Ο συνθέτης Αργύρης Κουνάδης γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1924 στη Κωνσταντινούπολη.Στην Αθήνα σπούδασε πιάνο και ανώτερα θεωρητικά και διπλωματούχος αυτών έλαβε στη συνέχεια υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (1958), όπου και μετέβη στη τότε Δυτική Γερμανία συνεχίζοντας τις σπουδές του στη πόλη Φράιμπουργκ απ΄ όπου και έλαβε πτυχίο διευθυντού ορχήστρας. Το 1961 έλαβε μέρος στον Διεθνή διαγωνισμό της Εταιρίας Σύγχρονης Μουσικής στη Κολωνία με επιτυχία. Δύο χρόνια μετά ανέλαβε καθηγητής της μουσικής στην Ανώτατη Σχολή Μουσικής του Φράιμπουργκ. Το 1967 έλαβε μέρος στον Διεθνή Διαγωνισμό Μουσικής στο Αμβούργο. Κατά το αμέσως επόμενο διάστημα 1967-1973 διεύθυνε όλα τα προγράμματα «Βίβα Μούζικα» της ίδιας της Σχολής. Ο Κουνάδης μιλούσε Γερμανικά, Αγγλικά και Γαλλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος της πόλης Φράιμπουργκ. Έγραψε πολλά είδη κλασσικής μουσικής όπως η μουσική δωματίου, η μουσική για όπερες,
αλλά και μουσική για θέατρο και κινηματογράφο αλλά και τραγούδια με τον Καλογιάννη, την Μπέλλου, την Βιτάλη, την Κουμιώτη κ.ά. Από το σύνολο των έργων του, ξεχωρίζουν το
«Χορικό» για συμφωνική ορχήστρα, τα «Ετεροφωνικά ιδιόμελα» για
συμφωνική επίσης ορχήστρα, «Κουϊντέτο για πνευστά», «Κουαρτέτο για
έγχορδα» κ.ά.. Από τις όπερες του ξεχωρίζουν «Το λαστιχένιο φέρετρο», «Τα μαγεμένα αναλόγια», «Απόδραση», «Τειρεσίας», «Βάκχαι» κ.ά. Τα περισσότερα έργα του Κουνάδη, μέχρι το 1980, είχαν παιχτεί σ΄ όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, καθώς επίσης και στις ΗΠΑ, Καναδά, Αργεντινή, Βραζιλία, Ιαπωνία, Αυστραλία, Ισραήλ, Πολωνία, Ρουμανία , Γιουγκοσλαβία και βέβαια στην Ελλάδα. Πέθανε στο Φράιμπουργκ στις 22 Νοεμβρίου 2011.
Άϊ γαρουφαλό μου
https://www.youtube.com/watch?v=Mlw6_U8Du9w
Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας
Μουσική: Αργύρης Κουνάδης
Πρώτη Εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη
Ερμηνεία: Ασπασία Στρατηγού / Β' φωνή: Γιώργος Νταλάρας
Από τη συναυλία για τα 70 χρόνια ελληνικής ραδιοφωνίας στο Ζάππριο, στις 8 Ιανουαρίου 2009. Η ηχογράφηση είναι από τη ζωντανή ραδιοφωνική μετάδοση του Δεύτερου Προγράμματος. Στη συναυλία τραγούδησαν ο Γιώργος Νταλάρας και η Ασπασία Στρατηγού. Συμμετείχαν
οι μουσικοί: Γ. ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΥΔΗΣ (Πιάνο), Β. ΚΕΤΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
(Κιθάρα), Θ. ΣΟΦΡΑΣ (Μπάσο), Γ. ΜΑΤΣΙΚΑΣ (Μπουζούκι, Κιθάρα,
Μαντολίνο, Λαούτο), ΝΤΑΣΟ ΚΟΥΡΤΗ (Ακορντεόν)
Ο θεατρικός συγγραφέας και ποιητής Βαγγέλης Γκούφας γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1925 στην Αθήνα.
Σπούδασε νομικά όμως λόγω της κατοχής και της αντιστασιακής δράσης του, αναγκάστηκε να
διακόψει τις σπουδές του. Το 1945, μετά τα Δεκεμβριανά, συνελήφθη από
τους Άγγλους και εκτοπίστηκε στο αφρικανικό στρατόπεδο Ελ Ντάμπα. Από το
1946 ως το 1952 υπηρέτησε στο στρατό. Στην συνέχεια άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος και από πολύ
νωρίς ασχολήθηκε με το θέατρο ως σεναριογράφος. Στη συνέχεια
ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και τη τηλεόραση καθώς και
με τη διαφημιστική εταιρία «Γνώμη». Ο Βαγγέλης Γκούφας είχε γράψει πολλά θεατρικά έργα, κινηματογραφικά
σενάρια, πρωτότυπα ραδιοφωνικά σκετς και παρλάτες, πολλές διασκευές για
τη τηλεόραση και στίχους πολλών τραγουδιών γνωστών συνθετών όπως των
Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Κουνάδη, Πλέσσα κ.ά. Παράλληλα έγραψε και πολλές ποιητικές συλλογές. Οι πρώτες του ραδιοφωνικές
συνεργασίες ήταν σε κείμενα της ραδιοφωνικής μακρόχρονης σειράς «Μικρή
πικρή μου αγάπη». Ανάμεσα στα θεατρικά του έργα ξεχωρίζουν τα
μονόπρακτα: «Το κρατητήριο», «Η επιστροφή του ευεργέτη», «Η οργή»,
«Μικρή παρένθεση», καθώς και τα «Μια πόρτα δραχμές 500», «Το έμπα και
έβγα του κόσμου», «Μη πατάτε τη χλόη» που συνέγραψε με τον Β.
Ανδρεόπουλο. Ο Βαγγέλης Γκούφας ήταν ο ιδρυτής του θεατρικού σχηματισμού «Δωδεκάτη
Αυλαία» και ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος. Επίσης
ήταν μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και του Ελληνικού
Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Το 2006 η Ένωση Σεναριογράφων
Ελλάδος τον τίμησε ιδιαίτερα για τη συνολική πλούσια καλλιτεχνική του
προσφορά. Ομιλούσε επίσης γαλλικά και ήτανμόνιμος κάτοικος Αθήνας. Απεβίωσε την 1η Νοεμβρίου 2016 σε ηλικία 91 ετών.
Επιτυχίες: Όνειρο δεμένο (Γαβαλάς), Να με θυμάσαι και να μ΄ αγαπάς (Μερκούρη), Χάθηκε το φεγγάρι, Τα τρένα που φύγαν (Μοσχολιού), Άι γαρουφαλό μου (Βιτάλη), Το σύννεφο έφερε βροχή, Βαρκαρόλα (Βουγιουκλάκη), Για το χατήρι σου ξημερώνει (Φυτούση), Ψυχομάνα μάνα μου (Μπέλλου) κ.ά.
Να με θυμάσαι και να μ'αγαπάς https://www.youtube.com/watch?v=W_ghIlh_dvs Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Μερκούρη
Χάθηκε το φεγγάρι
https://www.youtube.com/watch?v=KpPxRrZkI80
Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη Εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού
Από την ταινία ''Λόλα'' του 1964
Ξημερώνει (Το σύννεφο έφερε βροχή)
https://www.youtube.com/watch?v=98yzE38CKgM
Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη ερμηνεία: Αλίκη Βουγιουκλάκη ( Η Λίζα και η άλλη, 1962 )
Ο λαϊκός τραγουδιστής Κώστας Μάντζιος γεννήθηκε στο Εκκλησοχώρι Ιωαννίνων. Σε ηλικία 9
ετών εγκαθίσταται στην Αθήνα και ξεκινά την ενασχόλησή του με την
μουσική. Το 1983 αρχίζει να ασχολείται επαγγελματικά, συμμετέχοντας
σε διάφορες μουσικές κομπανίες της εποχής όπως η Ρεμπέτικη
Κομπανία, η Αθηναϊκή Κομπανία και Οπισθοδρομική Κομπανία, παίζοντας ακορντεόν και
τραγουδώντας. Συνεχίζει όμως και με άλλους καλλιτέχνες αναζητώντας το δικό του μουσικό ύφος. Το 1992 συνεργάζεται δισκογραφικά με τον Βαγγέλη Κορακάκη σε δύο τραγούδια ενώ το 1993 ξεκινά επίσημα σαν τραγουδιστής, με πέντε τραγούδια, στον δίσκο "Καθαρό Ουρανό" του Γιώργου Σταυριανού. Το
1995 παρουσιάζει και την πρώτη προσωπική του δουλειά, σε μουσική και πάλι του
Γιώργου Σταυριανού, με τίτλο "Στην Πολιρκία πέφτει πάντα η Τροία" κερδίζοντας μεγάλη φήμη. Αν και έχει συνεργαστεί με πολύ γνωστά ονόματα απέφυγε τις μεγάλες πίστες, και τα θαμπά φώτα της δημοσιότητας.
Όλη η ζωή μου
https://www.youtube.com/watch?v=M1v4lwVL2Ok
Στίχοι-Μουσική: Γιώργος Σταυριανός
Εκτέλεση: Κώστας Μάντζιος
Ελένη (Στην πολιορκία πέφτει πάντα η Τροία)
https://www.youtube.com/watch?v=ppUfo_RPiV0
Στίχοι-Μουσική: Γιώργος Σταυριανός
Εκτέλεση: Κώστας Μάντζιος
Οι φυλακές Αβέρωφ βρίσκονταν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στους Αμπελοκήπους και λειτούργησαν από το 1892 έως το 1971. Η κατασκευή τους ολοκληρώθηκε με δαπάνες του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ. Οι φυλακές προορίζονταν να χρησιμοποιηθούν για τον εγκλεισμό ανηλίκων, όπως και έγινε αρχικά, αλλά λίγα χρόνια μετά την κατασκευή τους και συγκεκριμένα την περίοδο του εθνικού διχασμού (1914-1917) μετατράπηκαν άτυπα σε φυλακές πολιτικών κρατουμένων, αντιπάλων του εκάστοτε καθεστώτος. Την ίδια χρήση είχαν και στα χρόνια της δικτατορίας του Ι. Μεταξά (1936 – 1941), όταν σε αυτές εγκλείσθηκαν και βασανίσθηκαν πολλοί κομμουνιστές αλλά και κατά τη διάρκεια της κατοχής, όταν φιλοξενούσαν κυρίως μελλοθάνατους πατριώτες, πριν αυτοί οδηγηθούν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Με την Απελευθέρωση σε αυτές φυλακίσθηκαν δοσίλογοι και συνεργάτες των Γερμανών. Στα χρόνια του Εμφυλίου στο χώρο αυτό μαρτύρησαν εκατοντάδες συλληφθέντες άνδρες και γυναίκες του ΔΣΕ.
Μετά την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου του 1967, οι φυλακές Αβέρωφ ξαναέγιναν χώρος κράτησης αντιφρονούντων, μάλιστα σε αυτές κλείσθηκε επί αρκετούς μήνες και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Στα 1971
οι φυλακές έκλεισαν και στα τέλη της δεκαετίας του 70 κατεδαφίσθηκαν
παραχωρώντας τη θέση τους στο «Θέμιδος Μέλαθρον», δηλαδή στις
εγκαταστάσεις του Αρείου Πάγου και άλλων δικαστικών υπηρεσιών. Σήμερα μία μαρμάρινη στήλη στο προαύλιο χώρο του Δικαστικού Μεγάρου θυμίζει ότι στο χώρο αυτό λειτουργούσαν επί δεκαετίες οι Φυλακές Αβέρωφ.
"Ενα συγκλονιστικό ηχητικό ντοκουμέντο αποτελεί και ο δίσκος «Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ - Με τη Χορωδία Πολιτικών Κρατουμένων Γυναικών 1948-1952». Περιλαμβάνει τραγούδια, που ήχησαν μέσα στα μπουντρούμια
των Γυναικείων Φυλακών Αβέρωφ, από τη Χορωδία των φυλακισμένων γυναικών. Ενα ντοκουμέντο μνήμης - ύμνος στη ζωή, στον αγώνα, στη
συντροφικότητα, στην αξιοπρέπεια. Η ηχογράφηση του δίσκου έγινε το Μάη
του 1977, όταν ένα τμήμα της Χορωδίας των φυλακισμένων γυναικών (του
1948) βρέθηκε μετά τριάντα, σχεδόν, χρόνια. Η λογοκρισία τότε είχε
απαγορεύσει την έκδοσή του στην Ελλάδα, με τη δικαιολογία ότι
«αναμοχλεύει το παρελθόν». Ενα παρελθόν, που, για τους νικητές του
Εμφυλίου, παρέμενε επικίνδυνο και γι' αυτό καταδικασμένο στο σκοτάδι.Ο δίσκος είδε το φως, μόλις το 2002 από την εταιρία «Protasis» - με τη σύμφωνη γνώμη των εν ζωή κρατουμένων γυναικών. Είναι
μια «σελίδα» αγωνιστικού ήθους, μεγάλης ψυχικής δύναμης και πάλης για
ζωή και αξιοπρέπεια. Τη δίδαξαν γυναίκες, που χαρακτηρίστηκαν
«επικίνδυνες», επειδή πάλεψαν για λευτεριά και κοινωνική δικαιοσύνη. Που
δεν «προσκύνησαν» και μεγάλωσαν τα παιδιά τους μέσα στη φυλακή. Την
ίδια στιγμή που υπόκεινταν σε καθημερινά βασανιστήρια, ταπεινώσεις,
εξευτελισμούς, θανατώσεις έβρισκαν το κουράγιο να τραγουδήσουν τη ζωή
και την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Στο CD, μέλη της Χορωδίας
τραγουδούν στίχους που γράφτηκαν από τις φυλακισμένες πάνω σε γνωστές
μελωδίες. Τα τραγούδια τους μιλούν για τις δύσκολες στιγμές που έζησαν,
τον πόνο για το χαμό των εκτελεσμένων συντροφισσών, την επιμονή τους να
μην υποκύψουν στα βασανιστήρια, τη λαχτάρα τους για ζωή. Ανάμεσά τους
«Το τραγούδι των μελλοθανάτων», το τραγούδι της μεταγωγής «Ο Φοίνικας»
(ο φοίνικας ήταν το μοναδικό δέντρο που υπήρχε στην αυλή της φυλακής,
γύρω από το οποίο χόρευαν οι γυναίκες που πήγαιναν για εκτέλεση), η
«Ισμήνη» (αφιερωμένο στην καθηγήτρια Ισμήνη Σιδηροπούλου, η οποία
εκτελέστηκε το 1948), το τραγούδι της φυλακής «Μακριά από τον ελεύθερο
αέρα», οι «Γιαγιές μαθαίνουν γράμματα», ο «Χορός του Ζαλόγγου» κ.ά."
Ο Φοίνικας
https://www.youtube.com/watch?v=RZdHZ9VyFZc
Από το cd "Τραγούδια από τις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ" παραγωγής ΚΝΕ
Το τραγούδι που θα ακούσετε το τραγουδούσαν οι μελλοθάνατες γυναίκες το τελευταίο βράδυ πριν από την εκτέλεση τους χορεύοντας γύρω από τον επιβλητικό φοίνικα που βρισκόταν στην αυλή της φυλακής Αβέρωφ.
https://www.youtube.com/watch?v=rrYlfz-Jfu0
Το τραγούδι των μελλοθανάτων
https://www.youtube.com/watch?v=ANaLuTyyTLA
Από το cd "Τραγούδια από τις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ" παραγωγής ΚΝΕ
Διαθέτουμε επτά βίους του Ομήρου που προέρχονται από την αρχαιότητα. Η καταγωγή του φαίνεται πως ήταν από την Ιωνία και θρυλείται ότι επτά πόλεις ερίζουν για την καταγωγή του, με επικρατέστερες τη Σμύρνη και τη Χίο. Ως γονείς του αναφέρονται ο Μαίων και η Κριθηίδα
και λέγεται ότι το πραγματικό του όνομα ήταν Μελησιγένης, επειδή
γεννήθηκε κοντά στον ποταμό Μέλητα της Σμύρνης και ότι πήρε αργότερα το
όνομα «Όμηρος», είτε επειδή ήταν τυφλός, είτε επειδή ήταν όμηρος των
Κολοφωνίων στον πόλεμο με τη Σμύρνη. Σύμφωνα με τους βίους του,
περιόδευσε απαγγέλλοντας τα έργα του στις ελληνικές πόλεις, απέκτησε
μεγάλη φήμη, αλλά σε ένα διαγωνισμό με τον Ησίοδο στη Χαλκίδα δεν πήρε βραβείο, επειδή προτιμήθηκε ο Ησίοδος ως ποιητής που εξυμνούσε την ειρήνη. Ως τόπος θανάτου του παραδίδεται η Ίος.
Η σύγχρονη έρευνα, και ειδικότερα όσοι δέχονται ότι ο Όμηρος μπορεί
να θεωρηθεί πραγματικό πρόσωπο, τοποθετεί τη ζωή του στον 8ο αι. π.Χ.
και θεωρεί πιθανό ότι ήταν Ίωνας ραψωδός, συνεχιστής μιας μακραίωνης
παράδοσης ηρωικών αφηγήσεων, που συνέθεσε την Ιλιάδα γύρω στο 750 π.Χ. και την Οδύσσεια (αν όντως συνέθεσε και τα δύο έργα) γύρω στα 710 π.Χ. Εκτός από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, στην αρχαιότητα αποδόθηκαν στον Όμηρο και άλλα έπη του τρωικού κύκλου, αρκετοί θρησκευτικοί ύμνοι, η επική παρωδία Βατραχομυομαχία και μια κωμική διήγηση για έναν χαζό ήρωα, τον Μαργίτη. Στον Όμηρο αποδίδονται και δύο προφανώς ψευδεπίγραφα επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας (VII 153 και XIV 147).
Υπό τον όρο «ομηρικό ζήτημα» ομαδοποιούνται πολλά ερωτήματα που έχουν
σχέση με την πατρότητα, τον τρόπο σύνθεσης και την καταγραφή της Ιλιάδας και της Οδύσσειας.
Σήμερα είναι αποδεκτό το γεγονός ότι οι τεχνικές στις οποίες βασίστηκε η
σύνθεση των δύο επών είναι οι τεχνικές της προφορικής ποίησης, όπως
είχαν διαμορφωθεί τους προηγούμενους αιώνες. Η παράδοση τροφοδότησε τον ποιητή τους με μια ειδική τεχνητή διάλεκτο,
με στοιχεία διαφόρων εποχών και περιοχών και πολλά συνώνυμα που μπορούν
να χρησιμοποιηθούν σε διαφορετικές μετρικές θέσεις, ένα σύνολο λογοτύπων
που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες θέσεις του στίχου, τυπικές σκηνές και
τυποποιημένα ευρύτερα επεισόδια. Είναι βέβαιο ότι και τους επόμενους αιώνες τα έπη είχαν συντηρηθεί στην
προφορική παράδοση και απαγγέλλονταν, αλλά δεν γνωρίζουμε αν υπήρχε
κάποιο παγιωμένο γραπτό κείμενο. Από τον 6ο αι. π.Χ. μαρτυρείται και μια
επαγγελματική ένωση ραψωδών που ονομάζονταν «ομηρίδες», οι οποίοι
απήγειλλαν κάποια εκδοχή των επών, αλλά δεν γνωρίζουμε αν είχαν στην
κατοχή τους κάποιο γραπτό κείμενο. Σημαντική θεωρείται στο θέμα της
παγίωσης του ομηρικού κειμένου η συμβολή του Πεισιστράτου που λέγεται ότι καθιέρωσε απαγγελίες του Ομήρου στη γιορτή των Παναθηναίων με βάση ένα σταθερό κείμενο (η λεγόμενη «πεισιστράτεια διόρθωση»).
Η βούληση της Θεάς Αθηνάς
https://www.youtube.com/watch?v=nuYWXWnodxU
Όμηρου Οδύσσεια α' ραψωδία, στιχοι 81-87 & 96-103
Μετάφραση: Νίκος Καζαντζάκης - Αντώνης Κακριδής
Μουσική: Γρηγόρης Νικολόποπουλος
Η τραγουδίστρια Χρυσούλα Στεφανάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης. Σε ηλικία 6 ετών ξεκίνησε μαθήματα
πιάνου, κιθάρας, θεωρίας και αρμονίας της μουσικής τα οποία συνέχισε για 12 χρόνια, ενώ πήρε και μαθήματα μπαλέτου για 5 χρόνια. Στο σχολείο συμμετείχε σε όλες τις θεατρικές παραστάσεις ενώ έμαθε και όλους τους παραδοασιακούς χορούς μιάς και ο πατέρας της ήταν χορευτής. Αργότερα συνέχισε την
μουσική της παιδεία με μαθήματα φωνητικής στο Ολυμπιακό Ωδείο Αθηνών. Στο Ηράκλειο Κρήτης όπου και ξεκίνησε να τραγουδάει επαγγελματικά την
πρωτάκουσε ο Μανώλης Λιδάκης και την ίδια χρονιά συνεργάστηκαν μαζί σε
καλοκαιρινές συναυλίες. Συνεργάστηκε ακόμη με τους Χατζηνάσιο, Μοσχολιού, Σπανό, Πλέσσα, Μακεδόνα, Νικολόπουλο, Μητσιά, Ναχμία κ.α. Τραγουά κυρίως παλιά ρετρό κομμάτια των δεκαετιών ΄30, ΄40, ΄50 και ΄60 αλλά και ξένα κυρίως jazz τραγούδια όπως τα "Tango Notturno", "Blue Haven", "The Last Waltz", "Regretting for Wasted Years" και το μαγευτικό "Historia de un amor".
Ένα άγνωστο τραγούδι του Αττίκ σε ενορχήστρωση Δαυίδ Ναχμία. Πρώτη
εκτέλεση στο Άλμπουμ με τίτλο "Για μια γυναίκα" που κυκλοφόρησε από την
PROTASIS MUSIC τον Δεκέμβριο του 2010. Η μουσική είναι του Αττίκ (Κλέωνα
Τριανταφύλλου) και οι στίχοι του Κώστα Κοφινιώτη. Τραγουδάει η Χρυσούλα
Στεφανάκη.
Το Κωμειδύλλιον (1886-1896) ήταν ένα βραχύβιο θεατρικό είδος που γεννήθηκε στην Αθήνα την δεκαετία του 1880. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μία κωμωδία η οποία εκτός του θεατρικού κειμένου περιέχει πολλά εύκολα τραγούδια επηρεασμένα κυρίως από Ιταλικά και Γαλλικά πρότυπα βαριετέ, μελοδράματος και οπερέτας. Ως προς το περιεχόμενο τους ο νατουραλισμός και η λαογραφική
τάση της εποχής επηρεάζουν τους συγγραφείς, οι οποίοι με την σειρά τους δίδουν έργα με εικόνες της τότε εποχής, γεμάτες χαρακτηριστικούς
τύπους της υπαίθρου και των νησιών, να τραγουδούν σε Ελληνικά, Ιταλικά
και ανατολίτικα μοτίβα σατυρικά και χαρούμενα τραγούδια πάντα στη δημοτική γλώσσα. Πρωτοπόροι του είδους υπηρξαν οι Δημήτριος Κορομηλάς ("Η τύχη της Μαρούλας", "Ο Μπαρμπα Λινάρδος", Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας"), Δημήτριος Κόκκος ("Η Λύρα του Γερονικόλα", "Ο Καπετάν Γιακουμής"] καθώς και οι Σπυρίδωνας Περεσιάδης (συγγραφέας του βουκολικού δράματος "Γκόλφω", αλλά και της "Σκλάβας") και ο Ευάγγελος Παντόπουλος.
Στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 1900 δημιουργείται στην Αθήνα και η Ελληνική Οπερέτα. Η ελληνική οπερέτα θεωρήθηκε από κάποιους ως εξέλιξη του προηγηθέντος κωμειδυλλίου, ωστόσο παρουσιάζει πολύ μεγάλες διαφορές. Η οπερέτα κερδίζει αμέσως την αγάπη του κοινού εξ αιτίας του εύθυμου
περιεχομένου της, τη ωραίας μουσικής και της χρήσης δημοτικής γλώσσας. Η
οπερέτα φέρνει μαζί της μια πιο μοντέρνα διάθεση, έναν καθαρά ευρωπαϊκό αέρα και πραγματεύεται
σχεδόν αποκλειστικά τη ζωή των αστών. Η θεματολογία της είναι
διαφορετική ενώ μεγάλη είναι εξάλλου και η απόσταση που χωρίζει τα δύο αυτά είδη
και από μουσικής απόψεως αφού η οπερέτα είναι ένα είδος πολύ πιο σύνθετο από
το κωμειδύλλιον, αφού διαθέτει, ορχηστρική μουσική, χορωδιακά μέρη, άριες,
ντουέτα, μπαλέτα κ.λ.π. Σημαντική επίδραση στην ελληνική οπερέτα άσκησαν η γαλλική φάρσα και φυσικά η αντίστοιχη γαλλική και βιεννέζικη οπερέτα. Οι κυριότεροι εκπρόσωποι του είδους ήταν ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης και ο Νίκος Χατζηαποστόλου. Το πιο δημοφιλές έργο του Θεόφραστου Σακελλαρίδη είναι "Ο Βαφτιστικός"
(1918) και του Χατζηαποστόλου "Οι Απάχηδες των Αθηνών" (1921). Ο
Σακελλαρίδης έγραψε συνολικά γύρω στις 80 οπερέτες, ενώ ο Χατζηαποστόλου
γύρω στις 40.
Η οπερέτα, όπως άλλωστε συνέβη και στην υπόλοιπη Ευρώπη,
άρχισε να παρακμάζει μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1930. Ωστόσο
εξακολούθησαν να υπάρχουν πολλοί θίασοι οπερέτας και κατά τη διάρκεια
της κατοχής και μετά τον πόλεμο. Κατά τη διάρκεια της δεκετίας του
1950-1960, αρχίζουν να ηχογραφούνται είτε ολόκληρες, είτε αποσπαματικά,
είτε διασκευασμένες, δεκάδες οπερέτες κυρίως των Σακελλαρίδη και
Χατζηαποστόλου οι οποίες παρουσιάζονταν τακτικά από το Ε.Ι.Ρ... Ψυχή αυτής της σοβαρής προσπάθειας αναβίωσης της οπερέτας υπήρξε ο αρχιμουσικός του Ε.Ι.Ρ Τότης Καραλίβανος (1901-1987) τον οποίο πλαισίωναν λυρικοί τραγουδιστές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Σήμερα ελληνικές οπερέτες παρουσιάζονται συστηματικά από την Εθνική
Λυρική Σκηνή και μέσα στη δεκαετία του 2000 λειτούργησε και η Νέα Σκηνή
της Λυρικής στο θέατρο "Ακροπόλ".
Τέλος ορισμένους από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές
(ηθοποιούς και τραγουδιστές) της Ελληνικής Οπερέτας,ήταν οι Ζαχαράτου, Αυλωνίτης, Αφεντάκης, Γαβριηλίδης, Θωμάκος, Επιτροπάκης, Α/φες Καλουτά, Πέτρος Κυριακός, Ορέστης Μακρής, Μαρλίκα Νέζερ, Άγγελος Χρυσομάλλης κ.α
Πλέκει η Βάσω το προικιό της - Άλκης Παγώνης
https://www.youtube.com/watch?v=cltnWDeMciI
Βουκολικό τραγούδι του 1940 σε μουσική και στίχους Θεόφραστου Σακελλαρίδη, από τη μουσική κωμωδία του Θ. Συναδινού "Κομμωτής Κυριών". Πάνω σ' αυτό γράφτηκε το "Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του"
Νινέτα Νανίνα Νινόν
https://www.youtube.com/watch?v=83vcnWJQk1E
Εκτέλεση: Γιοβάννα
Valse του 1931 σε μουσική και στίχους Χρήστου Χαιρόπουλου, από την
οπερέττα "Γυναίκες, γυναίκες". Η παρτιτούρα γράφει: "Στον αγαπητόν μου
φίλον Πωλ Μενεστρέλ που αισθάνεται και γράφει τόσο παριζιάνικα, Χρ. Χ"
Πίνακες της Tamara de Lempicka
Ο Κοσμάς Πολίτης ήταν ένας απ' τους σημαντιότερους Έλληνες πεζογράφους της γενιάς του '30. Τα χαρακτηριστικότερα έργα του είναι τα μυθιστορήματα Eroica (1938) και Στου Χατζηφράγκου (1962). Γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου 1888 στην Αθήνα και το πραγματικό του όνομα ήταν Πάρης Ταβελούδης.
Τα παιδικά και νεανικά του χρόνια τα πέρασε στη Σμύρνη, όπου είχαν εγκατασταθεί οι γονείς του, στα 12 του έχασε την μητέρα του έτσι την επιμέλεια του ανέλαβε η μεγάλη του αδελφή. Εκεί έμεινε εως την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Σπούδασς νομικά και εργάστηκε σαν τραπεζικός υπάλληλος. Η εμφάνιση του στην νεοελληνική πεζογραφία ήταν αιφνίδια και εντυπωσιακή: το πρώτο του μυθιστόρημα, το Λεμονοδάσος, (1930), έγινε δεκτό ενθουσιωδώς από τους κριτικούς λόγω της ερωτικής, φυσιολατρικής και αφηγηματικής του ελευθερίας. Στο μυθιστόρημα Εκάτη κυριαρχεί το ολοκληρωτικό πάθος, η αίσθηση του ανικανοποίητου και του ψυχικού προβληματισμού. Στα 1938 εκδίδει το ωραιότερο έργο του, την Eroica (1938) για την οποίο θα λάβει το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος ενώ αργότερα θα γίνει και ταινία από τον Μιχάλη Κακογιάννη. Τα τρία πρώτα του μυθιστορήματά του έχουν χαρακτήρα κοσμοπολίτικο και στα δύο πρώτα, οι ήρωες είναι ενήλικοι, ενώ στην Eroïca ο συγγραφέας στράφηκε στον κόσμο της εφηβικής ηλικίας για να αναζητήσει εκεί την αυθεντικότητα. Αυτό που αναγνωρίστηκε αμέσως ως το αξιολογότερο χαρακτηριστικό της
πεζογραφίας του Κοσμά Πολίτη ήταν η "ποιητικότητα" και ο "λυρισμός". Ακολουθούν οι Τρεις γυναίκες (1943) και Το Γυρί (1945) το οποίο γράφεται μέσα στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής στο οποίο κυριαρχεί η καθημερινή πραγματικότητα. Από το Γυρί κι έπειτα σημειώνεται μια ουσιαστική στροφή του συγγραφέα, μία τροπή από το εξαιρετικό και το ασυνήθιστο προς το καθημερινό και το συνηθισμένο (Απ. Σαχίνης). Από την ίδια οπτική γωνία περιγράφει και την Σμύρνη στο τελευταίο του ολοκληρωμένο μυθιστόρημα, Στου Χατζηφράγκου (1962). Στο έργον αυτό διακρίνεται ο πόνος για τον άνθρωπο και η βαθύτερη και καθολικότερη ανιρωπιά.
Το 1973 εισήχθη στον Ευαγγελισμό με αναπνευστική και καρδιακή ανεπάρκεια, και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε οίκο ευγηρίας. Το 1974 νοσηλεύτηκε ξανά στον Ευαγγελισμό όπου και απεβίωσε, στις 23 Φεβρουαρίου. Μετά το θάνατο του εκδόθηκε το 1975 το μισοτελειωμένο του μιθυστόρημα Τέρμα. Τέλος το μεταφραστικό έργο του Κοσμά Πολίτη ήταν πλουσιότατο και ιδιαίτερα
σημαντικό, καθώς μετέφρασε πολλά από τα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας
λογοτεχνίας.
ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ -Από τη σειρά του Υπ. Πολιτισμού "Ταξίδι στον Πολιτισμό"
https://www.youtube.com/watch?v=M8IAZUAXGDE
Είναι αλήθεια
https://www.youtube.com/watch?v=lVXjIDIqBis
Ποίηση: Federico García Lorca (Μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης)
Μουσική: Ανέστης Τριανταφύλλου
Εκτέλεση: Αρλέτα
Το πρώτο Ενωτικό Δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 25 Μαρτίου 1921, υπό του Εθνάρχου Αρχιεπίσκοπου Κυρίλλου του Γ’. Πραγματοποιήθηκε τη χρονιά αυτή με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των εκατό χρόνων από το ξεκίνημα της Ελληνικής ημών Επαναστάσεως. Ο Κυπριακός Ελληνισμός, μέσω των εκπροσώπων του, που ήσαν οι σχολικές, κοινοτικές και εκκλησιαστικές επιτροπές, οι δάσκαλοι και οι ιερείς, εξέφρασε τον πόθο του για ΕΝΩΣΗ. Οι κάτοικοι της νήσου συγκεντρώθηκαν στις εκκλησίες και εκεί διαβάστηκε το ψήφισμα και το επικύρωσαν διά βοής. Ακολούθως το υπέγραψαν οι ιερείς, οι δάσκαλοι, η χωριτική αρχή και οι σχολικοί επίτροποι.
ΨΗΦΙΣΜΑ
Οι υποφαινόμενοι κάτοικοι του χωρίου ______________ συνελθόντες εν τω ιερώ ναώ και δοξολογήσαντες τον Θεόν επί τη συμπληρώσει εκατονταετίας από της μεγάλης ημών επαναστάσεως,
Έχοντες υπ’ όψιν, ότι η πατρίς ημών μόνη σχεδόν εξ όλων των ελληνικών χωρών παραμένει δούλη
ΨΗΦΙΖΟΜΕΝ
1ον) Κηρύττομεν ενώπιον Θεού και ανθρώπων ότι η θέλησις ημών είναι μία, μόνη και αναλλοίωτος να ενωθώμεν μετά της μητρός ημών Ελλάδος
2ον) Δηλούμεν ότι ουδεμία παροχή, ουδεμία υπόσχεσις, ουδεμία εγκόσμιος δύναμις δύναται να διαλλάξη ημάς προς οιονδήποτε καθεστώς ξένον προς την εθνικήν μας συνέιδησιν και την θέλησιν ημών
3ον) Επικαλούμεθα την μητρικήν αντίληψιν της Ελλάδος και την υποστήριξιν του φιλελευθέρου Αγγλικού λαού υπέρ ζητήματος δικαιοσύνης, ηθικής και ελευθερίας
4ον) Αναθέτομεν εις την Α.Μ. τον Αρχιεπίσκοπον Κύπρου και τους Έλληνας Βουλευτάς να διαβιβάσωσι το παρόν ψήφισμα, όπερ εκδίδομεν εις τριπλούν, προς την Κυβέρνησιν της Α. Βρεττανικής Μεγαλειότητος και την Μητρικήν Κυβέρνησιν της Ελλάδος
Εν _____________ (Κύπρου)
τη 25 Μαρτίου 1921
"Ενωτικόν Δημοψήφισμα 1921" από τις εκδόσεις Κώστας Επιφανείου
Ελλάδα αστέρι τ΄ ουρανού
https://www.youtube.com/watch?v=vFC0U14lC4M
Οι ΕΡΩΣ ΕΛΛΑΣ ερμηνεύουν τον Ύμνο των Κυπρίων Ελληνόψυχων φοιτητών του ΕΦΑΕΦΠ. (Ενιαίος Φορέας Αυτόνομων Ενωτικών Φοιτητικών Παρατάξεων), που αγωνίζονται για μία Ελεύθερη Ελληνική Κύπρο.
Στις 25 Μαρτίου 1930 διενεργήθηκε και νέο ενωτικό δημοψήφισμα αυτή την φορά επί τη ευκαιρία των 100 χρόνων από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους. Στο δημοψήφισμα του 1930 έγινε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και λίγους μόνο μήνες αργότερα συνέβησαν τα Οκτωβριανά του 1931 και το κάψιμο του Κυβερνείου στη Λευκωσία. Ακολούθησε η σκληρή περίοδος της Παλμεροκρατίας ώσπου ξεκίνησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και οι Άγγλοι χρειάστηκαν και πάλι τους Κύπριους και έτσι χαλάρωσαν τα μέτρα τους.
Τον Ιανουάριο του 1950 διενεργήθηκε το τρίτο και μαζικότερο δημοψήφισμα όπου το 97% ψήφισε υπέρ της Ένωσης. Οι Άγγλοι για ακόμη μίαν φορά αρνήθηκαν παρά τις υποσχέσεις τους έτσι την 1η Απρίλιο του 1955 ξεκίνησε ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ με αρχηγούς τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή και τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά (ΤΩΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΑΙΩΝ)
https://www.youtube.com/watch?v=5t-1dq-pER8
Κλέφτικα Τραγούδια - Περιοχή Αρκαδία
Εκτέλεση: Νίκος Δελής
"Ό,τι μπορούσα έκανα. Έκαμα το
χρεός μου προς την πατρίδα και εγώ και όλη η φαμελιά μου. Είδα την
πατρίδα μου ελεύθερη, είδα εκείνο οπού ποθούσα και εγώ και ο πατέρας μου
και ο παππός μου και όλη η γενεά μου, καθώς και όλοι οι Έλληνες".
"Αντίκρισα τόσες φορέ τον θάνατο και δεν τον φοβήθηκα. Ούτε και τώρα τον φοβάμαι."
Των Κολοκοτρωναίων
https://www.youtube.com/watch?v=-r5b0HuN9pI Από το LP Ωδές 1979- Βαγγέλης Παπαθανασίου Εκτέλεση: Ειρήνη Παππά
Ο Γάλλος αξιωματικός Maxime Rayband, που πολέμησε ως εθελοντής στην
Ελλάδα, γράφει:
"Δε μπορεί κανείς να του αρνηθεί μια έμφυτη ιδιοφυία στα
πολεμικά. Είναι εντελώς αγράμματος. Ανάστημα πάνω από το μέτριο,
ατημέλητη αμφίεση, θηριώδης φυσιογνωμία, έκφραση σκληρή και άγρια. Χάρη
στη σωματική του διάπλαση και τη σιδερένια υγεία του αντέχει και στις
πιο σκληρές κακουχίες".
Ο Πρώσσος αξιωματικός C. M. Schrebian, επίσης εθελοντής πολεμιστής,
καταγράφει ως εξής την εντύπωση που του άφησε, το 1822, όταν τον είδε
πρώτη φορά:
"Ο Κολοκοτρώνης πλησίαζε την πόλη (Τριπολιτσά) και άφησα τη
θέση που είχα ως τότε, για να παρατηρήσω από κοντά τον διαβόητο αυτόν
άνδρα, που είχε τότε πολύ μεγάλο κύρος στους Έλληνες. Ίππευε ένα ωραίο
άσπρο αραβικό άτι. Η φορεσιά του ήταν κοκκινοβαφής, πλούσια κεντημένη με
χρυσάφι και ραμμένη με τον αλβανικό τρόπο. Στους ώμους του ήταν δύο
ολόχρυσες λεοντοκεφαλές και στο αριστερό του χέρι κρατούσε ένα μπαστούνι
(με χρυσό πόμολο) στηριγμένο στο δεξί πόδι. Το κάλυμμα της κεφαλής του
ήταν ένα πλακουτσωτό κόκκινο σκουφί τριγυρισμένο με ένα χοντρό μεταξωτό
μαντήλι. Τα πόδια του από τους αστραγάλους ως επάνω από τις κνήμες
περιβάλλονταν με περικνημίδες (τουσλούκια) χρώματος ανοιχτού μπλε και
κόκκινου. Τα παπούτσια επίσης κόκκινα. Το άλογό του ήταν επιστρωμένο με
κόκκινη μαροκινή σέλα, κεντημένη με χρυσό. Στο πίσω και ανυψωμένο μέρος
της διακρίνονταν επτά χρυσά άστρα και το μισοφέγγαρο. Το πιο κοντινό του
περιβάλλον το αποτελούσαν οι δυο του γιοι και ο γιος της φημισμένης
Μπουμπουλίνας, ένα αγόρι 12 περίπου χρόνων, οι οποίοι τον ακολουθούσαν
ντυμένοι επίσης με βαρύτιμα ρούχα και ιππεύοντας μεγαλόπρεπα άλογα.
Ακόμη στην ακολουθία του βρίσκονταν πολλοί κακοντυμένοι με βρώμικα ρούχα
Έλληνες που ίππευαν άλλογα, μουλάρια και γαϊδούρια και οι οποίοι μου
φάνηκαν μάλλον υπηρέτες παρά σπουδαία πρόσωπα. Η πομπή προχωρούσε προς
την ορισμένη για τον καπετάνιο κατοικία κάτω από τους δυνατούς
πυροβολισμούς των στρατιωτών που τους συνόδευαν και που ο αριθμός τους
ίσως ανέβαινε στους τριακόσιους ή τετρακόσιους άνδρες".
Τον χειμώνα του 1987 στην Θεσσαλονίκης, τρεις
μαθητές λυκείου, ο Κώστας Παντέλης, ο Πέτρος Καραφυλλίδης και ο Βίκτωρ Μοσχόπουλος δημιουργούν ένα γκρούπ με τίτλο "Τα
Παιδιά Της Τερηδόνας",
που μετονομάστηκαν σε "Πίσσα Και Πούπουλα". 'Εδωσαν το πρώτο
τους live στη Θεσσαλονίκη μαζί με τους "Ναυτία". Το '89 ένα demo και αργότερα ένα σίγκλ που δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Το χειμώνα του ΄92,
ηχογραφούν τον πρώτο και μοναδικό τους δίσκο στο στούντιο
"Αγροτικον" του Νίκου Παπάζογλου. Ο δίσκος κυκλοφόρησε βινύλιο το '93 από την "Wipe
Out" και περιείχε έντεκα
κομμάτια. Το '95 παίζουνε το τελευταίο τους live και διαλύονται. Τα παιδιά θα ενταωθούν σε άλλα γκρουπς ή θα δημιουργήσουν δικά τους. Πάντως λίγο καιρό μετά θα κυκλοφορήσουν 3 live κομμάτια τους.
Πίσσα Και Πούπουλα -Δύο Δευτερόλεπτα
https://www.youtube.com/watch?v=nxVPopLuMzc
Το "Η ιστορία μιάς αγάπης" είναι ένα πανέμορφο ισπανικό τραγούδι από τον Παναμέζο στιχουργό Carlos Eleta Almarán και μιλά για τον πόνο ενός άνδρα αφότουεξαφανίστηκεηαγάπητου. Ο Carlos Almarán έγραψε το τραγούδι λίγο μετά το θάνατο της συζύγο του αδελφού του. Tο τραγούδι αυτό πρωτοακούστηκε σε μία μεξικάνικη ταινία του 1956, που είχε και τον ίδιο τίτλο με το τραγούδι και στην οποία πρωταγωνιστούσε το αστέρι της εποχής, Libertad Lamarque. Το κομμάτι αυτό το έχουν τραγουδήσει κατά καιρούς παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες αλλά και διάσημα συγκροτήματα. Ανάμεσα τους και δικοί μας Έλληνες ερμηνευτές όπως η Νάνα Μούσχουρη, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μάριος Φραγκούλης, η Χρυσούλα Στεφανάκη, οι αδελφοί Κατσάμπα κ.α.
Historia de un Amor
https://www.youtube.com/watch?v=lqbqYUrZVk4
Απο την εκπομπη "ΠΡΟΒΑ" της αειμνηστης
ΛΙΛΑΝΤΑΣ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΥ το 1987, μερικούς μήνες πριν την κυκλοφορία του
διπλού δίσκου του Γ. Νταλάρα "ΛΑΤΙΝ". Μαζι με τον Γιώργο Νταλάρα τραγουδά ο αξέχαστος ΔΙΟΝΥΣΗΣ
ΘΕΟΔΟΣΗΣ.
Δεν είσαι πια δίπλα μου κοντά, αχ καρδιά,
στην ψυχή μου μέσα μόνο μοναξιά,
και αν πια να σε δω δε μπορώ,
γιατί Θεέ να σ' αγαπώ,
και τόσο να τυραννηθώ;
Πάντα ήσουν της ζωής μου η αιτία
η λατρεία σου, είναι για μένα θρησκεία,
πάντα βρίσκω στα φιλιά σου
την ζεστασιά την δικιά σου
την αγάπη κι έρωτά σου.
Μιας αγάπης είν' ιστορία
χωρίς ίση άλλη καμία
που μ'έκανε ν'αντιληφθώ
ό,τι καλό κι ό,τι κακό
Που στη ζωή μου έλουσε φως
για να το πάρει δυστυχώς
Αχ! Τι σκοτάδι ειν' αυτό
χωρίς την αγάπη σου δε ζω.
"Ιστορία μιας αγάπης" (Historia de un amor)
https://www.youtube.com/watch?v=LQgslifJmyg
Από την εκπομπή "Στην Υγειά μας" (04/12/2010)
Ελληνικοί στίχοι: Αντώνης Πλωμαρίτης
Εκτέλεση: Χρυσούλα Στεφανάκη Πιάνο: Δαυίδ Ναχμίας
Ιστορία μιας αγάπης σαν κι αυτή
ούτε γράφτηκε ούτε θα ξαναγραφτεί
που τη γράψανε τα νιάτα
μ' όρκους και φιλιά γεμάτα
τραγουδώντας σ' αγαπώ
Ιστορία μιας αγάπης θα σας πω
που τη γράψαν' ένα δείλι χαρωπό
σε παραμυθένιο φόντο
δυο καρδιές πρίμο σεκόντο
τραγουδώντας σ' αγαπώ
Σαν τον έρωτα αυτό, πουθενά δε θα βρω
που με γέμισε απ' το φως της ζωής το γλυκό
Σαν τον έρωτα που βλέπω,
μες τα μάτια σου τα δυο
Σαν τον έρωτα που νοιώθω
Σαν εσένα π' αγαπώ
«Ήταν ένας αξιόλογος
άνθρωπος πάνω απ’ όλα. Άψογος στη συνεργασία του, πολιτισμένος στους
τρόπους του, ευγενικός και φυσικά, καλός τραγουδιστής. Νομίζω ότι -αν
ζούσε- θα είχε καλή θέση στους νεώτερους τραγουδιστές.» Χρ. Νικολόπουλος
«Ήταν στενός μου φίλος και συνεργάτης. Ένα γλυκό
παιδί γεμάτο καλοσύνη. Ξεχώριζες από την αρχή το ταλέντο του, την
ευαισθησία του και την αφοσίωσή του στο τραγούδι. Είχε πολλές
προοπτικές. Είναι τραγικό που έφυγε τόσο νωρίς.».Γ. Νταλάρας:
«Έχασε τη μεγάλη μάχη ένας νέος τραγουδιστής, που ήταν
άξιος να κερδίσει πολλές “μάχες” στο τραγούδι μας. Είχε αρχίσει να
φαίνεται αυτό – και ακριβώς τη στιγμή της ανόδου του – τον χτύπησε το
κακό. Εύχομαι να μείνουν τα λίγα, αλλά καλά τραγούδια που πρόλαβε να
πει, για να μας θυμίζει τον παλιό καιρό με τη ζεστή φωνή του, που χάθηκε
τόσο νωρίς.»Θ.
Μικρούτσικος:
Ο τραγουδιστής Διονύσης Θεοδόσης γεννήθηκε στις 16 Ιουνίου 1958 στο Ηράκλειο
της Κρήτης και πέθανε στις 19 Οκτώβρη του 1993 στα 35 του μόλις χρόνια.Η δισκογραφική του πορεία ολοκληρώθηκε σε 5 μόλις χρόνια και μόνο ένα προσωπικό δίσκο το «Όσο κρατάει ένας καφές» (1990).Είχε όμως προλάβει να συνεργαστεί σε συλλογικούς δίσκος με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως η Γαλάνη, ο Νταλάρας, ο Νικολόπουλος, ο Μικρούτσικος, ο Τόκας, ο Χατζηνάσιος, ο Σπανός. Ο Διονύσης Θεοδόσης πέθανε στο Λονδίνο, σε νοσοκομείο του
οποίου είχε νοσηλευτεί επανειλημμένοςχτυπημένος από την επάρατο νόσο και μετά από τρίχρονη μάχη. Να σημειωθεί, ότι, λόγω της βαθιάς πίστης του, λίγους μήνες πριν πεθάνει,
είχε πάρει το σχήμα του μοναχού και, με το μοναχικό σχήμα του
ενταφιάστηκε, κατόπιν επιθυμίας του, στο Άγιο Όρος. [1]
Έτσι σ΄αγάπησα https://www.youtube.com/watch?v=9PGZWd0cP34 Στίχοι: Λευτέρης Χαψιάδης Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος Πρώτη Εκτέλεση: Διονύσης Θεοδόσης
Κι όλο εγώ περίμενα https://www.youtube.com/watch?v=_dQCA_GHLAA Στίχοι: Ανδρέας Νεοφυτίδης Μουσική: Μάριος Τόκας Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Θεοδόσης
"Το σπίτι που γεννήθηκα"
https://www.youtube.com/watch?v=FvmkJRTjkVk
Ποίηση: Κωστής Παλαμάς
Μελοποίση: Μιχάλης Τερζής
Πρώτη Εκτέλεση: Διονύσης Θεοδόσης
Δίσκος: "Όλη τη μουσική μέσ' την αγάπη βάλε" (1984)
