Σε ηλικία 16 ετών μελετούσε μουσική κοντά στον Δημήτριο Διγενή στην Αθήνα και κατόπιν συνέχισε στο Παρίσι και τη Βιέννη. Μετά το πέρας των σπουδών του στη Βιέννη έκανε το πρώτο βήμα για την εισαγωγή της τετράφωνης μουσικής στην εκεί Ελληνική Εκκλησία, καταρτίζοντας χορωδία, την οποία διηύθυνε επιτυχώς επί δεκαεπτά συνεχή έτη. Στα 1861, έπειτα από πρόσκληση των ομογενών της Οδησσού, εισήγαγε την τετραφωνία στον εκεί Ναό της Αγίας Τριάδος, δημιουργώντας χορωδία που διηύθυνε μέχρι το 1870. Τότε ακριβώς, το 1870, εκλήθη στην Αθήνα από την βασίλισσα Όλγα για να οργανώσει την χορωδία του ανακτορικού παρεκκλησίου του Αγίου Γεωργίου. Ο Κατακουζηνός θεωρείται ο κύριος εισηγητής του πολυφωνικού συστήματος στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία (μια και οι δύο προηγούμενες απόπειρες εναρμονίσεως του Βυζαντινού μέλους, που είχαν γίνει στην ελληνική παροικία της Βιέννης, ήσαν επί το πλείστον έργα Αυστριακών, με γνωστότερη αυτή του Ραντχάρτιγγερ). Ο Κατακουζηνός επεχείρησε να συγκεράσει την μελωδική αρμονία της Ευρωπαϊκής μουσικής με την παθητικότητα και το κάλλος της Εκκλησιαστικής μουσικής, συνθέτοντας δικά του έργα στα οποία διατήρησε πιστά το αρχαίο μέλος, ενώ ταυτόχρονα είναι κατάδηλη και η επίδραση της ρωσικής ορθόδοξης εκκλησιαστικής μουσικής. Επίηης διετέλεσε, έφορος και καθηγητής του Ωδείου Αθηνών, που είχε συστηθεί περίπου εκείνη την εποχή, και δίδαξε ακόμη στο Αρσάκειο και σε ιδιωτικές σχολές, αφιλοκερδώς. Αμισθί παρείχε την διδασκαλία σε πλείστους μουσικούς και ερασιτέχνες. Εκτός από αυτή την αξιόλογη συμβολή του στην πρόοδο της μουσικής τέχνης στην Ελλάδα προέβη και στη σύνθεση πολλών έργων. Συνέθεσε πάνω σε δικούς του στίχους πολλά παιδικά τραγούδια, τρία μελοδράματα πάνω σε δικό του κείμενο καθώς και σε εθνικές επετείους και συναφείς τελετές. Παράλληλα με τη μουσική ο Κατακουζηνός καλλιέργησε και την ποίηση, δημοσιέυοντας 11 ποιητικές συλλογές. Στην ποιήσή του κυριαρχούν ο ρομαντισμός, η φυσιολατρία, ο πατριωτικός τόνος, η θρησκευτική ευλάβεια και η αρχαιολατρία, ενώ φανερές είναι οι επιδράσεις από τον Ανακρέοντα, τον Αθ. Χριστόπουλο και γενικότερα από τους Φαναριώτες. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι η αρχαΐζουσα. Συνεργάσθηκε και με την «Διάπλαση των Παίδων» και όπως προαναφέρθηκε ασχολήθηκε πολύ με την συγγραφή παιδικών ποιημάτων εκδίδοντας τα «Παιδικά Άσματα». Δική του σύνθεση είναι το ποίημα «Το αρνάκι» με τους πολύ γνωστούς στίχους «αρνάκι άσπρο και παχύ, της μάνας του καμάρι». Ενδιαφέρων είναι ο ορισμός που έδωσε για τη μουσική: «Δι’ όσους την εννοούν, δεν έχει ανάγκην ορισμού· δι’ όσους δεν την εννοούν, επίσης». Ο Αλέξανδρος Κατακουζηνός απεβίωσε τον Οκτώβριο του 1892 στην Αθήνα.
ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ ΕΙΣ ΤΩΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (1869)
https://www.youtube.com/watch?v=mErivgrbPfI
Μουσική: Αλέξανδτος Κατακουζηνού
Ἐδημοσιεύθησαν στὸ «ΕΘΝΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΒΡΕΤΟΥ» τοῦ ἔτους 1869
ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΝ Α΄
https://www.youtube.com/watch?v=XykayUQ0sPg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου