Ιδρυτικό μέλος, τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός και μπασίστας των "Socrates Drank The Conium", ενός από τα σημαντικότερα, επιδραστικότερα και πιο αναγνωρισμένα ελληνικά συγκροτήματα, το οποίο ιδρύθηκε το 1969, με μέλη τον Αντώνη Τουρκογιώργη, τον Γιάννη Σπαθά και τον Ηλία Μπουκουβάλα. Άνοιξαν το δρόμο σε αμέτρητους Έλληνες να δημιουργήσουν γκρουπ, να ορθώσουν ανάστημα, να πιστέψουν στο όνειρο, να «ενηλικιώσουν» το ροκ και να δημιουργήσουν. Η φωνή του μπήκε στα πιο σκοτεινά μουσικά μονοπάτια του hard rock/progressive και έγινε από τις αναγνωρίσιμες, με διεθνή εμβέλεια, σε συνδυασμό με τον ήχο του μπάσου, ψάχνοντας συνεχώς για νέους μουσικούς δρόμους. Η γοητεία του ταλαντούχου καλλιτέχνη είναι πως κατάφερε να μείνει μακριά από το star system της εποχής, καταφέρνοντας να μείνει αγνός και μια ζωή πιστός στο rock και στον Ολυμπιακό. Αδελφός του σπουδαίου κιθαρίστα Άκη Τουρκογιώργη και νονός της Ελεωνόρας Ζουγανέλη.
Τόσα χρόνια κυνηγός
https://www.youtube.com/watch?v=7HRupo80oak
Μια blues κομματάρα, απο το προσωπικό album του τραγουδιστή και μπασίστα των Socrates Drank The Conium.
Η ροκιά θέλει μαγκιά
https://www.youtube.com/watch?v=AwdB98Bn208
Στίχοι-Μουσική-Εκτέλεση: Αντώνης Τουρκογιώργης
«Το 1985 στην μπουάτ «Πέτρα και φως», μιά παράξενη χημεία ενώνει τους δύο τροβαδούρους, που αν και προέρχονται από διαφορετικές μουσικές σχολές, βγάζουν ένα ξεχωριστό ηχητικό αποτέλεσμα. Εκείνη την εποχή το τραγούδι είναι στα πάνω του και έτσι τα παιδιά αποφασίζουν να δείξουν την δουλειά τους ακολουθώντας την πεπατημένη του demo. Με τραγούδια που ο Γιάννης έγραψε στην Σαντορίνη, «Ανησυχώ, Ρεμάλι», και «Το γραφείο» του Παντελή ξεκινάνε την ηχογράφηση στο στούντιο του Κ. Στρατηγόπουλου Mini farm και εκεί τους ακούει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, που τους στέλνει στην Μίνως στον Ηλία Μπενέτο (μετέπειτα παραγωγό και νονό τους). Η εταιρεία καλοδέχεται τα παιδιά και μπαίνουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τον πρώτο δίσκο τους «Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε» (Νοέμβριος 1987). Ενορχηστρωτής είναι ο Νίκος Αντύπας και οι καλύτεροι μουσικοί βγάζουν ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα που όταν το ακούει η Χάρις Αλεξίου τους παίρνει μαζί τους στον "Ζυγό". Στην συνέχεια περιοδεύουν με Αλεξίου και Γαλάνη σε όλη την Ελλάδα και ο δίσκος τους σημειώνει τεράστια επιτυχία καθώς εκτός από το ομώνυμο τραγούδι ακούγεται και η συμμετοχή της Ελένης Δήμου με το «Ανησυχώ» όπως και το «Ταξιδιάρικο πουλί», «Λαθρεπιβάτης». Δύο χρόνια μετά κυκλοφορούν το E.P «Στην Βραζιλία» (Minos) σε ενορχήστρωση του Στ. Κορκολή. Στην πορεία τους συνεργάζονται με Σπανό, Χατζηνάσιο, Τόκα και το 1990 κάνουν τον δεύτερο δίσκο τους «Ταξίδι στο όνειρο» αφού έχουν αλλάξει εταιρεία (ΜΒΙ) με παραγωγό τον Βαγγέλη Γιαννόπουλο και ενορχηστρωτή τον Αντώνη Γούναρη. Τα τραγούδια του Γιάννη και η ερμηνεία του Παντελή κάνουν το θαύμα τους και το ομώνυμο τραγούδι όπως και το «Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω» γίνονται διαχρονικές επιτυχίες. Κάνουν περιοδείες σε Ελλάδα και Κύπρο και συνεργάζονται με Βασίλη Καζούλλη, Αναστασία Μουτσάτσου, Λένα Αλκαίου, Θοδωρή Παπαδόπουλο, Δημήτρη Κοντογιάννη, Χρίστο Γιαννόπουλο, και άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες της γενιάς τους. Το κύκνειο άσμα τους είναι ο δίσκος «Έτσι απλά» (MBI 1991) που οι Λαθρεπιβάτες μοιράζονται συνθετικά. Έξι τραγούδια ο Γιάννης και έξι ο Παντελής που μελοποιεί στίχους του μετέπειτα αγαπημένου του στιχουργού Ηλία Κατσούλη. Ακούγονται και μένουν στην ιστορία τραγούδια όπως «Του Αυγούστου η φωτιά», «Στο Πασαλιμάνι», «Να που μεγάλωσα», «Είμαι εντάξει», «Φιλιά και δακρυγόνα»….. Το 1993 και μετά από εμφανίσεις στην Κύπρο τα παιδιά αποφασίζουν να τραβήξουν ξεχωριστούς δρόμους . Ο Παντελής μένει ένα μεγάλο διάστημα στην Χίο όπου ετοιμάζει την πρώτη solo δουλειά του, και ο Γιάννης στην Κρήτη, όπου γράφει τραγούδια και παίζει με Κρητικούς μουσικούς. Η συνέχεια είναι γνωστή...» pantelisthalassinow.gr
Λαθρεπιβάτες - Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω https://www.youtube.com/watch?v=Rv01YdGmPhE Στίχοι: Γιάννης Νικολάου - Οδυσσέας Εισαγγελέας Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Ο Παύλος Λιασίδης ήταν λαϊκός ποιητής από την Κύπρο. Γεννήθηκε στο χωριό Λύση στις 23 Μαρτίου 1901. Οι γραμματικές του γνώσεις ήταν της Ε' τάξης του Δημοτικού. Άσκησε
κατά καιρούς διάφορα επαγγέλματα, όπως του βοσκού, του εποχιακού εργάτη
και του περιβολάρη. Το 1924 παντρεύτηκε την Ελένη Κ. Σκάρπαρη με την
οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Στην ποίηση άρχισε σαν ποιητάρης
την περίοδο 1921-22. Αργότερα βγήκε από την ομαδική τεχνοτροπία των
ποιητάρηδων, ανέπτυξε ένα δικό του προσωπικό στιλ και εξελίχτηκε σε έναν
ιδιόρρυθμο τεχνίτη του στίχου και του λόγου και σε σημαντικό εκπρόσωπο
της Κυπριακής λαϊκής ιδιωματικής ποίησης. Βραβεύτηκε από την Μορφωτική Υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας το 1975
με το Βραβείο Συνολικής Προσφοράς στην Ελληνική Κυπριακή Λογοτεχνία. Στρατευμένος στο ΑΚΕΛ. Πέθανε το 1985 στον συνοικισμό Τσιακκιλερή στην Λάρνακα.
Χαρακτηριστικό δίστιχο: «Έχω κορμίν πολλά παλιόν, μα νουν του νέου κόσμου,
στες τρεις σιηλιάες τζι αν πλαστείς, είσαι σανότζιαιρός μου!»
Ποίημα του Κώστα Βάρναλη από την ποιητική συλλογή "Ποιητικά" του 1956. Μελοποίση: Αργύρης Μπακιρτζής Άλλη εκτέλεση: Κώστας Καράλης (σε μουσική Γιάννη Σπανού)
Σπουδαία συνεισφορά στους Χειμερινούς Κολυμβητές έχουν επίσης: οι Σταύρος Καραμανιώλας (στιχουργός και δημιουργός λαϊκών τραγουδιών και ποιημάτων, γεννηθείς στο Καζαβίτι της Θάσου το 1911 - αποβιώσας στις 18 Απριλίου 2014). Τραγούδια του: «Ο ποδηλατιστής», «Ο Σίμος είναι δασικός», «Οι δακοκτόνοι», «Τατάρικα», «Οι μεγάλοι παλαιοί», «Ψες το βράδυ», «Δεν είναι ίδιες όλες οι γυναίκες», «Ο βίος μου», «Μια βραδιά στη Σαλονίκη» κ.ά. Διονύσιος Ρούσσος, πολυτεχνίτη και συντηρητή αρχαιοτήτων εκ Περιστερίου, Άκης Αμπαστάδο, ΡΟΞ, χορωδία υπερηλίκων εκ Θεσσαλονίκης, μπάντα της Φλώρινας.
Επιστρέφοντας στην Κερύνεια
Η Κερύνεια είναι ίσως η πιο όμορφη πόλης της Κύπρου, με απαράμιλλη φυσική ομορφιά και χάρη συνδιάζει ονειρικά βουνό και θάλασσα. Το φυσικό περιβάλλον στο οποίο είναι κτισμένη η Κερύνεια, με την οροσειρά του Πενταδακτύλου στα νότια και τα διάσπρτα αρχαία μνημεία της, αποτέλεσε από νωρίς πόλο έλξης για τους ντόπιους και ξένους περιηγητές της. Στο γραφικό λιμανάκι της Κερύνειας δεσπόζει επιβλητικό το Κάστρο, το οποίο στέκει όρθιο εδώ και 13 αιώνες. Σε μία αίθουσα του κάστρου βρίσκεται και το «το πλοίο της Κερύνειας», ένα αρχαίο σκαρί πλοίου του 4ου αιώνα π.Χ., που έχει βρεθεί στη θάλασσα της Κερύνειας, ανελκύθηκε και συναρμολογήθηκε. Οι Κερυνειώτες, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Έλληνες χριστιανοί, στην πρώτη φάση της Τουρκικής εισβολής εξαναγκάστηκαν να γευτούν πρώτοι το πικρό ποτήρι της προσφυγιάς και της ξενιτιάς. Η Κερύνεια, η πόλη του Κηφέα βλέπει περίλυπει την σημερινή απαλλοτρίωση της. Μια κακόγουστη και μπανάλ και δήδεν κοσμοπολίτικη πολιτεία γεμάτη τσιμέντο, καζίνα και ξενοδοχεία, να κατοικείται από τους Τούρκους και τους ξένους κλέφτες και καταπατητές της. Τ' όνειρον - Ευαγόρας Καραγιώργης
https://www.youtube.com/watch?v=llO3B0oAq6c&spfreload=10
Στίχοι-Μουσική-Εκτέλεση: Ευαγόρας Καραγιώργης
"Αν δεν γέννηθηκες στην Κερύνεια ΔΕΝ μπορείς να νοιώσεις το μαχαίρι που σου σφάζει την καρδιά με κάθε λέξη, κάθε νότα αυτού του υπέροχου τραγουδιού. Εμένα δεν μου έχει μείνει άλλη καρδιά να σφαχτεί. Πόση υπομονή πια.." The Philosopher
Το όνομα του γεννημένου και μεγαλωμένου στα Χανιά, Νίκου Ζωιδάκη είναι
γνωστό στους φίλους της Κρητικής μουσικής από το 1981 όταν ξεκίνησε να
ασχολείται με την λύρα επαγγελματικά (ερασιτεχνικά από το 1978). Το 1985 μπαίνει και στην δισκογραφία με το πρώτο του δίσκο, ο οποίος γίνεται
σε συνεργασία με τον Μιχάλη Τζουγανάκη και τον Παντελή Κρασανάκη με
τίτλο «Τς΄ αγάπης το χαμπέρι». Μέσα από την μουσική και κυρίως
τις μαντινάδες του, ο γνωστός κρητικός λυράρης τραγουδάει τον πόνο και την χαρά του γυρνώντας όλη την Ελλάδα και διαφημίζοντας το όμορφο νησί του. Οι νέες και ευφάνταστες μαντινάδες προκαλούν έκπληξη και ειδικά αυτές που αφιέρωσε
στην Ελένη Μενεγάκη στην εκπομπή της.
Μαντινάδες για την Ελένη Μενεγάκη https://www.youtube.com/watch?v=mOERSazScts
Ζωιδάκης LIVE -Ακυκλοφορητο CD
https://www.youtube.com/watch?v=hxohpzDQc_w
Γεννήθηκε στη Λαμία το 1977 και έχει σπουδάσει Μηχανολόγος Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο..Την αγάπη του για τη μουσική του την μετέδωσε ο κανταδόρο παππού του, που έπαιζε κιθάρα και φυσαρμόνικα. Από την ηλικία των 15 ετών έπαιζε σε μικρές μουσικές σκηνές και συμμετείχε σε συγκροτήματα ως τραγουδιστής και κιθαρίστας. Παράλληλα διεύρυνε τις μουσικές του γνώσεις παρακολουθώντας μαθήματα κιθάρας θεωρίας, αρμονίας με τους Βασίλη Σπυρόπουλο, Βασίλη Ρακόπουλο και φωνητικής με τους Νένη Ζάππα, Μίρκα Γεμεντζάκη, Κarin Meier, Χρόνη Αηδονίδη. Σε ηλικία μόλις 19 χρονών τον άκουσε για πρώτη φορά ο Νίκος Ζούδιαρης στη μουσική σκηνή «ΧΑΜΑΜ», δίπλα στον Γιώργο Ζήκα και τον Τάκη Μπουρμά. Αργότερα ο Ζούδιαρης τον επιλέγει ως ερμηνευτή του αλμπουμ «ΕΝΑΣ ΚΥΚΝΟΣ ΚΛΑΙΕΙ» (2000). Ένα χρόνο μετά η συνεργασία τους συνεχίστηκε με το cd single «ΦΥΣΑΛΙΔΑ» Το 2010 παρουσίασε το πρώτο προσωπικό του album στο οποίο υπογράφει τους στίχους και τη μουσική, με τίτλο «Τι είδες που δεν είδα εγώ;»(Lyra). Πρόκειται για ένα θεματικό album με 14 τραγούδια, τα οποία συνθέτουν μια ιστορία που κυλάει σαν ταινία – κάθε τραγούδι και μια σκηνή. To 2012 οι μουσικές εμφανίσεις του είχαν ως θεματικό άξονα τη Γυναίκα – με την ευρύτερη έννοια του θηλυκού στοιχείου - σε σημαντικές πτυχές της ζωής. Τραγούδια γραμμένα για τη γυναίκα, τραγούδια γραμμένα από γυναίκες και τραγούδια που έχουν χαρακτηριστεί από κορυφαίες ερμηνεύτριες. apostolosrizos.gr Τι να θυμηθώ https://www.youtube.com/watch?v=-h4D99s10wI
Στίχοι-Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος
Ο Νίκος Οικονομόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα στις 30 Ιουνίου του 1984 και παρέμεινε στη γενέτειρά του Πάτρα μέχρι την ηλικία των 17 ετών, ενώ στη συνέχεια τραγούδησε σε διάφορες πόλεις, αρχικά στην Πελοπόννησο και έπειτα στη Βόρεια Ελλάδα. Μάλιστα, όταν ήταν έφηβος συμμετείχε με φίλους του στην νεανική μπάντα Out of Control που κυκλοφόρησε τον δίσκο «Κοινωνικά Υποπροϊόντα». Για να ζήσει ο Νίκος, έκανε και άλλες δουλειές σε ψαράδικο και σε πιτσαρία. Αναδείχθηκε τελικά από τον τηλεοπτικό διαγωνισμό ταλέντων "Dream Show – the Music 2", στον οποίο πήρε την πρώτη θέση. Στην Αθήνα εχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες, όπως ο Σταμάτης Γονίδης ο Νίκος Μακρόπουλος, η Μάρω Λύτρα καθώς και με την Άννα Βίσση στο ξεκίνημά του, σε συναυλίες της στην Αφρική. Ο πρώτος του προσωπικός δίσκος κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2007με τίτλο "Πρώτη αγάπη". Από το δίσκο αυτό αρκετά τραγούδια σημείωσαν επιτυχία, όπως το "Δεν είσαι ενταξει" "Όλα για σένα", "Κοίτα να μαθαίνεις", "Δυο Σπασμένα Ποτήρια" και "Αυτό το αστέρι". Οι επιτυχημένες συνεργασίες και οι χρυσές και πλατινένιες δισκογραφικές δουλειές που ακολούθησαν βοήθησαν στο να δημιουργηθεί ένα φανατικό κοινό που αυξάνεται συνεχώς και τον ακολουθεί πιστά. Οι τελευταίες μεγάλες επιτυχίες του «Ψάξε με», «Καλή καρδιά» βρίσκονται στην κορυφή των charts.
Πουτάνα στη ψυχή live στο dreme city
https://www.youtube.com/watch?v=xzb4TAeN67A
Στίχοι: Παναγιώτης Μανδηλιάρης
Μουσική: Δημήτρης Παρασκευόπουλος
Εκτέλεση: Νίκος Οικονομόπουλος
"Το μπουζούκι τ΄ αγάπησα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου."
Αυτοδίδακτος μουσικοσυνθέτης, ερμηνευτής και ένας από τους σπουδαιότερους δεξιοτέχνες του μπουζουκιού, ο Γιώργος Ζαμπέτας γεννήθηκε στον Άη Γιώργη στο Μεταξουργείο, στις 25 Ιανουαρίου του 1925. Από πολύ μικρή ηλικία έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για
τη μουσική, αφού παράλληλα με την απασχόλησή του στο κουρείο του πατέρα
του ως βοηθός, «σκάρωνε» κρυφά στο μπουζούκι τις πρώτες του μελωδίες.
Οτιδήποτε στη φύση παρήγε ήχο, τον συνάρπαζε και τον βοηθούσε στις
συνθέσεις του, σύμφωνα με όσα ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε στη βιογραφία του,
λίγο πριν το θάνατό του. Το 1932,
σε ηλικία μόλις 7 ετών κερδίζει το πρώτο του βραβείο, ως μαθητής της Α’
δημοτικού, παίζοντας το πρώτο του τραγούδι σε σχολικό διαγωνισμό. Παρά τις αντιδράσεις, ο μικρός συνέχισε με απόλυτη προσήλωση να υπηρετεί τη μεγάλη του αγάπη, ενώ η γνωριμία του στα 1938 με το μεγάλο Βασίλη Τσιτσάνη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής του προσωπικότητας. Το 1940 η οικογένεια Ζαμπέτα μετακόμισε στο Αιγάλεω
και από τη στιγμή εκείνη ο Ζαμπέτας απόκτησε ένα άρρηκτο δεσμό με την
πόλη, της οποίας εμπνεύστηκε και χάρισε το προσωνύμιο «Σίτι», κατά τη
διάρκεια μια περιοδείας του στη Βρετανία. Στα 1942 και κάτω από συνθήκες ανέχειας λόγω της Κατοχής, ο Ζαμπέτας δημιουργεί το πρώτο του συγκρότημα, με το οποίο τραγουδούσαν καντάδες στα κορίτσια.
Τα χρονια της δημιουργιας
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 ο Ζαμπέτας γράφει τα πρώτα του γνήσια ρεμπέτικα τραγούδια με γνωστούς ερμηνευτές όπως οι Πρόδρομος Τσαουσάκης, Στέλιος Καζαντζίδης, Μανώλης Καναρίδης, Πόλυ Πάνου
κ.α. Έκδηλο ήταν από τότε το ταλέντο
και το εκπληκτικό του παίξιμο, ωστόσο ακόμη δεν είχε κατασταλάξει στο
πασίγνωστο ιδιαίτερο στυλ, που τον καθιέρωσε σαν ένα μοναδικό «σώου-μαν»
στο χώρο. Την επόμενη δεκαετία, τα τραγούδια του γνωρίζουν τεράστια επιτυχία καθώς πραγματοποιεί εμφανίσεις στα σπουδαιότερα λαϊκά κέντρα
διασκέδασης, ενώ ταξιδεύει στο εξωτερικό Ευρώπη και Αμερική και
παράλληλα συμμετέχει σε περισσότερες από 100 ταινίες του ακμάζοντα
εκείνο τον καιρό Ελληνικού Κινηματογράφου. Δημιουργίες του όπως «Τα δειλινά», «Τα ξημερώματα», «Δεν έχει δρόμο
να διαβώ» κ.α. παραμείναν αξεπέραστες και τον κατατάσσουν στις
υψηλότερες βαθμίδες του μουσικού στερεώματος, σύμφωνα και με τη δήλωση
του Λευτέρη Παπαδόπουλου:
«Ο Ζαμπέτας ως συνθέτης χωράει μέσα στην πρώτη δεκάδα των μεγάλων
μορφών του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού. Ως μπουζουκτσής ήταν ο
καλύτερος, από την άποψη του προσωπικού ήχου, αλλά σαν σώου-μαν ήταν
μοναδικός. Ένας καλλιτέχνης που αν είχε γεννηθεί στην Αμερική θα
πρωταγωνιστούσε, πιθανότατα, στην παγκόσμια σκηνή.».
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, όταν τα ήθη αρχίζουν να
αλλάζουν, ο Ζαμπέτας κάνει στροφή στη σάτιρα υπό μορφή σώου, με τις
γνωστές του επιτυχίες «Ο Θανάσης», «Ο πενηντάρης», «Μάλιστα κύριε»
κ.λ.π. να δημιουργούν και πάλι αίσθηση στο κοινό.
Οι δυσκολες δεκαετιες της ζωης του
Τα χρόνια του ’80 αρχίζει η παρακμή του είδους αυτού, με τον Ζαμπέτα
να αντιμετωπίζει προβλήματα στις συνεργασίες του αφού η εποχή δεν
αναγνωρίζει πια τις αξίες του παρελθόντος. Ωστόσο, από το 1990
και μετά, οι δισκογραφικές εταιρείες και τα Μ.Μ.Ε. «ανακαλύπτουν» τα
τραγούδια του, τα οποία κυριαρχούν ξανά, γνωρίζοντας νέα άνθηση, στις
προτιμήσεις των ακροατών. Δυστυχώς, ο ίδιος δεν βρίσκεται μόνο στη δύση της καριέρας, αλλά και
της ζωής του. Μετά από πολύμηνη ασθένεια, θα αφήσει την τελευταία του
πνοή στο νοσοκομείο «Σωτηρία», στις 10 Μαρτίου του 1992. Ήταν μόνο 67 ετών. Ο Δήμος Αιγάλεω, τίμησε δις εν ζωή το μεγάλο συνθέτη, σε εκδηλώσεις που διοργάνωσε τον Απρίλιο του 1988 και το Σεπτέμβριο του 1990, ενώ και μια πλατεία της πόλης, πλησίον του σπιτιού του, φέρει το όνομά του. Από σύμπτωση, απεβίωσε την ίδια ημερομηνία (10 Μαρτίου) και ο γιος του, Μιχάλης, το 2008.
Μεγάλες Επιτυχίες: "Δεν έχει δρόμο να διαβώ", "Σταλιά-Σταλιά", "Πού ΄σαι Θανάση", "Ο πιο καλός ο μαθητής", "Το σαραβαλάκι", "Χίλια Περιστέρια" (Το τελευταίο τραγούδι που ηχογράφησε ο Γ. Ζαμπέτας) κ.ά
Αφιερωμα στον αξέχαστο Ζαμπετα στην εκπομπή "Αφιερωματα"
https://www.youtube.com/watch?v=TCkWoHqiD_4
Οι Θαλασσινοί
https://www.youtube.com/watch?v=I80TrWKBBaE
Στίχοι: Στέλιος Γεράνης
Μουσική-Εκτέλεση: Γιώργος Ζαμπέτας
"Θύμιζε φιγούρα βγαλμένη από τις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Αυθεντικά λαϊκός, θυμόσοφος, αθυρόστομος αλλά και ταυτόχρονα γεμάτος από την ανεπιτήδευτη εκείνη ευγένεια που αναβλύζει στις λαϊκές γειτονιές, ο Γιώργος Ζαμπέτας άφησε ανεξίτηλη την υπογραφή του στο λαϊκό πεντάγραμμο και το πάλκο. Δεν ήξερε να γράφει νότες και οι παρτιτούρες ήταν γι' αυτόν λέξη άγνωστη. Είχε όμως ένα αλάνθαστο μουσικό ένστικτο και ένα πηγαίο ταλέντο αστείρευτο, χάρις σε αυτά, το μπουζούκι μεταμορφωνόταν στα χέρια του σε όργανο θεϊκό, οι ήχοι σε μελωδίες αξέχαστες και η ερμηνεία του στο πάλκο σε υποκριτική τέχνη που μάγευε."
Μάλιστα Κύριε
https://www.youtube.com/watch?v=5pciCx9qUho
Στίχοι: Αλέκος Καγιαντάς
Μουσική-Εκτέλεση: Γιώργος Ζαμπέτας
"Τα εκατομμύρια, τα εκατομμύρια, το θέμα είναι τα εκατομμύρια, ποιος θα πάρει τα εκατομμύρια, τα εκατομμύρια δεν μπορούνε να βγάλουνε ψυχούλα, η ψυχούλα βγάζει ό,τι γουστάρει."
"Ο Αλέκος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πτολεμαϊδα. Προέρχεται από μουσική οικογένεια. Συγκεκριμένα ο πατέρας του και ο
αδελφός του, είναι μουσικοί και κοντά τους πρωτοτραγούδησε σε ηλικία 14 ετών. Σπούδασε στη Γεωπονική σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου
Θεσσαλονίκης, αλλά από νεαρή ηλικία τον κέρδισε η αγάπη του για το
τραγούδι. Στην καλλιτεχνική του διαδρομή έχει συνεργαστεί με πολλά ονόματα του χώρου όπως την Πίτσα Παπαδοπούλου, τον Τάκη Ζαχαράτο, την Άντζελα Δημητρίου, τον Βασίλη Τερλέγκα, τη Σοφία Αρβανίτη, τον Ηλία Κλωναρίδη, τον Γιώργο Μαργαρίτη, τη Νατάσσα Γερασιμίδου και άλλους. Την πρώτη επαφή με τη δισκογραφία την κάνει στη Θεσσαλονίκη και τη
δισκογραφική εταιρία VASIPAP όπου κυκλοφορεί το πρώτο του LP με τίτλο
"ΕΥΘΥΝΟΜΑΙ". Την επόμενη χρονιά ακολουθεί η δεύτερη δισκογραφική δουλειά του Αλέκου με τον τίτλο " Ό,ΤΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ". Το 1995 και μετά από παρότρυνση της αείμνηστης ηθοποιού και τραγουδίστριας Νατάσσας Γερασιμίδου, αποφασίζει να κατέβει στην Αθήνα. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα καταφέρνει να αγαπηθεί και από το αθηναϊκό κοινό. Στο μαγαζί που εμφανίζεται, τον ακούνε δυο καταξιωμένοι και με πολλές περγαμηνές δημιουργοί, ο Αλέκος Χρυσοβέργης και ο Σπύρος Γιατράς,
οι οποίοι εμπιστεύονται αμέσως το ταλέντο του και αποφασίζουν να
υπογράψουν τη σύνθεση και τους στίχους στην 3η προσωπική του δουλειά. Το CD αυτό περιλάμβανε 12 τραγούδια με καθαρά λαϊκό ύφος
και ερμηνεία γεμάτη πάθος και συναίσθημα, κάτι που δηλώνει άλλωστε την
πραγματική αγάπη του Αλέκου για το Ελληνικό τραγούδι."kleisetrapezi.gr
Ίσως ο Αλέκος άργησε να γίνει "ευρέως γνωστός" στους πολλούς, στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις, να γίνει "πρώτο όνομα". Δεν τα έβαλε ποτέ όμως κάτω. Συνέχισε, συνέχισε και στο τέλος δικαιώθηκε βεβαιώνοντας τους πως η προσπάθεια έστω και καθυστερημένα έστω και στο τέλος επιβραβεύεται.
Η μεγάλη κυρία του Ελληνικού τραγουδιού, Ρίτα Σακελλαρίου γεννήθηκε στην Σητεία της Κρήτης στις 22 Νοεμβρίου 1934. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια στη λαϊκή συνοικία των προσφυγικών στο Κερατσίνι (Ταμπούρια). Έχασε τον πατέρα της στον εμφύλιο και αναγκάστηκε να παντρευτεί από ανάγκη, σε ηλικία μόλις 14 ετών. Με τον πρώτο της άντρα απέκτησε 2 παιδιά. Όταν χώρισε έπιασε δουλειά ως εργάτρια στα Λιπάσματα, στου
Παπαστράτου, ακόμα και στη χωματερή. Την πρώτη της εμφάνιση έκανε στο Πέραμα, εκεί την ανακάλυψε ο Στέλιος Χρυσίνης που της έδωσε τα πρώτα της τραγούδια.. Αργότερα συνεργάστηκε με τους Βασίλη Τσιτσάνη και Γιάννη Παπαϊωάννου. Η πρώτη της μεγάλη επιτυχία ήταν το τραγούδι "Ιστορία μου, Αμαρτία
μου" που την έκανε πρώτο όνομα.
Στο μεταξύ, είχε γνωρίσει το δεύτερο σύζυγό της, με τον οποίο άνοιξαν το κέντρο "Κουίν Αν" στην
εθνική οδό. Από τα τραπέζια του πέρασαν ορισμένα από τα μεγαλύτερα
ονόματα της εποχής, όπως ο τότε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Σπύρος Άγκνιου, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Αντονι Κουίν και η Μελίνα Μερκούρη. Πιστός θαυμαστής της ήταν βέβαια και ο Ανδρέας Παπανδρέου, που ήθελε πάντα να του τραγουδά και να χορεύει το "Αυτός ο άνθρωπος, αυτός". Η χρυσή εποχή του "Κουίν Αν" κράτησε πέντε χρόνια, όσο και ο δεύτερος γάμος της, από τον οποίο απέκτησε ακόμα τρία παιδιά. Το 1998 συμμετείχε στην σειρά του Mega "Δύο Ξένοι". Το βράδυ πριν πεθάνει ζήτησε από το Λάκη Κορρέ,
το δεξί της χέρι, να της βάψει τα νύχια. Σαν να μην την αφορούσε ο
θάνατος, σαν να μην τον φοβόταν. Τελευταία φράση της ήταν "Αχ Λάκη, κι
είχα τόσα ακόμη να κάνω!". Απεβίωσε από καρκίνο στις 6 Αυγούστου του 1999. Την ημέρα εκείνη το λαϊκό τραγούδι έχασε μια από τις γνησιότερες εκπροσώπους του.
Μεγάλες Επιτυχίες: Ιστορία μου, Αν
κάνω άτακτη ζωή, Αυτός, ο άνθρωπος αυτός, Ένα τραγούδι πες μου ακόμα, Σώσε με, Μια ζωή
πληρώνω, Κάθε ηλιοβασίλεμα, Μα τι λέω, Νέο ωραίος, Εγώ δεν πάω μέγαρο κ.α
Ένα τραγούδι πες μου ακόμα
https://www.youtube.com/watch?v=YVGtWM78uDY
Στίχοι-Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης
Εκτέλεση: Ρίτα Σακελλαρίου
Μια ζωή πληρώνω
https://www.youtube.com/watch?v=eRiISrVikNk
Στίχοι-Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης
Εκτέλεση: Ρίτα Σακελλαρίου
"Μοιρολόγια: Έμμετρα στιχουργήματα με θλιβερή υπόθεση. Τραγούδια θρηνητικά, που τα απαγγέλλουν οι άνθρωποι κατά το θάνατο αγαπημένων τους προσώπων. Θρηνητικά τραγούδια παρουσιάζονται σε όλους σχεδόν τους λαούς όμως τα μοιρολόγια και γενικά τα τραγούδια του Χάρου έχουν παλιά παράδοση και διασώζουν Ομηρικά έθιμα γύρω από το συγκλονιστικό γεγονός του θανάτου. Η ετυμολογία της λέξης προέρχεται, μάλλον, απ’ το «λέγω τη μοίρα», το μοιραίο κακό, αν και, κατά τον Αδαμάντιο Κοραή, η προέλευση της θα πρέπει να αναζητηθεί στο έθιμο του μυρώματος του νεκρού και μάλιστα πρότεινε την ορθογραφία «μυρολόγι, μυρολογώ», η οποία πάντως δεν επικράτησε.Ο θάνατος για τους αρχαίους Έλληνες, όσο και αν η διδασκαλία του δέχεται την αθανασία της ψυχής και το χωρισμό της από το σώμα, δεν έπαυε να είναι γεγονός που έφερνε θλίψη και πόνο στους ανθρώπους. Στην αρχαία Ελλάδα, το κλάμα για το νεκρό ξεκινούσε από τον γόο, αυτοσχέδια τραγούδια από τους στενούς συγγενείς εμπνευσμένα από την οδύνη, και καταλήγουμε στο θρήνο, μελοποιημένες συνθέσεις που ερμηνεύονταν από μισθωμένους επαγγελματίες. Δεν ήταν σπάνιο και το φαινόμενο του καταναγκαστικού θρήνου ειδικά στις κηδείες βασιλέων ή τυράννων, όπου πολλοί μαστιγώνονταν για να βγάλουν δυνατές σπαρακτικές κραυγές. Τα πρώτα μοιρολόγια τα βρίσκουμε στον Όμηρο, στα νεκρώσιμα τραγούδια της Ανδρομάχης, της Εκάβης, της Ελένης, του Αχιλλέα. Ανάλογα μοιρολόγια έψελναν και στους κλασικούς χρόνους γυναίκες «Θρηνωδοί» (μοιρολογίστρες, όπως τις λένε σήμερα), οι οποίες θρηνούσαν τραγουδιστά κατά την εκφορά των νεκρών. Διάσημοι ποιητές, σαν τον Πίνδαρο και το Σιμωνίδη, έγραψαν επικήδεια τραγούδια για τους νεκρούς πλούσιων οικογενειών. Το έθιμο αυτό συνεχίστηκε και μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού, περνά μέσα από τη Βυζαντινή εποχή, ακμάζει στη μεταβυζαντινή και φτάνει στη νεώτερη εποχή με την πλούσια σε λυρικότητα ποικιλία. Τα σύγχρονα μοιρολόγιαμπορεί να είναι παραδοσιακά τραγούδια ή αυτοσχεδιασμοί. Το περιεχόμενο τους εξαρτάται από το φύλο ή την ηλικία του νεκρού καθώς και από τη θέση της μοιρολογίστρας μέσα στην οικογένεια (κόρη,σύζυγος,μητέρα κλπ). Οι εκκλήσεις για την επιστροφή του νεκρού, οι έπαινοι για τα χαρίσματα του, οι ζοφερές περιγραφές του χάρου και του Κάτω Κόσμου, η απελπισία και η έλλειψη προστασίας της χήρας ή των ορφανών ή η οδύνη των συγγενών και φίλων, αποτελούν μερικά απ’ τα πιο συχνά θέματά τους Σε διάφορες περιοχές της Ελλάδος, τα μοιρολόγια έχουν τα δικά τους τοπικά χαρακτηριστικά, ωστόσο, αυτά που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι τα μοιρολόγια της Μάνης, τα οποία είναι και τα πλουσιότερα από άποψη θεματολογίας. Τραγουδιούνται από γυναίκες που κάθονται κυκλικά στο δάπεδο, αναφέρονται στη ζωή και τη δράση του νεκρού ή έχουν ιστορικό, συμβουλευτικό και παρηγορητικό περιεχόμενο και μπορούν ακόμη και να θίγουν παλιές συμφορές ή βάσανα της ίδιας τηςμοιρολογίστρας. Τα πιο τυπικά ωστόσο, αποτελούν εκκλήσεις εκδίκησης, γεγονός που οφείλεται στην ιδιαίτερη κοινωνική και οικονομική δομή του χώρου που καθιστούσε τους φόνους συχνό φαινόμενο. Έτσι το μοιρολόγι αντικατέστησε προοδευτικά όλα τα υπόλοιπα είδη μουσικής έκφρασης και κατέληξε να συνοδεύει ακόμα και τις αγροτικές εργασίες, όπως η συγκομιδή και το άλεσμα ενώ έχουμε και μοιρολόγια με πιο γενικό ιστορικό και εθνικό ενδιαφέρον."
Γ. ΣΜΠΩΚΟΥ: «ΑΝΩΓΕΙΑ:Η ιστορία μέσα από τα τραγούδια τους».
http://www.mani.org.gr/moirol/
Η Μαρινέλλα ξεκίνησε τη μεγάλη της καριέρα από το «Ντούο Χάρμα». Μάλιστα το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο προήλθε από το ομώνυμο τραγούδι του Τόλη Χάρμα που μιλά για μια τσιγγάνα. Από το προσωπικό της ξεκίνημα στη δισκογραφία, η Μαρινέλλα στηρίχτηκε
στο μοντέλου του -συνήθως- ετήσιου προσωπικού δίσκου. Τα πρώτα χρόνια
λειτουργούσε παράλληλα η δισκογραφία των 45' στροφών, αλλά μετά το '74,
οι δίσκοι 33' στροφών είναι ο βασικός φορέας έκδοσης του τραγουδιού.
Τραγούδια διαφόρων δημιουργών, όλα κάτω από την σφραγίδα της δικής της
ταυτότητας. Στα χρόνια αυτά, η Μαρινέλλα -ως πρώτο όνομα πια- πρωτοστάτησε στο
στήσιμο ενός άλλου είδους διασκέδασης από αυτό που προσέφεραν μέχρι τότε
τα νυχτερινά κέντρα. Από το μελαχρινό κορίτσι που καθόταν ντροπαλά στο
λαϊκό πάλκο, πέταξε τις καρέκλες και μεταμορφώθηκε σε μια αεράτη γυναίκα
με κοντοκουρεμένο μαλλί, η οποία ντυμένη με πολυτέλεια, τραγουδούσε,
χόρευε, έπαιζε και αλώνιζε πάνω στη πίστα. Ο τρόπος που αντιμετώπιζε τη
δουλειά της, την έκανε να ξεχωρίσει. Χρησιμοποιούσε μεγάλες ορχήστρες με
τους καλύτερους μουσικούς της εποχής. Πρόσεχε τον ήχο, έβαλε θεατρικούς
προβολείς, αντικατέστησε το σπάσιμο των πιάτων με τις γαρδιένιες,
έφτιαξε τα καμαρίνια και επέβαλε όχι μόνο την Κυριακή να είναι ρεπό,
αλλά και οι μουσικοί της να πληρώνονται εκείνο το ρεπό. O Φρανκ Σινάτρα, βλέποντας την Μαρινέλλα, είπε πως "Αν αυτή η γυναίκα διάλεγε να κάνει διεθνή καριέρα, δύο εβδομάδες θα ήταν αρκετές για να μιλάει γι' αυτή όλος ο κόσμος".
Σταλιά - σταλιά https://www.youtube.com/watch?v=w-FUcCSvf9g Στίχοι: Διονύσης Τζεφρώνης Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας Από την στην κινηματογραφική ταινία του Κώστα Ανδρίτσου Ο ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ 1968
"Αυτό το τραγούδι το έγραψε ο Ζαμπέτας για τη Βουγιουκλάκη. Της το έπαιζε
για πρώτη φορά και σκεφτόταν ''αχ ρε Αλικάκι θα σκίσεις πάλι''.
Τελειώνει το τραγούδι και του λέει η Αλίκη ''αυτό θα πω;'' και της λέει ο
Ζαμπέτας ''ναι''. Και τι του απαντά αυτή: ''Αυτό να το πάρεις στον
Καζαντζίδη να το πει''. Έτσι το τραγούδι κατέληξε στη Μαρινέλλα." Kai kala kritis
Τι έκανα για πάρτη μου https://www.youtube.com/watch?v=lz91ScRJT2s Στίχοι: Φωτεινή Δούρου
"Ο Λάκης Χαλκιάς γεννήθηκε στα Γιάννενα. Γιος του κλαρινίστα Τάσου
Χαλκιά. Ανήκει στην Τέταρτη γενιά της οικογένειας των ΧΑΛΚΙΑΔΩΝ, που
είναι η μεγαλύτερη μουσική οικογένεια στη χώρα μας. Ο ίδιος ασχολείται με την
μουσική και το τραγούδι από τα 7 του. Στα 16 του εργάζεται σαν
επαγγελματίας και στα 18 του ηχογραφεί τους πρώτους του δίσκους. Παίζει κιθάρα, μπουζούκι, λαούτο, τζουρά και ούτι. Από το 1960 μέχρι το
1967 εμφανίζεται πλάι στη Σωτηρία Μπέλλου, Στέλιο Καζαντζίδη, Γρηγόρη
Μπιθικώτση, Γιώργo Ζαμπέτα, ενώ συνεργάζεται με τους μεγάλους
ρεμπέτες: Μάρκο Βαμβακάρη, Γιάννη Παπαϊωάννου και Βασίλη Τσιτσάνη. Την
ίδια εποχή, τα καλοκαίρια παίρνει μέρος με το συγκρότημα της οικογένειας
των ΧΑΛΚΙΑΔΩΝ σε πανηγύρια, γάμους και άλλες λαϊκές εκδηλώσεις. Το 1967, φεύγει για τις Η.Π.Α. και τον Καναδά μέχρι το 1971, και
μεταξύ άλλων συνεργάζεται με τον Άντονι Κουήν. Λάκης
Χαλκιάς παρουσιάζει την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΩΝ ΧΑΛΚΙΑΔΩΝ γιορτάζοντας τα «125
ΧΡΟΝΙΑ» συνεχούς προσφοράς της οικογένειας στην Δημοτική Παραδοσιακή μας
μουσική και όχι μόνο. Κορυφαία στιγμή της σταδιοδρομίας του, αποτέλεσε, η παρουσίαση του έργου του "2.500 Χρόνια Ελληνική Μουσική, από τον Ομηρο μέχρι σήμερα", η οποία πραγματοποιήθηκε στο Ηρώδειο, στις 28 Μαΐου του 2002." lakischalkias.gr
Ο Λαός https://www.youtube.com/watch?v=_ySqtZAstFQ Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος Μουσική: Μάριος Τόκας Πρώτη Εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς Αλμπουμ: "Πικραμμένη μου γενιά " 1981
Η φάμπρικα
https://www.youtube.com/watch?v=LsBDi4jEVV4
Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς
Άλλες ερμηνείες: Σωτηρία Μπέλλου || Άγγελος Διονυσίου || Δημήτρης Μητροπάνος
"Μετανάστευσα και ένοιωσα κάθε λέξη αυτού του τραγουδιού. Αληθινό ,πέρα ως πέρα!
Τόσο παράξενο που επιβιώνουμε στη ξενιτιά αλλά δεν ζούμε! 36 χόονια μετά και ακόμα νοιώθω τη φυλετική διάκριση! Τα έχουμε όλα εκτός από το είναι μας! O Ellinas
Την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων οραματήστηκε ο Γάλλος Βαρώνος Πιέρ ντε Κουμπερτέν στα τέλη του 19ου αιώνα και το κατάφερε το 1896 με την 1η Ολυμπιάδα. Μία επίσης λαμπρή ιδέα που ήθελε να εφαρμόσει και ο Κουμπερτέν ήταν η επιβολή της Ολυμπιακής εκεχειρίας δηλ. της παύσης των εχθροπραξιών κατά την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, θεσμός που ίσχυε και στην αρχαιότητα.
Η κοιτίδα των Ολυμπιακών Αγώνων είναι η Αρχαία Ελλάδα. Ο πρώτος καταγεγραμμένος εορτασμός των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαιότητα ήταν στην Ολυμπία, το 776
π.Χ. Αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτή δεν ήταν και η πρώτη φορά. Από το 776 π.Χ. και μετά οι Αγώνες, σιγά-σιγά, έγιναν πιο σημαντικοί
σε ολόκληρη την αρχαία Ελλάδα φτάνοντας στο απόγειο τους κατά τον 5ο και 6ο αιώνα π.Χ.. Οι Ολυμπιακοί είχαν επίσης θρησκευτική σημασία αφού γίνονταν προς τιμή του Δία, του οποίου το τεράστιο άγαλμα
στεκόταν στην Ολυμπία. Οι νικητές των αγώνων
θαυμάζονταν και γίνονταν αθάνατοι μέσα από ποιήματα και αγάλματα. Το
έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνινο κλαδί ελιάς. Οι Αγώνες σιγά σιγά έχασαν την σημασία τους όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Ελλάδα και όταν ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι Ολυμπιακοί θεωρούνταν πια σαν μία παγανιστική γιορτή, και το 393 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος
απαγόρευσε την διεξαγωγή τους. Με αυτό τον τρόπο τελείωσε μια περίοδος
χιλίων χρόνων κατά την οποία οι Ολυμπιακοί διεξάγονταν συνέχεια κάθε
τέσσερα χρόνια.
Η πρώτη σύγχρονη Ολυμπιάδα έγινε το 1896 στην Αθήνα με πολύ μεγάλη επιτυχία. Αλλά σε αντίθεση με τι πίστευε ο Κουμπερτέν, οι Ολυμπιακοί δεν απέτρεψαν τους πολέμους και έτσι διακόπηκε η διεξαγωγή τους κατά τον πρώτο και δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολιτικά ζητήματα επηρέασαν επίσης αρκετές Ολυμπιάδες. Το 1936 στο Βερολίνο οι Ολυμπιακοί χρησιμοποιήθηκαν για πολιτική προπαγάνδα από τον Αδόλφο Χίτλερ και τους Ναζί. Κατά τις δεκαετίες του '70 και '80, επηρεάστηκαν από μποϋκοτάζ. Αφρικανικά κράτη μποϊκόταραν τους Ολυμπιακούς του 1976 επειδή η Νέα Ζηλανδία μετείχε σε αγώνες rugby στην Νότια Αφρική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και άλλα κράτη του δυτικού κόσμου αρνήθηκαν να αγωνιστούν στους Ολυμπιακούς του 1980 στη Μόσχα επειδή η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν. Η Σοβιετική Ένωση και άλλες ανατολικές χώρες μποϊκόταραν τους Ολυμπιακούς του 1984 στο Λος Άντζελες. Η Βόρειος και η Νότιος Κορέα συμμετείχαν με κοινή αποστολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2000 και 2004.
Το 2004 οι Ολυμπιακοί Αγώνες επέστρεψαν επιτέλους στην πατρίδα τους.
Ο Ολυμπιακός Ύμνος
https://www.youtube.com/watch?v=hHYt4MJxh2s
Ο Ολυμπιακός Ύμνος είναι μια μουσική σύνθεση που γράφτηλε για τους
πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896 από τον Σπύρο
Σαμάρα, σε ποίηση του Κωστή Παλαμά.
CHARIOTS OF FIRE
https://www.youtube.com/watch?v=3LjoJ-lwiow
Οι Δρόμοι της Φωτιάς (αγγλ. Chariots of Fire), είναι μία κινηματογραφική ταινία βρετανικής παραγωγής του 1981, διάρκειας 123 λεπτών σε σκηνοθεσία Χιου Χάντσον.
Αναφέρεται στην αληθινή ιστορία δύο Βρετανών ερασιτεχνών δρομέων οι
οποίοι, καθένας για δικούς του λόγους, έβαλαν στόχο να κερδίσουν το
χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι, που πραγματοποιήθηκαν στο στάδιο Κολόμπ. Η ταινία τιμήθηκε με τέσσερα Όσκαρ: Καλύτερης ταινίας, σεναρίου, κοστουμιών και μουσικής για το πασίγνωστο θέμα του Βαγγέλη Παπαθανασίου (Vangelis).
Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου 2004 (Euro 2004), διεξήχθη στα γήπεδα της Πορτογαλίας από τις 12 Ιουνίου ως τις 4 Ιουλίου 2004. Ήταν η 12η διοργάνωση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της ΟΥΕΦΑ. Πήραν μέρος 16 εθνικές ομάδες. Απ' αυτές η Πορτογαλία προκρίθηκε αυτόματα ως διοργανώτρια χώρα ενώ οι υπόλοιπες 15 πέρασαν από μια προκριματική φάση στην οποία μετείχαν 50 ομάδες. Το τρόπαιο κατέκτησε η Ελλάδα, ενάντια σε όλα τα προγνωστικά. Μετείχε μόλις για δεύτερη φορά σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (μετά το 1980) και ήταν ένα από τα μεγάλα αουτσάιντερ του τουρνουά. Έκανε την πρώτη έκπληξη στην πρεμιέρα, νικώντας με σκορ 2-1 τη διοργανώτρια Πορτογαλία. Στη συνέχεια υπό την καθοδήγηση του Γερμανού Ότο Ρεχάγκελ και με όπλο την πολύ καλή άμυνα προκρίθηκε στα προημιτελικά, απέκλεισε διαδοχικά τη Γαλλία και τη Τσεχία και έφτασε στον τελικό της 4ης Ιουλίου. Εκεί συνάντησε πάλι την Πορτογαλία και την κέρδισε για δεύτερη φορά με 1-0. Η Ελληνική Εθνική Ομάδα γράφει ιστορία.
Με ποσοστό 100 προς 1, αουτσάιντερ, κέρδισε με συγκλονιστικό τρόπο την Πορτογαλία, τη Γαλλία και την Τσεχία, φαβορί για πολλούς, στον δρόμο για τον τελικό όπου νίκησε και πάλι την Πορτογαλία και σήκωσε το τρόπαιο. Ο Ρεχάγκελ, ο οποίος ήταν ο μεγαλύτερος υπεύθυνος για την επιτυχία αυτή της ομάδας, έγινε ο πρώτος ξένος προπονητής που κέρδισε ποτέ ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ο Ρεχάγκελ υιοθέτησε μια αμυντική αγωνιστική προσέγγιση στην ελληνική ομάδα, χρησιμοποιώντας ενεργητικούς μέσους για να κουράσει τον αντίπαλο και την πολιτική της άμυνας ίσου αριθμού αμυντικών, με αυτού των επιθετικών του αντιπάλου.
Προπονητής και αρχιτέκτονας της επιτυχίας ο Όττο Ρεχάγκελ (Otto Rehhagel) και ο βοηθός του Γιάννης Τοπαλίδης
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 11 Μαΐου 1940. ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους Έλληνες μουσικοσυνθέτες, δημιουργός μιας πλούσιας δισκογραφίας, καθώς έχει γράψει μουσική για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και κυρίως για το θέατρο. Τα πρώτα του ακούσματα, ήταν το κρητικό τραγούδια και οι Βυζαντινές μελωδίες. Όταν τελείωσε το γυμνάσιο, το 1957, ήρθε στην Αθήνα για να φοιτήσει στο Ωδείο Αθηνών. Τις σπουδές του συνέχισε αργότερα στο Conservatoire National de Musique του Παρισιού. Το 1962 ξεκίνησε και επίσημα η συνθετική δραστηριότητα του, με μουσικές για τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη και τους Επτά επί Θήβας του Αισχύλου. Το 1963 κυκλοφόρησε, σε δισκάκια των 45 στροφών, η πρώτη δισκογραφική δουλειά του συνθέτη με τραγούδια σε στίχους του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου, του Μάνου Ελευθερίου κ.ά. Στις 20 Ιουνίου τις ίδιας χρονιάς στο θέατρο "Παρκ" της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στην Αθήνα, κάνει πρεμιέρα η «Μαγική πόλις». Ήταν η περίφημη μουσικοθεατρική παράσταση του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη όπου ο Λεοντής με τον Μάνο Λοΐζο συμμετείχαν με τα πρώτα τους τραγούδια διευθύνοντάς τα στο ιντερμέτζο, μεταξύ των δυο μερών της παράστασης. Το 1964 ηχογραφήθηκε η Καταχνιά, ο πρώτος μεγάλος δίσκος του Λεοντή. Οι στίχοι ήταν του Κώστα Βίρβου και τα κείμενα του Νικηφόρου Βρεττάκου. Από το 1973 μέχρι το 1982 συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν, ενώ με το Θέατρο Τέχνης η συνεργασία του συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Από το 1972, η μουσική του Χρήστου Λεοντή ακούγεται σε όλα σχεδόν τα φεστιβάλ της Ελλάδας, με κυριότερα το φεστιβάλ της Επιδαύρου και το φεστιβάλ των Αθηνών. Τέλος από τις 16 Απριλίου του 2007 και με ομόφωνη απόφαση της Γενικής
Συνέλευσης, είναι Επίτιμος Πρόεδρος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών –
Στιχουργών Ελλάδος (ΕΜΣΕ)
"Θούριος του Ρήγα, γραμμένος το 1970, η λογοκρισία στο φόρτε της έκοβε όλα τα τραγούδια και έτσι αποφάσισα να γράψω το Θούριο, να δω αν θα το κόβανε κι αυτόν, όπως επίσης είχα προσπαθήσει να μελοποιήσω σε έμμετρο λόγο τον Επιτάφιο του Περικλέους αλλά μόλις το διάβασα ανατρίχιασα, γιατί τα ίδια, εξαρτάται ποιός λέει τί, τα ίδια έλεγε και ο Παπαδόπουλος εκείνη την περίοδο, εξαρτάται λοιπόν ποιός μιλά αληθινά για την πατρίδα και ποιός εκμεταλλεύεται την πατρίδα, ο Ρήγας πάντως δεν την εκμεταλλεύτηκε έδωσε τη ζωή του και ας όψονται οι σύμμαχοι μας οι Αυστριακοί, τους το αφιερώνουμε και ναι και στην Υπουργό Πολιτισμού.."[1]ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΕΟΝΤΗΣ
Μια φορά και έναν καιρό...φουκαράδες οι ραγιάδες
https://www.youtube.com/watch?v=jw2BbvZV0Bo
Στίχοι: Μήτσος Ευθυμιάδης Μουσική: Χρήστος Λεοντής Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς
Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1975 και περιλαμβάνει
ορισμένα από τα τραγούδια που έγραψε ο Χρήστος Λεοντής για θεατρικές
παραστάσεις, αλλά και εργασίες του συνθέτη βασισμένες σε Έλληνες
ποιητές. Τραγουδούν οι: Μανώλης Μητσιάς, Τάνια Τσανακλίδου, Γιώργος Μεραντζάς και ο Νίκος Ξυλούρης.
Ο Στέλιος Ρόκκος γεννήθηκε το 1965 στην Καλλιόπη της Λήμνου. Ξεκίνησε να τραγουδά και να παίζει κιθάρα επαγγελματικά στη Λήμνο το 1984 και από το 1988 εκτός Λήμνου. Από τότε έχει κυκλοφορήσει πάνω από 12 άλμπουμς, τα περισσότερα από τα οποία γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Το μεγαλύτερο μέρος των τραγουδιών που έχει ερμηνεύσει είναι σε δικούς του στίχους και μουσική. Ενώ μία από τις πιο ολοκληρωμένες δουλειές του, είναι το αλμπουμ "Η Γυναικα μέσα μου" όπου ο Στέλιος πραγματικά δίνει ρέστα. Τέλος, από το 2008 ο Στέλιος, όπου εμφανίζεται είναι με το γιό του, τον Δημήτρη Ρόκκο στην κιθάρα.
