με το τραγούδι στα χείλη και με τα χέρια ψηλά σε μια θερμή εξ αποστάσεως χειραψία. "Τι τιμή στο παλικάρι..." βροντοφώναξε ο πατέρας του. Τα πατριωτικά τραγούδια των τριών μελλοθανάτων και των άλλων φυλακισμένων δόνησαν τις φυλακές.
Ανεκτίμητης αξίας κληρονομιά, άφησε στα παιδιά του "ένα τιμημένο όνομα", όπως ο ίδιος τους έγραψε λίγα λεπτά μετά την ειδοποίηση, ότι χαράματα της Παρασκευής, 21 Σεπτεμβρίου 1956, θα οδηγείτο στην αγχόνη.
Στις 21 Σεπτεμβρίου 1956 απαγχονίστηκε και ο Ανδρέας Παναγίδης, 22 χρονών, ο μόνος έγγαμος από όσους απαγχόνισαν οι Βρετανοί και πατέρας τριών παιδιών. Περιμένοντας τον απαγχονισμό του έγραφε από το κελί της φυλακής στον αδελφό του:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Αυτά τα σκοτεινά κελλιά, που άλλοτε ήσαν κελλιά της φρίκης και του τρόμου, είναι τώρα κελλιά λαμπερά χαράς και υπερηφάνειας. Η αγνή ψυχή των Ελλήνων θανατοποινιτών έκανε και αυτές τες φυλακές ακόμα να τραντάζουν και οι τοίχοι να μιλούν ακόμη σπαράζοντας, ότι δεν θέλουν να έχουν κλειστάς και φυλακισμένας ψυχάς σαν τας δικάς μας... Περιμένουμε την ημέρα της εκτελέσεως σαν άγια ώρα της ελευθερίας».
Ο ίδιος πάλι γράφοντας στα πεθερικά και στους κουνιάδους του σημείωνε:
«Σεβαστέ μου πεθερέ, πεθερά και κουνιάδοι,
Σας στέλλω το τελευταίο μου μήνυμα από τα προπύλαια του θανάτου. Ελπίζω να είσαστε πάντοτε ευτυχισμένοι και σας εύχομαι ένα λαμπρό μέλλον (...). Ας ευχαριστήσουμε όλοι τον Θεόν και ας γίνη το θέλημά του. Ίσως ο Θεός με αγάπησε από τώρα και θέλει να με πάρη κοντά του. Αργά ή γρήγορα θα δώσουμε την ψυχή μας στον Θεό, γιατί όχι τώρα; Δεν εκτελούμαι σαν ένας κοινός εγκληματίας, αλλά σαν ένας τιμημένος Κυπραίος. Τώρα που ξέρω, ότι σε μια μέρα θ' αντικρύσω την αγχόνη, έχω διπλάσιο θάρρος από πριν. Ο Χριστός είναι πάντα συντροφιά στα κελλιά μας. Ο Χριστός μάς γεμίζει την καρδιά με αληθινή χαρά. Παρακαλούμε τον Θεό να μας σώση όχι το σώμα, αλλά την ψυχή.»
Ιδιαίτερα συγκινητική είναι η τελευταία του επιστολή προς την σύζυγο και τα τρία του παιδιά:
«Αξιολάτρευτά μου παιδιά, πολυαγαπημένη μου γυναίκα, χαίρετε,
Αυτήν την στιγμήν που σας γράφω είναι Τρίτη 10 η ώρα, βράδυ. Ακριβώς πριν 5 λεπτά μας ειδοποίησαν ότι χαράματα της Παρασκευής 21.9.56 θα εκτελεστούμε. Ίσως όταν διαβάζετε αυτό το γράμμα μου εγώ δεν θα υπάρχω αναμεταξύ στους ζωντανούς. Λατρευτά μου παιδιά, σας αφήνω για πάντα στην τόσο νεαρή μου ηλικία. Στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας. Κάποτε η μάνα σας και ο θείος σας θα σας αναπτύξουν γιατί εκτελέστηκα. Σας εύχομαι αγαπημένα μου παιδιά να γινήτε καλοί χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε πάντα τον δρόμο της αρετής. Να είσθε πάντα βέβαιοι ότι σας αγάπησα τόσο θερμά με μια απέραντη πατρική αγάπη. Αλλά δυστυχώς σας αφήνω χωρίς να σας δω να μεγαλώνετε όπως το ονειρευόμουν. Σας αφήνω ένα μεγάλο και τιμημένο όνομα. Παιδιά μου, ζήσετε ευτυχισμένα μαζί με την μητέρα σας και με όλους του θείους σας και τους σεβαστούς σας παππούδες. Ελπίζω στον Πανάγαθο Θεό να σας αγαπούν με στοργή και θέρμη.
