Έλληνες ποιητές, ηθοποιοί, τραγουδιστές, μουσικοί και καλλιτέχνες που οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία
1. Περικλής Γιαννόπουλος (1869-1910)
(Λογοτέχνης. Ετών: 41. Αιτία θανάτου: Αυτοπυροβολισμός)
2. Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)
(Ποητής. Ετών: 32. Αιτία θανάτου: Αυτοπυροβολισμός)
3. Ιωάννης Συκουτρής (1901-1937)
(Φιλόλογος. Ετών: 36. Αιτία θανάτου: Δηλητηρίαση)
4. Πηνελόποη Δέλτα (1874-1941)
(Συγγραφέας. Ετών: 67. Αιτία θανάτου: Δηλητηρίαση)
5. Λέο Ραπίτης (1906-1957)
(Συνθέτης. Ετών: 51. Αιτία θανάτου: Αυτοπυροβολισμός)
6. Αλέξης Τραϊανός (1944-1980)
(Ποιητής. Ετών: 35. Αιτία θανάτου: Εισπνοή καυσαέριου από την εξάτμιση του αυτοκινήτου του)
7. Μάριον Σίβα (1939-1981)
(Ηθοποιός/Τραγουδίστρια. Ετών: 42 Πτώση από το μπαλκόνι του σπιτιού της)
8. Λευτέρης Βουρνάς (1942-1987)
(Ηθοποιός. Ετών: 45. Αιτία θανάτου: Πτώση από το μπαλκόνι του 3ου ορόφου της πολυκατοικίας που διέμενε)
9. Νικόλας Άσιμος (1949-1988)
(Τραγουδοποιός. Ετών: 38. Αιτία θανάτου: Απαγχονισμός)
10. Κατερίνα Γώγου (1940-1993)
(Ηθοποιός/Ποιήτρια. Ετών. 53. Αιτία θανάτου: Φαρμακευτική Δηλητηρίαση)
11. Ρένα Παγκράτη (1949-1998)
(Ηθοποιός. Ετών: 49. Αιτία θανάτου: Φαρμακευτική Δηλητηρίαση)
12. Δημήτρης Λιαντίνης (1942-1999)
(Πανεπιστημιακός. Ετών: 45, Αιτία θανάτου: / )
13. Βάσος Αδριανός (1943-1999)
(Ηθοποιός: Ετών: 56. Αιτία θανάτου: Πτώση από τη βεράντα του 3ου ορόφου της πολυκατοικίας που διέμενε)
14. Ελευθερία Βιδάκη (1969-2004)
(Ηθοποιός. Ετών: 42. Αιτία θανάτου: Έπεσε από το παράθυρο του κλιμακοστασίου του 4ου ορόφου της πολυκατοικίας όπου διέμεν)
15. Δημήτρης Βογιατζής (1970-2012)
(Ηθοποιός. Ετών: 42. Αιτία θανάτου: Απαγχονισμός)
(Βιδάκη και Βογιατζής έπαιξαν στην τηλεοπτική σειρά "Αέρινες Σιωπές" αλλά όχι στον ίδιο κύκλο)
16. Μυρτώ Τάσιου (1967-2015)
(Κόρη της Κατερίνας Γώγου)
(Ζωγράφος. Ετών 48. Αιτία θανάτου: / )
https://www.youtube.com/watch?v=kmeMlvCqXXI
Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης
Μελοποίηση: Θάνος Λουάς
Εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓυρίζουν τὸ κλειδὶ στὴν πόρτα, παίρνουν
τὰ παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ἥσυχα, κι ἔπειτα σέρνουν
γιὰ τελευταία φορὰ τὰ βήματά τους.
Ἦταν ἡ ζωή τους, λένε, τραγῳδία.
Θεέ μου, τὸ φρικτὸ γέλιο τῶν ἀνθρώπων,
τὰ δάκρυα, ὁ ἵδρως, ἡ νοσταλγία
τῶν οὐρανῶν, ἡ ἐρημιὰ τῶν τόπων.
Στέκονται στὸ παράθυρο, κοιτᾶνε
τὰ δέντρα, τὰ παιδιά, πέρα τὴ φύση,
τοὺς μαρμαράδες ποὺ σφυροκοπᾶνε,
τὸν ἥλιο ποὺ γιὰ πάντα θέλει δύσει.
Ὅλα τελείωσαν. Τὸ σημείωμα νά το,
σύντομο, ἁπλό, βαθύ, καθὼς ταιριάζει,
ἀδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
γιὰ κεῖνον ποὺ θὰ κλαίει καὶ θὰ διαβάζει.
Βλέπουν τὸν καθρέφτη, βλέπουν τὴν ὥρα,
ρωτοῦν ἂν εἶναι τρέλα τάχα ἢ λάθος,
«ὅλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πὼς θ᾿ ἀναβάλουν βέβαιοι κατὰ βάθος.
ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
Κώστας Καρυωτάκης - Ἡ ἀποχαιρετιστήρια ἐπιστολή
ΑπάντησηΔιαγραφήΕἶναι καιρὸς νὰ φανερώσω τὴν τραγῳδία μου. Τὸ μεγαλύτερό μου ἐλάττωμα στάθηκε ἡ ἀχαλίνωτη περιέργειά μου, ἡ νοσηρὴ φαντασία καὶ ἡ προσπάθειά μου νὰ πληροφορηθῶ γιὰ ὅλες τὶς συγκινήσεις, χωρὶς τὶς περσότερες, νὰ μπορῶ νὰ τὶς αἰσθανθῶ. Τὴ χυδαία ὅμως πράξη ποὺ μοῦ ἀποδίδεται τὴ μισῶ. Ἐζήτησα μόνο τὴν ἰδεατὴ ἀτμόσφαιρά της, τὴν ἔσχατη πικρία. Οὔτε εἶμαι ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος γιὰ τὸ ἐπάγγελμα ἐκεῖνο. Ὁλόκληρο τὸ παρελθόν μου πείθει γι᾿ αὐτό. Κάθε πραγματικότης μοῦ ἦταν ἀποκρουστική.
Εἶχα τὸν ἴλιγγο τοῦ κινδύνου. Καὶ τὸν κίνδυνο ποὺ ἦρθε τὸν δέχομαι μὲ πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω γιὰ ὅσους, καθὼς ἐγώ, δὲν ἔβλεπαν κανένα ἰδανικὸ στὴ ζωή τους, ἔμειναν πάντα ἕρμαια τῶν δισταγμῶν τους, ἢ ἐθεώρησαν τὴν ὕπαρξή τους παιχνίδι χωρὶς οὐσία. Τοὺς βλέπω νὰ ἔρχονται ὁλοένα περισσότεροι μαζὶ μὲ τοὺς αἰῶνες. Σ᾿ αὐτοὺς ἀπευθύνομαι.
Ἀφοῦ ἐδοκίμασα ὅλες τὶς χαρές !!! εἶμαι ἕτοιμος γιὰ ἕναν ἀτιμωτικὸ θάνατο. Λυποῦμαι τοὺς δυστυχισμένους γονεῖς μου, λυποῦμαι τὰ ἀδέλφια μου. Ἀλλὰ φεύγω μὲ τὸ μέτωπο ψηλά. Ἤμουν ἄρρωστος.
Σᾶς παρακαλῶ νὰ τηλεγραφήσετε, γιὰ νὰ προδιαθέσῃ τὴν οἰκογένειά μου, στὸ θεῖο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, ὁδὸς Μονῆς Προδρόμου, πάροδος Ἀριστοτέλους, Ἀθήνας.
Κ.Γ.Κ.
[Υ.Γ.] Καὶ γιὰ ν᾿ ἀλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω ὅσους ξέρουν κολύμπι νὰ μὴν ἐπιχειρήσουνε ποτὲ νὰ αὐτοκτονήσουν διὰ θαλάσσης. Ὅλη νύχτα ἀπόψε ἐπὶ δέκα ὧρες, ἐδερνόμουν μὲ τὰ κύματα. Ἤπια ἄφθονο νερό, ἀλλὰ κάθε τόσο, χωρὶς νὰ καταλάβω πῶς, τὸ στόμα μου ἀνέβαινε στὴν ἐπιφάνεια. Ὠρισμένως, κάποτε, ὅταν μοῦ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία, θὰ γράψω τὶς ἐντυπώσεις ἑνὸς πνιγμένου.