Δύο ΣπαθίΑντώνης Παρίνης - Τρίχορδο, φωνή
Ηλίας Σκούρας - Κιθάρα, φωνή
"Οι Δύο Σπαθί είναι ένα ντουέτο που κινείται στο χώρο του πρωτογενούς ρεμπέτικου, με εναλλακτικό και πειραματικό τρόπο, με γνώμονα το λιτό και μινιμαλιστικό ύφος του είδους. Τα τραγούδια που σας προσκαλούν να μοιραστείτε μαζί τους άπτονται ποικίλων θεματολογικών πτυχών του ρεμπέτικου τραγουδιού, που μέχρι πρότινος συνιστούσαν (ή ακόμα συνιστούν τρόπον τινά) ταμπού.: ναρκωτικά, λαθρεμπόριο, τζόγος, προσφυγιά, φυλακή, εξορία, έρωτας κ.α. Με πίστη και προσήλωση στο αυθεντικό ύφος της ρεμπέτικης μουσικής μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι διασκευές καλύπτουν ένα φάσμα καλλιτεχνών με ξεχωριστό ύφος τόσο του κυρίως ελλαδικού χώρου όσο και του ελληνισμού της Αμερικής."
Στην Υπόγα
http://www.youtube.com/watch?v=scA5bO848E8
Στίχοι-Μουσική-Πρώτη Εκτέλεση: Κώστας Μπέζος
Άλλες Εκτελέσεις; Σωκράτης Μάλαμας (και επεξηγήσεις)
Η Βασίλισσα
http://www.youtube.com/watch?v=QI144mZtQB0
Διασκευή με τρίχορδο μπουζούκι του τραγουδιού "η βασίλισσα" που τραγούδησε ο μέγιστος Κώστας Δούσιας με τον απαράμιλλο τρόπο του στα 1932. Πριν απ' αυτή την εκτέλεση είχε ηχογραφηθεί μια παρόμοια με τον Τέτο Δημητριάδη στα 1927 με τίτλο "Αμάν Ελενιώ". Με τιμή, Antoine Parinis.
Σύμφωνα με τον αείμνηστο Άκη Πάνου, μπουζούκι είναι μόνο το τρίχορδο ενώ το άλλο, το τετράχορδο, το ονόμαζε ο ίδιος τετράφωνο (ή κιθαρομπούζουκο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καταγωγή του μπουζουκιού σαν όργανο είναι ελληνική, ενώ θεωρείται όπως κι όλα τα λαούτα, σαν ένα είδος μετεξέλιξης της αρχαιοελληνικής πανδούρας. Η καταγωγή του μπουζουκιού, ως απόγονος της αρχαίας ελληνικής μουσικής, τοποθετείται στην αρχαία Ελλάδα, όπου υπήρχε το αντίστοιχο αρχαιοελληνικό όργανο γνωστό κι ως "Πανδουρίδιον" ή αλλιώς "τρίχορδο" επειδή είχε τρεις χορδές.
Από το τέλος του 19ου αιώνα το μπουζούκι άρχισε να εξαφανίζεται σταδιακά από την ελληνική δημοτική μουσική και, όταν σχηματίσθηκαν τα δύο βασικά ορχηστικά σχήματα, η κομπανία στην στεριανή Ελλάδα (κλαρίνο, βιολί, λαγούτο, σαντούρι) και η ζυγιά στα νησιά (βιολί-λαούτο ή βιολί-λύρα), το μπουζούκι έμεινε εκτός. Από εδώ και πέρα όμως ξεκίνησε μια νέα ακμή. Στο 2ο μισό του 19ου αιώνα ανιχνεύονται οι ρίζες του ρεμπέτικου τραγουδιού, το οποίο άρχισε να αποδίδεται με τη συνοδεία μπουζουκιού, αλλά όχι αποκλειστικά, όπως έγινε αργότερα. Στα 1935 σχηματίσθηκε η πρώτη επαγγελματική ρεμπέτικη κομπανία (το συνηθισμένο σχήμα με δύο μπουζούκια, μια κιθάρα κι ένα μπαγλαμά ή και παραλλαγές). Στην κομπανία συμμετείχαν ο Μάρκος Βαμβακάρης, που έπαιζε μπουζούκι και τραγουδούσε, ο Στράτος Παγιουμτζής που τραγουδούσε κυρίως, ο Ανέστης Δελιάς που έπαιζε μπουζούκια, κιθάρα και τραγουδούσε, και ο Γιώργος Μπάτης που έπαιζε μπαγλαμά και τραγουδούσε. Το ρεμπέτικο, αυτό το μουσικό είδος ταυτίσθηκε με το μπουζούκι και το όργανο αυτό τελειοποιήθηκε και αξιοποιήθηκε στα χέρια μεγάλων εκτελεστών ανάμεσα στους οποίους ήταν οι Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Παπαϊωάννου, Χιώτης, Μητσάκης και πολλοί άλλοι. Η μεγάλη αλλαγή στην τεχνική του μπουζουκιού έγινε από τον Μανώλη Χιώτη, που εισήγαγε το τετράχορδο μπουζούκι με το σύγχρονο κούρδισμα, στη δισκογραφία και στο πάλκο τη δεκαετία του 1950. Το τετράχορδο, ως πιο πολυφωνικό, δίνει τη δυνατότητα για περισσότερες και πιο πλούσιες συγχορδίες ενώ, επειδή έχει περισσότερες χορδές, διευκολύνει τον εκτελεστή να παίζει τις κλίμακες κάνοντας μικρότερες διαδρομές στην ταστιέρα με τα δάχτυλα του αριστερού χεριού.