Κι εσύ πολυαγαπημένη μου Γιαννούλα, σου ζητώ για τελευταία χάρη να περνάς καλά με τα παιδιά μας. Αγάπα τα θερμά τόσο πολύ και για μένα, κι εγώ από ψηλά θα σας στέλλω τις πιο θερμές μου ευχές. Και να σεβαστής και το δικό μου όνομα. Βλέπεις ότι η μοίρα θέλησε να μας πικράνη στα πρώτα χρόνια του γάμου μας. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω ένα χαμόγελο γλυκύ στολίζει τα χείλη μου γιατί είμαι ευτυχισμένος που αφήνω τα παιδιά μου σε μια καλή μητέρα. Η ψυχή μου είναι γιομάτη από μια αληθινή χαρά γιατί είμαι περήφανος για σένα. Μη δώσης καμμιά ματιά στο παρελθόν, αλλά κοίταξε το παρόν. Σου ζητώ συγγνώμη και συγχώρεση για ό,τι σου έφταιξα Γιαννούλα. Και πριν κλείσω το γράμμα μου, σου ζητώ, ως τελευταίαν επιθυμία, να αγαπάς όπως και πριν τους γονείς μου και τα αδέλφια μου και τους δικούς σου. Ακόμη, αν μπορείτε, να περνάτε πιο καλά. Είμαι βέβαιος, πως οι γονείς μας είναι καλοί.
Δώσε τους τελευταίους εγκάρδιούς μου χαιρετισμούς στους γονείς μας, στα αδέλφια μας, σ' όλους τους συγγενείς και χωριανού μας.
Έχετε γειά μια και για πάντα,
αγαπημένες μου υπάρξεις».
Ο Στέλιος Μαυρομμάτης τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο χωριό του και την Εμπορι¬κή Σχολή Σαμουήλ στη Λευκωσία. Εργάστηκε για δύο χρόνια στον αγγλικό στρατό στο Σουέζ και στη συνέχεια εργαζόταν στο αγγλικό αεροδρόμιο Λευκωσίας ως γραφέας μέχρι τη σύλληψη του. Ήταν μέλος της επιτροπής των σωματείων ΣΕΚ και ΘΟΙ στο χωριό του, στην ίδρυση των οποίων πρωτοστάτησε ο πατέρας του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την έναρξη του αγώνα εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ και πήρε μέρος σε επιχείρηση δολιο¬φθοράς εναντίον αεροπλάνων των Άγγλων. Συνέβαλε επίσης ουσιαστικά στη συλλογή των κυνηγετικών όπλων από ιδιώτες στην περιοχή Λευκωσίας. Έδρασε ιδιαίτερα στην περιοχή των οδών Λήδρας και Ονασαγόρου, την οποία οι Άγγλοι είχαν ονομάσει «μίλι του θανά¬του». Μεταξύ των συνεργατών του ήταν και ο ξάδελφος του Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Στε¬νοί συνεργάτες του στη μεταφορά και απόκρυψη οπλισμού καθώς και στη φιλοξενία και φυγάδευση καταζητούμενων προσώπων ήταν και οι γονείς και τα αδέλφια του.
Σε μια ανεπιτυχή επίθεση του ιδίου και των δύο συναγωνιστών του εναντίον του Βρετα¬νού σμηνία Νόρμαλ Άλφρεντ και του αεροπόρου Λώρενς Ληθ της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας στην οδό Αγίου Παύλου στον Άγιο Δομέτιο Λευκωσίας, ο Στέλιος Μαυρομμά¬της ανακόπηκε κατά την αποχώρηση από Άγγλο κάτοικο της περιοχής και συνελήφθη από τους δύο Άγγλους αεροπόρους. Καταδικάστηκε σε θάνατο και απαγχονίστηκε μαζί με τους Ανδρέα Παναγίδη και Μιχαήλ Κουτσόφτα. Αξιοζήλευτο είναι το θάρρος με το οποίον αντιμετώπισε την εκτέλεσή του και το οποίον ο ίδιος περιγράφει στις δυο τελευταίες του επιστολές.
Σε έρευνες που έκαμαν Άγγλοι στρατιώτες στο πατρικό του σπίτι μετά την εκτέλεσή του, εκπυρσοκρότησε το όπλο ενός στρατιώτη πληγώνοντας την αδελφή του Μαρία στη σπονδυλική στήλη και καθηλώνοντας την από τα 27 της χρόνια σε αναπηρική καρέκλα.
Πηγή: Συμβούλιο ιστορικής μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-59: «Οι ηρωομάρτυρες της ΕΟΚΑ». Λευκωσία 1996
«Σεβαστοί μου γονείς, πολυαγαπημένες μου αδελφές και αδελφέ μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας απευθύνω το τελευταίο μου γράμμα με την ελπίδα πως θα κατορθώσω να ρίξω λίγο βάλσαμο στην πονεμένη σας ψυχή.
Τώρα που σας γράφω, ευρίσκομαι μέσα στο σκοτεινό κελί της φυλακής μου, περιμένοντας με θάρρος και υπομονή τον δήμιο ναρθή να με οδηγήση στον τόπο της εκτελέσεως. Αισθάνομαι τον εαυτό μου ισχυρόν και γαλήνιον, γιατί έχω τον Χριστό μέσα μου και είμαι βέβαιος πως θα με βοηθήση μέχρι τέλους.
Η τελευταία μου επιθυμία που ζητώ από σας είναι: Να σταθήτε ψύχραιμοι μέχρι τέλους και να προσεύχεστε για μένα. Δεν θέλω ούτε μοιρολόγια ούτε θρήνους, παρά μόνο να ευχαριστήτε και να δοξάζετε το Θεό που με αγάπησε και θέλησε να με πάρη κοντά του.
Θέλω να ξέρετε πως ο υιός και αδελφός σας πέθανε με το χαμόγελο στα χείλη, γιατί κράτησε μέχρι τέλους τον ιερόν όρκον που έδωσε να θυσιαστή χάριν της ελευθερίας της Κύπρου. Να είστε δε βέβαιοι πως γρήγορα θα ανατείλη το άστρον της Ελευθερίας και της δικαιοσύνης στο Νησί μας, τον ψυχρό δε και σκοτεινό χειμώνα των θλίψεων και δοκιμασιών θα επακολουθήση η γλυκεία άνοιξις της γαλήνης και ευτυχίας.
Θέλω να είστε υπερήφανοι γιατί ο υιός και αδελφός σας θυσιάστηκε για την κοινήν ελευθερία. Θυσιάστηκε γιατί θέλησε να χαρή κι αυτός μαζί με όλους τους Έλληνες της Κύπρου το μεγαλύτερο δώρο που χάρισε ο Θεός στην ανθρωπότητα.
Με αυτά, σεβαστοί μου γονείς και πολυαγαπημένες μου αδελφές και αδελφέ μου, κλείω το γράμμα μου και σας στέλλω τον τελευταίο θερμό μου ασπασμόν.
Σας γλυκοφιλώ
Ο υιός και αδελφός σας
ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣ».