Ιδρυτής του ΔΗΚΟ και Πρόεδρος της ΚΔ (1977-1988)
Χωρίς Παρωπίδες - Χωρίς Αναισθητικό
Γεννήθηκε στη Λεμεσό στις 28 Οκτωβρίου 1932. Σπούδασε οικονομικές και εμπορικές επιστήμες στο City of London College και νομική στο Gray's Inn, απ΄ όπου έλαβε πτυχίο νομικής το 1954. Ως φοιτητής στο Λονδίνο υπήρξε εκ των ιδρυτών της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Κυπρίων Αγγλίας (ΕΦΕΚΑ), της οποίας υπήρξε και ο πρώτος πρόεδρος (1953-54). Τον Φεβρουάριο του 1952 ο Μακάριος τον διόρισε γραμματέα του στο Λονδίνο και το 1954 ανέλαβε το Γραφείο της Κυπριακής Εθναρχίας στο Λονδίνο, με σκοπό κυρίως τη διαφώτιση της βρετανικής κοινής γνώμης για το κυπριακό ζήτημα. Τον Ιούνιο του 1956 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Λονδίνο και να μετέβη στην Ελλάδα συνεχίζοντας τον αγώνα του σε συνεργασία με την Πανελλήνια Επιτροπή Αυτοδιάθεσης Κύπρου (ΠΕΑΚ). Από τον Αύγουστο του 1956 ως το Μάρτιο του 1957 αντιπροσώπευσε την Εθναρχία Κύπρου στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη. Αργότερα του επετράπη να επιστρέψει στο Λονδίνο, όπου και παρέμεινε μέχρι την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου το 1959. Δύο ημέρες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου (16-8-1960) στις 18 Αυγούστου του 1960 διορίστηκε από τον Μακάριο Υπ. Δικαιοσύνης και αργότερα Υπουργός Εξωτερικών. Εκπροσώπησε επανειλημμένα την Κύπρο στο Συμβούλιο Ασφαλείας καθώς και στις συνόδους της Γενικής Συνέλευσης, συνοδεύοντας επίσης τον Μακάριο σε χώρες Ευρώπης, Αφρικής, Ασίας και Αμερικής. Το Σεπτέμβριο του 1964 υπέγραψε στη Μόσχα συμφωνία για μεγάλη στρατιωτική βοήθεια προς την Κύπρο που προέβλεπε άρματα, πλοία και αεροπλάνα, η προμήθεια όμως αυτή υπήρξε η κύρια αιτία της πολιτικής κρίσης που ακολούθησε στην Ελλάδα. Στις 5 Μαΐου 1972, ο Κυπριανού (όπως και άλλα Μακαριακά στελέχη) εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από τη θέσεις του Υπ. Εξωτερικών, μετά από έντονες πιέσεις της Χούντας. Ο Κυπριανού τότε αποσύρθηκε από την πολιτική περιοριζόμενος στο επάγγελμα του δικηγόρου θεωρώντας πως ο Μακάριος δεν τον προστάτεψε. Επανήλθε μετά την Τουρκική Εισβολή και τη πτώση της Χούντας.
Στις 12 Μαΐου 1976 ίδρυσε το "Δημοκρατικό Κόμμα" (ΔΗ.ΚΟ.), με κεντρώες φιλελεύθερες αρχές, το οποίο κέρδισε 21 από τις 35 έδρες της Βουλής στις εκλογές της 5ης Σεπτεμβρίου 1976 και ο ίδιος εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων. Στις 3 Αυγούστου του 1977 με τον θάνατο του Μακαρίου ανέλαβε σύμφωνα με το σύνταγμα Προεδρεύων της Δημοκρατίας και ένα μήνα μετά στις 3 Σεπτεμβρίου 1977 εκλέχθηκε ομόφωνα Πρόεδρος για τη συμπλήρωση του υπόλοιπου της προεδρικής θητείας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που έληγε στις 27 Φεβρουαρίου του 1978. Το 1978 ο Κυπριανού εξελέγη και πάλι Πρόεδρος χωρίς ανθυποψήφιο, καθώς ο Γλαύκος Κληρίδης απέσυρε την δική του υποψηφιότητα αφού ο πρωτότοκος γιος του Σπ. Κυπριανού Αχιλλέας είχε μυστηριωδώς απαχθεί από το στρατόπεδο στο οποίο υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία και κρατείτο όμηρος. Στις προεδρικές εκλογές της 13ης Φεβρουαρίου 1983 ο Κυπριανού εξελέγη και πάλι πρόεδρος με την υποστήριξη του ΑΚΕΛ με το περιβόητο "Minimum Πρόγραμμα". Μετά τις βουλευτικές εκλογές της 26ης Μαΐου 1996 εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής. Στις 16 Απριλίου 2000 σε συνέδριο του ΔΗΚΟ, ο ιδρυτής του ΔΗΚΟ, Σπ. Κυπριανού, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ηγεσία του κόμματος (η αλλαγή σκυτάλης έγινε στις 7 Οκτωβρίου 2000) και πρόεδρος του ΔΗΚΟ εξελέγη χωρίς ανθυποψήφιο ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Ο Κυπριανού πέθανε στις 12 Μαρτίου 2002.
Ο Κυπριανού ως Πρόεδρος της Κ.Δ. στην 11χρονη θητεία του δεν απέφυγε ούτε αυτός τα μεγάλα πολιτικά σφάλματα καθώς ακολούθησε κατά γράμμα την πολιτική του Μακαρίου τόσο στο αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης όσο και στο Εθνικό ζήτημα.
1) Το Μάιο του 1979 συνομολογήθηκε η Συμφωνία Κυπριανού-Ντενκτάς, καλούμενη και "Συμφωνία των δέκα σημείων" η οποία στηριζόταν στις προηγούμενες Συμφωνίες Μακαρίου-Ντενκτάς του 1977.
2) Επί των ημερών του, ο Ντενκτάς ολοκληρώνει τα διχοτομικά του σχέδια δημιουργώντας το δικό του "ψευδο-κράτος" (15/11/1983) αλλά ο Κυπριανού παρέμεινε αμετακίνητος στις "Συμφωνίες".
3) Διατήρησε και ενίσχυσε το προσωποπαγές κράτος που ήδη υπήρχε και περιφρουρούμενο από τον κομματικό του περίγυρο επιβλήθηκε παντού κλίμα καχυποψίας (Στρατό, Αστυνομία, Δημόσια Υπηρεσία, ΜΜΕ, Εκκλησία, Σχολεία κλπ).
4) Η εκλογική συνεργασία του ΔΗΚΟ με το Αριστερό ΑΚΕΛ στη Βουλή και στη Κυβέρνηση υπήρξε ολέθρια για τόπο καθώς αναβίωσε την έχθρας δεξιάς-αριστεράς.
https://www.youtube.com/watch?v=YDwlGmo02Bw
Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης
Μελοποίηση: Γιάννης Μαρκόπουλος
Απόδοση: Μέμη Σπυράτου
Από το δίσκο "Ο Στρατής Ο Θαλασσινός" - 1973
Τέλος, κάτι που στιγμάτησε αρνητικότατα τον Πρόεδρο Κυπριανού ήταν η κρίση που ξέσπασε τον Φεβρουάριο του 1978 όταν στα πλαίσια συνόδου του Κινήματος Αφροασιατικής Αλληλεγγύης στη Λευκωσία θα δολοφονηθεί ο Αιγύπτιος Γ.Γ. της Κίνησης, Γιουσέφ ελ Σεμπάι, προσωπικό φίλο του πρόεδρου της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ. Οι δύο Άραβες δράστες όχι απλώς θα αποδράσουν αλλά κρατώντας και 12 ομήρους, θα πάρουν αεροσκάφος για να φύγουν στο εξωτερικό. Τελικά αφού καμία χώρα δεν τους δέχεται επιστρέφουν στην Κύπρο και ο Πρόεδρος Σαντάτ αποφασίζει να δράσει μόνος στέλνοντας μεταγωγικό C-130 με κομάντος στην Κύπρο. Οι Κομάντος κατεβαίνουν από το μεταγωγικό για να πλησιάσουν και εκεί δέχονται τα πυρά από την ΕΦ που έλεγχε την κατάσταση. Η κατάσταση πλέον βγαίνει εκτός ελέγχου με αποτέλσμα να χάσουν τη ζωή τους 15 Αιγύπτιοι καταδρομείς και ένας Κύπριος υπάλληλος του αεροδρομίου, 16 Αιγύπτιοι κομάντο και 7 εθνοφρουροί τραυματίστηκαν, ενώ οι υπόλοιποι Αιγύπτιοι καταδρομείς αιχμαλωτίστηκαν -ανάμεσά τους και ο επικεφαλής της παράτολμης επιχείρησης. Τελικά οι δύο απαγωγείς παραδίνονται στις κυπριακές αρχές αλλά οι σχέσες Κύπρου - Αιγύπτου θα παραμείνουν μέχρι και το θάνατο του Σαντατ και τέλος της προεδρικής θητείας Κυπριανού κάκιστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου