Ελληνική Μυθολογία
Στην ελληνική μυθολογία, ο Προκρούστης (ή Πολυπήμων ή Δαμάστης) ήταν μυθικός ληστής της Αθήνας και πατέρας του Σίνη του «Πιτυοκάμπτη». Το λημέρι του ήταν στην περιοχή Δαφνί στο Χαϊδάρι. Προσκαλούσε κάθε διαβάτη να ξαπλώσει σε ένα σιδερένιο κρεβάτι, γνωστό ως Προκρούστειος κλίνη. Αν το θύμα ήταν ψηλό κι εξείχε από το κρεβάτι, ο Προκρούστης έκοβε το περίσσιο τμήμα του σώματός του. Αντιθέτως, αν το θύμα ήταν πιο κοντό, τότε τραβούσε τα άκρα του μέχρι να φτάσουν στο μήκος του κρεβατιού. Ο Προκρούστης συνέχιζε την αιματηρή δράση του, μέχρι που τον συνάντησε ο Θησέας στο δρόμο του από την Τροιζήνα για την Αθήνα.
Ο Αυτόλυκος, ο πατέρας της Αντίκλειας και παππούς του Οδυσσέα είχε κληρονομήσει την ικανότητα από τον πατέρα του Ερμή την ικανότητα να κλέβει και να μεταμορφώνει τα κλεμμένα. Έλαβε μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία. Νικήθηκε από τον Σίσυφο, του οποίου προσπάθησε ανεπιτυχώς να κλέψει τα ζώα. Ο Σίσυφος ενυμφεύθη την Αντίκλεια θυγατέρα του Αυτόλυκου, η οποία σύμφωνα με άλλες παραδόσεις, εγκατέλειψε τον Σίσυφο και έλαβε σύζυγο τον Λαέρτη εκ του οποίου εγεννήθη ο Οδυσσέας
Στην ελληνική μυθολογία ο Σκίρωνας (Σκίρων) ήταν ένας διαβόητος Κορίνθιος ληστής, γιος του Πέλοπα. Ο Σκίρων είχε το λημέρι του στον γκρεμό που είχε το όνομά του, τις λεγόμενες Σκιρωνίδες πέτρες, τη σημερινή «Κακιά Σκάλα». Παραμόνευε στον δρόμο Αθηνών-Πελοποννήσου και όταν περνούσε από εκεί μοναχικός ταξιδιώτης, τον λήστευε, τον αιχμαλώτιζε και τον βασάνιζε. Συνήθως ο Σκίρων υποχρέωνε τον αιχμάλωτό του να του πλύνει τα πόδια στην άκρη του γκρεμού, και την ώρα που αυτός ήταν απασχολημένος, του έδινε μια κλοτσιά και τον έριχνε από τον γκρεμό στη θάλασσα. Εκεί έβγαινε μια τεράστια χελώνα και έτρωγε τα κομμάτια του.
Έλληνες λήσταρχοι
19ος αιώνας
Γεώργιος Μπλάνης από την Ευρυτανία
Χρήστος Νταβέλης έδρασε στην Αττικής και τη Βοιωτίας
20ος αιώνας
Γεώργιος Καραθανάσης από την Αράχοβα
Φώτης Γιαγκούλας από το χωριό Μεταξάς Κοζάνης
Μήτρος Τζατζάς έδρασε στη Θεσσαλία, στην Ήπειρο και στην Μακεδονία την περίοδο του Μεσοπολέμου
Βαγγέλη Ρωχάμης «ο Πεταλούδας
Θεόδωρος Βενάρδος «ο ληστής με τις γλαδιόλες»
Αδελφοί Παλαιοκώστα
Υποσημείωση 1: Καθόλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, οι κλέφτες ήταν μόνιμη πηγή αταξίας και ανησυχίας καθώς, οργανωμένοι σε ολιγομελείς ή πολυμελείς συμμορίες, προκαλούσαν τον τρόμο στους χωρικούς και τους διαβάτες, στήνοντας ενέδρες στους εμπόρους και τους ταξιδιώτες στα διάφορα περάσματα, τους λήστευαν ή τους κρατούσαν ομήρους μέχρι να εισπράξουν λύτρα, χωρίς γενικά να τους ενδιαφέρει το θρήσκευμα των θυμάτων τους. Το οθωμανικό κράτος, αδυνατώντας να επιβάλει το ίδιο την τάξη, ιδιαίτερα στις ορεινές επαρχίες του, χρησιμοποίησε ένοπλες ομάδες πρώην κλεφτών ή άλλων οπλαρχηγών, προκειμένου να περιορίσει τη δράση των κλεφτών. Οι ένοπλες αυτές ομάδες ονομάζονταν αρματολοι. Σταδιακά και μέχρι την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα το 1821, οι κλέφτες, μαζί με τους αρματολούς, αποτέλεσαν τη μόνη στρατιωτική δύναμη της Ελλάδας η οποία μπορούσε να πολεμήσει επιτυχώς τον κατακτητή, χάρη στην επιτυχημένη εφαρμογή του κλεφτοπολέμου. Άσχετα λοιπόν με τα αρχικά τους κίνητρα, οι ληστρικές αυτές ομάδες αποτέλεσαν τη "μαγιά της λευτεριάς, όπως έγραψε λίγο αργότερα ο αγωνιστής του '21 Μακρυγιάννης. Γνωστοί κλέφτες: Κατσαντώνης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Αθανάσιος Διάκος, Ζαχαριάς κ.ά.
Υποσημείωση 2: Κάτι αντίστοιχο ίσχυε και στις θάλασσες με τους πειρατές κυρίως νησιώτες και ιδίως τους Μανιάτες. Γνωστοί πειρατές: Λάμπρος Κατσώνης, Λιμπεράκης Γερακάρης, Ανδρέας Βερούσης, Ιωάννης Βαρβάκη, Λουκάς Βαλσαμάκη. Μετά την Απελευθέρωση και την έλευση Καποδίστρια το 1828 οο Ανδρέας Μιαούλης κατάφερε να πατάξη την πειρατεία. Στην αρχαιότητα αλλά και στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν επίσης παράδοση και στην πειρατεία.
Τέλος και στην Κύπρο υπάρχουν κάποιοι τοπικοί περιώνυμοι Τούρκοι όμως κλέφτες που έδρασαν στα χρόνια της Αγγλοκρατίας όπως τα Χασαμπουλιά και ο Μίτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου