Στα ελληνικά, η λέξη «προπαγάνδα» φέρει έντονα αρνητική (κυρίως πολιτική) χροιά, μολονότι αυτό δεν ισχύει πάντα. Ιστορικά, ο όρος προπαγάνδα χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον εντός πολιτικού πλαισίου και ιδιαίτερα αναφορικά με συγκεκριμένες κινήσεις που προωθούνται από κυβερνήσεις ή πολιτικές ομάδες. Προπαγάνδα είναι η άμεση παρουσίαση ενός μηνύματος με έναν συγκεκριμένο τρόπο ώστε να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς. Προπαγάνδα σημαίνει «διάδοση μίας φιλοσοφίας ή άποψης» και σκοπός της είναι να αλλάξει δραστικά τις απόψεις των άλλων αντί απλώς να μεταδώσει γεγονότα. Τυπικά για τη διάδοση προπαγανδιστικών μηνυμάτων χρησιμοποιούνται ειδησεογραφικά πρακτορεία, κυβερνητικές δηλώσεις και αναφορές, ιστορικές αναθεωρήσεις, junk science, βιβλία, φυλλάδια, προπαγανδιστικές ταινίες, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και αφίσες ενώ στην περίπτωση των μέσων μαζικής ενημέρωσης προπαγανδιστικά μηνύματα μπορούν να διαδοθούν μέσω ειδήσεων, ενημερωτικών αλλά και άλλων εκπομπών, καθώς και διαφημιστικών μηνυμάτων.
Ένα μήνυμα δεν πρέπει να είναι απαραιτήτως ψευδές για να αποτελεί προπαγάνδα. Στην πραγματικότητα, τα μηνύματα της σύγχρονης προπαγάνδας δεν είναι κραυγαλέα ψευδή. Ωστόσο, ακόμη και αν το μήνυμα μεταδίδει μόνον «αληθείς» πληροφορίες, αυτές συνήθως περιέχουν φατριακούς προϊδεασμούς και δεν εκθέτουν το μήνυμα με πλήρη και ισορροπημένο τρόπο. Ένα επιπρόσθετο χαρακτηριστικό της προπαγάνδας είναι ο μεγάλος όγκος της. Δηλαδή, ένας προπαγανδιστής μπορεί να προσπαθήσει να επηρεάσει τις γνώμες με το να κάνει το μήνυμά του να ακουστεί σε όσο περισσότερα μέρη γίνεται και όσο πιο συχνά γίνεται. Σκοπός αυτής της προσέγγισης είναι (α) να ενισχύσει τις ιδέες του μέσω επανάληψης και (β) να καταπνίξει όλες τις εναλλακτικές ιδέες.
Η τηλεόραση, και περισσότερο η ιδιωτική τηλεόραση, είχε σημαντική επίδραση και στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και των πολιτικών αντιπαραθέσεων π.χ. οι βουλευτικές εκλογές του 1977 ήταν οι πρώτες κατά τις οποίες «οι πολιτικοί άρχισαν να συνειδητοποιούν την προπαγανδιστική δύναμη της τηλεόρασης». Προπαγάνδα και λογοκρισία γινόταν διαρκώς την περίοδο της επταετίας αλλά όλοι γνώριζαν ότι υπήρχε Δικτατορία στη χώρα και ότι τα όσα έβλεπαν στην τηλεόραση ήταν αυτά τα οποία ήθελε να προβάλει ή να αποκρύψει το καθεστώς [1] π.χ. η κατάληψη και εξέγερση στο Πολυτεχνείο από τους φοιτητές (14-16 Νοεμβρίου 1973) δεν αναφέρθηκε καθόλου από τα δελτία της εποχής και η κάλυψη της αιματηρής εισβολής του στρατού στο ίδρυμα στις 17 Νοεμβρίου ήταν πολύ στενά ελεγχόμενη και προπαγανδιστική υπέρ του καθεστώτος. Λίγους μήνες αργότερα το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, στις 15 Ιουλίου 1974, ήταν μόλις τέταρτη είδηση. Δυστυχώς και στη σημερινή εποχή, η προπαγάνδα δεν έπαψε και ούτε πρόκειται να πάψει να χρησιμοπιείται σαν εργαλείο αποβλάκωσης του λαού ίσως απλώς μεταμφιεστηκε καλύτερα για να περνά πιο απαρατήρητο.
https://www.youtube.com/watch?v=DSUq5YaHul0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου