Μουσικές βιογραφίες και μικρές αλήθειες τραγουδιστών, καλλιτεχών, μουσικών, στιχουργών, ποιητών και πολλών άλλων ΕΔΩ
▼
2/1/14
Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888–1944)
Ναπολέων Λαπαθιώτης (31 Οκτωβρίου 1888 – 8 Ιανουαρίου 1944) ήταν Έλληνας ποιητής του μεσοπολέμου. Ανήκε στην νεορομαντική σχολή της Αθήνας Ήταν επίσης πεζογράφος, κριτικός και μεταφραστής, ενώ ήξερε πολύ καλά
από μουσική και ζωγραφική. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1888 και αυτοκτόνησε
με περίστροφο του στρατηγού πατέρα του. Αυτοκτόνησε τη νύχτα της 7ης προς 8η Ιανουαρίου 1944, φτωχός και καταπονημένος από τα ναρκωτικά. Η κηδεία του έγινε με έρανο των φίλων του. Η ποίησή του είναι παραδοσιακή και ξεχωρίζει για
τη μελαγχολική της διάθεση και την έντονη μουσικότητά της. Σπούδασε στο
Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και πήρε δίπλωμα Νομικής αλλά δεν άσκησε ποτέ
το επάγγελμα. Ασπάστηκε την κομμουνιστική ιδεολογία και δε δίστασε να το
δημοσιοποιήσει (1927). Ήταν πολύ ιδιόρρυθμος στην προσωπική του ζωή του. Η
κινηματογραφική ταινία "Μετέωρο Και Σκιά" (1985) βασίζεται στη ζωή του.
Στα πρώτα του ποιήματα είναι επηρεασμένος από τον αισθητισμό και τον αισθησιασμό που κυριαρχεί στις αρχές του 20ού αιώνα, και τους Ουώλτερ Χορέισο Πέιτερ και Όσκαρ Ουάιλντ,
ενώ στα τελευταία του καταλήγει σε «τόνους απελπισμένους και
μελαγχολικούς, όπου κυριαρχεί το αίσθημα του χαμένου ιδανικού και της
νοσταλγίας».
Εποχές και Συγγραφείς: ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ
https://www.youtube.com/watch?v=w-bfu7QB1ss
Σαν αεράκι
https://www.youtube.com/watch?v=lymy4DXFBoE
Ποίηση: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Μουσική: Μανώλης Πάππος
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Όλο βιολέτες στόλισα @Σταυρός του Νότου (2014)
https://www.youtube.com/watch?v=zwskbDrN3lc
Ποίηση: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Μουσική-Εκτέλεση: Ορφέας Περίδης
Αυτοκτόνησε στο σπίτι του με το πιστόλι του πατέρα του, ο
οποίος πέθανε στις αρχές της γερμανικής Κατοχής, περίπου 4 χρόνια
ύστερα από τη μητέρα του ποιητή, αφήνοντάς τον ορφανό, ηθικά και
οικονομικά απροστάτευτο. Γιατί παρά τον ελευθεριάζοντα τρόπο διαβίωσής
του και την ευφυΐα του, το ταλέντο του, τις σπουδές και τη γλωσσομάθειά
του, «ο Λαπαθιώτης δεν κατάφερε ποτέ να ανεξαρτητοποιηθεί από τους
γονείς του.»
Ο ίδιος φιλοξενούσε στο σπίτι του, κατά τα φαινόμενα εν γνώσει του
πατέρα του, νεαρούς άντρες του υποκόσμου. «Ο ίδιος θεωρούσε την
ομοφυλοφιλία ως μια φυσιολογική, αν όχι ανώτερη, πιο εξελιγμένη μορφή
σεξουαλικότητας.» Όπως λέει ο Άρης Δικταίος,
«...αυτό που κυρίως στάθηκε σαν ο μέγιστος συντελεστής της καταστροφής
του ήταν τ΄ότι δεν τον απασχολούσαν οι βιοτικές μέριμνες. Ελεύθερος να
ζήσει τη ζωή του όπως ήθελε, άρχισε να κυκλοφορεί μόνο τη νύχτα,
εγκαταλειπόμενος με ηδονή στις οποιεσδήποτε, φανερές ή μύχιες τάσεις
του, χωρίς την παραμικρή αυτοπειθαρχία.»
Γεννήθηκε στην Αθήνα, τη νύχτα προς τα ξημερώματα της 31ης Οκτωβρίου 1888 σε ένα σπίτι της πλατείας Αγίων Θεοδώρων. Ο πατέρας του, Λεωνίδας Λαπαθιώτης (1854-1942), κυπριακής καταγωγής, ήταν μαθηματικός και ανώτατος στρατιωτικός, που διετέλεσε βουλευτής το 1903-1905 και έγινε υπουργός των στρατιωτικών το 1909. Η μητέρα του, Βασιλική Παπαδοπούλου, ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη. Άρχισε να γράφει ποιήματα από παιδί. Ένα πρωτόλειο έμμετρο δράμα του εκδόθηκε με φροντίδα του πατέρα του. Στα γράμματα εμφανίστηκε επίσημα το 1905, στο περιοδικό Νουμάς. Το 1907 μαζί με άλλους εννιά νεαρούς λογοτέχνες ίδρυσαν το περιοδικό Ηγησώ.
Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και το 1909 πήρε δίπλωμα νομικής, αλλά ποτέ δεν άσκησε το επάγγελμα. Το φθινόπωρο του 1916, μαζί με τον πατέρα του, εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη και προσχώρησαν στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας. Το πρώτο εξάμηνο του 1917, ο Λαπαθιώτης συνόδεψε τον πατέρα του στην Αίγυπτο για την στρατολόγηση εθελοντών για τον στρατό του κράτους της Θεσσαλονίκης. Στην Αίγυπτο γνώρισε τον Κ. Καβάφη. Κατατάχτηκε στον στρατό ως ανθυπολοχαγός-διερμηνέας, θέση που διατήρησε ως το 1921.
Εκτός από ποιήματα, έγραψε επίσης πάνω από 100 πεζογραφήματα, πολλές δεκάδες διηγήματα, καθώς και επιφυλλίδες και κριτικά και αισθητικά κείμενα. Το έργο του βρίσκεται σκορπισμένο σε περιοδικά και εφημερίδες. Η μοναδική του ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκε το 1939, ενώ μετά τον θάνατό του, ο Άρης Δικταίος εξέδωσε, το 1964, τα ποιήματά του.
Αυτοκτόνησε τη νύχτα της 7ης προς 8η Ιανουαρίου 1944, φτωχός και καταπονημένος από τα ναρκωτικά. Η κηδεία του έγινε με έρανο των φίλων του.
Ζούσε σε διώροφο νεοκλασικό αρχοντικό κάτω από το λόφο του Στρέφη. Στο σπίτι αυτό έζησε πάνω από 40 χρόνια και εκεί έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του ποιητικού έργου του αλλά και αυτοκτόνησε.
Έργα
«Οι Περιπέτειες του Κονστάν Λαβρέτ» ημιτελές μυθιστόρημα (πρωτόλειο) «Νέρων ο Τύραννος», 1901 θεατρικό παιδικό έργο, που το τύπωσε ο πατέρας του «ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ», άρθρο στο Νουμά 1916 «Η Ζωή μου», ημιτελής αυτοβιογραφία (φτάνει έως το 1917) που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Μπουκέτο το 1940.
Ο Λεωνίδας Λαπαθιώτης (1854 - 1942) ήταν Έλληνας στρατιωτικός.
Γεννήθηκε στην Κόρινθο από πατέρα κυπριακής καταγωγής, τον αξιωματικό της Χωροφυλακής Θεοχάρη Λαπαθιώτη, ο οποίος καταγόταν από τη Λάπηθο της Κύπρου. Ο παππούς του ήταν ο προύχοντας Χατζηηλίας που εκτελέστηκε από τους Τούρκους στη Λευκωσία το 1821. Κατατάχθηκε στον ελληνικό στρατό φθάνοντας μέχρι τον βαθμό του αντιστράτηγου. Συμμετείχε στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ως αξιωματικός του επιτελείου της Ηπείρου και διετέλεσε προσωπάρχης του Υπουργείου Στρατιωτικών. Το 1903 εξελέγη βουλευτής Τυρνάβου, αντικαθιστώντας (31 Μαΐου 1903) τον παραιτηθέντα Γ. Ροδόπουλο., ενώ συμμετείχε για λίγους μήνες στην κυβέρνηση Κυριακούλη Μαυρομιχάλη ως υπουργός Στρατιωτικών (1909). Επί κυβερνήσεως Βενιζέλου τέθηκε σε διαθεσιμότητα και φυλακίστηκε για λίγες μέρες. Τελικά αποστρατεύθηκε (1911) αλλά επανήλθε στους Βαλκανικούς πολέμους το 1912. Το 1916 ακολούθησε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στη Θεσσαλονίκη και προήχθη σε αντιστράτηγο. Το ίδιο έτος στάλθηκε στην Αίγυπτο για να οργανώσει σώμα ελλήνων εθελοντών. Επίσης ως μαθηματικός δίδαξε στο Πολυτεχνείο και την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.
Απεβίωσε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1942. Ήταν παντρεμένος με την Βασιλική Παπαδοπούλου, μέλος της οικογένειας Τρικούπη, και είχε αποκτήσει έναν γιο, τον ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Κατοικούσε από το 1903 στα Εξάρχεια στην Οικία Λαπαθιώτη.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, τη νύχτα προς τα ξημερώματα της 31ης Οκτωβρίου 1888 σε ένα σπίτι της πλατείας Αγίων Θεοδώρων. Ο πατέρας του, Λεωνίδας Λαπαθιώτης (1854-1942), κυπριακής καταγωγής, ήταν μαθηματικός και ανώτατος στρατιωτικός, που διετέλεσε βουλευτής το 1903-1905 και έγινε υπουργός των στρατιωτικών το 1909. Η μητέρα του, Βασιλική Παπαδοπούλου, ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη. Άρχισε να γράφει ποιήματα από παιδί. Ένα πρωτόλειο έμμετρο δράμα του εκδόθηκε με φροντίδα του πατέρα του. Στα γράμματα εμφανίστηκε επίσημα το 1905, στο περιοδικό Νουμάς. Το 1907 μαζί με άλλους εννιά νεαρούς λογοτέχνες ίδρυσαν το περιοδικό Ηγησώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και το 1909 πήρε δίπλωμα νομικής, αλλά ποτέ δεν άσκησε το επάγγελμα. Το φθινόπωρο του 1916, μαζί με τον πατέρα του, εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη και προσχώρησαν στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας. Το πρώτο εξάμηνο του 1917, ο Λαπαθιώτης συνόδεψε τον πατέρα του στην Αίγυπτο για την στρατολόγηση εθελοντών για τον στρατό του κράτους της Θεσσαλονίκης. Στην Αίγυπτο γνώρισε τον Κ. Καβάφη. Κατατάχτηκε στον στρατό ως ανθυπολοχαγός-διερμηνέας, θέση που διατήρησε ως το 1921.
Εκτός από ποιήματα, έγραψε επίσης πάνω από 100 πεζογραφήματα, πολλές δεκάδες διηγήματα, καθώς και επιφυλλίδες και κριτικά και αισθητικά κείμενα. Το έργο του βρίσκεται σκορπισμένο σε περιοδικά και εφημερίδες. Η μοναδική του ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκε το 1939, ενώ μετά τον θάνατό του, ο Άρης Δικταίος εξέδωσε, το 1964, τα ποιήματά του.
Αυτοκτόνησε τη νύχτα της 7ης προς 8η Ιανουαρίου 1944, φτωχός και καταπονημένος από τα ναρκωτικά. Η κηδεία του έγινε με έρανο των φίλων του.
Ζούσε σε διώροφο νεοκλασικό αρχοντικό κάτω από το λόφο του Στρέφη. Στο σπίτι αυτό έζησε πάνω από 40 χρόνια και εκεί έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του ποιητικού έργου του αλλά και αυτοκτόνησε.
Έργα
«Οι Περιπέτειες του Κονστάν Λαβρέτ» ημιτελές μυθιστόρημα (πρωτόλειο)
«Νέρων ο Τύραννος», 1901 θεατρικό παιδικό έργο, που το τύπωσε ο πατέρας του
«ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ», άρθρο στο Νουμά 1916
«Η Ζωή μου», ημιτελής αυτοβιογραφία (φτάνει έως το 1917) που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Μπουκέτο το 1940.
Ο Λεωνίδας Λαπαθιώτης (1854 - 1942) ήταν Έλληνας στρατιωτικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεννήθηκε στην Κόρινθο από πατέρα κυπριακής καταγωγής, τον αξιωματικό της Χωροφυλακής Θεοχάρη Λαπαθιώτη, ο οποίος καταγόταν από τη Λάπηθο της Κύπρου. Ο παππούς του ήταν ο προύχοντας Χατζηηλίας που εκτελέστηκε από τους Τούρκους στη Λευκωσία το 1821. Κατατάχθηκε στον ελληνικό στρατό φθάνοντας μέχρι τον βαθμό του αντιστράτηγου. Συμμετείχε στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ως αξιωματικός του επιτελείου της Ηπείρου και διετέλεσε προσωπάρχης του Υπουργείου Στρατιωτικών. Το 1903 εξελέγη βουλευτής Τυρνάβου, αντικαθιστώντας (31 Μαΐου 1903) τον παραιτηθέντα Γ. Ροδόπουλο., ενώ συμμετείχε για λίγους μήνες στην κυβέρνηση Κυριακούλη Μαυρομιχάλη ως υπουργός Στρατιωτικών (1909). Επί κυβερνήσεως Βενιζέλου τέθηκε σε διαθεσιμότητα και φυλακίστηκε για λίγες μέρες. Τελικά αποστρατεύθηκε (1911) αλλά επανήλθε στους Βαλκανικούς πολέμους το 1912. Το 1916 ακολούθησε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στη Θεσσαλονίκη και προήχθη σε αντιστράτηγο. Το ίδιο έτος στάλθηκε στην Αίγυπτο για να οργανώσει σώμα ελλήνων εθελοντών. Επίσης ως μαθηματικός δίδαξε στο Πολυτεχνείο και την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.
Απεβίωσε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1942. Ήταν παντρεμένος με την Βασιλική Παπαδοπούλου, μέλος της οικογένειας Τρικούπη, και είχε αποκτήσει έναν γιο, τον ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Κατοικούσε από το 1903 στα Εξάρχεια στην Οικία Λαπαθιώτη.
Μερικά από τα έργα του είναι:
Μαθήματα Ολοκληρωτικού Λογισμού
Μαθήματα Διαφορικού Λογισμού
Συλλογή Στρατιωτικών Κωδικών