Ο γλύπτης, μουσικός, συγγραφέας και ποιητής Χρήστος Ζυγομαλάς γεννήθηκε το 1951. Σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Από νωρίς ασχολήθηκε με την ποίηση και διακρίθηκε σε ποιητικό διαγωνισμό με κριτές την Έλλη Αλεξίου και τον Αντώνη Σαμαράκη.Στα φοιτητικά του χρόνια συνεργάστηκε με τον Νικόλα Ασιμο σαν συνθέτης για έξι χρόνια (1977-1983) και το 1979 σχηματίσανε μαζί την "Exarchia Square Band". Ηχογράφησε στο ίδιο στούντιο που είχε γράψει τις κασέτες του ο Νικόλας Άσιμος και κυκλοφόρησε δύο κασέτες την "Πολιτεία" το 1981 και το "Χενέρωμα" το 1982 με περίπου τα ίδια τραγούδια σε διαφορετικές εκτελέσεις.Το χειμώνα του 1982-83 έπαιξαν για τελευταία φορά στο "Τάδε έφη" στην Πλάκα με τον Άσιμο. Το 1984 έκανε άλλη μια εμφάνιση δημιουργώντας τους "Nodead" μαζί με τον Μάκη Σημίτη και ηχογραφώντας μια κασέτα με τίτλο "ΑΣΠΡΟ ΜΑΥΡΟ" που ήταν μια πρωτόλεια ethnic-new wave δουλειά. Το 1994 εμφανίστηκε ξανά στα μουσικά πράγματα, αυτή τη φορά με ρεμπέτικα και σμυρναίικα με το cd "Από τη Σμύρνη στην Αθήνα" που το κυκλοφόρησε μια μιά εξαρχιώτικη εταιρεία ονόματι "Molon Lave Records" του Σλοβένου Τζωρτζ Οσμακ.Μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008 ξανασυνέθεσε πολιτικά τραγούδια κυρίως και έκανε διάφορα live με αποκορύφωμα τη συμμετοχή μου στο B-Fest με μεγάλη επιτυχία. Τον Ιούνιο του 2009 επανακυκλοφόρησε το "Χενέρωμα" σε remastered εκδοχή.Έγραψε ακόμη δύο βιβλία: ένα με καυστικά κείμενα "Η Μυγοσκοτώσρα" και ένα για τα Εξάρχεια κατά την Επταετία με τίτλο "Η μπαλάντα της Πλατείας". Ο Χρήστος Ζυγομαλάς πέθανε στις 30 Ιανουαρίου 2019 σε ηλικία 68 ετών.
"Ο Χρήστος Ζυγομαλάς ασχολείται με το είδος του τσιμπητού ρεμπέτικου από το 1981. Επαιξε γιά πολλά χρόνια σε ακουστικές και κλασσικές κιθάρες, αλλά ένα πρόβλημα στο αριστερό χέρι τον ανάγκασε τα τελευταία δύο χρόνια να παίζει μόνο στην ηλεκτρική κιθάρα που έχει λεπτότερο τάστο και μαλακότερες χορδές. Aνέκαθεν το ρεμπέτικο αποτέλεσε πεδίο πειραματισμών απο τις αρχές του 20ου αιώνα, γιατί θάπρεπε να σταματήσει τώρα; ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΓΑΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΓΑΜΟΥΝΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ"
Πάνε τόσα χρόνια από εκείνο το μοναδικό βράδυ που οργάνωσε ο Νικόλας με μένα και μερικούς αξέχαστους φίλους στο απόηχο της διάλυσης της “EXARCHIA SQUARE BAND”.Είχα δηλώσει ροκάς γιά να του τη σπάσω αλλά βρέθηκα και ροκάς στην πρόσκληση. Ο ταλαίπωρος ο Θάνος ο Αδριανός που τύγχανε ιδεολόγος και αγνή ψυχή, έκανε το λάθος και μας παραχώρησε το “Σούσουρο” που έπαιζε κάθε βράδυ ο ίδιος.......... και εγένετο της πουτάνας. Πλακώσανε τα φρικο-Εξάρχεια της εποχής και το κάνανε καλοκαιρινό παραμονές….. Χριστουγέννων. Πάλεψα να φτιάξω ένα υποτυπώδες πρόγραμμα τραγουδώντας και κάνοντας εξ ανάγκης τον παρουσιαστή. Καποια στιγμή κατέβηκα δημοκρατικά για να μην μονοπωλώ το μικρόφωνο και ο Επίτροπας ακούγεται να με ειρωνεύεται. Στο τέλος τα πήρα στο κρανίο που μου κατηγορήσανε τη μουσική γιά θέαμα και τους κατέβασα κάτω απο τη σκηνή. Ητανε η μόδα του βιβλίου του Γκύ Ντεμπόρ βλέπεις τότε “Η κοινωνία του θεάματος”. Η….