Με το ξεκίνημά της, η Ελένη Βιτάλη φανερώνει το βασικό χαρακτηριστικό, που θα
καθορίσει εξ αρχής την πορεία της: την συνύπαρξη εντός της δύο
κόσμων, συμπληρωματικών αλλά και συχνά αντιφατικών, αυτόν του Νεοέλληνα και του Τσιγγάνου. Πρώτος και μεγάλος δάσκαλος της υπήρξε ο πατέρας της, Τάκης Λαβίδας και η μητέρα της Λούση Καραγεωργίου.
"Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να είναι στρατευμένος για να είναι καλλιτέχνης, όπως κάθε ελεύθερος άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι στρατευμένος πουθενά παρά μόνο στην ελευθερία." Ελένη Βιτάλη
Ο Μπαλαμός ( Το τραγούδι των γύφτων )
http://www.youtube.com/watch?v=C-_WCXNkBSc
Στίχοι-Μουσική: Διονύσης
Τσακνής
Πρώτη Εκτέλεση: Γιώργος Κάτσαρης
Εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη
Πρώτη Εκτέλεση: Γιώργος Κάτσαρης
Εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη
http://www.youtube.com/watch?v=5FFoE3NEgTQ
Στίχοι-Μουσική-Εκτέλεση:
Ελένη Βιτάλη
"Τραγούδι βιωματικό, στίχοι απλοί και πεζοί κι η ερμηνεία της αληθινή. Αληθινά πραγματική τόσο αληθινή που σε πονάει."
Η Ελένη (Λαβίδα) Βιτάλη (1954-) είναι ερμηνεύτρια της δημοτικής, λαϊκής και ελαφρολαϊκής μουσικής και τραγουδοποιός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Σεπτεμβρίου του 1954 μέσα σε μουσική οικογένεια και μεγάλωσε ταξιδεύοντας από παιδί σε όλη την επικράτεια. Ο πατέρας της Τάκης (Δημήτρης) Λαβίδας έπαιζε σαντούρι και η μητέρα της Λούση (Χαρίκλεια) Καραγεωργίου ήταν τραγουδίστρια σε πανηγύρια. Έτσι, από μικρή μπαίνει και η ίδια στο χώρο των πανηγυριών, παρέα με τσιγγάνους μουσικούς και δημοτικούς οργανοπαίκτες. Αξιοσημείωτο στοιχείο είναι ότι ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 το μπουζούκι είχε αρχίσει να διαδέχεται το σαντούρι.
Συνέπεια αυτών είναι η πολυσχιδής μουσική προσωπικότητα που είχε όταν αποφάσισε να λάβει μέρος στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης (με το τραγούδι Χωρίς δεκάρα) και να μπει στο χώρο της δισκογραφίας. Κάνει την πρώτη δισκογραφική της εμφάνιση το 1973, στο πλευρό της Σωτηρίας Μπέλλου («Δεν περισσεύει υπομονή» Α. Κουνάδη-Β. Γκούφα), και με το «Αϊ γαρούφαλό μου» ως καθοριστικό στοιχείο στην ταυτότητά της (και την παράλληλη συμμετοχή στο Φεστιβάλ με τον «Μανωλιό») γίνεται αμέσως γνωστή. Με το ξεκίνημά της, η Βιτάλη φανερώνει το βασικό χαρακτηριστικό, που θα καθορίσει, εξ αρχής, την πορεία της: την συνύπαρξη εντός της, δύο κόσμων, συμπληρωματικών αλλά και συχνά αντιφατικών. Χαρακτηριστική είναι η μεγάλη έκταση και η χροιά της φωνής της.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, δραστηριοποιείται στο λαϊκό τραγούδι συνεργαζόμενη με τους καλύτερους του είδους (Χρήστος Νικολόπουλος, Τ. Σούκας κ.ά.). Ταυτόχρονα συμμετέχει σε δουλειές έντεχνων συνθετών (Σταμάτης Σπανουδάκης, Νότης Μαυρουδής, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Ανδρέου, Σταμάτης Κραουνάκης, Γιώργος Σταυριανός, Νίκος Πορτοκάλογλου κ.ά.) και ηχογραφεί επανεκτελέσεις ρεμπέτικων, παλιών λαϊκών και δημοτικών.
Το 1989 ηχογραφεί το «Απέναντι Μπαλκόνι» και το 1993 το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» σε δικούς της στίχους και μουσική μπαίνοντας σε μια περίοδο ωριμότητας, που εν έτει 2000 με το άλμπουμ «Προσκήνιο» ανακεφαλαιώνεται.
Έχει κάνει πολλές εμφανίσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο, ενώ από τα πρώτα χρόνια της πορείας της κάνει συναυλίες στο εξωτερικό τραγουδώντας για τον απόδημο ελληνισμό. Το 1975 παντρεύτηκε το μουσικό Βαγγέλη Ξύδη και το 1976 γέννησε τον γιο τους Νίκο Ξύδη, γνωστό τραγουδοποιό και παραγωγό της ελληνικής μουσικής και δισκογραφίας.