H ρέγκε (reggae) είναι σύγχρονο μουσικό είδος που αναπτύχθηκε με επίκεντρο τη Τζαμάικα στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Σε σύντομο χρονικό διάστημα εξελίχθηκε σε κυρίαρχο είδος της τζαμαϊκανής μουσικής σκηνής, ενώ παράλληλα διαδόθηκε διεθνώς με αξιοσημείωτη απήχηση στη Βρετανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στην Αφρική. Οι ρίζες της ανιχνεύονται στο παροδοσιακό είδος που ονομάζεται mento και χρονολογείται στα τέλη του 19ου, καθώς και στο είδος τού ska. (Το μέντο χαρακτηρίζεται ως μία κατά βάση λαϊκή και εορταστική μουσική, συνδεδεμένη με το χορό, που αναπτύχθηκε αρχικά στο περιβάλλον των αγροτικών πληθυσμών της Τζαμάικα. Η μουσική σκα, επίσης ρυθμική και χορευτική, αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄50, με χαρακτηριστικό ρυθμό 4/4, παρόμοιο με εκείνο του κλασικού rhythm and blues).
Μουσικοί: Aswad, Γκρέγκορι Άιζακς (Gregory Isaacs), Λι Πέρι (Lee "Scratch" Perry), Μπομπ Μάρλεϊ, Πίτερ Τος (Peter Tosh), Toots and the Maytals, Τζίμι Κλιφ (Jimmy Cliff)
Ο μουσικός όρος ρέγκε και ο χαρακτηριστικός ρυθμός που ταυτίζεται με αυτόν χρονολογούνται από το 1968, έτος κυκλοφορίας του τραγουδιού Do the Reggay του συγκροτήματος Toots & the Maytals. Ένας ακόμα εκπρόσωπος της ρέγκε, ο δημοφιλής τραγουδιστής Τζίμι Κλιφ (Jimmy Cliff), κατάφερε να αποκτήσει διεθνή φήμη ως πρωταγωνιστής της ταινίας The Harder They Come (1972), που συνέβαλε σημαντικά στη διάδοση του νέου μουσικού είδους. H ρέγκε διατήρησε κυρίως τοπικό χαρακτήρα κατά τα πρώτα χρόνια διαμόρφωσής της, καθώς οι περισσότεροι εκπρόσωποί της παρέμεναν στη Τζαμάικα ενώ μικρό δείγμα της μουσικής τους ακουγόταν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς εκτός της χώρας, κυρίως τραγούδια των Τζίμι Κλιφ και Ντέσμοντ Ντέκερ που περιστασιακά προβάλλονταν στην Αμερική και στην Ευρώπη. Στη δεκαετία του '70 διαδόθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, κυρίως μέσω Τζαμαϊκανών μεταναστών αλλά και εγχώριων μουσικών, ενώ σημαντική συνεισφορά στη διάδοση της στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές ακόμα χώρες του κόσμου είχε ο Μποπ Μάρλεϊ, ηγέτης του συγκροτήματος The Wailers και ένας από τους δημοφιλέστερους καλλιτέχνες του είδους παγκοσμίως. Ο Μάρλεΐ εισήγαγε επίσης ορισμένες καινοτομίες στη ρέγκε, επιταχύνοντας ελαφρά το ρυθμό της, χρησιμοποιώντας ενισχυμένες ροκ και μπλουζ κιθάρες καθώς και ένα φωνητικό γκόσπελ τρίο (I-Threes). Επιπλέον, οι Wailers ενσωμάτωσαν στοιχεία δανεισμένα από παραδοσιακούς αφρικανικούς και τζαμαϊκανούς ρυθμούς, όπως και από τους τελετουργικούς τυμπανισμούς που αποτελούσαν μέρος της μουσικής παράδοσης του κινήματος των ΡΑΣΤΑΦΑΡΙ*.
Ο Μπόμπ Μάρλεϊ θεωρείται η αιχμή του δόρατος της ρέγκε μουσικής, αρκετοί μουσικοί συνεισέφεραν επίσης στην εξέλιξη του είδους, με αποτέλεσμα την εμφάνιση αρκετών παραλλαγών του (rockers, lovers rock, dancehall) ενώ από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, η ρέγκε συνδέθηκε επίσης στενά με το ρασταφαριανισμό, μεταφέροντας τα κοινωνικά και θρησκευτικά μηνύματά του και συμβάλλοντας στη διάδοσή του. Η ρἐγκε, ως μουσικό είδος εξέφρασε κυρίως τις καταπιεσμένες και οικονομικά υποβαθμισμένες κοινωνικές τάξεις, με συχνές αναφορές στην ανάγκη ισότητας και δικαιοσύνης, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στους στίχους των τραγουδιών. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος των Maytals, Φρέντερικ Χίμπερτ, όρισε τον όρο ρέγκε σχολιάζοντας χαρακτηριστικά: «Ρέγκε σημαίνει ό,τι προέρχεται από το λαό, κάτι καθημερινό, από το γκέτο [...] σημαίνει φτώχεια, δεινά, Ρασταφάρι, οτιδήποτε από το γκέτο. Είναι μουσική επαναστατών, ανθρώπων που δεν έχουν αυτό που επιθυμούν».
Locomondo -Μαγικό χαλί (Video clip)Ελληνικά Alternative/Ska/Reggae συγκροτήματα: 2002GR, Irie, Soul Fire. In a testube, Laternativa, Locomondo, Lost Bodies, Mindwaltz, Haji Mike
http://www.youtube.com/watch?v=FZ3K-PVaG0I
2:27-2:29 Τι χάρη, τί κίνηση,τί στυλ...Ερωτεύτηκα..... aggelos pap
Ο Ρασταφαριανισμός είναi θρησκευτικό και πολιτικό κίνημα που συνδυάζει στοιχεία του προτεσταντισμού με το μυστικισμό και μία παναφρικανική πολιτική συνείδηση. Τα μέλη του αποδέχονται τον πρώην αυτοκράτορα της Αιθιοπίας Χαϊλέ Σελασιέ Α' (1892-1975) ως ηγέτη σταλμένο απο τον Θεό, o οποίος αποκαλείται Γιαχ (Jah) - όνομα που χρησιμοποιέιται σε ορισμένα σημεία στα βιβλία τις Παλαιάς Διαθήκης. Πολλοί κατά καιρούς και ειδικά σε ορισμένες περιοχές της Τζαμάικας θεωρούν πως ο Χαϊλέ Σελασιέ Α' είναι η τελευταία (ιστορικά) 'γήινη ενσάρκωση Του Θεού' και τον αποκαλούν Μεσσία, παρ'ότι ο ίδιος αρνήθικε πολλές φορές δημοσίως πως φέρει ρόλο Μεσσία, μάλιστα συνιστούσε στους οπαδούς του να αποδεχτούν το χριστιανό ορθόδοξο δόγμα αφού ήταν μέλος και ο ίδιος της Χριστιανής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αιθιοπίας. Οι οπαδοί του ονομάζονται Ρασταφάρι (Rastafari ή Ras Tafari), σύμφωνα με το όνομα που κατείχε ο Χαϊλέ Σελασιέ Α', Ras Tafari Makonnen (Ρας Ταφάρι Μακόνεν), πριν την ενθρόνισή του. Συχνά αποκαλούνται και «Ρασταφαριανοί» (rastafarians) ή απλούστερα «Ράστας» (Rastas). Στην Αμχαρική γλώσσα, η λέξη Ras σημαίνει κυριολεκτικά την κεφαλή αλλά αποτελεί και τίτλο, ισοδύναμο με εκείνο του Δούκα ή του Βασιλιά. Το κίνημα αναπτύχθηκε στη Τζαμάικα στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο, ιδιαίτερα χάρη στη διάδοσή του μέσα από το μουσικό είδος της ρέγγε κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970 και τον ασπασμό του από καλλιτέχνες διεθνούς εμβέλειας, όπως ο Μπομπ Μάρλεϊ και ο Πήτερ Τος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ρίζες του εντοπίζονται στη διδασκαλία του πολιτικού ακτιβιστή Μάρκους Γκάρβεϊ (1887-1940), ο οποίος προώθησε μία αφροκεντρική ιδεολογία, πιστεύοντας στην επιστροφή των μαύρων στην Αφρική. Εκτός από την πίστη στον αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ Α', κεντρικά σημεία των δοξασιών και των αντιλήψεων των Ρασταφάρι, τουλάχιστον όπως εκφράστηκαν κατά την πρώιμη περίοδο του κινήματός τους, ήταν η πεποίθηση πως οι μαύροι λαοί είναι οι γνήσιοι απόγονοι των Ισραηλιτών, που εξαιτίας της καταπίεσης λευκών δυνάμεων έχουν εξοριστεί από την Αφρική, όπου στο μέλλον θα επιστρέψουν για να κυριαρχήσουν επί των λευκών. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και ειδικότερα μετά το θάνατο του Χαϊλέ Σελασιέ το 1975, πολλές από τις πεποιθήσεις των Ρασταφάρι υπέστησαν τροποποιήσεις ή αποδόθηκαν με περισσότερο συμβολικό τρόπο, απορρίπτοντας εν μέρει τον αφροκεντρισμό και την αυστηρή τοποθέτηση σε ζητήματα φυλετικής ταυτότητας. Εξαιτίας της απουσίας μίας κεντρικής διοίκησης ή επίσημης εκκλησίας, δεν υπάρχει ένα ρασταφαριανό δόγμα per se, αλλά στη βάση ενός πυρήνα βασικών πεποιθήσεων υφίστανται αποκλίσεις ως προς τις δοξασίες ή το βαθμό προσήλωσης στην καθεμία από αυτές
Τα πρώτα μέλη του Ρασταφαριανισμού ήταν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό Αφρικανικής καταγωγής και πρώην μέλη άλλων χριστιανικών δογμάτων. Ο προσδιορισμός του αριθμού των μελών του κινήματος παγκοσμίως είναι δύσκολος καθώς δεν υπάρχουν επίσημες στατιστικές. Διαφορετικές εκτιμήσεις αναφέρονται σε συνολικά 200.000-1.000.000 Ρασταφάρι στον κόσμο. Παραδοσιακά, προέρχονται κυρίως από το χώρο των κατώτερων οικονομικών τάξεων, αν και σήμερα έχουν διεισδύσει σε σημαντικό βαθμό στη μεσαία τάξη. Στις καθημερινές πρακτικές τους περιλαμβάνονται αυστηρές διατροφικές συνήθειες που περιλαμβάνουν κυρίως τη χορτοφαγία, η χρήση της κάνναβης για θρησκευτικούς σκοπούς καθώς και η υιοθέτηση χαρακτηριστικής κόμμωσης των μαλλιών σε πλεξίδες («ράστα»).
Πεποιθήσεις των Ρασταφάρι
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Βίβλος θεωρείται ιερό βιβλίο, ωστόσο δεν είναι αποδεκτή στο σύνολό της. Για τους Ρασταφάρι, το περιεχόμενό της είναι συμβολικό και απαιτείται η κριτική ερμηνεία της για την άντληση των πραγματικών μηνυμάτων που περιέχει, καθώς εξαιτίας διαδοχικών μεταφράσεών της από την αμχαρική γλώσσα έχει υποστεί στρεβλώσεις. Υπό αυτή τη θεώρηση, οι Ρασταφάρι χρησιμοποιούν σχεδόν αποκλειστικά τη μετάφραση του Βασιλέως Ιακώβου (King James Version) και στηρίζουν αρκετές δοξασίες και πρακτικές τους επί συγκεκριμένων βιβλικών εδαφίων. Άλλα κείμενα που στηρίζουν ή διαμορφώνουν τις δοξασίες των Ρασταφάρι είναι το Αιθιοπικό έπος Kebra Nagast (Γκιζ: ክብረ ነገሥት, «Η Δόξα των Βασιλέων») καθώς και η «Βίβλος των Μαύρων» (Holy Piby) του Robert Athlyi Rogers. Το πρώτο αφηγείται την επίσκεψη της Μακέδα, Βασίλισσας του Σαβά, στο Βασιλέα Σολομώντα, με τον οποίο απέκτησε σύμφωνα με το θρύλο, τον Μενελίκ Α', ιδρυτή του βασιλείου της Αιθιοπίας. Οι Ρασταφάρι πρεσβεύουν πως κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο την αλήθεια, γεγονός που εξηγεί εν μέρει το ευρύ φάσμα πεποιθήσεων που παρατηρείται στις τάξεις τους. Τα ηθικά πρότυπα που ακολουθούν διαφέρουν, αν και έχουν παράλληλα ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά. Οι περισσότεροι υιοθετούν το ιδανικό της «μιας αγάπης», δηλαδή της ανιδιοτελούς αγάπης προς τον πλησίον, και πιστεύουν πως κάθε άνθρωπος οφείλει να συμπεριφέρεται με ανεκτικότητα, ειλικρίνεια και ακεραιότητα και να αντιστέκεται ειρηνικά σε κάθε μορφή καταπίεσης. Αρκετοί ζουν σύμφωνα με την ερμηνεία που οι ίδιοι δίνουν στους βιβλικούς κανόνες, όπως αυτοί συναντώνται στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη.
