Οι Δάσκαλοι του Γένους

"Δάσκαλοι του Γένους ονομάζονται οι μορφωμένοι Έλληνες που κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας συνέβαλαν, με την προφορική διδασκαλία τους ή με τα κείμενα τους, στην καλλιέργεια της ελληνοχρηστιανικής παιδείας. Αρκετοί από αυτούς ήταν ή έγιναν αργότερα κληρικοί. Κάποιο μορφώθηκηαν στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα ενώ άλλοι στα βενετοκρατούμενα Ιόνια, στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και αλλού στο εξωτερικό. Οι δάσκαλοι του Γένους δίδασκαν σε ναούς, σε σχολεία και σε δημόσιους χώρους. Έγραφαν επίσης επιστολές και άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες είτε ολόκληρα βιβλία, που τα τύπωναν με την υποστήριξη της Εκκλησίας, των Φαναριωτών ηγεμόνων ή φιλομαθών εμπόρων. Με το έργο τους βοήθησαν στην ίδρυση σχολείων και την τόνωση της ελληνικής παιδείας, στην ιδεολογική προετοιμασία της Επανάστασης του 1821 και στην ανάπτυξη του Φιλελληνισμού στη Δύση. Κατά τον 18ο αιώνα και στις αρχές του 19ου οι ιδέες και τα κηρύγματα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού κυριαρχούσαν στη Δυτική Ευρώπη. Οι νέες φιλελεύθερες και ριζοσπαστικές ιδέες έφτασαν γρήγορα και στην ελληνική χερσόνησο, δυναμώνοντας την επαναστατική διάθεση των υπόδουλων Ελλήνων. Η πνευματική αυτή δραστηριότητα ονομάστηκε Νεοελληνικός Διαφωτισμός και ανέδειξε μεγάλες μορφές στα ελληνικά Γράμματα." 

Οι «Μεγάλοι Δάσκαλοι του Γένους» και οι κυριότεροι εκπρόσωποι του Νεοελληνικού Διαφωτισμού

(με αλφαβητική σειρά) 

1) Μιχαήλ Αγαθόνικος (18ος αι.) Εκπαιδευτικός, λόγιος και φιλικός από τη Θεσσαλονίκη 

2) Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779) Μέγας Εθνεγέρτης και Ισαπόστολος

3) Μεθόδιος Ανθρακίτης (1660-1749) Κληρικός, θεολόγος, παιδαγωγός και μαθηματικός από τα Ιωάννινα

4) Νεόφυτος Βάμβας (1776-1855) Λόγιος, συγγραφέας και μεταφραστής από τη Χίο

5) Κωνσταντίνος Βαρδαλάχος (1753/55-1830) Λόγιος και συγγραφέας με καταγωγή από τη Χίο 

6) Χρήστος Βάφας (1804-;) Γυμνασιάρχης από την Ήπειρο

7) Ιωάννης Βορδόνης (19ος αι.) Έλληνας λόγιος εγκατεστημένος στη Τεργέστη ο οποίος είχε διαπρέψει επί τουρκοκρατίας.

8) Ευγένιος Βούλγαρις (1716-1806) Κληρικός, παιδαγωγός, μεταφραστής του Βολταίρου και διαπρεπής στοχαστής από την Κέρκυρα

9) Άνθιμος Γαζής (1764-1828) Κληρικός, συγγραφέας και χαρτογράφος από το Πήλιο

10) Γεώργιος Γεννάδιος (1786-1854) Λόγιος από τη Θράκη

11) Ευγένιος Γιαννούλης (1595-1682)  Όσιος και επιφανής διδάσκαλος του Γένους και σθεναρός αγωνιστής της Ορθοδοξίας

12) Αναστάσιος Γόρδιος (1654-1729) Λόγιος του 17ου αιώνα από τα Άγραφα 

13) Νεόφυτος Δούκας (περ. 1760-1845) Κληρικός και λόγιος από την Ήπειρο

14) Νικηφόρος Θεοτόκης (1731- 1800) Αρχιεπίσκοπος των νότιων επαρχιών της ρωσικής αυτοκρατορίας. Λόγιος και Θεολόγος από την Κέρκυρα. 

15) Ρήγας ο Θετταλός (17) Λόγιος, συγγραφέας, πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης από το Βελεστίνο 

16) Θεόδωρος Καβαλιώτης (1718-1789) Λόγιος από τις σημαντικότερες πνευματικές μορφές του ελληνικού κόσμου τον 18ο αιώνα

17) Θεόφιλος Καΐρης (1784-1853) Κληρικός, φιλόσοφος και πολιτικός από την Άνδρο

18) Φώτιος Καραπάνου (;-1823) Εκπαιδευτικός, αγωνιστής και πολιτικός

19) Στέφανος Κομμητάς (1762-;) Λόγιος και κληρικός από τη Μαγνησία 

20) Δημήτριος Καταρτζής (περ. 1730-1807) Φαναριώτης δικαστής και συγγραφέας 

21) Παναγιώτης Κοδρικάς (1762-1827) Λόγιος από την Αθήνα και εκ των ηγετών της αντικοραϊκής μερίδας

22) Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833) Φιλόλογος, λεξικογράφος και συγγραφέας από τη Σμύρνη 

23) Θεόφιλος Κορυδαλλεύς (περ. 1750-1646) Λόγιος, φιλόσοφος και κληρικός

24) Κωνσταντίνος Κούμας (1777/8-1836) 

από τη Λάρισα

25) Γρηγόριος Κωνσταντάς (1758-1844) Λόγιος, δάσκαλος και ιεροδιάκονος από το Πήλιο

27) Ιερομόναχος Αγάπιος Λαμπρόπουλος (19ος αι.) κληρικός και αγωνιστής του 1821

28) Βενιαμιν Λέσβιος (περ. 1759-1824) Μοναχός και λόγιος, μυημένος στη Φιλική Εταιρεία και πολιτικός από το Μεγαλοχώρι της Μυτιλήνης 

29) Κύριλλος Λούκαρις (1572-1638) ή και Κύριλλος ο Κρης, ήταν Πατριάρχης Αλεξανδρείας (ως Κύριλλος Γ΄) και Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης (ως Κύριλλος Α΄).

30) Ηλίας Μηνιάτης (1669-1714) Ιεράρχης, ο σημαντικότερος εκκλησιαστικός ρήτορας της Τουρκοκρατίας. Διατέλεσε επίσκοπος Κερνίτζης και Καλαβρύτων κατά τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του.

31) Μηνάς Μηνωίδης (1788-1859) Φιλόσοφος και σχολάρχης

32) Ιώσηπος Μοισιόδαξ (περ. 1725-1800) Συγγραφέας, μεταφραστής και φιλόσοφος από το χωριό Τσερναβόδα στη νότια όχθη του Δούναβη

33) Δανιήλ Μοσχοπολίτης (1754-1825) Βλάχος λόγιος, καθηγητή και διευθυντή της Νέας Ακαδημίας Μοσχοπόλεως

34) Δημήτρης Μπαρλούτας (;-1822) Παιδαγωγός και δάσκαλος από τα Γιαννιτσά 

35) Μακάριος Νοταράς (1731-1805) Άγιος της Ορθοδοξίας και επίσκοπος, λόγιος συγγραφέας, ένας εκ των ηγετών του Κολλυβαδικού κινήματος

36) Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων (1780-1857) Φιλόλογος από τη Θεσσαλία 

37) Παναγιώτης Παλαμάς (1722-1802) Λόγιος και ιδρυτής της σχολής του Μεσολογγίου που πήρε το όνομα του, Παλαμαϊκή Σχολή

38) Δημήτρης Παμπλέκης (1733-1793) Λόγιος από την Αιτωλοακαρνανία 

39) Δημήτριος Παπαγιαννούσης (1750 1828) Μητροπολίτης Βελιγραδίου και Βουδαπέστης και θεολόγος 

40) Μιχαήλ Περδικαρης ή Πρεδικάρης (1766-1828) Ιατρός και λόγιος από την Κοζάνη

41) Γεώργιος "Πλήθων" Γεμιστός (1355-1452) Νεοπλατωνιστής Φιλόσοφος

42) Παχώμιος Ρουσάνος (1508-1553) Λόγιος μοναχός του 16ου αιώνα

43) Γεώργιος Σουρίας (1811-1881) Καθηγητή από τη Χίο 

44) Φραγκίσκος Σκούφος (1644-1697) Έλληνας λόγιος από την Κρήτη

45) Γεννάδιος Σχολάριος (1400-1473) Ο πρώτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετά την Άλωση της Πόλης

46) Αλέξανδρος Τυρναβίτης (1711-1761) Θεολόγος και συγγραφέας 

47) Θεόκλητος Φαρμακίδης (1784-1860) Αγωνιστής του '21, λόγιος κληρικός και πρωτοπόρος εφημεριδογράφοςαπό τη Λάρισας

48) Δανιήλ Φιλιππίδης (1750-1832) Λόγιος κληρικός από το Πήλιο

49) Λάμπρος Φωτιάδης (1752-1805) Λόγιος, συγγραφέας και ποιητής 

50) Αθανάσιος Ψαλίδας (1767-1829) Λόγιος, συγγραφέας και Διδάσκαλος από τα Ιωάννινα

Η ιστορία της γαλανόλευκης

Η σημαία της Ελλάδας με τις εννέα ισοπαχείς, οριζόντιες και εναλλασσόμενες λευκές και κυανές παράλληλες λωρίδες, καθώς και ως καντόνι (άνω προΐστιο μέρος) έναν λευκό Σταυρό μέσα σε ένα κυανό τετράγωνο υιοθετήθηκε και επίσημα ως εθνική σημαία το 1969–70 και από το 1978 έως σήμερα. Οι εννέα λωρίδες αντιστοιχούν στις συλλαβές της ιστορικής φράσης «Ελευθερία ή Θάνατος», όπως παράλληλα και στα γράμματα της λέξης «Ελευθερία». Ο Σταυρός συμβολίζει την επικρατούσα θρησκεία της Ελλάδος, την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Σημαίες και λάβαρα με το σύμβολο του σταυρού χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατά την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Στη μεταβυζαντινή εποχή σημαίες με το σύμβολο του σταυρού είχαν χρησιμοποιηθεί από τους Έλληνες σε διάφορες εποχές και κατά τόπους σε περιπτώσεις εξεγέρσεων. Δημοτικά τραγούδια των αρματολών του 17ου και 18ου αιώνα αναφέρουν ότι αυτοί είχαν φλάμπουρα με τον σταυρό. Η σημαία με λευκό σταυρό σε μπλέ φόντο υψώθηκε από το στόλο που με αρχηγό τον Γιάννη Σταθά και υπαρχηγό τον Νικοτσάρα πραγματοποιούσε επιδρομές σε παράλια του βόρειου Αιγαίου το 1807. Αυτή ευλογήθηκε και υψώθηκε το 1807 στη Μονή Ευαγγελιστρίας στη Σκιάθο. Σε αυτή ο ηγούμενος Νήφων όρκισε τους οπλαρχηγούς Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ανδρέα Μιαούλη, Παπαθύμιο Βλαχάβα, Γιάννη Σταθά, Νικοτσάρα, τον Σκιαθίτη διδάσκαλο του Γένους Επιφάνιο-Στέφανο Δημητριάδη, τους Λαζαίους, τον Αναστάσιο Καρατάσο, τον Λιόλιο Ξηρολειβαδίτη, τον Νικόλαο Τσάμη και πολλούς άλλους. Οι καπεταναίοι είχαν συγκεντρωθεί στο Μοναστήρι για να σχεδιάσουν τις επόμενες κινήσεις τους για την Επανάσταση. Παραλλαγή της ήταν η σημαία του Παπαφλέσσα, φτιαγμένη από το μπλε εσωτερικό του ράσου του και την φουστανέλα ενός συμπολεμιστή του.

Το πρώτο έτος της Επανάστασης δεν υπήρχε ενιαία διοίκηση και το κάθε στρατιωτικό σώμα έφερε τη δική του σημαία. Οι επαναστατικές σημαίες είτε ήταν τρίχρωμες (άσπρο-μαύρο-κόκκινο) με τα σύμβολα της Φιλικής Εταιρείας (όπως π.χ. τον φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του ή την άγκυρα κ.ά.), τα οποία είχαν όλες οι σημαίες των νησιών, είτε ακολουθούσαν τα μπαϊράκια και τα φλάμπουρα των αρματολών φέροντας σταυρό μαζί με αγίους ή τον αετό, ενώ πολλά χωριά εξεγέρθηκαν υπό τολάβαρο της εκκλησίας της ενορίας τους. Το 1822 πραγματοποιήθηκε η Α´ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, η οποία ψήφισε το Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος, το πρώτο ελληνικό σύνταγμα. Στις παραγράφους ρδ' και ρε' του Προσωρινού Πολιτεύματος συναντάται η πρώτη απόφαση για τη μορφή της ελληνικής σημαίας, με την οποία καθιερώθηκαν το κυανό και το λευκό ως χρώματα της σημαίας και ανατέθηκε στο Εκτελεστικό Σώμα να προσδιορίσει τη μορφή της. Σύμφωνα με κείμενο στο ιστορικό αρχείο της Εθνικής Βιβλιοθήκης Αθηνών υπ' αριθμόν 8711, η πρώτη σημαία που υψώθηκε στα Καλάβρυτα ενώ ιδιαίτερη αξία έχει και η ανορθόγραφη Σημαία τού Σώματος των Κυπρίων Εθελοντών στην Επανάσταση του 1821, η οποία είχε διαστάσεις 1,10Χ1,40μ και αποτελείτο από ένα άσπρο πανί στο οποίο υπήρχε ένας γαλάζιος σταυρός και έφερε την επιγραφή: ΣΗΜΕΑ ΕΛΗΝΗΚΙ-ΠΑΤΡΗΣ ΚΗΠΡΟΥ.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ 

ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΝΤΑ ΝΕΑ

Μαργαρίτης Καστέλλης (1907-1972)

Ο Μαργαρίτης Καστέλλης γεννήθηκε το 1907 στο χωριό Λάϊστα (Ζαγόρι) των Ιωαννίνων. Το 1927, σε ηλικία είκοσι ετών, στρατεύτηκε και έγινε μόνιμος επιλοχίας μουσικής του Ελληνικού Στρατού. Ξεκίνησε την μουσική του εκπαίδευση ως έφηβος, κάνοντας μαθήματα ευφωνίου και αλτικόρνου, στο ορφανοτροφείο «Γ. Σταύρου», όπου μεγάλωσε μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1917. Η μουσική του εκπαίδευση συνεχίστηκε: πήρε τα πτυχία Αρμονίας και Ωδικής με βαθμό «Άριστα» στην τάξη του Μανώλη Καλομοίρη στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και αποφοίτησε από την τάξη Ενοργάνωσης και Διεύθυνσης Μπάντας του Βασίλη Σωζόπουλου του Εθνικού Ωδείου Αθηνών το 1941 με βαθμό «Άριστα παμψηφεί». Η δραστηριότητα του Μαργαρίτη Καστέλλη στο χώρο της μουσικής περιλαμβάνει τη συμμετοχή του ως εκτελεστή ή διευθυντή ορχήστρας σε συναυλίες, ως ενορχηστρωτή, ως συνθέτη και ως καθηγητή μουσικής σε ωδεία και φιλαρμονικές. Διηύθυνε συναυλίες χορωδίας και μαντολινάτων του Μουσικού Συλλόγου Λάρισας, όπου και υπηρέτησε ως στρατιωτικός από τις 22 Ιανουάριος 1936 έως τις 30 Σεπτεμβρίου 1938. Στις 26 Δεκεμβρίου του 1946 έγινε αρχιμουσικός της στρατιωτικής μουσικής της Ανώτατης Στρατιωτικής Διεύθυνσης Αττικής και Νήσων. Στις συναυλίες αυτές παίχτηκαν και δικές του συνθέσεις ή ενορχηστρώσεις. Ο Καστέλλης δραστηριοποιήθηκε επίσης και στον χώρο της μουσικής εκπαίδευσης και διακρίθηκε κυρίως στη σύνθεση. Συνέθεσε ένα μεγάλο αριθμό κομματιών για διάφορα σύνολα, όπως συμφωνική ορχήστρα, μπάντα πνευστών, χορωδία, έργα για πιάνο και άλλα όργανα καθώς και ένα τραγούδι. Επίσης διασκεύασε και ενορχήστρωσε διάφορα δημοτικά και παραδοσιακά τραγούδια. Τέλος αξίζει να σημειωθεί η εναρμόνιση του Εθνικού Ύμνου για μπάντα πνευστών, η οποία έχει επίσημα υιοθετηθεί και παίζεται μέχρι σήμερα από τις στρατιωτικές μουσικές. Ο Εθνικός Ύμνος διασκευάστηκε επίσης από τον Καστέλλη και για συμφωνική ορχήστρα, με αφορμή την εκτέλεσή του από την ορχήστρα της 7ης Αμερικανικής Στρατιάς, στην Αθήνα, στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη. Ο Μαργαρίτης Καστέλλης απεβίωσε το Νοέμβριο του 1979 στην Αθήνα, σε ηλικία 72 ετών. 

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

Ο όρκος των μελών της «Εθνικής Εταιρείας»

Ορκίζομαι, εις το ιερόν ευαγγέλιον πίστιν εις την αγαπητήν πατρίδα και εις το μεγαλείον της και ότι η δόξα της θα είναι ο παντοτεινός λογισμός μου. 

Ορκίζομαι, να φυλάξω μυστικάς μέχρι του τάφου μου τας ενεργείας της εταιρίας και να μη ζητώ ποτέ να μάθω ούτε ποιοί την κυβερνούν ούτε πως κυβερνάται 

Ορκίζομαι, να χύσω το αίμα μου, αν διαταχθώ, προς απελευθέρωσιν των σκλαβωμένων αδελφών μου και να προσφέρω ότι δύναμαι, χάριν του Αγίου Σκοπού της “Εθνικής Εταιρίας”

Η σφραγίδα της Εταιρείας, που φέρονταν στα διάφορα ψηφίσματα, προσκλητήρια κ.λπ. έφερε στο άνω ημικύκλιο τον 16άκτινο ισόκερο σταυρό με τη ρήση από κάτω «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», στο δε κάτω ημικύκλιο έφερε χιαστί δύο ξίφη μεταξύ των γραμμάτων Ε Ε (κεφαλαία) και κάτω δε απ΄ αυτό, επί της περιφέρειας τις λέξεις «Η ΑΝΩΤΑΤΗ ΑΡΧΗ».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ (1894-1899) 

Η Εθνική Εταιρεία ήταν μια ελληνική μυστική οργάνωση κυρίως από στρατιωτικού που οργανώθηκε κατά το σύστημα της Φιλικής Εταιρείας σε συνδυασμό με το αυστηρό απόρρητο τυπικό των Τεκτόνων. Συστήθηκε την Άνοιξη του 1894, αποτελούμενη αρχικά από 14 μέλη και αποκλείοντας από αυτή αξιωματικούς με βαθμό ανώτερο του υπολοχαγού. Ιδρυτές της Εθνικής Εταιρείας, όπως αποδείχθηκε αργότερα, ήταν οι στρατιωτικοί Χρ. Σολιώτης, Πέτρος Λυκούδης, Νικόστρατος Καλομενόπουλος και Αλ. Σοφιανός. Ακολούθησε μύηση και άλλων αξιωματικών αλλά και προσώπων που κατείχαν εξαιρετικές θέσεις στην τότε Αθηναϊκή κοινωνία όπως καθηγητές, δικαστικοί κλπ. Στην ομάδα πρωτοστάτησαν οι Λ. Φωτιάδης, Γ. Σουλιώτης, Κ. Πάλλης, και Παύλος Μελάς, ενώ οι πλέον ενεργοί πυρήνες της βρίσκονταν στο Άργος και το Ναύπλιο. Μέχρι το Σεπτέμβριο του 1895, η Εθνική Εταιρεία διέθετε εξήντα μέλη και με νέο καταστατικό που συντάχθηκε το ίδιο έτος συγκροτήθηκε ενδεκαμελές συμβούλιο. Μέσα σε δύο χρόνια η Ε.Ε. απέκτησε μεγάλη ισχύ με την μύηση της πλειονότητας των αξιωματικών τόσο του στρατού ξηράς όσο και του ναυτικού καθώς και πολλών πολιτευτών και μεγάλου μέρους δημοσιοϋπαλληλικού και δικαστικού ακόμα κλάδου. Κατάφερε να προσελκύσει σημαντικούς παράγοντες της δημόσιας ζωής, καθώς και διανοούμενους ή καλλιτέχνες της εποχής, όπως ο Ανδρέας Καρκαβίτσας, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Νικόλαος Λύτρας, ο Κωστής Παλαμάς, ο Νικόλαος Πολίτης και άλλοι. Χάρη στο μυστηρίου που την περιέβαλλε και την «αόρατη δύναμη» της «Υπέρτατης Αρχής» της, (όπως έλεγαν τότε), η εταιρεία επεκτάθηκε και εκτός των τότε συνόρων, στις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού, εξασφαλίζοντας έτσι τεράστια οικονομικά μέσα αλλά και ασφαλώς εξίσου μεγάλη ηθική επιρροή. Την Άνοιξη του 1896 η Εθνική Εταιρεία αριθμούσε ήδη 56 παραρτήματα σε διάφορες ελληνικές πόλεις της τότε Ελλάδας, με 83 υποοργανώσεις στις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού, ενώ ο συνολικός αριθμός των μελών της υπολογίζονταν σε 3.185 ενεργά μέλη.
Ένας από τους βασικός σκοπούς της εταιρείας ήταν η διενέργεια εράνων για αγορά οπλισμού που προοριζόταν όπου θεωρούσε αναγκαίο. Πολλές από τις ενέργειές της παρέμεναν μυστικές στα διάφορα τμήματά της, ενώ ακολουθούνταν ειδικά μέτρα ασφαλείας. Εν γένει απέδιδε μεγάλη σημασία στη συλλογή πληροφοριών. Ανέπτυξε σύστημα αστυνόμευσης και μια ιδιαίτερη υπηρεσία που εκτελούσε χρέη αντικατασκοπείας. Από τον Ιανουάριο του 1897, η δράση της Εθνικής Εταιρείας άρχιζε να παίρνει χαρακτήρα ακόμα και διοίκησης του κράτους με σαφή αντικυβερνητικό και αντικαθεστωτικό χαρακτήρα μη ελεγχόμενο αφενός, αλλά και να προβάλλεται ως πραγματικό εμπόδιο στις απόρρητες διασυμμαχικές δεσμεύσεις με τις οποίες κινούνταν η ελληνική διπλωματία. Ειδικότερα από τις αρχές του 1897 το Κρητικό Ζήτημα άρχισε να περιπλέκεται ακόμη περισσότερο λαμβάνοντας διεθνείς διαστάσεις.

Η τότε Κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη βρισκόμενη σε αδυναμία γνώσης της πλήρους έκτασης της οργάνωσης αυτής, αλλά και προ του επαπειλούμενου κινδύνου εμφυλίου, μη προβλέψιμου μεγέθους, εκ του δεσμευτικού όρκου που είχαν δώσει τα μέλη της, σε περίπτωση που θα επιχειρούσε να την πλήξη, προτίμησε να υποκύψει και να υιοθετήσει έστω και μερικώς την υποδεικνυόμενη απ΄ αυτή πολιτική στο Κρητικό ζήτημα. Έτσι απέστειλε ναυτική μοίρα υπό την ηγεσία του ναυάρχου Α. Ράινεκ και του Πρίγκιπα Γεωργίου, καθώς και μικτό ένοπλο απόσπασμα υπό τον Τιμολέοντα Βάσσο με τα οποία και προσπάθησε να επιβάλει ναυτικό αποκλεισμό της Κρήτης από τουρκικές ενισχύσεις καθώς και την επιβολή της τάξης, παρά την αντίθετη θέση των Μεγάλων Δυνάμεων και στη συνέχεια την γενική επιστράτευση, όταν αρνήθηκε ο Σουλτάνος την πρόταση της Ελλάδας για διενέργεια δημοψηφίσματος, με αποτέλεσμα την εμπλοκή σε πολεμική σύρραξη, γνωστότερη ως Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897. Τα μεσάνυκτα της 28ης Μαρτίου του 1897 2.600 εξοπλισμένοι από την οργάνωση αυτή άτακτοι διέσχισαν την ελληνοτουρκική μεθόριο στο «Μέτωπο Θεσσαλίας» και επετέθηκαν κατά των τουρκικών θέσεων προσφέροντας έτσι στις τουρκικές μεραρχίες ίσως την αφορμή για τη κήρυξη του πολέμου. 

Η αποτυχία όμως του πολέμου και η υποχώρηση που ακολούθησαν, ή καταστροφή όπως χαρακτηρίσθηκε τότε, υπήρξαν αρκετά όχι μόνο να μειώσουν το γόητρο της Εθνικής Εταιρείας, η οποία και θεωρήθηκε ως ο κύριος αίτιος του ατυχούς εκείνου πολέμου, αλλά και να καταστεί ο «αποδιοπομπαίος τράγος», με το κύρος της στους κόλπους του λαού να έχει καταρρακωθεί.

Η Εθνική Εταιρεία διαλύθηκε το 1899 αφού παρέδωσε, στο Εθνικό Σκοπευτήριο, όλο το υπό κατοχή της πολεμικό υλικό που κατείχε, καθώς και το ποσόν των τότε 300.000 δραχμών εκ της περιουσίας που παρουσίασε ότι διέθετε. 

Μιχάλης Λιαγούρης «Ο Νταλκαδιάρη του Αιγαίου»,

Ο νησιώτης τραγουδιστής και βιολιστής Μιχάλης Λιαγούρης γεννήθηκε στην Κορωνίδα Νάξου και δέχτηκε τα πρώτα του μουσικά ερεθίσματα από τον πατέρα του Βασίλη Λιαγούρη, ο οποίος τραγουδούσε και έπαιζε βιολί. Η εμπειρία του αυτή στάθηκε καθοριστική για τη ζωή του καθώς ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσει να παρακολουθεί συστηματικά μαθήματα βιολιού στο Ωδείο και οι εντυπωσιακές ικανότητές του δεν άργησαν να φανούν. Η πολυετής παρουσία του στο νησιώτικο και λαϊκό τραγούδι αποδεικνύει το μεράκι, την αγάπη, την αφοσίωση αλλά και το σεβασμό του προς τη μουσική. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που ο κόσμος τον έχει χαρακτηρίσει ως «Νταλκαδιάρη του Αιγαίου», αφού η έκφραση του νταλκά (πόνου), του έρωτα, της αγάπης και της ξενιτειάς βρίσκουν την απόλυτη έκφρασή τους μέσα από την μερακλίδικη φωνή του. Η αναγνωρισιμότητα του έφερε πολύ σύντομα συνεργασίες με εξαιρετικούς και επώνυμους καλλιτέχνες, τόσο από το νησιώτικο όσο και το λαϊκό στερέωμα ανάμεσα στους οποίους και ο Αντώνης Βαρδής καθώς επίσης και περιοδείες σε πολλές πόλεις και νησιά της Ελλάδας αλλά και χώρες του εξωτερικού (Αμερική, Βέλγιο, Κύπρος, κοινότητες της ομογένειας, κ.ά.).

Μιχάλης Λιαγούρης -  Όσοι αρραβωνιάστηκαν

Στίχοι: Γιώργος Κουφόπουλος

Μουσική: Δημήτρης Λεγάκης

Διάσημοι Ελλαδίτες ηθοποιοί που έχουν παίξει σε κυπριακές τηλεοπτικές σειρές

 Γνωστοί Ελλαδίτες ηθοποιοί που έχουν πρωταγωνιστήσεις σε κυπριακές τηλεοπτικές σειρές

Γυναίκες

Δέσποινα Μπεμπεδέλη

Κάτια Νικόλαΐδου

Ναταλία Δραγούμη

Ελισάβετ Κωνσταντινίδου

Κάτια Δανδουλάκη

Παναγιώτα Βλαντή

Τζόυς Ευείδη

Εβελίνα Παπούλια

Ελισάβετ Μουτάφη

Μυρτώ Αλικάκη

Μιμή Ντενίση

Κοραλιά Καράντη

Άννα Αδριανού 

Νικολέτα Καρρά

Κατερίνα Μισιχρόνη

Μαρία Κορινθίου

Μαριάννα Πολυχρονίδη

Αθηνά Οικονομάκου

Χρύσα Ρώπα

Πέμυ Ζούνη

Μαριάννα Πολυχρονίδη 

Κατερίνα Παπουτσάκη

Κατερίνα Γερονικολού

Νικολέτα Καρρά

Ευγενία Σαμαρά

Ελίνα Ακριτίδου

Λουκία Πιτσίολα

Καίτη Κωνσταντίνου

Θάλεια Ματίκα

Σοφία Βογιατζάκη

Πατρίτσια Μίλικ Περιστέρη

Νίκη Αναστασίου

Κωνσταντίνα Κλαψινού

Μίρκα Παπακωνσταντίνου 

Κοραλλία Καράντη

Χρυσούλα Διαβάτη

Άνδρες

Γιάννης Βόγλης

Γιώργος Νινιός

Γιώργος Παρτσαλάκης

Γιάννης Τσιμιτσέλης

Γρηγόρης Τουμασάτος

Γρηγόρης Βαλτινός

Στράτος Τζώρτζογλου

Παναγιώτης Μπουγιούρης

Γιάννης Σπαλιάρας

Δημήτρης Βλάχος

Αντώνης Καρυστινός

Αλέξανδρος Σταύρου

Φίλιππος Σοφιανός

Μέμος Μπεγνής

Αλέξανδρος Σταύρου 

Σάκης Μπουλάς

Ιωσήφ Μαρινάκης

Αλέξανδρος Μπουρδούμης

Τάκης Παπαματθαίου

Μάνος Παπαγιάννης

Πέτρος Λαγούτης

Κωνσταντίνος Καζάκος

Χρήστος Λούλης

Αποστόλης Τότσικας

Απόστολος Γκλέτσος

Μάξιμος Μουμούρης

Λουκάς Ζήκος

Νίκος Βερλέκης

Γιάννης Μποσταντζόγλου

Παύλος Ορκόπουλος

Αλέξης Παππάς

Ρένος Ρώτας

Αλέξανδρος Παρίσσης

Θεοχάρης Ιωαννίδης

Δημήτρης Μαυρόπουλος 

Δημήτρης Σταρόβας

Νίκος Κουρής

Δημοσθένης Παπαδόπουλος 

Μιχάλης Λεβεντογιάννης

Γιάννης Ποιμενίδης

Ανδρέας Βούλγαρης

Και οι "Κυπροποιημένοι"

Κώστας Καζάκας

Αχιλλέας Γραμματικόπουλος

Θανάσης Δρακόπουλος

Ελεάνα Παπαδοπούλου

Αννίτα Σαντοριναίου

Λιάνα Χαλκιά

Ιωάννα Σιαφκάλη

Στέλα Φυρογένη 

Χρήστος Βάμος

Ο τραγουδιστής Χρήστος Βάμος γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου 1983 στην Αμφιλοχία. Στα 15 του χρόνια και κρυφά από τους γονείς του, θα λάβει μέρος σ’ ένα μουσικό διαγωνισμό ενός τηλεοπτικού σταθμού της Άρτας και κάπως έτσι ξεκινά η αρχή της επαγγελματικής του καριέρα. Παράλληλα λοιπόν με το σχολείο θα εμφανίζεται σε νυχτερινό κέντρο της πόλης αλλά και να παρακολουθεί μαθήματα κιθάρα, σολφέζ και αρμονία. Με τη στήριξη της οικογένειάς του, καθότι ακόμα ανήλικος, δέχτηκε να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη και να τραγουδήσει στο “ΡΟΔΟΝ live”. Εκεί επί τέσσερα συνεχόμενα έτη συνεργάστηκε πλάι σε σημαντικά ονόματα του χώρου. 

Χρήστος Βάμος - Αυτή Τη Φορά 

Στίχοι: Βαγγέλης Κωνσταντινίδης

Μουσική: Γαβριήλ Γαβριήλoγλου

Θοδωρής Βουτσικάκης

Ο τραγουδιστής Θοδωρής Βουτσικάκης γεννήθηκε το 1988 στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ (υπότροφος Ι.Κ.Υ). Τα τελευταία χρόνια σπουδάζει Μονωδία στην τάξη της Θάλειας Μαυρίδου. Ταυτόχρονα παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής και υπήρξε μέλος του Θεατρικού Εργαστηρίου του Χρήστου Παπαστεργίου. Συνέπραξε ως σολίστ με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης ερμηνεύοντας έργα του Gustav Mahler (2012). Εμφανίστηκε επίσης στον ρόλο του Αξιωματικού-Μήδεια στην AlexanderRockOpera (Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, 2013) και στον ρόλο του Mουσικού στο παιδικό μιούζικαλ Σιωπή, ο Βασιλιάς Ακούει (Θέατρο Αυλαία, 2013). Την ίδια χρονιά συνέπραξε με τον διεθνούς φήμης κιθαριστή Luis Borda και την Dulce Pontes (Μ.Μ.Θ και Φεστιβάλ Μονής Λαζαριστών, αντίστοιχα). Συνεργάζεται, τόσο δισκογραφικά όσο και στο πλαίσιο συναυλιών, με τον συνθέτη Δημήτρη Μαραμή.

Να 'μαι κοντά σου

https://youtube.com/watch?v=SbAEe69JPgI

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Nicola Piovani Εκτέλεση: Θοδωρής Βουτσικάκης

10 καλύτεροι και καλύτερες "τηλεοπτικοί" παππούδες και γιαγιάδες

 10 καλύτεροι και καλύτερες "τηλεοπτικοί" παππούδες και γιαγιάδες

TOP 5 ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ

Αθηνόδωρος Προύσαλης

Βασίλης Ανδρεόπουλος

Γιώργος Βελέντζας

Γιάννης Φύριος

Μπάμπης Γιωτόπουλος

TOP 5 ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ

Δέσποινα Στυλιανοπούλου

Κάρμεν Ρουγγέρη

Μαρία Φωκά

Έρση Μαλικένζου

Τιτίκα Σαριγκούλη

Τέλο στις σειρές όπου δεν υπάρχει ο παππούς ή γιαγιά το ρόλο αναλαμβάνει η πιστή οικονόμος του σπιτιού

Σούλα Αθανασίου

Μαρία Κανελλοπούλου

12 Αγαπημένοι Έλληνες Κομπάρσοι

12 Αγαπημένοι Έλληνες Κομπάρσοι

Κομπάρσος/α < ιταλ. comparsa < comparire < λατ. compareo < com + pareo

Κομπάρσος είναι ο βοηθητικός ηθοποιός, που λέει ελάχιστα ή καθόλου λόγια και δεν έχει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της. Κάποιοι από αυτούς όμως κατάφεραν να ξεχωρίσουν και κάποιοι είναι ή ήταν γνωστοί και ιδιαίτερα αναγνωρίσιμοι. 

TOP 12

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΥΡΙΟΣ

ΒΙΚΥ ΙΑΚΩΒΙΔΟΥ

ΝΙΚΟΣ ΤΣΑΚΩΝΑΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΔΑΡΛΑΣΗΣ

ΑΛΕΚΟΣ ΖΑΡΤΑΛΟΥΔΗΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΗΣ

ΕΦΗ ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΕΤΑΚΗΣ

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΓΩΝΑΣ