Τα μεγαλύτερα χαζοτεκνά της ελληνικής και ξένης μυθολογίας

1) Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πρόσωπα στην Ελληνική Μυθολογία ήταν και ο Νάρκισσος. Ένας χαζος νέος της Καλαμάτας, γιος της Νύμφης Ουρανίας και του ποταμού Κηφισού χάριν του οποίου και αναπτύχθηκαν πολλές παραδόσεις (μύθοι). Η γνωστότερη και περισσότερο διαδεδομένη παράδοση για τον Νάρκισσο είναι αυτή του ποιητή Οβίδιου ("Μεταμορφώσεις" ΙΙΙ 342). Σύμφωνα μ' αυτή ο ωραίος Βοιωτός νέος, απασχολημένος να θαυμάζει την καθ' όλα άριστη σωματική του διάπλαση από τις όχθες ποταμού, στα νερά αυτού, δεν έδωσε καμία προσοχή ή δεν ανταποκρίθηκε στον εκδηλούμενο έρωτα της Νύμφης Ηχούς η οποία και συνεχώς τον καλούσε. Αποτέλεσμα ήταν η μεν φωνή της Ηχούς να εξασθενεί συνέχεια σε τρόπο ώστε ν' ακούγονται μόνο οι τελευταίες συλλαβές και να σβήνει, ο δε Νάρκισσος να πεθαίνει αυτοθαυμαζόμενος στο νερό του ποταμού που το χρησιμοποιούσε ως κάτοπτρο.

2) Ο Πάρις ήταν γιος του Βασιλια της Τροίας Πριάμου και της Εκάβης. Λίγο πριν γεννηθεί, η μητέρα του ονειρεύτηκε ότι είχε γεννήσει έναν αναμμένο δαυλό. Αυτό το όνειρο ερμηνεύθηκε από τον μάντη Αίσακο ως προμήνυμα της πτώσεως της Τροίας ενώ και η ιέρειας του Απόλλωνα, Ηροφίλη τους προέτρεψε να θανατώσουν το παιδί για σωθεί το βασίλειο. Ο Πρίαμος δείλιασε να το κάνει και διέταξε τον αρχιβοσκό του Αγέλαο να πάρει το παιδί και να το σκοτώσει, αλλά εκείνος, μη μπορώντας να βρει το κουράγιο να το κάνει, το άφησε στο όρος Ίδη, ελπίζοντας πως θα χανόταν εκεί. Το θήλασε όμως μια αρκούδα. Επιστρέφοντας στο σημείο μετά από 9 μέρες ο Αγέλαος εξεπλάγη που βρήκε το βρέφος ακόμα ζωντανό και το πήρε σπίτι του μέσα σε ένα δισάκι (πήρα στα αρχαία ελληνικά, από όπου και το όνομα του Πάρι) για να το αναθρέψει σαν δικό του παιδί, ενώ πήγε στον Πρίαμο τη γλώσσα ενός σκύλου ως απόδειξη της εκτελέσεως της διαταγή. Η βασιλική καταγωγή του Πάρι προδινόταν από την ξεχωριστή ομορφιά και εξυπνάδα του: παιδί ακόμα ξέκανε μια συμμορία από ζωοκλέφτες και επέστρεψε τα ζώα που είχαν κλέψει στο κοπάδι, κερδίζοντας έτσι το προσωνύμιο «Αλέξανδρος». Περίπου την ίδια εποχή γνώρισε τον πρώτο του έρωτα, την μάντιδα και γιατρό Οινώνη, μια Νύμφη της Ίδης. Οι γνωστότεροι μύθοι που συνδέονται με τον Πάρη είναι εκείνος με το θεϊκό διαγωνισμό και το μήλο της Έριδος, την «απαγωγή» της Ωραίας Ελένης που έλαβε ως αντάλλαγμα και οδήγησε στον Τρωικό Πόλεμο (1250-1240 π. Χ.). Στην Ιλιάδα ο Πάρις εμφανίζεται ως μάλλον αγύμναστος και όχι πολύ γενναίος πολεμιστής αφού προτιμούσε τη χρήση του τόξου ως όπλου και όχι του σπαθιού. Γενικά δεν ακολουθεί το «Ιλιαδικό ήθος» των άλλων ηρώων.  Τελικά με την βοήθεια του Θεού Άρη χτυπά πισώπλατα με το βέλος του τον Αχιλλέα στη φτέρνα πληγώνοντας τον θανάσιμα. Ο Πάρις θα τραυματιστεί θανάσιμα από τον Φιλοκτήτη και η Ελένη τρέχει στο όρος Ίδη να ικετεύσει την Οινώνη να τον γιατρέψει. Η Οινώνη όμως αρνείται και η Ελένη επιστρέφει στην Τροία, όπου ο Πάρις πεθαίνει την ίδια μέρα. Παρά την άρνησή της μέσα στον θυμό της, η Οινώνη αγαπούσε ακόμα τον Πάρι, κι έτσι όταν άκουσε για την κηδεία του έτρεξε στην Τροία και έπεσε μέσα στη νεκρική του πυρά. Μετά τον θάνατο του Πάρι, ο αδελφός του Δηίφοβος νυμφεύθηκε την Ωραία Ελένη, μέχρι που ο Μενέλαος τον σκότωσε όταν μπήκε στην Τροία κατά την άλωσή της.

3) Ο Άδωνις σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ήταν από τη νηπιακή του ακόμα ηλικία πολύ όμορφος. Η ομορφιά του μικρού Άδωνη συγκίνησε την Θεά Αφροδίτη. Έτσι κρυφά από τους άλλους θεούς έβαλε το πανέμορφο μωρό μέσα σε μια λάρνακα και το παρέδωσε στην Θεά Περσεφόνη, βασίλισσα και Θεά του Κάτω Κόσμου, για να τον μεγαλώσει. Όταν η Περσεφόνη άνοιξε την λάρνακα και αντίκρισε την ομορφιά του μωρού, αποφάσισε μυστικά να μην επιστρέψει ξανά τον Άδωνι. Έτσι, όταν εκείνος μεγάλωσε, αρνήθηκε να τον παραδώσει στην Αφροδίτη. Η τελευταία κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο, όπου έμενε η Περσεφόνη μαζί με τον Άδη, για να λυτρώσει τον αγαπημένο της από την κυριαρχία του θανάτου. Η θεϊκή «διαμάχη» που προέκυψε μεταξύ της θεάς του Έρωτα και της θεάς του Θανάτου, ρυθμίστηκε από τον Δία ως εξής: Ο Άδωνις να μένει το ένα τρίτο του χρόνου στον Κάτω Κόσμο με την Περσεφόνη, το άλλο τρίτο του χρόνου να μένει στον Επάνω Κόσμο με την Αφροδίτη, και το εναπομείναν τρίτο, όπου διάλεγε εκείνος. Η Αφροδίτη χρησιμοποιώντας τη μαγική της ζώνη στην οποία δεν μπορούσε κανείς να αντισταθεί, κατάφερε να της αφιερώσει την επιλογή του. Έτσι, ο Άδωνις περνούσε τα δύο τρίτα του χρόνου με την Αφροδίτη και το ένα τρίτο με την Περσεφόνη. Τελικά, μετά από χρόνια, ο ωραίος νέος σκοτώθηκε στη διάρκεια ενός κυνηγιού από έναν κάπρο. Η Αφροδίτη θρήνησε πικρά τον αγαπημένο της. Από το αίμα του Αδώνιδος πρόβαλαν για πρώτη φορά από το χώμα τα κόκκινα τριαντάφυλλα, ενώ από τα δάκρυα της θεάς φύτρωσαν οι ανεμώνες. Τελικά οι δύο θεές συμφώνησαν όπως ο όμορφος νέος να μένει έξι μήνες με την Περσεφόνη και τους υπόλοιπους με την Αφροδίτη.

Σύμφωνα με εκκλησιαστικούς συγγραφείς όπως ο Ωριγένης τον ταυτίζει με τη βαβυλωνιακή θεότητα Θαμμούζ ενώ στο αρχαιοαιγυπτιακό πάνθεον ταυτιζόταν με τη λατρεία του Όσιρι, συζύγου της Ισιδας και στην χανανιτική λατρεία με τον Βάαλ. Τέλος οι μαρτυρίες φανερώνουν ότι η συγκεκριμένη λατρεία εξακολουθούσε να υφίσταται ακόμη και κατά τον Μεσαίωνα.

4) Ο Αβεσσαλώμ (1009-978 π.Χ) ήταν ο τρίτος γιος του προφητάνακτα Δαυίδ, περίφημος για την ομορφιά του και ιδίως για τα πλούσια και ωραία μαλλιά του. «Δεν υπήρχε, κατά τις Γραφές, μεταξύ των Ισραηλιτών άλλος τόσο ωραίος όπως ο Αβεσσαλώμ, όπου από τα πέλματα των ποδιών του μέχρι τη κορυφή της κεφαλής του δεν παρουσίαζε το παραμικρό ελάττωμα». Τον κατέλαβε όμως η υπεροψία όταν έγινε αντικείμενο θαυμασμού και αγάπης από τον λαό. Αυτό συνετέλεσε στην υποψία του Βασιλέως πατέρα του όταν ο Αβεσσαλώμ σκότωσε τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Αμνών, πρωτότοκο γιο του Δαυίδ. Ο Αβεσσαλώμ προκειμένου να αποφύγει τη πατρική οργή αυτοεξορίσθηκε στη Γεσσούρ, όπου και παρέμεινε εκεί τρία χρόνια μέχρι που ο πατέρας του, του επέτρεψε την επιστροφή του. Εκμεταλλευόμενος όμως ο Αβεσσαλώμ την αγάπη που του έτρεφε ο λαός μόλις επέστρεψε εξήγειρε αυτόν σε επανάσταση εναντίον του πατέρα του. Τότε ο Δαυίδ αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει την Ιερουσαλήμ και να μεταβεί εκτός αυτής, όπου αφού συγκέντρωσε στρατεύματα, κινήθηκε πλέον εναντίον του γιου του επιστρέφοντας στη πόλη. Αρχηγός του βασιλικού στρατού ανέλαβε ο στρατηγός Ιωάβ, με την ρητή όμως εντολή να μη σκοτώσει τον Αβεσσαλώμ. Τα αντίπαλα στρατεύματα συναντήθηκαν κοντά στο δάσος του Εφραίμ, όπου και ακολούθησε λυσσώδης μάχη που κατέληξε σε νίκη του Ιωάβ, αφού κατέσφαξε και όσους συνέλαβε αιχμαλώτους. Ο Αβεσσαλώμ επιβαίνοντας σε ημίονο προσπάθησε να διασωθεί και καθώς αυτό κάλπαζε τα ωραία του μαλλιά μπλέχτηκαν σε κλαδιά του δάσους, όπου και έμεινε κρεμασμένος μέχρι που τον πρόφθασε ο Ιωάβ. Παρά όμως την εντολή που είχε λάβει, διαπέρασε με το ακόντιό του το σώμα του κρεμασμένου Αβεσσαλώμ στο στήθος, όπου και πέθανε. Αλλόφρων ο Δαυίδ θρήνησε το θάνατο του γιου του. Από εκείνους τους θρήνους παρέμεινε παροιμιώδης ο αντίλαλος: «Υιέ μου, Υιέ μου Αβεσσαλώμ».