Κόμμωση
Ένα από τα κύρια εξωτερικά χαρακτηριστικά των Ρασταφάρι είναι η κόμμωση που υιοθετούν, συνηθίζοντας να αφήνουν μακριά μαλλιά, με τα οποία αργότερα δημιουργούν πλεξίδες (dreadlocks). Η εμφάνιση αυτή πιστεύεται από τους ίδιους πως εναρμονίζεται με το εδάφιο 21:5 από το Λευιτικόν της Παλαιάς Διαθήκης («καὶ φαλάκρωμα οὐ ξυρηθήσεσθε τὴν κεφαλὴν ἐπὶ νεκρῷ καὶ τὴν ὄψιν τοῦ πώγωνος οὐ ξυρήσονται καὶ ἐπὶ τὰς σάρκας αὐτῶν οὐ κατατεμοῦσιν ἐντομίδας») και το εδάφιο 6:5 του Βιβλίου του Αριθμών («πάσας τὰς ἡμέρας τοῦ ἁγνισμοῦ ξυρὸν οὐκ ἐπελεύσεται ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ, ἕως ἂν πληρωθῶσιν αἱ ἡμέραι, ὅσας ηὔξατο Κυρίῳ· ἅγιος ἔσται τρέφων κόμην τρίχα κεφαλῆς»), ενώ συχνά συνδέεται και με τη βιβλική αναφορά στις επτά «σειρές» της κεφαλής του Σαμψών (Κριταί, Κεφ. ΙΣΤ'.13). Η κόμμωση των Ρασταφάρι έχει συνδεθεί επίσης με ευρύτερους συμβολισμούς, έχοντας χαρακτηριστεί ως πράξη επιθετικής κοινωνικής αντίδρασης και κοινωνικής απομόνωσης. Οι Ρασταφαριανοί έχουν αντιδράσει σε οποιαδήποτε απόπειρα για αλλαγή της εμφάνισης αυτής, ακόμα και όταν υποχρεώνονταν διά νόμου να κόψουν τις πλεξίδες, όπως σε περιπτώσεις κρατουμένων στις ΗΠΑ
Κάνναβη
Η χρήση της κάνναβης (ganja) για θρησκευτικούς σκοπούς υιοθετείται από τους Ρασταφάρι και αποτελεί μέρος των θρησκευτικών μυστηρίων τους. Η κάνναβη θεωρείται φυτό εξαιρετικής θρησκευτικής σημασίας και χρησιμοποιήθηκε από τα πρώιμα στάδια της εξέλιξης του ρασταφαριανισμού, αρχικά ως μέσο κοινωνικής αντίδρασης και σύμβολο αυθεντικής ελευθερίας, με δεδομένο το γεγονός πως ήταν απαγορευμένη ουσία, αποκτώντας σταδιακά ιδιαίτερο ρόλο στις τελετουργίες τους. Η χρήση της στηρίζεται στη βάση συγκεκριμένων εδαφίων της Παλαιάς Διαθήκης, όπως αυτά ερμηνεύονται από τους ίδιους:
Οι Ρασταφάρι αναγνωρίζουν στην κάνναβη τόσο μία αναζωογονητική δράση όσο και ευρύτερες θεραπευτικές ιδιότητες, θεωρώντας παράλληλα πως ενισχύει τη σοφία και τη δυνατότητα κατανόησης τού ανθρώπου. Χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο στη διάρκεια των θρησκευτικών συγκεντρώσεών τους. Σε αντιδιαστολή, είναι αντίθετοι στη χρήση αλκοόλ ή καπνού, θεωρώντας πως η χρήση των ουσιών αυτών είναι περισσότερο επιβλαβής, ενώ συγχρόνως συνδέεται με την ενίσχυση μεγάλων οικονομικών βιομηχανιών.