σύντροφος τραβεστί Σόνια να λέει ποιηματάκια, να τραγουδάει ακαπέλα "Το κορίτσι του φίλου μου" μπερδεύονατας τα αρσενικά με τα θηλυκά γένη και απο κάτω οι πρόγονοι των κάγκουρων να την κράζουνε με άγριοφωνάρες - παρ' ολα αυτά η καημένη την εύρισκε με το κράξιμο. Ο Δαυίδ να ντρέπεται να πεί τα όμορφα ποιήματά του που δεν ακούγονται καθόλου και είναι κρίμα γιατί μόνο ένα κατορθωσα και διέσωσα το "Πίνετε τραβεστί" και αυτό γιατί μου το είχε χαρίσει σε χειρόγραφο ο ίδιος ( το πρωτότυπο ‘εχει χαθεί πάντως). Ο Άρης το “βαμπίρ” που έβγαινε πάντα μετά τις δώδεκα και έπαιζε σαξόφωνο στην Πλατεία, αρχίζοντας πάντα με το“Take five” του Μπρούμπεκ , ο αθάνατος Επίτροπας που τους έχεσε όλους και ησύχασε, ο Οδυσσέας ο Harmonica man που έχασε την ψυχραιμία του, ο Ντάτουρας ο “διαλυτικός” που είχε κολλημένο στη μύτη του ολημερίς ένα μπουκάλι με διαλυτικό χρωμάτων για να κάνει κεφάλι με χαμηλό κόστος δεδομένου πως τότε ήτανε δυσεύρετοι και ακριβοί οι μπάφοι.Με ελουσε με“γαμοσταυρίδια” του γιατί είχε μπερδέψει τα ρεμπέτικα με τα λαϊκά. Και ο ασύλληπτος..... Ασιμος, το κλού της βραδυάς και ο εμπνευστής της, ως άλλος φουτουριστής Μαρινέττι να τους βρίζει όλους, τύφλα στο μεθύσι και να του πετάνε τασάκια – ευτυχως χαμηλά- αντι γιά ζαρζαβατικά. Να κατεβάζει τα βρακιά του μαζί με τον Επίτροπα και να δείχνει τον κώλο του στο κοινό (ποιό κοινό; το καραφρικαριό). Στό τέλος γενικεύτηκε η συμπλοκή και φύγαμε όλοι κουτρουβαλώντας απο τη σκάλα. Ο Θοδωρή ο “blues brother” – που κυκλοφόραγε μαύρα μεσάνυχτα με γυαλιά ηλίου και ψιλογρατζούναγε και κανένα δωδεκάμετρο στο πιάνο να δίνει μιά ύπουλη μπουνιά, αυτός ο σχετικά κοντούλης στον ψηλό που ήτανε γκαρσόνι του Αδριανού, να του έχει σπάσει τα γυαλιά πάνω στα μούτρα και ο ψηλός να τον κυνηγάει με τα αίματα μέχρι το δρόμο γιά να τον φάει. Ο Θοδωρής όμως είχε τρυπώσει μέσα στα πλήθη που αποχωρούσανε. Όλα μυρίζανε μπαρούτι και άγρια ποίηση.
Πάνε τόσα χρόνια και γω νομίζω πως ήτανε χτες, τα φιλαράκια μου, οι σύντροφοι, η πρώτη μου παρέα, τότε που ο κόσμος δεν τελείωνε πουθενά. Η Σόνια δολοφονήθηκε την επόμενη χρονιά το φθινόπωρο του ’80, ο Δαυϊδ πέθανε την άνοιξη του ’81 απο συνδυασμό χαπια και αλκοόλ, ο Νικόλας μας εγκατέλειψε για πάντα το ’88 και τον Ντάτουρα τον πάτησε φορτηγο την ώρα που σνίφαρε το διαλυτικό του κάπου μέσα στη δεκαετία του ’90. Τό “Σούσουρο ανακαινισμένο απο κάποιον τάδε “Χ” εφοπλιστή στέκει στη θέση του παλατάκι πειά, άχρωμο και άοσμο. Η φιλιππινέζα ξεφορτώνει τα πλυμένα ρούχα απο το βάν του καθαριστηρίου μέσα στην ησυχία στό στενοσόκακο της Πλάκας.. “Όμορφα παιδιά η περιπέτεια τελείωσε” Εμπρός στο δρόμο που χαράξαμε με τον Νικόλα , το Δαυϊδ, τον Αρη το βαμπίρ, τη Σόνια την τραβεστί, το Ντάτουρα, τον Επίτροπα, τον Τζώνυ(που τράκαρε με το παπί σε δέντρο και σκοτώθηκε), τον Αρη τον ινδιάνο (που φυτεύθηκε και εφυτευσε στην Ολλανδία), τον Τζίμη, τη Νόνη, την Ιωάννα, τον Καβάτζα, το Μητσάρα, τον Ιβάν, το Γιωργάκη το φρικιό, τον Κωστάκη, το Νέρωνα, το Μητσοφρίκο και τον Αντρέα τον αδελφό του (που τον μαχαιρωσε - ελαφρα ευτυχώς), τον Αντωνάκη, τον Ερμή(Hermes), την Ελενίτσα, τον Κάϊν, το Στέλιο τον Ιψινέσκυ (που τον μαχαιρώσανε στην καρδιά σε νταλαβέρι στο Πεδίο του Αρεως), τον Βαρώνο (που πέθανε στη φυλακή). τον Τουρίστα (που περιφέρεται ακόμα) το Λόλα τον «Τούρκο» (που έκλεισε το χασάπικο και άνοιξε ανθοπωλείο), την (αθάνατη) Ιουλία που ανακάτευε τα Εξάρχεια κάθε λίγο, την Ελένη "απ' τη Βομβάη", το Μάριο, τη Μαρίνα και τη Τζίνα τα αδερφάκια, τον Κόκκαλο (που έγινε γκουρού), το Θάμνο, το Μιχαλάκη το Σύρπο……. Αυτό ήτανε το πρώτο και μοναδικό αυθεντικό ΚΡΟΚ και είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας πολλών αξιόλογων παιδιών. Η τιμή ανήκει στον Νικόλα και όλους τους υπόλοιπους μαζί. Πέρασαν πολλά όμορφα παιδιά.
ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ ΚΡΟΚ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάνε τόσα χρόνια από εκείνο το μοναδικό βράδυ που οργάνωσε ο Νικόλας με μένα και μερικούς αξέχαστους φίλους στο απόηχο της διάλυσης της “EXARCHIA SQUARE BAND”.Είχα δηλώσει ροκάς γιά να του τη σπάσω αλλά βρέθηκα και ροκάς στην πρόσκληση.
Ο ταλαίπωρος ο Θάνος ο Αδριανός που τύγχανε ιδεολόγος και αγνή ψυχή, έκανε το λάθος και μας παραχώρησε το “Σούσουρο” που έπαιζε κάθε βράδυ ο ίδιος.......... και εγένετο της πουτάνας. Πλακώσανε τα φρικο-Εξάρχεια της εποχής και το κάνανε καλοκαιρινό παραμονές….. Χριστουγέννων. Πάλεψα να φτιάξω ένα υποτυπώδες πρόγραμμα τραγουδώντας και κάνοντας εξ ανάγκης τον παρουσιαστή. Καποια στιγμή κατέβηκα δημοκρατικά για να μην μονοπωλώ το μικρόφωνο και ο Επίτροπας ακούγεται να με ειρωνεύεται. Στο τέλος τα πήρα στο κρανίο που μου κατηγορήσανε τη μουσική γιά θέαμα και τους κατέβασα κάτω απο τη σκηνή. Ητανε η μόδα του βιβλίου του Γκύ Ντεμπόρ βλέπεις τότε “Η κοινωνία του θεάματος”. Η….σύντροφος τραβεστί Σόνια να λέει ποιηματάκια, να τραγουδάει ακαπέλα "Το κορίτσι του φίλου μου" μπερδεύονατας τα αρσενικά με τα θηλυκά γένη και απο κάτω οι πρόγονοι των κάγκουρων να την κράζουνε με άγριοφωνάρες - παρ' ολα αυτά η καημένη την εύρισκε με το κράξιμο. Ο Δαυίδ να ντρέπεται να πεί τα όμορφα ποιήματά του που δεν ακούγονται καθόλου και είναι κρίμα γιατί μόνο ένα κατορθωσα και διέσωσα το "Πίνετε τραβεστί" και αυτό γιατί μου το είχε χαρίσει σε χειρόγραφο ο ίδιος ( το πρωτότυπο ‘εχει χαθεί πάντως). Ο Άρης το “βαμπίρ” που έβγαινε πάντα μετά τις δώδεκα και έπαιζε σαξόφωνο στην Πλατεία, αρχίζοντας πάντα με το“Take five” του Μπρούμπεκ , ο αθάνατος Επίτροπας που τους έχεσε όλους και ησύχασε, ο Οδυσσέας ο Harmonica man που έχασε την ψυχραιμία του, ο Ντάτουρας ο “διαλυτικός” που είχε κολλημένο στη μύτη του ολημερίς ένα μπουκάλι με διαλυτικό χρωμάτων για να κάνει κεφάλι με χαμηλό κόστος δεδομένου πως τότε ήτανε δυσεύρετοι και ακριβοί οι μπάφοι.Με ελουσε με“γαμοσταυρίδια” του γιατί είχε μπερδέψει τα ρεμπέτικα με τα λαϊκά. Και ο ασύλληπτος..... Ασιμος, το κλού της βραδυάς και ο εμπνευστής της, ως άλλος φουτουριστής Μαρινέττι να τους βρίζει όλους, τύφλα στο μεθύσι και να του πετάνε τασάκια – ευτυχως χαμηλά- αντι γιά ζαρζαβατικά. Να κατεβάζει τα βρακιά του μαζί με τον Επίτροπα και να δείχνει τον κώλο του στο κοινό (ποιό κοινό; το καραφρικαριό). Στό τέλος γενικεύτηκε η συμπλοκή και φύγαμε όλοι κουτρουβαλώντας απο τη σκάλα.
Ο Θοδωρή ο “blues brother” – που κυκλοφόραγε μαύρα μεσάνυχτα με γυαλιά ηλίου και ψιλογρατζούναγε και κανένα δωδεκάμετρο στο πιάνο να δίνει μιά ύπουλη μπουνιά, αυτός ο σχετικά κοντούλης στον ψηλό που ήτανε γκαρσόνι του Αδριανού, να του έχει σπάσει τα γυαλιά πάνω στα μούτρα και ο ψηλός να τον κυνηγάει με τα αίματα μέχρι το δρόμο γιά να τον φάει. Ο Θοδωρής όμως είχε τρυπώσει μέσα στα πλήθη που αποχωρούσανε. Όλα μυρίζανε μπαρούτι και άγρια ποίηση.
Πάνε τόσα χρόνια και γω νομίζω πως ήτανε χτες, τα φιλαράκια μου, οι σύντροφοι, η πρώτη μου παρέα, τότε που ο κόσμος δεν τελείωνε πουθενά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Σόνια δολοφονήθηκε την επόμενη χρονιά το φθινόπωρο του ’80, ο Δαυϊδ πέθανε την άνοιξη του ’81 απο συνδυασμό χαπια και αλκοόλ, ο Νικόλας μας εγκατέλειψε για πάντα το ’88 και τον Ντάτουρα τον πάτησε φορτηγο την ώρα που σνίφαρε το διαλυτικό του κάπου μέσα στη δεκαετία του ’90. Τό “Σούσουρο ανακαινισμένο απο κάποιον τάδε “Χ” εφοπλιστή
στέκει στη θέση του παλατάκι πειά, άχρωμο και άοσμο. Η φιλιππινέζα ξεφορτώνει τα πλυμένα ρούχα απο το βάν του καθαριστηρίου μέσα στην ησυχία στό στενοσόκακο της Πλάκας..
“Όμορφα παιδιά η περιπέτεια τελείωσε”
Εμπρός στο δρόμο που χαράξαμε με τον Νικόλα , το Δαυϊδ, τον Αρη το βαμπίρ, τη Σόνια την τραβεστί, το Ντάτουρα, τον Επίτροπα, τον Τζώνυ(που τράκαρε με το παπί σε δέντρο και σκοτώθηκε), τον Αρη τον ινδιάνο (που φυτεύθηκε και εφυτευσε στην Ολλανδία), τον Τζίμη, τη Νόνη, την Ιωάννα, τον Καβάτζα, το Μητσάρα, τον Ιβάν, το Γιωργάκη το φρικιό, τον Κωστάκη, το Νέρωνα, το Μητσοφρίκο και τον Αντρέα τον αδελφό του (που τον μαχαιρωσε - ελαφρα ευτυχώς), τον Αντωνάκη, τον Ερμή(Hermes), την Ελενίτσα, τον Κάϊν, το Στέλιο τον Ιψινέσκυ (που τον μαχαιρώσανε στην καρδιά σε νταλαβέρι στο Πεδίο του Αρεως), τον Βαρώνο (που πέθανε στη φυλακή). τον Τουρίστα (που περιφέρεται ακόμα) το Λόλα τον «Τούρκο» (που έκλεισε το χασάπικο και άνοιξε ανθοπωλείο), την (αθάνατη) Ιουλία που ανακάτευε τα Εξάρχεια κάθε λίγο, την Ελένη "απ' τη Βομβάη", το Μάριο, τη Μαρίνα και τη Τζίνα τα αδερφάκια, τον Κόκκαλο (που έγινε γκουρού), το Θάμνο, το Μιχαλάκη το Σύρπο…….
Αυτό ήτανε το πρώτο και μοναδικό αυθεντικό ΚΡΟΚ και είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας πολλών αξιόλογων παιδιών. Η τιμή ανήκει στον Νικόλα και όλους τους υπόλοιπους μαζί.
Πέρασαν πολλά όμορφα παιδιά.
Χ. Ζυγομαλάς