Ο αγώνας των Κούρδων

To όνομα Κούρδος συμπίπτει με τη νεοπερσική λέξη Κιούρτ που σημαίνει ήρωας. Σε αρχαιότατες επιγραφές της Ασσυρίας αναφέρονται ως Κούρτι, Χούρτι ή Κάρτι. Ο Ξενοφών στο "Κύρου Ανάβασις" αποκαλεί τους Κούρδους Καρδούχους ή Κάρδους. Στο 3ο και 4ο βιβλίο του, τους παρουσιάζει ως λαό ανυπότακτο, γενναίο και ικανότατο στη στρατιωτική τέχνη, ιδιαίτερα τον ανταρτοπόλεμο. Σήμερα τουλάχιστον 30.000.000 άνθρωποι μιλούν την κουρδική γλώσσα, την αρχαία Κούρντι ή Αβέστα, τη γλώσσα της ζωροαστρικής θρησκείας. Οι Κεμαλιστές, προσπαθώντας να τους αποτρέψουν από τη χρήση του λατινικού αλφάβητου, προέβαλαν το επιχείρημα ότι οι Κούρδοι επηρεάστηκαν από τους Αρμένιους, γεγονός που θα τους οδηγούσε στην αφομοίωση από την αρμενική κοινότητα. Στην πραγματικότητα ο φόβος ήταν πως με τη χρήση του αλφάβητου οι Κούρδοι θα ενίσχυαν την εθνική τους συνείδηση, γεγονός που εγκυμονούσε μεγάλους κινδύνους για την Τουρκία. Μετά την ολοκληρωτική ήττα του ελληνικού στρατού στο μικρασιατικό μέτωπο τον Αύγουστο του 1922 και τον ξεριζωμό τον μικρασιατικού ελληνισμού, ο Κεμάλ κατέστη κυρίαρχος ρυθμιστής του παιχνιδιού βοηθούμενος από τους άλλοτε εχθρούς του. Aρμένιοι και οι Κούρδοι διαγράφτηκαν οριστικά από τo xάρτη. Η Κύπρος παραχωρήθηκε στους Άγγλους και παράλληλα βελτιώθηκε η συνοριακή γραμμή της Τουρκίας εις βάρος της Συρίας. To Κουρδιστάν χωρίστηκε στα τέσσερα. Από το 1950 και εντεύθεν η πολιτική για τον κουρδικό λαό είχε λεπτές ισορροπίες. Η δημιουργία του Ρ.Κ.Κ., του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν και ο ένοπλος αγώνας υπήρξε το τελικό αποτέλεσμα των διαδοχικών αρνήσεων των τουρκικών εθνικιστικών κυβερνήσεων να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες τον κουρδικού λαού για πολιτιστική και πολιτική αυτονομία. Οι αναταραχές των προοδευτικών Κούρδων πολιτικών στην Τουρκία, από τα τέλη της δεκαετίας του '50 ως τις αρχές της δεκαετίας του '60, συντέλεσαν στο σχηματισμό πολιτιστικών συλλόγων και οργανισμών. Οι ζυμώσεις που έγιναν με επίκεντρο αυτές τις οργανώσεις οδήγησαν το καλοκαίρι τον 1965 σε μαζικές διαδηλώσεις φοιτητών σε 19 κουρδικές πόλεις. 10.000 διαδήλωσαν μόνο στο Σιλβάν και 25.000 στη νοτιανατολική πόλη του Ντιγιαρμπακίρ. Ο οργανωμένος ακτιβισμός πήρε ουσιαστικά αρκετές μορφές -ακόμα και πολιτισμικές- μέσω των οποίων οι Κούρδοι διεκδίκησαν και συνεχίζουν να διεκδικούν την πολιτισμική και πολιτική αυτονομία τους, με ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο από γεωγραφικής άποψης. Εκτός και εντός P.K.K. αναδείχθηκαν αγωνιστές όπως ο Μαχμούτ Κιλίντς, ο Κεμάλ Μπουρκάι (Ιδρυτής και Γενικός Γραμματέας. PSK - Σοσιαλιστικό Κόμμα Κουρδιστάν) και ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν του οποίου την δράση κατέγραψε ο Σάββας Καλεντερίδης. Μαζί τους στον αγώνα τους και ο Θεόφιλος Γεωργιάδης ο οποίος δολοφονήθηκε από τις Τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και η Ελευθερία Φουρτουλάκη η οποία αυτοπυρπολήθηκε προσπαθώντας να ενδιαφερτεί η διεθνής κοινή γνώμη για τον δίκαιο αγώνα του Κουρδισταν. Τα όνειρα των Κούρδων για αυτονομία δεν έχουν ευοδωθεί ως σήμερα.

Kobani/Kobane song
https://www.youtube.com/watch?v=3-BOKEqYXpM
Kurdish music

 

Κουρδική μουσική
Παραδοσιακά, υπάρχουν τρεις τύποι κουρδικών εκτελεστών -- αφηγητές (chirokbej), τροβαδούροι (stranbej) και βάρδοι (dengbej). Πολλά τραγούδια είναι έπος στη φύση, εξιστόρηση των ιστοριών κουρδικού ήρωες όπως Saladin. Τραγούδια αγάπης, μουσική χορού, γάμος και άλλα εορταστικά τραγούδια, ερωτική ποίηση και τραγούδια εργασίας είναι επίσης δημοφιλής. Μουσικά όργανα περιλάβετε bloor (φλάουτο), ghol (τύμπανο), duduk (oboe), tenbur (saz), kamanche (βιολί ακίδων) και zurna (ξύλινος shawm).

Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνας, η Κουρδική γλώσσα και τα τραγούδια απαγορεύονταν από το Τουρκικό Κρράτος. Μερικοί κουρδικοί τραγουδιστές, όπως ο Tatlises, τραγούδησαν μαζί με τα Τουρκικά, ενώ άλλοι παραβίασαν εντελώς την απαγόρευση και έφυγαν στο εξωτερικό (Γαλλία, Γερμανία). Η μουσική των Κούρδων ήταν στην μαύρη αγορά, εντούτοις, έχει υπάρξει από καιρό στην Τουρκία και πειρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί και οι υπόγειες καταγραφές τους είναι πάντα διαθέσιμοι.