Μουσική
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μουσική διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο κίνημα των Ρασταφάρι και υπήρξε άρηκτα συνδεδεμένη με αυτό, αποτελώντας αναπόσπαστο τμήμα των θρησκευτικών τελετουργιών του όσο και μέσο διάδοσής του. Το πιο αυθεντικό είδος που ταυτίζεται με το Ρασταφαριανισμό είναι η θρησκευτική μουσική νιαμπίνγκι (Nyabingi ή nyabinghi[24]) που χαρακτηρίζεται από το έντονα ρυθμικό της στοιχείο, αφρικανικής καταγωγής. Αποτελεί τη βάση του μεγαλύτερου μέρους της σύγχρονης τζαμαϊκανής μουσικής[25] και περιλαμβάνει κυρίως ύμνους υπό τον επιβλητικό ήχο τυμπάνων και άλλων κρουστών, που συνοδεύουν τις θρησκευτικές συγκεντρώσεις των πιστών, οι οποίες περιλαμβάνουν συχνά συνοδευτικό χορό και τη χρήση κάνναβης. Η μουσική των ρασταφάρι αντανακλά τις πεποιθήσεις τους και διαπνέεται από βαθύτερους συμβολισμούς, ενώ χαρακτηρίζεται ως ένα είδος μουσικής επίκλησης, σε αντίθεση με άλλά θρησκευτικά μουσικά είδη που είναι κυρίως λατρευτικού χαρακτήρα. Συνδυάζει στοιχεία της μουσικής γκόσπελ του 19ου αιώνα και του είδους burru της αφρικανικής μουσικής παράδοσης. Σημαντική συμβολή στη διαμόρφωση και εξάπλωση της μουσικής των Ρασταφάρι είχε ο Όσβαλντ Γουίλιαμς, γνωστός ως Count Ossie, εισάγοντας τον τελετουργικό τυμπανισμό που τη χαρακτηρίζει.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο ρασταφαριανισμός συνδέθηκε στενά και με τη ρέγγε, η οποία με τη σειρά της ενίσχυσε σε μεγάλο βαθμό τη δημοφιλία του και συνέβαλε στη διάδοσή του, ειδικότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, στον Καναδά και σε χώρες της Ευρώπης. Διακεκριμένοι μουσικοί και οπαδοί του Ρασταφαριανισμού, όπως ο Μπομπ Μάρλεϊ, χρησιμοποίησαν σύμβολα των Ρασταφάρι, ενσωμάτωσαν στοιχεία της θρησκευτικής μουσικής τους στη ρέγγε, ενώ μέσα από τους στίχους τους εξέφρασαν τις κοινωνικοπολιτικές πεποιθήσεις τους και υιοθέτησαν το λεξιλόγιο τους. Σήμερα, καθώς εξελίσεται ραγδιαία ο ρασταφαριανισμός ιδεολογικά και πολιτισμικά είναι εμφανές πως τοποθετείται σε μια νέα σειρά μουσικών όπως η μουσική dub, jungle, στο χιπ-χοπ, στη σύγχρονη reggae κ.α.
Μουσικά είδη Ρέγκε, Σκα, Λάτιν, Groove, Tribal
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Locomondo ή Λοκομόντο (Loco + mondo = τρελός κόσμος, από την ισπανική λέξη "loco", που σημαίνει τρελός και την ιταλική λέξη "mondo", που σημαίνει κόσμος) είναι ελληνικό μουσικό συγκρότημα, που έχει τις ρίζες του στην Αθήνα και ιδρύθηκε το καλοκαίρι του 2001. Συνδυάζουν τη ρέγκε, τη σκα και τη λάτιν μουσική. Οι στίχοι των κομματιών τους είναι γραμμένοι, κυρίως, στην ελληνική και την αγγλική. Έχουν παίξει με συγκροτήματα, όπως οι Skatalites, οι Chumbawamba και οι Ska Cubano και με καλλιτέχνες όπως ο Μανού Τσάο.
2001 Ίδρυση Η συνάντηση του Μάρκου Κούμαρη και του Γιώργου Βαρνάβα κατά τη στρατιωτική τους θητεία, καθώς και οι παρόμοιες μουσικές τους επιρροές και κατευθύνσεις, είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση αυτού του ρέγκε συγκροτήματος, αρχικά, με το όνομα Urbana (αστικός).
Ιδεολογία
Σύμωνα με τα μέλη των Locomondo, το συγκρότημα είναι υπέρ της ζωής του έρωτα και κατά των εξαρτήσεων. Το κομμάτια τους αφορούν, συνήθως, προσωπικές εμπειρίες τους, θέματα που απασχολούν τους νέους (έλλειψη ευκαιριών), την τηλεόραση, τον έρωτα και, γενικότερα, καθημερινά προβλήματα.
Μέλη:
Μάρκος Κούμαρης - Φωνητικά, κιθάρα,
Γιάννης Βαρνάβας - Φωνητικά, κιθάρα,
Σταμάτης Γούλας - Πλήκτρα, sampler,
Σπύρος Μπεσδέκης - Μπάσσο,
Στράτος Σούντρης - Ντραμς,
Μιχάλης Μούρτζης - Κρουστά,
Θανάσης Ταμπάκης - Ηχοληψία