Σϋνθημα: Η λέξη "σύνθημα" προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη συντίθημι και ενώνει κατ΄ ουσίαν την μικρή φράση με πολιτικό, κοινωνικό, ποδοσφαιρικό ή άλλου είδους περιεχόμενο που τη φωνάζουν ρυθμικά οι συγκεντρωμένοι σε μια συνάθροιση πολιτική, κομματική ή σε στατόπεδα, παρελάσεις, πορείες κλπ. Τα συνθήματα στους τοίχους ονομάζονται γκράφιτι (πληθ. γκράφιτι, εν. γκράφιτο) και υπήρχαν ήδη από την αρχαιότητα. Τα πιο ωραία συνθήματα είναι εκείνα των γηπέδων και γι΄αυτό έχουν μεγάλη απήχηση, πολύ μεγάλη παραγωγή και ποκιλία αλλά αφορούν την κάθε ομάδα ξεχωριστά. Τα υπόλοιπα είδη κομματικά-πολιτικά υπάρχουν αλλά δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο ρυθμό ή μελωδία.
"Ο Νίκος Καλογερόπουλος γεννήθηκε το 1956 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Παρακολούθησε μαθήματα στις σχολές θεάτρου Κωστή Μιχαηλίδη, Βεάκη, Αθηνών. Η πρώτη του εμφάνιση στην τηλεόραση ήταν στο έργο του Ν. Καζαντζάκη "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται". Ακολούθησαν τα "Μεθυσμένη πολιτεία", "Χαίρε Τάσο Καρατάσο", "Όλη η δόξα όλη η χάρη", "Στο κάμπινγκ", "Ερασιτέχνης άνθρωπος" κ.ά.
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίζεται το 1981 στο "Μάθε παιδί μου γράμματα", όπου κερδίζει το Β’ Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ακολούθησαν τα "Άρπα κόλλα", "Είμαι...", "Ρεμπέτικο" (Βραβείο Εξαιρετικής Ερμηνείας), "Λούφα και παραλλαγή" (Βραβείο Α Ανδρικού Ρόλου). Το 1986 επιχειρεί την πρώτη δική του ταινία, η οποία όμως μένει στα συρτάρια. Αυτό στάθηκε η αφορμή να μείνει "εκτός" δεκαέξι χρόνια. Η επιστροφή του στον κινηματογράφο έγινε το 2000 με το "Ένας κι Ένας", κερδίζοντας πάλι το Βραβείο Α Ανδρικού Ρόλου. Στο διάστημα της "απουσίας" του έγραψε τα θεατρικά "Σατιρικό των Ελλήνων", "Οι κυνικοί ξανάρχονται". Το 1981 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Θετή Ταυτότης". Το 1991 η ποιητική συλλογή "Επιστρόφια" (Εκδ. Λιβάνη). Το πρώτο του θεατρικό έργο "Ο Μπαμπούλας" παίχτηκε το 1976 στο θέατρο ΚΑΒΑ. Το 1994 κυκλοφόρησε το πρώτο του CD με τίτλο "Τα Δέοντα" από την FM Records. ishow.gr/
Μπίρι Μπίρι (Νίκος Καλογερόπουλος) https://www.youtube.com/watch?v=WUH2-ORtlQ0&spfreload=10 1η εκτέλεση στο ΤΡΕΝΟΤΕΧΝΕΙΟ 21-6-2013 ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ Στίχοι-Μουσική-Εκτέλεση: Νίκος Καλογερόπουλος
Ο Κανένας
https://www.youtube.com/watch?v=bu1Qfj-_AJg&spfreload=10
Απο το Soundtrack της ταινίας του Νίκου Καλογερόπουλου " Οι ιππείς της Πύλου "
Μουσική/Τραγούδι: Νίκος Καλογερόπουλος.
Συγγραφέας, πολιτικός στοχαστής, επαναστάτης, εθνομάρτυρας και πρόδρομος της Ελληνικής ημών Επαναστάσεως. Ο ίδιος υπέγραφε ως «Ρήγας » ή «Ρήγας ο Θεσσαλός» και ουδέποτε ως «Φεραίος», κάτι που ίσως να είναι δημιούργημα μεταγενέστερων λογίων. Γεννήθηκε μάλλον στο Βελεστίνο, στις αρχαίες Φερές της Θεσσαλονίκης το 1757, από εύπορη οικογένεια. Τα νεανικά του χρόνια είναι βυθισμένα στην αχλύ του θρύλου και είναι δύσκολο να ανιχνευθούν τα πραγματικά γεγονότα. Ζώντας όμως σ΄ένα ανώτερο πνευματικό περιβάλλον, όπως το Βουκουρέστι κατέβαλε πάσαν επιμέλεια για να μάθει ιταλικά, γερμανικά και γαλλικά. Στο πολιτικό του έργο, ο Ρήγας απέβλεπε στην απελευθέρωση και ενοποίηση όλων των Βαλκανικών λαών και φυσικά όλου του ελληνικού στοιχείου που ήταν διασκορπισμένο σε Ανατολή και Δύση. Επηρεασμένος βαθύτατα από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, πίστεψε στην ανάγκη της επαφής των Ελλήνων με τις νέες ιδέες που σάρωναν την Ευρώπη. Παράλληλα με τις εκδοτικές του δραστηριότητες, ο Ρήγας προετοίμαζε και την αναχώρησή του από την Αυστρία, κυρίως εξαιτίας του επαναστατικού κλίματος που είχε καλλιεργήσει η Γαλλική Επανάσταση και της διάθεσής του να ενισχύσει τις προσπάθειες του Ναπολέοντα. Ο Ρήγας συνελήφθη στην Τεργέστη την 8η Δεκεμβρίου του 1797 μαζί με τον Περραιβό. Ο Ρήγας (41 χρονών) και οι επτά σύντροφοί του με συνοδεία των αυστριακών αρχών παραδόθηκαν στις αρχές Μαΐου 1798 στους Τούρκους του Βελιγραδίου και φυλακίστηκαν στον πύργο Νεμπόισα. Εκεί, 40 μέρες μετά και μετά από συνεχή βασανιστήρια, στραγγαλίστηκαν και τα σώματά τους ρίχτηκαν στον Δούναβη.
Όλα τα έθνη πολεμούν
https://www.youtube.com/watch?v=BNWXOGcimLQ
Ποίηση: Ρήγας Φεραίος
Μελοποίηση: Χρήστος Λεοντής
Εκτέλεση: Χρήστος Σίκκης & Χορωδία
Ολόκληροι οι σίχοι του ποιήματος
Ο Γέρος του Μωριά, είχε πει για τον Ρήγα ότι «Εστάθη ο μεγαλύτερος ευεργέτης της φυλής μας. Το μελάνι του θα είναι πολύτιμο ενώπιον του Θεού, όσο το αίμα του άγιο.» (Τερτσέτης, Άπαντα)
Ο Θούριος Ύμνος του Ρήγα Βελεστινλή (126 στίχοι)
https://www.youtube.com/watch?v=qQfWf8jda7g
Εστία Θέατρο Ερινέως
"Τα τραγούδια του Ρήγα είναι γνήσια πατριωτικά. Τα γέννησε ο πατριωτικός πόνος, η αγάπη της πατρίδας και η πίστη στην ιδέα της ελευθερίας. " Ηλ. Βουτιερίδης
Άρθρον 35.
Όταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν
εισακούει τα παράπονά του, το να κάμνει τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του
λαού, επανάσταση, ν’ αρπάξει τ’ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους
του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο
απ’ όλα τα χρέη του.
Τα τραγούδια του 1821:
Τα κλέφτικα τραγούδια ως διακριτό είδος των επικών δημοτικών τραγουδιών πήρε το όνομά του από το περιεχόμενο των στίχων του. Είναι δημιουργήματα μιας συγκεκριμένης περιόδου της Τουρκοκρατίας μετά τον 16ο αιώνα και στα θέματά τους διαφαίνεται η επαναστατική δράση των κλεφτών και των αρματολών. Στους στίχους εγκωμιάζεται η ζωή, τα κατορθώματα, η νικηφόρα μάχη ή ο ένδοξος θάνατός τους. Μολονότι αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα, δεν περιλαμβάνουν ακριβή διήγηση, ούτε προσήλωση σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Εδώ οι ήρωες, σε αντίθεση από τα ακριτικά, δεν έχουν υπερφυσικές ικανότητες και είναι απλοί θνητοί. Στα ολιγόστιχα λιτά, χωρίς εξηγήσεις και περιγραφές περιστατικών, κλέφτικα τραγούδια η μετάβαση από την μια εικόνα στην άλλη γίνεται γρήγορα. Σε όλα σχεδόν απαντάται ζωντανός διάλογος μεταξύ προσώπων, ενώ ενίοτε, όταν δεν υπάρχει δεύτερο πρόσωπο, ο δημιουργός εισάγει μια συμβατική εικόνα, ένα πουλί με ανθρώπινη λαλιά, μια κόρη, προκειμένου να παραχθεί ο διάλογος.
Ο λαϊκός ήρωας στα κλέφτικα τραγούδια, αμυνόμενος, απορρίπτει αδίστακτα την εντολή σε υποταγή και προκρίνει τον θάνατο, αρνούμενος να διαχωρίσει την ατομική του ύπαρξη από την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα του εγώ. Επειδή λοιπόν τον 18ο αιώνα ήταν σχεδόν αποκλεισμένη η ομαδική συλλογική επαναστατική δράση, ο κλέφτης αποτελεί αιτιολογημένο σύμβολο της ατομικής αντιπαράθεσης με τους φορείς της εξουσίας. Πρόκειται κυρίως για περιστατικά ένοπλης αντιπαράθεσης κλέφτικων ομάδων με αρματολικές, αλλά και όψεις από τη ζωή τους γενικότερα. Επιπλέον σε αυτά εκβάλλουν συστήματα αξιών, στάσεις ζωής και πολιτισμικές πρακτικές που αναπτύσσονται ιδιαίτερα στον αγροτικό χώρο και τους ορεσίβιους. Από αυτή την άποψη τα κλέφτικα συνιστούν πολιτισμική παραγωγή μιας ιστορικά και κοινωνικά προσδιορισμένης κοινωνικής πραγματικότητας: των ορεινών αγροτικών και ποιμενικών κοινοτήτων του ηπειρωτικού χώρου της νότιας Βαλκανικής κατά τον 18ο αιώνα. Χορεύονται με ρυθμό καλαματιανό ή τσάμικο. Κατά τον Στρατηγό Μακρυγιάννη οι Κλέφτες και οι Αρματολοί αποτέλεσαν την "μαγιά της λευτεριάς" και ο Κολοκοτρώνης επεξηγεί πως "αυτό το είδος ζωής, όπου εκάμναμε μας εβοήθηησε πολύ εις την Επανάστασίν, διότι ηξεύραμε τα κατατόπια, τους δρόμους, τας θέσεις, τους ανθρώπους. Εσυνηθίσαμε να καταπονούμε τους Τούρκους, να υποφέρουμε την πείναν, την δίψαν, την κακοπάθεια..."
Κλέφτικη Ζωή (Εμείς οι μαύροι κλέφτες) -Λουκιανός Κηλαηδόνης
https://www.youtube.com/watch?v=ZqujgBvvGdg
Ο Ακάθιστος ύμνος θεωρείται ως το αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας. Δημιουργός του θεωρείται ο Πατριάρχης Σέργιος και ο υπέροχος αυτός ύμνος είναι γραμμένος πάνω στους κανόνες της ομοτονίας, ισοσυλλαβίας και εν μέρει της ομοιοκαταληξίας. Η γλώσσα του είναι σοβαρή και ποιητική και πλουτίζεται από κοσμητικά επίθετα και πολλά σχήματα λόγου (αντιθέσεις, μεταφορές, κλπ). Το θέμα του είναι η εξύμνηση της ενανθρώπισης του Θεού μέσω της Θεοτόκου, πράγμα που γίνεται με πολλές εκφράσεις χαράς και αγαλλίασης, οι οποίες του προσδίδουν θριαμβευτικό τόνο.
Το έτος 626, και ενώ ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος ηγείτο εκστρατείας του βυζαντινού στρατού κατά των Περσών, η Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε αιφνιδίως από τους Αβάρους. Γνωρίζοντας την απουσία του στρατού, οι Άβαροι απέρριψαν κάθε πρόταση εκεχειρίας και την 6η Αυγούστου κατέλαβαν την Παναγία των Βλαχερνών. Σε συνεργασία με τους Πέρσες, τη νύχτα της 7ης προς 8η Αυγούστου, ετοιμάζονταν για την τελική επίθεση, ενώ ο Πατριάρχης Σέργιος περιέτρεχε τα τείχη της Πόλης με την εικόνα της Παναγίας των Βλαχερνών και ενεθάρρυνε το λαό στην αντίσταση. Τη νύχτα εκείνη, φοβερός ανεμοστρόβιλος, που αποδόθηκε σε θεϊκή αρωγή, δημιούργησε τρικυμία και κατέστρεψε τον εχθρικό στόλο, ενώ αντεπίθεση των αμυνόμενων προξένησε τεράστιες απώλειες στους Αβάρους και τους Πέρσες, οι οποίοι αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορκία και να αποχωρήσουν άπρακτοι. Την 8η Αυγούστου, η Πόλη είχε σωθεί από τη μεγαλύτερη ως τότε απειλή της ιστορίας της.
Ο
Μιχαλάκης Παρίδης τελείωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού του και το
Λύκειο Λάρνακας και εργαζόταν στην Τράπεζα Κύπρου. Ήταν μέλος της ΟΧΕΝ
και την ΠΕΟΝ, δυο οργανώσεων, από τις οποίες είχαν στρατολογηθεί οι
πρώτοι πυρήνες της ΕΟΚΑ. Διετέλεσε τομεάρχης της επαρχίας Λάρνακας,
εκτός από την πόλη, και αρχηγός ανταρτικής ομάδας της περιοχής Λάρνακας. Την 1η Απριλίου 1955 έδρασε επικεφαλής της ομάδας “Άρης”, η οποία με
τα μέλη της ομάδας “Κρόνος” έκαμαν βομβιστική επίθεση εναντίον της
αίθουσας συνεδριάσεων του Δικαστηρίου Λάρνακας. Συνελήφθη την ίδια νύκτα
με άλλους τέσσερις συναγωνιστές του και καταδικάστηκε σε επταετή
φυλάκιση. Στις 12 Δεκεμβρίου 1957 δραπέτευσε από το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας
όπου είχε υποβληθεί σε εγχείρηση. Η δραπέτευση επιτεύχθηκε με τη
βοήθεια της νοσοκόμας του, η οποία τον προμήθευσε με σχοινί και γάντια,
παρά τα πολύ αυστηρά μέτρα φρούρησής του. Μετά τη δραπέτευσή του
κατέφυγε στην περιοχή της Αγλαντζιάς για λίγες μέρες, προτού προωθηθεί
στην περιοχή της Λάρνακας, όπου ο Διγενής του ανέθεσε την ευθύνη τού
εκτός πόλης τομέα. Σε λίγο χρονικό διάστημα κατόρθωσε να ανασυντάξει τις
ομάδες των χωριών του τομέα του και να αποσπάσει τα συγχαρητήρια του
Διγενή για την πλούσια δράση την οποία ανέπτυξε. Είχε εγκαταστήσει το αρχηγείο του αρχικά στο σπίτι του Ανδρέα
Σουρουκλή στους Τρούλλους, το οποίο κρατούσε μυστικό ακόμα και από τους
αντάρτες του. Αρχές του Απρίλη του 1958 μετακινήθηκε στις Αγγλισίδες. Στις 15
Ιουλίου 1958 πήγε στη Σκαρίνου και μέσω της Μονής Αγίου Μηνά έφθασε στο
κρησφύγετο “Φλόγα”, όπου ήταν εγκαταστημένη τετραμελής ανταρτική ομάδα.
Τον ίδιο μήνα εγκατέστησε το αρχηγείο του στη Βάβλα. Εκεί, στις 17
Αυγούστου, κυκλωμένος από Άγγλους στρατιώτες, υπέγραψε με το αίμα του τη
δική του διακήρυξη πως: “Οι αγωνισταί της ελευθερίας δεν παραδίδονται. Νικούν ή πεθαίνουν”.
Παναγιώτα Ψιλλίτα - Ιωάννου, "Οι Ηρωομάρτυρες της ΕΟΚΑ", σελ. 84
Δήμος Αναστασιάδης - Μιχαλάκης Παρίδης (ΧΟΕΣ)
https://www.youtube.com/watch?v=smUig-bV7BU
Μια ωδή γραμμένη από την Κλαίρη Αγγελίδου, ενορχηστρωμένη από τον Γιώργο
Θεοφάνους και τραγουδημένη από τον Δήμο Αναστασιάδη, αφιερωμένη στον
ηρώα και εθνομάρτυρα του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959,
Μιχαλάκη Παρίδη.
Ένα ακόμη αξιοσημείωτο γεγονός ήταν ότι ο ήρωας από τα εφηβικά του χρόνια, είχε μια αξιοσημείωτη κλίση για την ποίηση. Σε ένα διαγωνισμό της ΟΧΕΝ Λάρνακας πήρε το πρώτο βραβείο και έγινε ο ύμνος της ΟΧΕΝ.
Η εκπαιδευτικός και Πρώην Υπ. Παιδείας Κλαίρη Αγγελίδου γεννήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1932 στην Αμμόχωστο. Το 1951, αφου ολοκλήρωσε τις γυμνασιακες τις σπουδές, μετέβη στην Αθήνα όπου σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1954 παντρεύτηκε κρυφά τον Νίκο Αγγελίδη, φιλόλογο, δικηγόρο, μέλος της Βουλή των Αντιπροσώπωνο Νίκος και η Κλαίρη εντάχθηκαν στην μυστική οργάνωση ΚΑΡΗ και έπειτα στην Ε.Ο.Κ.Α. υπηρετώντας από διάφορες θέσεις. Η Αγγελίδου εργάστηκε ως φιλόλογος σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης της Κύπρου, από το 1956 μέχρι το 1991, οπότε και εξελέγη Βουλευτής ενώ από το 1993 μέχρι το 1997 διετέλεσε Υπουργός Παιδείαςκαι Πολιτισμού της Κύπρου. Η κα Αγγελίδου είναι μέλος πληθώρας πολιτιστικών και ακαδημαϊκών συλλόγων, ενώ έχει λάβει πολλές διακρίσεις από διάφορους φορείς στην Κύπρο, την Ελλάδα, την Ιταλία, Βέλγιο, Αγγλία και Γαλλία. Ανάμεσα σε άλλα είναι επίτιμος μέλος του Γλωσσικού Ομίλου Κύπρου, της Λέσχης Λάϊονς Αρσινόη Αμμοχώστου, της Διεθνούς Οργάνωσης για την προώθηση των γυναικών της Ευρώπης, της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας, του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» και του Διεθνούς Συμβουλίου «Φίλου του Καζαντζάκη». Επιπρόσθετα διετέλεσε μέλος του 15μελούς Ιδρύματος Ωνάση (2000-2007), πρόεδρος του Συμβουλίου Ιστορικής Μνήμης Αγώνα Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 (2005-2009) και μέλος πολλών άλλων Σωματείων και Οργανώσεων. Είναι επιπλέον, Επίτιμη Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Πανεπιστημίου Middlesex του Λονδίνου. Παράλληλα έχει αναπτύξει πλούσιο συγγραφικό έργο με το οποίο έχει διακριθεί, ιδιαίτερα στον τομέα της ποίησης. Ποιήματα και άρθρα της έχουν δημοσιευθεί στον Ελλαδικό και Κυπριακό τύπο και έχουν ανθολογηθεί σε διάφορες ανθολογίες της Κύπρου, της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Ρουμανίας. Έχουν επίσης μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Τσέχικα, Βουλγάρικα, Αραβικά, Ισπανικά, Γερμανικά, Δανέζικα, Ρουμάνικα και Αλβανικά. Οι συνθέτες Κύπριοι Μάριος Μελετίου και Γιώργος Θεοφάνους έχουν μελοποιήσει μερικά από τα ποιήματα της.
Πέθανε την 1ην Απριλίου 2021 στη Λευκωσία σε ηλικία 88 ετών.
Παρά θιν' αλός https://www.youtube.com/watch?v=ww4eEOpBjGw&spfreload=10
Συναυλία για την Αμμόχωστο, Ηρώδειο 1997
Ποίηση: Κλαίρη Αγγελίδου
Μουσική: Μάριος Μελετίου
Εκτέλεση: Αλέξια Βασιλείου
Δίσκος: "Αμμόχωστος, λεμονανθούσα μου κυρά" 1996.
Alexia in Concert for Famagusta at the Odeon of Herodes Atticus Amphitheatre in Athens, Greece (Herodio Theater) under the Acropolis 10/1997
παρά θῖν' ἁλὸς < στην παραλία, δίπλα στη θάλασσα, παραλιακά
Η πολιτεία με το λουλουδένιιο πρόσωπο https://www.youtube.com/watch?v=mv-EcNltp-E&spfreload=10
Συναυλία για την Αμμόχωστο, Ηρώδειο 1997
Ποίηση: Κλαίρη Αγγελίδου
Μουσική: Μάριος Μελετίου
Εκτέλεση: Αλέξια Βασιλείου
Δίσκος: "Αμμόχωστος, λεμονανθούσα μου κυρά" 1996.
"Tον Δεκέμβριο του 2010 κυκλοφορεί το Re-bE, ένα τριπλό album το οποίο περιεχει μουσικές συνθέσεις, τραγούδια, στίχους, πεζά και αυτοσχεδιασμούς της ίδιας της Αλέξιας. Ηλεκτρονικοί ήχοι χρωματισμένοι από συνοδεία 100-μελούς συμφωνικής ορχήστρας. Φωνητικά η Αλέξια έχει απελευθερωθεί,σπάζοντας τα καλούπια. Το αποτέλεσμα; Είναι η εξέλιξη. Είναι το Re-bE. Το album με τίτλο “Re-bE” είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας εσωτερικής αναζήτησης και επανεφεύρεσης του εαυτού της. Το τριπλό cd “Re-bE” είναι ένα απρόβλεπτο και ιδιοφυές άλμπουμ με την δημιουργική σφραγίδα της Αλέξιας. Η Αλέξια, πειραματική και ανήσυχη, με το νέο της πολυποίκιλο δίσκο μας ξεναγεί στον περίτεχνα ατμοσφαιρικό της κόσμο, προκαλώντας σπάνια και έντονα συναισθήματα με την εκλεκτή φωνή της. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο, στη Βουλγαρία, στη Μπρατισλάβα, στο Μανχάταν, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. “Ηλεκτρισμός”, “Time/Love me”, “My tango”, “Must Save the day”, “This is our life”, ”Famagusta”, “Letter to the unborn”, “Η ώρα που περνά”, “The street I live”, “Sand or wind” είναι μόνο μερικά χαρακτηριστικά κομμάτια ενός σημαντικού έργου, του “Re-bE”. Το τραγούδι ῞Κυπριακό῞είναι γραμμένο στην Κυπριακή διάλεκτο και αναφέρεται στην σύγχρονη ιστορία της Κύπρου και ιδιαίτερα στην Τουρκική εισβολή του 1974. Το τραγούδι “Raices volantes” είναι στην Ισπανική διάλεκτο. Το άλμπουμ κυκλοφορεί παγκόσμια σε πρωτότυπη συσκευασία από την Performance Street, εμπεριέχει 50 τραγούδια και συνοδεύεται από ένα επιμελημένο ένθετο booklet 208 σελίδων γεμάτο από artwork(κολάζ, ζωγραφιές) της Αλέξιας. Το “Re-bE” είναι ένας από τους μοναδικά εξαιρετικούς δίσκους που κυκλοφορούν, όπου ξετυλίγεται το συνθετικό και εκτελεστικό της ταλέντο. Συνθέσεις υψηλής αισθητικής, γεμάτες αστείρευτη φαντασία, ερμηνείες άκρως σαγηνευτικές, με θέρμη κι αισθαντικότητα, ουσιαστικός πειραματισμός με σοφία και πείρα, σε συνεργασία με σύγχρονους και ακριβολόγους μουσικούς. Με το άλμπουμ αυτό, η Αλέξια, ως δημιουργός και εκτελέστρια, ως παραγωγός και απόλυτη κυρίαρχος της δουλειάς της, χαράζει βήματα προς καινούριες μουσικές κατευθύνσεις και θέτει νέα υψηλά στάνταρντς στα δεδομένα της δισκογραφίας. «Το “Re-bE” είναι το παζλ που άφησε μισοτελειωμένο στη βεράντα του σπιτιού της στην Αμμόχωστο, την ώρα που το ραδιόφωνο ανακοίνωσε ότι έγινε το πραξικόπημα». Το “Re-bE” υπήρξε το μέσο, το όχημα ή το μαγικό χαλί, ένας ζωντανός χάρτης των εμπειριών της, των σκέψεων, των πεποιθήσεών, των συνειδητοποιήσεων και των αλλαγών. "Η έμπνευση και η δημιουργία μας σώζουν!" Το “Re-bE” ήταν μία εξερεύνηση, ακολουθώντας ένα χάρτη που προϋπήρχε, έμοιαζε να ήταν αρχαίος. Είναι ένα μωσαϊκό όλων των μουσικών της εμπειριών. Στο πανεπιστήμιό της στην Βοστώνη, γνώρισε εξαιρετικά ταλέντα στην Jazz μουσική αλλά και στην κλασσική και την πειραματική, όπως η Betty Carter, ο Gary Burton, ο Chick Corea, η Gayle Moran, ο Arif Mardin, ο Quincy Jones, που την δίδαξαν, τους μυστικούς/φανερούς και μυστηριακούς δρόμους του μεγαλείου του τι εστί πραγματικά ταλέντο. Η παραγωγή του άλμπουμ ξεκίνησε το 2000 και όπως λέει η ίδια και ολοκληρώθηκε το 2009: Το “Re – bE” είναι για μένα ένας πολύ ιδιωτικός και ταυτόχρονα ένας πολύ ανοιχτός διάλογος με τον εαυτό μου. Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του, το “Re – bE”, έφερε κοντά πάρα πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους. Ελπίζουμε μέσω της μουσικής του να σας μεταφέρουμε όλη αυτή την αγάπη, καλοσύνη, έμπνευση που μοιραστήκαμε. Με το “Re-bE” προτείνω σε όλο τον κόσμο να πραγματοποιεί άμεσα κάθε βαθιά του επιθυμία. Αυτό να είναι το πρώτο μας μέλημα. Οι βαθιές μας επιθυμίες ξέρουν που ανήκουμε και εμείς δεν τις εμπιστευόμαστε από όχι αρκετά έως καθόλου. Μέσω του “Re-bE” έμαθα να πραγματοποιώ, να τιμώ κάθε επιθυμία μου, άμεσα. Τώρα, όχι αύριο!" Σίγουρα η έκπληξη είναι μεγάλη για τον ακροατή του Re – bE. Πρόκειται για ένα ηχητικό κομψοτέχνημα, μεγαλειώδες και απροσδόκητο, με ουσιώδη συνθετική άποψη, άρτια παραγωγή και καλό γούστο. Η Αλέξια, με τεράστια πείρα και ωριμότητα, διευρύνει το μουσικό της άνοιγμα και αφηγείται τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τα βιώματα της, χαρίζοντάς ερμηνείες γεμάτες συναίσθημα και μεγάλη ευελιξία, φανερώνοντας έτσι, το σύγχρονο της πρόσωπο. Έτσι, μας καλεί να αφεθούμε στην μυστικιστική μαγεία του Re-Be και στις ιδιαίτερες ιδέες που υπηρετεί."
Τα τέλη του 19ου αιώνα βρίσκουν την Ελληνική πολιτεία της Σμύρνης σε ένα πολιτιστικό και οικονομικό οργασμό, πράγμα που ενισχύεται από την εμπορική κατάπτωση της Κωνσταντινούπολης και συνεπώς τη μεταφορά του εμπορικού κέντρου της Ανατολής στην ολοένα και αναδυόμενη Σμύρνη. Το πρότυπο της γαλλικής estudiantine, ένα κουαρτέτο με δυο μαντολίνα, μια μαντόλα και μια κιθάρα, αποκτά μιμητές στην Κωνσταντινούπολη. Δυο νεαροί και ταλαντούχοι μουσικοί, ο Βασίλειος Σιδέρης και ο Σπύρος Περιστέρης αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία για την ίδρυση του πρώτου αυτού οργανωμένου μουσικού σχήματος, που ονομάστηκε "Τα Πολιτάκια" και αργότερα "Σμυρναίικη Εστουδιαντίνα" . Οι μουσικοί προσάρμοσαν το ύφος αυτού του πρότυπου ορχήστρας σε πιο ελληνικά πρότυπα μελωδιών και ρυθμών και έβαλαν στίχους, ενώ οι μελωδίες διαδόθηκαν ταχύτατα, τραγουδισμένες από τενόρους και χορωδίες. Η επιτυχία της πρώτης αυτής Εστουδιαντίνας δίνει ώθηση και σε άλλους επίλεκτους μουσικούς της Πόλης και της Σμύρνης να δημιουργήσουν ανάλογες μουσικές ομάδες. Αναπτύσσεται έτσι ένα καινοτόμο και πρότυπο μουσικό κίνημα – ορχήστρα που δημιουργεί νέες μορφές στην Ελληνική μουσική μέσω της αφομοίωσης στοιχείων της Ανατολής και της Δύσης. Το σημαντικότερο ωστόσο στοιχείο, ενδεικτικό της προσφοράς της, υπήρξε το γεγονός ότι στους κόλπους της γεννήθηκε η οπερέτα, διαμορφώθηκε το ρεμπέτικο τραγούδι, η Αθηναϊκή καντάδα και αργότερα το λαϊκό τραγούδι, διαχωρίζοντας σαφώς το ύφος των τραγουδιών σε ελαφρό και λαϊκό, με τους διάφορους χαρακτήρες του. Ακόμη και το θλιβερό γεγονός της αλώσεως της Σμύρνης δεν μπόρεσε να ανακόψει τη δημιουργική προσφορά των πρωταγωνιστών της εν λόγω ορχήστρας. Όσοι από αυτούς σώθηκαν από την καταστροφή επρόκειτο να ανασυνταχθούν στην Αθήνα και τον Πειραιά, στήνοντας και συντονίζοντας ως διευθυντές και συνθέτες τις πρώτες δισκογραφικές εταιρίες στην Ελλάδα. Μεταξύ αυτών αξίζει να επισημάνει κανείς τον Σπύρο Περιστέρη, τον Παναγιώτη Τούντα, τον Βαγγέλη Παπάζογλου, το Δημήτρη Σέμση, τον Απόστολο Βαλαρούτσο κ.α.
Δεν σε θέλω πια
https://www.youtube.com/watch?v=7uaFEkNcDdM&spfreload=10
Διάσημο τραγούδι η μελωδία του οποίου προέρχεται από ιταλικό τραγούδι των αρχών του 20ου αιώνα. Ηχογραφήθηκε στη Σμύρνη το 1910. Ερμηνεύει η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΣΤΟΥΔΙΑΝΤΙΝΑ.
Ο τίτλος στο δίσκο είναι "Δεν σε θέλω πειά". Η ορχήστρα αποτελείται από βιολί και σαντούρι. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΣΤΟΥΔΙΑΝΤΙΝΑ το ηχογράφησε και το 1911 στην Πόλη με τενόρο τον Πωλ.
Το κομμάτι είναι ορχηστρικί και ανήκει στο "Δάκρυ στο γυαλί", δεύτερο κατά σειρά δίσκο της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας.
Στα χνάρια αυτής της ιστορίας και αυτών των μουσικών δημιουργήθηκε το έτος 1998 στην Νέα Ιωνία Μαγνησίας η Νέα Εστουδιαντίνα,
μια 30μελής ομάδα νέων ανθρώπων που ασχολούνται καθημερινά με την
ορχήστρα και εν γένει με την μουσική. Πρόκειται για μια ορχήστρα, η
οποία, αφομοιώνοντας νέα στοιχεία, προσπαθεί να δημιουργεί και να
προτείνει νέες μουσικές φόρμες με σκοπό την προσέλκυση ολοένα και
περισσότερων νέων στην γνήσια Ελληνική μουσική. Περισσότερες από 180
συναυλίες έχουν πραγματοποιηθεί από το 1999 στην Ελλάδα και στο
εξωτερικό στους γνωστότερους συναυλιακούς χώρους, με την σύμπραξη
γνωστών ερμηνευτών της Ελληνικής μουσικής, και αποσπώντας εξαιρετικές
κριτικές τόσο από Έλληνες όσο και διεθνείς κριτικούς καθώς και από τον
τύπο.
Ο Θέμης Αδαμαντίδης γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1957 στην Καισαριανή. Ξεκίνησε το τραγούδι στα 14 του χρόνια και πρωτοτραγούδησε δίπλα σε μεγάλους ρεμπέτες οι οποίοι βρίσκονταν ακόμη εν ζωή όπως ο Σπόρος Καλφόπουλος, η Ρόζα Εσκενάζυ και η Άννα Χρυσαφή. Αυτή ήταν και η πρώτη του δουλειά, αφού είχε προηγηθεί η μετανάστευση της οικογένειας του στη Νότια Αφρική. Ο ίδιος μεγάλωσε ακούγοντας Καζαντζίδη και στη συνέχεια Πάριο, ενώ παράλληλα άκουγε και ξένη μουσική. Ο Γιάννης Πάριος ήταν ένα από τα πρώτα του πρότυπα και έχει επηρεαστεί πολύ από το ύφος του και από το είδος που τραγουδάει. Το 1980, σε ηλικία 23 ετών θα λάβει μέρος στο πρώτο ελληνικό τάλεντ σόου το "Να η ευκαιρία" της ΕΡΤ που παρουσίαζε η Ρένα Καπιτσαλά. Την ημέρα όμως ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων ο ίδιος παρότι θα είναι ένας από τους τρεις νικητές το βραβείο θα παραλάβει ο πατέρας του εξηγώντας πως ο γιος του βρισκόταν για δουλειές στης Σουηδία αλλά αν ποτέ του δινόταν η ευκαιρία να τραγουδήσει στην Ελλάδα θα επέστρεφε αμέσως. Τότε ο τότε διευθυντής της Columbia Σπύρος Ράλλης θα του ζητήσει να επιστρέψει για να υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με τη εταιρεία ανοίγοντας το δρόμο για την επιτυχία και την καταξίωση [1].
Και να ΄μουνα ( Video Clip )
https://www.youtube.com/watch?v=VahYdGq9K0w
Το Πλούταρχος αποτελεί καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, το πραγματικό του όναμα είναι Ιωάννης Κακοσαίος, γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1970 σε ένα μικρό χωριό έξω από τον Ορχομενό που ονομάζεται Μαυρόγια. Για πρώτη φορά τραγούδησε επαγγελματικά σε ένα μικρό μαγαζί στον Κορυδαλλό. Απογοητευμένος από τις συνθήκες που επικρατούσαν στο χώρο του τραγουδιού, τον εγκατέλειψε δυο φορές και ασχολήθηκε με άλλα επαγγέλματα και ιδιαίτερα την κομμωτική προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Ωστόσο επανήλθε στο χώρο. Δυο χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, τραγούδησε σε κέντρο της παραλιακής. Ακολούθησαν μεγάλα αθηναϊκά μαγαζιά, όπου συνεργάστηκε με τραγουδιστές όπως ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Ρίτα Σακελλαρίου, ο Θέμης Αδαμαντίδης, αλλά και νεώτερους καλλιτέχνες, όπως ο Στέλιος Ρόκκος, ο Γιώργος Μαζωνάκης. Την περίοδο εκείνη συναντήθηκε με το Δημήτρη Κορδατζή και τον Ηλία Φιλίππου, που τον έφεραν σε επαφή με τον πρώτο του παραγωγό, το Γιώργο Μακράκη. Στον τελευταίο οφείλεται και το ψευδώνυμο "Πλούταρχος". Έτσι ο Γιάννης Πλούταρχος μπήκε στη δισκογραφία και κυκλοφόρησε το 1998 την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Μόνο εσύ». Σήμερα έχει στο ενεργητικό του πάνω από 20 δίσκους και cd singles.
Επιτυχίες: Αν είσαι αγάπη, Αχ κορίτσι μου, Είσαι υπέροχη, Καμμία δεν μοιάζει με ΄σενανε μάτια μου, Μήπως σου ζήστησα πολλά, Ορεστειάδα, Πάει λίγος καιρός, Σαν να είσαι δω, Το καλύτερο παιδί, Υπάρχουν όρκοι, Φίλε, Χαμένα κ.ά
"Το μουσικό σχήμα «Αρμός» δημιουργήθηκε το 1997 στο Ηράκλειο της Κρήτης από μαθητές του 5ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου. Αρχικά συναντήθηκαν μουσικά στις σχολικές μουσικές εκδηλώσεις. Στο ρεπερτόριό τους περιλάμβαναν κατά κύριο λόγο διαχρονικά τραγούδια μεγάλων Ελλήνων δημιουργών (Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Λοΐζος, Μαρκόπουλος κ.λ.π.), η αρχική ονομασία του σχήματος ήταν «Διαχρονικοί». Στη συνέχεια, μετά από συνεχή παρουσία στα καλλιτεχνικά δρώμενα του Ηρακλείου και της Κρήτης αλλά και εμφανίσεις σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, το εν λόγω μουσικό σχήμα, με το όνομα, πλέον, «Αρμός» (σημαίνει ένωση, σύνδεση, συναρμογή). Το 2007 προχωρούν στην πρώτη τους δισκογραφική δουλειά με τον τίτλο «ΑΜΟΝΙ ΚΑΙ ΝΕΡΟ». Έπειτα από την ευρεία απήχηση που είχαν τα τραγούδια του δίσκου στο κοινό της Ελλάδος και της Κύπρου αλλά και τις πολύ θετικές κριτικές που έλαβαν αυτά ακόμη κι από τους εμπειρότερους και, συνάμα, αυστηρότερους μουσικοκριτικούς, τόσο όσο προς την ερμηνεία όσο και ως προς την ενορχήστρωσή τους, οι ΑΡΜΟΣ εκδίδουν το νέο τους δίσκο, «ΆΝΕΜΟΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙΡΡΟΙΕΣ»."
Αν βρώ τραγούδι να σου πώ https://www.youtube.com/watch?v=nERMttejlLM&spfreload=10 Στίχοι - Μουσική: Λευτέρης Μουρτζάκης Ερμηνεία: Μάνος Σμαργιανάκης-Λευτέρης Μουρτζάκης
Ο Γιώργος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στην Λευκωσία στις 26 Μαϊου. Από πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική και στα 14 του χρόνια δημιούργησε το πρώτο του μουσικό σχήμα με το όνομα «Εξ επαφής», με το οποίο εμφανιζόταν σε σχολικές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Στα σχολικά του χρόνια είχε αρκετές διακρίσεις σε μουσικούς διαγωνισμούς. Ο άνθρωπος που τον ανακάλυψε πρώτος ήταν ο Κύπριος μουσικοσυνθέτης Αχιλλέας Τσαγγαρίδης. Τέλη του 2003 μπήκε στην δισκογραφία σε πολύ νεαρή ηλικία και κυκλοφόρησε στην ιδιαίτερη του πατρίδα Κύπρο το πρώτο του CD single με τίτλο “Βυθός”. Το πρώτο του τραγούδι έγραψε γι’ αυτόν o Χρήστος Δάντης σε στίχους Γιάννη Χατζηγεωργίου και μεγάλη έγινε ραδιοφωνική επιτυχία και έκανε χρυσές πωλήσεις στην Κύπρο. Ακολούθησε, έξι μήνες μετά, η ερμηνευτική μπαλάντα «Σώσε με», παράλληλα με την στρατιωτική του θητεία. Και αυτό το single έγινε χρυσό. Τον Οκτώβριο του 2006 κυκλοφόρησε η τρίτη του δισκογραφική δουλειά στην Κύπρο με τίτλο “Σε πεθύμησα”. Τέσσερα τραγούδια που από την πρώτη στιγμή αγαπήθηκαν και έκαναν χρυσές πωλήσεις. Τον Οκτώβριο του 2007 μετακόμισε στην Αθήνα και υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρία LEGEND. Τον Μάη του 2008 κυκλοφόρησε ο πρώτος του δίσκος στην Ελλάδα με τίτλο ΘΑΛΑΣΣΕΣ με 13 τραγούδια που έγραψαν για τον Γιώργο, οι ΝΑΜΑ, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Τάκης Δαμάσχης από τους C:Real, η Γιούλα Γεωργίου, ο Νικόλας Νικολάου, ο Γιάννης Χατζηγεωργίου, ο Ζήνωνας Ζηντίλης, ο Λάζαρος Κόντοζης, η Μαργαρίτα και ο Ανδρέας Λάμπρου. Σε εφτά τραγούδια υπογράφει ο ίδιος τη μουσική, ενώ σε τρία τους στίχους.
Γυρίζω το χρόνο https://www.youtube.com/watch?v=l8T2Gh9kb4o&spfreload=10 Στίχοι: Κυριάκος Ντούμος Μουσική-Εκτέλεση: Γιώργος Παπαδόπουλος
Ο "Μικρός Νικόλας", ο ράππερ από τα Ροδινά της Ζαχάρως 15 χρονών τότε, έγινε πολύ γρήγορα γνωστός μέσα από τα δύο video clips που ανέβασε στο Youtube. Ο Μικρός Νικόλας έγινε τόσο γνωστός που και ο Γρηγόρη Αρναούτογλου τον επισκέφτηκε στο χωριό του με τον "Όμορφο Κόσμο". Πλέον είναι φοιτητής στο ΤΕΙ Μεσολογγίου και επιστρέφει μετά από 5 χρόνια απουσίας με ένα νέο video clip και ένα νεο cd με τίτλο "Θα γαμηθεί ο Διας". Ο μικρός ράππερ μεγάλωσε, έχει διατηρήσει το όνομα που τον έκανε γνωστό καθώς και το τοπικό ιδίωμα. Οι στίχοι δεν λέγοντα...
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ στα Mega "Όμορφος Κόσμος"
https://www.youtube.com/watch?v=z6FcxNo_J_Y
Moriginal champsystem xray + mikros nikolas
https://www.youtube.com/watch?v=QSRC5Yb4AN0
Ο Μικρός Νικόλας -Θα γαμηθεί ο Δίας
https://www.youtube.com/watch?v=p5-kA3qYoE4
Ο Tus (πραγματικό όνομα: Χρήστος Τούσης), γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου του 1986 στην Πάργα, όπου και μεγάλωσε. Ο νεαρός ράππερ σημειώνει μεγάλη επιτυχία στο νεανικό κοινό, το οποίο βλέπει σ' αυτόν μια διαφορετική πρόταση στα μουσικά δρώμενα. Ίσως ο καλύτερος στο FreeStyle ραπ.
Cypriot/Italian but born in England, expect my videos to always be half English and half Cypriot.. Ntaksi? Cool. :D
Το 2004, μαθητής ακόμη του Λυκείου Παραλιμνίου στην Κύπρο, ο Γιώργος Ιωάννου αποφασίζει να γράψει ένα τραγούδι εναντίον του σχολείου του, τους συμμαθητές του, του διευθυντή και τους καθηγητές του. Το τραγούδι κυκλοφόρησε παράνομα σε όλα τα σχολεία της Κύπρου και ο Ιωάννου έγινε το πιο δημοφιλές άτομο του σχολείου του. Το τραγούδι ήταν τόσο μεγάλη επιτυχία που αναγκάστηκε να αλλάξει σχολείο για να μην αποβληθεί αλλά τελικά δεν γλύτωσε και πήγε δικαστήριο. Με την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας ο 2J εργαζόταν σαν DJ. Έφτιαξε ένα studio για να κάνει μουσική, διασκευές, mixing πχ σε ένα νεανικό χιπ χοπ συγκρότημα από την Κομοτηνή τις "Μέδουσες" ή το 2010 εντάχθηκε στους Fort Bravo. Σήμερα συνεχίζει να κάνει δικά του videos, comments songs και κωμικά/σατιρικά/gaming videos στο Youtube με τεράστια επιτυχία. Είναι ο πιο πετυχημένος και εμπορικά πλέον Έλληνας Youtuber και μαζί με τα παλιά και αγαπημένα "Μικρός Ομονοιάτης" και "Mikeius Μπραφ" αποτελούν για μένα προσωπικά την κορυφή του νεοφανούς αυτού είδους. [1]
Το νησιώτικο τραγούδι, ειδκά το κυκλαδίτικο τραγούδι χρωστάει πολλά σε
αυτή την μεγάλη οικογένεια μουσικών, οργανοπαιχτών και τραγουδιστών. Ο "θρύλος των Κονιτοπουλέων" ξεκίνησε με το φημισμένο βιολιτζή απ' τον Κινίδαρο της Νάξου, Μιχάλη Κονιτόπουλο. Το δρόμο του οποίου ακολούθησαν όλα τα παιδιά του ο Γιώργος, η Αγγελικής, η Ειρήνη, ο Βαγγέλης και ο Κώστας. Αλλά επάξια συνέχισαν και τα εγγόνια τους Νάσια, Στέλλα, Ελένη.
Ο γνωστότερος όλων, ο Γιώργος Κονιτόπουλοςέχει γράψει την δική του ιστορία στο λαϊκό μας τραγούδι. "Ποιό είναι το παραδοσιακό τραγούδι της Νάξου και ποιό του Γ. Κονιτόπουλο" Η κληρονομιά που μας άφησε είναι πεντακόσια και πλέον τραγούδια (70 περίπου παραδοσιακά) και τα υπόλοιπα συνθέσεις, δημιουργίες δικές του. Στις 18 Ιουνίου 1991, ο Γ. Κονιτόπουλος έφυγε για να συνεχίσει το τραγούδι του μαζί με το βιολί του, σε άλλους κόσμους. Σε μας άφησε το έργο του το αθάνατο, και στους νεώτερους Κονιτόπουλους βαριά κληρονομιά. Το δικό του ταλέντο μετέδωσε στην κορούλα του Νάσια.
Η "Κυρά του Αιγαίου" Ειρήνη Κονιτοπούλου - Λεγάκη έγινε γνωστή και αγαπητή σε όλη την Ελλάδα όταν το 1961 τραγούδησε το περίφημο «Αρμενάκι». Διαχρονική αξία ποιότητας, προσωπικού και φωνητικού ήθους. Το ήθος και το ταλέντο της, το μετέδωσε στην κορούλα της Ελένη Λεγάκη. Το ίδιο συνέβει και με την Αγγελική Κονιτοπούλου που έδωσε το θείο χάρισμά της, στην κόρη της, την Στέλλα Λεγάκη. Ενώ και ο Βαγγέλης Κονιτόπουλος μετέδωσε το ταλέντο του στο γιό του Γιάννη. Αρμενάκι https://www.youtube.com/watch?v=KuVRHFu0mGU&spfreload=10 Παραδοσιακό - Περιοχή: Κυκλάδες
Εκτέλεση: Ειρήνη Κονιτοπούλου
Όπου και να πάω χάνομαι https://www.youtube.com/watch?v=q35tB90DF9k Στίχοι: Γιάννης Πάριος Μουσική: Βασίλης Κλουβάτος
Εκτέλεση: Στέλλα Κονιτοπούλου
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗ "Από το 1956 γράφω αυτό το είδος μπαλάντας και η αιτία ήταν όχι μια η δυο, αλλά πολλές. Η βασική αιτία ήταν ότι άνηκα σε μειονότητα και αυτό το ένοιωσα για πρώτη φορά όταν πήγα σχολείο. Πρόσεξα πως με ξεχώρισαν όχι όμως από μίσος, αλλά από άγνοια και μεγαλώνοντας συνέβησαν γεγονότα, που με έκαναν να θέλω να τα καταγγείλω και να αναφερθώ στα ανθρώπινα δικαιώματα ,αν και τότε δεν γνώριζα αυτό το νόμο που είχε αναφερθεί το 1918 από την κοινωνία των εθνών, αλλά εγώ με τις λίγες γνώσεις, έλεγα πως ο θεός στέλνει τον ήλιο και τη βροχή για δίκαιους και άδικους, άρα είχα κι εγώ μερίδα από τη ζωή ό,τι κι αν ήμουνα μαύρος, άσπρος, γύφτος η….έτσι από τότε μέχρι σήμερα καταγγέλλω την πολιτεία που δεν έσκυψε ποτέ πάνω από τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων και τους αφήνει να κάνουν όλες τις μορφές εγκλημάτων και αναφέρομαι με άμεσο η έμμεσο τρόπο στα ανθρώπινα δικαιώματα και καθήκοντα η αυτοσαρκάζομαι και μπορώ πιο εύκολα να προσεγγίζω τα αυτιά ανθρώπων που ίσως να μην γνωρίζουν πως συμβάλλουν στην αδικία η σε κάποια άλλη μορφή πόνου ψυχικού του συνανθρώπου τους.Τραγούδησα και τραγουδώ τον έρωτα που είναι η επέκταση της αγάπης, τραγούδησα και τραγουδώ τα κοινωνικά θέματα που δημιουργεί το παγκόσμιο αποτυχημένο σύστημα που έχει μεταφέρει τη διάρρηξη της επικοινωνίας των ανθρώπων (εφαρμόζοντας έτσι το διαίρει και βασίλευε), αλλά τραγούδησα και τον δημιουργό, την δημιουργία του την εκτίμηση σ’ αυτά και την ελπίδα για ένα ευτυχισμένο αύριο εδώ στο πρόσωπο της γης. Ακόμα κι αν χάσω την φωνή μου, μέσα μου θα τραγουδώ τα ίδια πράγματα ώσπου να φύγω απ τη ζωή. Ευχαριστώ όλους αυτούς που συνέλαβαν και έγραψαν και με τη φωνή μου είπαν αυτά που ήθελαν και αυτοί. Ευχαριστώ όλους αυτούς, που με βοήθησαν να φωνάζω αυτά που είχα στην καρδιά μου και δεν είχα το όπλο της πένας για να τα γράψω εγώ, αλλά είχα τη δική τους αγάπη και συμπαράσταση να δεχτούν να γράψουν και να φωνάξουν μαζί μου και ακόμα επιμένουν."
Ο Κώστας Χατζής γεννήθηκε στη Λειβαδιά στις 13 Αυγούστου 1936. Κατάγεται από οικογένεια τσιγγάνων λαϊκών μουσικών, καθώς ο παππούς του Κώστας Καραγιάννης ήταν ένας από τους διασημότερους δημοτικούς κλαρινίστες της εποχής του ενώ και ο πατέρας του Ευάγγελος Χατζής ήταν δεξιοτέχνης στο σαντούρι. Στα δεκαέξι του χρόνια τραγουδούσε μαζί με τον πατέρα του σε γάμους, σε βαφτίσια και σε άλλες εκδηλώσεις. Αυτή την περίοδο γράφει τα πρώτα του τραγούδια, που μιλάνε σχεδόν αποκλειστικά για τους καημούς και τα βάσανα της φυλής του. Το 1957 και έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα περιοδειών στην ελληνική επικράτεια εγκαθίσταται στην Αθήνα. Μετά από πολλές στερήσεις αρχίζει σταδιακά να γίνεται ευρύτερα γνωστός και κάνει την πρώτη του εμφάνιση το 1961 στη Πλακιώτικη μπουάτ «Τιπούκειτος». Με το πέρασμα του χρόνου γίνεται περισσότερο γνωστός, παρουσιάζοντας και ηχογραφώντας δικά του τραγούδια, που τον ανέδειξαν σταδιακά σε φυσιογνωμία σύγχρονου τροβαδούρου με ιδιότυπη φωνή και προσωπικό ερμηνευτικό ύφος. Ο Χατζής τραγουδούσε μπαλάντες, που συνήθως περιείχαν θέματα έντονης κοινωνικής κριτικής, εκφράζοντας την φτωχή τάξη της εποχής, γεγονός που τον καθιέρωσε στη συνείδηση του κόσμου. Τρία χρόνια αργότερα, το 1963, ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο που περιέχει το τραγούδι του Μίμη Πλέσσα «Έφυγε η αγάπη μου». Στη συνέχεια εμφανίστηκε στη «μπουάτ του Γύφτου» με πολύ μεγάλη επιτυχία. Διετέλεσε από τους κυριότερους εκπροσώπους του μουσικού Νέου Κύματος, ενώ είχε πληθωρική συμμετοχή με αριθμό τραγουδιών του και σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών. Το 1968 κυκλοφορεί η πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Αναγέννησις Αλόννησος» σε μουσική και ενορχήστρωση του ιδίου. Ακολουθούν αρκετές δουλειές του τα επόμενα χρόνια, όπου σε συνεργασία με κορυφαίους στιχουργούς χαρίζουν στο ελληνικό τραγούδι πολλές σημαντικές στιγμές. Με την πιο στενή συνεργάτιδά του, τη Σώτια Τσώτου, γράφουν τραγούδια όπως «Ο Στρατής», «Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει», «Δε βαριέσαι αδελφέ», «Κάτι τρέχει», «Τι σήμερα τι αύριο τι χθες», «Νυχτώνει δόξα τω Θεώ», «Όλα ανάποδα τα βλέπει», «Η φωτογραφία», «Ένας Γερμανός και μια Εβραία», «Απ' το αεροπλάνο», «Μη μας περιφρονάς», «Ο κύριος κανείς», «Αν ερχόσουν», «Χαμογελώ μα δε γελώ». Μεταξύ πολλών άλλων εμφανίσεων εξαιρετικά επιτυχημένη αποδείχθηκε η συνύπαρξή του με τη Μαρινέλλα στην Πλακιώτικη μπουάτ «Σκορπιός» και στη πρεμιέρα τους στις 28 Μαρτίου 1976 παρουσίασαν το πρόγραμμα «Ρεσιτάλ» που περιείχε 52 καινούργια τραγούδια του. Η ζωντανή ηχογράφηση που προέκυψε κυκλοφόρησε σε τριπλό δίσκο το Πάσχα του ίδιου χρόνου φτάνοντας τις 500.000 πωλήσεις και αποτελεί μέχρι σήμερα έναν από τους δέκα πιο εμπορικούς δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας. Με τη Μαρινέλλα συνεργάστηκαν αργότερα το 1980 και το 1987. Στο τέλος της δεκαετίας του 1970 ο Κώστας Χατζής εν μέσω περιοδείας επισκέπτεται την Αμερική για συναυλίες στους Έλληνες της διασποράς. Αξιοσημείωτο είναι πως η φήμη του ως τραγουδιστή της ειρήνης έφτασε μέχρι και το Λευκό Οίκο, όπου ο τότε Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ τον προσκάλεσε για να τον γνωρίσει και να τον συγχαρεί για το έργο του.
Εμείς οι ταπεινοί https://www.youtube.com/watch?v=jutqLHP45fw
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική-Εκτέλεση: Κώστας Χατζής
Βρε δε βαριέσαι αδελφέ
https://www.youtube.com/watch?v=tM23z4ehoWE
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική-Εκτέλεση: Κώστας Χατζής
Από τον δίσκο: Ζωντανές ηχογραφήσεις με τον Κώστα Χαζτή (1996)
Τον σπουδαίο αυτό καλλιτέχνη, κάποιοι τον ονόμαζαν υποτιμητικά γύφτο
