Η αντικουλτούρα των χίππις ήταν επί της ουσίας το νεανικό κίνημα που ξέσπασε στις Η.Π.Α στα μέσα του 1960, και διαδόθηκε ταχέως και σε πάρα πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο. Η ετυμολογία του όρου "χίππις" προέρχεται από την αγγλική λέξη "hipster" (πρόκειται για εκείνον που απορρίπτει την υπάρχουσα κουλτούρα και υποστηρίζει πιο ελεύθερες απόψεις), και αρχικά χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τα άτομα με αντικοινωνική συμπεριφορά που είχαν μετακομίσει στο Greenwich της Νέας Υόρκης, ένα προάστιο του Haight-Ashbury που ανήκει στο Σαν Φρανσίσκο, και σε άλλες τέτοιες αστικές περιοχές. Οι δύο αγγλικές λέξεις οι οποίες θεωρούνται η ρίζα του όρου "χίππις" είναι οι "hip" και "hep" (πληροφορημένος). Έτσι λοιπόν αναφέρονται στον άνθρωπο εκείνο που "γνωρίζει", και η εκτεταμένη γνώση και ενημέρωση ήταν ένας από τους σκοπούς του κινήματος. Πολλοί, δημιούργησαν τις δικές τους κοινωνικές ομάδες και κοινωνίες, διαφωνούσαν κάθετα με τον Πόλεμο στο Βιετνάμ, άκουγαν ψυχεδελικό ροκ, υποστήριζαν τη σεξουαλική επανάσταση, και χρησιμοποιούσαν ναρκωτικά, μαριχουάνα, LSD και "μαγικά" μανιτάρια έτσι ώστε να καταφέρουν να "εξερευνήσουν" εναλλακτικά και καινούρια πράγματα.Η μόδα και οι αξίες των χίπις είχαν μεγάλη επίδραση στον πολιτισμό, επηρεάζοντας τη μουσική, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τις τέχνες. Από τότε που ξέσπασε το μεγάλο αυτό κίνημα το 1960, πολλές πτυχές της χίππικης κουλτούρας αφομοιώθηκαν από τη κοινωνία. Η θρησκευτική και πολιτισμική πολυμορφία που δημιουργήθηκε εξαιτίας των χίπις απέκτησε μεγάλη αποδοχή και η φιλοσοφία της ανατολής και οι πνευματικές αντιλήψεις απέκτησαν επίσης μεγάλο κοινό. Η κληροδότηση της κουλτούρας των χίπις μπορεί να γίνει αντιληπτή στο σύγχρονο πολιτισμό και με χιλιάδες μορφές - από το υγιεινό φαγητό και τα μουσικά φεστιβάλ μέχρι σύγχρονες σεξουαλικές απόψεις και επαναστάσεις στον κυβερνοχώρο.
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΧΙΠΠΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΗΣΤΟΥΝ ΤΑ ΔΕΚΑ ΜΕ ΕΙΚΟΣΙ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΡΟΚ ΣΚΗΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΑΥΤΩΝ ΟΙ ΣΩΚΡΑΤΕΣ, Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΓΚΛΕΖΟΥ, Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ, Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΟΥΡΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΒΛΑΣΗΣ ΜΠΟΝΑΤΣΟΣ
Best Hippie Songs
https://www.youtube.com/watch?v=eJOA_vLwevA
Hippies going wild around the world. San Francisco summer of love. Woodstock. Goa. They were living in the moment, until later when they got into flipping houses and the stock market. Before they became politicians and CEOs. billschannel
Μηχανή του Χρόνου Σεξ, ναρκωτικά και rock n roll
Τον Ιανουάριο του 1967, το Human Be-In στο Κόλντεν Γκέιτ Παρκ (Golden Gate Park) στο Σαν Φρανσίσκο γνωστοποίησε κι έκανε δημοφιλή την κουλτούρα των χίπις, οδηγώντας στο θρυλικό Καλοκαίρι της Αγάπης (Summer of Love) στην δυτική ακτή των Η.Π.Α, και το 1969 στο Φεστιβάλ Γούντστοκ στην ανατολική ακτή. Οι χίπις στο Μεξικό, γνωστοί και ως jipitecas, σχημάτισαν το κίνημα La Onda Chicana και μαζεύτηκαν στο Avándaro , ενώ στη Νέα Ζηλανδία οι νομάδες με τα φορτηγάκια-σπίτια δοκίμασαν εναλλακτικούς τρόπους ζωής και προώθησαν την ανανεώσιμη ενέργεια στη Nambassa. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι κινητές "φάλαγγες ειρήνης" των ταξιδιωτών της Νέας Εποχής, έγιναν καλοκαιρινά προσκυνήματα με ελεύθερη μουσική και φεστιβάλ στο Stonehenge. Στην Αυστραλία, οι χίπις μαζεύτηκαν στο Nimbin για το Aquarius Festival του 1973 και το ετήσιο Canabis Law Reform Rally ή το MardiGrass. Το Piedra Roja Festival, ένα μεγάλο γεγονός ανάμεσα στους χίπις διεξήχθη στην Χιλή το 1970.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο καλοκαίρι της Αγάπης (Summer of Love)
Στις 14 Ιανουαρίου 1967, το υπαίθριο Human Be-In που οργάνωνε ο Michael Bowen, βοήθησε στο να διαφημιστεί η κουλτούρα των χίπις στις Η.Π.Α, με 20.000 χίπις να μαζεύονται στο Γκόλντεν Γκέιτ Παρκ του Σαν Φρανσίσκο. Στις 26 Μαρτίου, οι Lou Reed και Edie Sedgwick και 10.000 χίπις έφτασαν στο Μανχάταν για το Central Park Be-In την Κυριακή του Πάσχα. Το Monterey Pop Festival από τις 16 ως τις 18 Ιουνίου, σύστησε στο ευρύ κοινό τη ροκ μουσική και έτσι σημάνθηκε η αρχή του "Καλοκαιριού της Αγάπης".
Το Φεστιβάλ Γούντστοκ ήταν ένα τετραήμερο ροκ μουσικό φεστιβάλ. Ξεκίνησε στις 15 και έληξε στις 18 Αυγούστου του 1969. Έλαβε χώρα σε φάρμα, που ανήκε στον Μαξ Γιασγκούρ, στο Μπέθελ της Νέας Υόρκης. Η προσέλευση των θεατών αναμενόταν στις 60,000, ωστόσο, στο χώρο παρευρέθηκαν, περίπου, 500,000 άνθρωποι, οι περισσότεροι εκ των οποίων ανήκαν στο κίνημα των χίπις. Πολλά μουσικά συγκροτήματα δεν κατάφεραν ποτέ να φθάσουν στο χώρο του φεστιβάλ, παραμένοντας στο αεροδρόμιο, λόγω του τεράστιου αριθμού των θεατών. Με τη λήξη του, σχηματίστηκε το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα που είχε ποτέ συμβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχή
Την ιδέα για τη διοργάνωση του φεστιβάλ είχαν οι νεαροί Μάικλ Λανγκ, Άρτι Κόρνφελντ, Τζων Ρόμπερτς και Τζόελ Ρόουζενμαν, με σκοπό την ανοικοδόμηση ενός μουσικού στούντιο στην περιοχή. Αρχικά, έβαλαν εισιτήριο και τοποθέτησαν φράκτες, περιμετρικά του χώρου, όμως, όταν έμαθαν για τον αριθμό των θεατών, έκοψαν τους φράκτες και σταμάτησαν να εκδίδουν εισιτήρια, ώστε να μη δημιουργηθούν συμπλοκές.[3]
Ετοιμασίες
Για την εξυπηρέτηση των θεατών, στήθηκαν εξακόσιες φορητές τουαλέτες (καταστράφηκαν από τις πρώτες ώρες του φεστιβάλ), πολλές δεξαμενές νερού (εξαιτίας τους δημιουργήθηκαν μικρά έλη, στο χώρο του φεστιβάλ, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν σαν λασπόλουτρα από τους χίπις), ενώ τα αποθέματα φαγητού εξαντλήθηκαν, επίσης, από τις πρώτες ώρες.
Φεστιβάλ
Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, όλο και περισσότερα αυτοκίνητα προσπαθούσαν να πλησιάσουν το σημείο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα μεγάλο μποτιλιάρισμα. Μέσα στις τρεις αυτές ημέρες, σημειώθηκαν ένας θάνατος από υπερβολική δόση ναρκωτικών, ένα δυστύχημα με τρακτέρ, δύο γεννήσεις, ενώ οκτώ μέλλουσες μητέρες απέβαλαν. Την ασφάλεια, τη σίτιση και την ιατρική περίθαλψη είχε αναλάβει η εταιρεία Hog Farm. Συνολικά, ιατρική βοήθεια χρειάστηκαν πάνω από 5,000 άνθρωποι, οι 797 εκ των οποίων, λόγω υπερβολικής χρήσης ναρκωτικών.
Οι σημαντικότεροι συμμετέχοντες ήταν ο Κάρλος Σαντάνα, η Τζάνις Τζόπλιν, ο Τζίμι Χέντριξ, η Τζόαν Μπαέζ, o Τζο Κόκερ, οι Who, οι Jefferson Airplane, οι Grateful Dead, οι Band, οι Crosby, Still, Nash & Young, o Ρίτσι Χέιβενς, ο Πωλ Μπάττερφιλντ και o Κάντρυ Τζο Μακντόναλντ.
Οι μεγάλοι μουσικοί που έλειψαν από το φεστιβάλ ήταν ο Μπομπ Ντύλαν (λόγω ασθενείας ενός εκ των παιδιών του), οι Rolling Stones (ασχολούνταν με την παραγωγή του νέου τους άλμπουμ, Let It Bleed), οι Doors και οι Beatles (βρίσκονταν υπό διάλυση, ενώ η κυβέρνηση των Η.Π.Α. δεν επέτρεψε στον Τζων Λέννον να μπει στη χώρα).
Ιδέες
Οι ιδέες που προέβαλλε το Φεστιβάλ Γούντστοκ ήταν υπέρ της ειρήνης, της αγάπης, της ελεύθερης χρήσης ναρκωτικών και του ελεύθερου έρωτα και κατά του πολέμου (κυρίως αυτού του Βιετνάμ) και του ρατσισμού.
Ρήσεις
"Δύο χρόνια πριν από το Γούντστοκ, το μεγαλύτερο κοινό για το οποίο είχα παίξει, ήταν 300 άτομα σε ένα μπαρ. Ηταν πολύ δύσκολο να τραβήξεις την προσοχή ενός τόσο μεγάλου κοινού. Ακόμη και όταν έπαιξα το "With a Little Help From My Friends", που είχε επιτυχία ήλθε εκείνο το τεράστιο μαύρο σύννεφο και πλημμύρισε τα πάντα για ώρες." (Τζο Κόκερ)
"Υπήρχαν τελικά πάρα πολλοί από εμάς. Ως τότε πιστεύαμε ότι, ήμαστε μια μικρή ομάδα παράξενων." (Τζάνις Τζόπλιν)
"Ολοι αυτοί οι χίπις χόρευαν πιστεύοντας ότι, ο κόσμος πρόκειται να αλλάξει, κάποια ημέρα. Ως κυνικός Αγγλος που ήμουν, περιφερόμουν ανάμεσά τους, θέλοντας να φτύσω τους περισσότερους από αυτούς, κάνοντάς τους να συνειδητοποιήσουν ότι, τίποτε δεν άλλαξε και τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Αυτό που πίστευαν ότι, ήταν μια εναλλακτική κοινωνία στην ουσία ήταν ένα χωράφι με τρία μέτρα λάσπη, στολισμένο με LSD. Αν αυτός ήταν ο κόσμος που ήθελαν να ζήσουν, τότε γ.... τους" (Πιτ Τάουνσεντ, The Who)
Το 1979, το 1989, το 1994 και το 1999, έγιναν απόπειρες αναβίωσης του θρυλικού φεστιβάλ, σε Ευρώπη και Αμερική. Ωστόσο, οι προσπάθειες γνώρισαν παταγώδη αποτυχία,[1] καθώς δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα ή κάποια συγκεκριμένη ιδέα, που να προβαλλόταν από αυτά και τους νεο-χίπις, αν και από μουσικής πλευράς, είχαν μαζευτεί τα μεγαλύτερα ονόματα.
Αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960 ορίζεται το πολιτιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ηνωμένο Βασίλειο και διαδόθηκε στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου ανάμεσα στα έτη 1956 και 1974. Το κίνημα άνθησε κατά τη διάρκεια της εκτεταμένης στρατιωτικής επέμβασης της Κυβέρνησης των Η.Π.Α. στον πόλεμο του Βιετνάμ. Πολλοί μελετητές της εποχής ορίζουν ως περίοδο κορύφωσης του κινήματος το διάστημα μεταξύ 1965 και 1972.
Καθώς η δεκαετία του '60 προχωρούσε, ολοένα και βάθαινε το χάσμα ανάμεσα στην παλαιά και τη νέα γενιά αναφορικά με ζητήματα όπως ο Πόλεμος στο Βιετνάμ, οι φυλετικές σχέσεις, τα σεξουαλικά ήθη, τα δικαιώματα των γυναικών, οι παραδοσιακοί τρόποι άσκησης εξουσίας, ο πειραματισμός με ψυχοτρόπα φάρμακα και διάφορετικές εκδοχές του επονομαζόμενου Αμερικανικού Ονείρου. Προέκυψαν νέες μορφές πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένης της ποπ μουσικής και της ταυτόχρονης ανόδου της κουλτούρας των χίπις, η οποία οδήγησε στην ταχεία εξέλιξη της υποκουλτούρας των νέων που έδινε έμφαση στην αλλαγή και τον πειραματισμό. Εκτός από το διάσημο μουσικό συγκρότημα των Beatles, πολλοί συνθέτες, τραγουδιστές και μουσικά συγκροτήματα από το Ηνωμένο Βασίλειο και την Αμερική είχαν αντίκτυπο στο πολιτιστικό αυτό κίνημα.
Στην Πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου, το 1958,[4] σε μία πράξη πολιτικής ανυπακοής, συγκεντρώθηκαν 60.000 - 100.000 φιλειρηνικοί διαδηλωτές, κυρίως φοιτητές και ειρηνιστές, σε ένα γεγονός ευρέως γνωστό ως «διαδηλώσεις απαγόρευσης της Βόμβας» («ban the Bomb» demonstrations). Από την ομάδα αυτή σχεδιάστηκε και το σήμα της ειρήνης, το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα το πιο αναγνωρίσιμο σύμβολο της ειρήνης, της ελευθερίας και της κουλτούρας των χίπις.
Η κοινωνική ανθρωπολόγος Τζέντρι Άντερς παρατηρεί πως ένα σύνολο ελευθεριών είχαν γίνει αποδεκτά μέσα σε μια κοινότητα αντικουλτούρας στην οποία έζησε και μελέτησε: «ελευθερία του να εξερευνά κανείς τις ικανότητές του, ελευθερία του να δημιουργεί κανείς τον Εαυτό του, ελευθερία της προσωπικής έκφρασης, ελευθερία από τη δημιουργία προγραμμάτων, ελευθερία από τους αυστηρά καθορισμένους ρόλους και ιεραρχικές δομές...» Επιπλέον, η Άντερς θεωρεί πως ορισμένα μέλη του κινήματος επιθυμούσαν να επιφέρουν αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, ώστε να μην αποθαρρύνει, αλλά να ενθαρρύνει, «την καλαισθησία, την αγάπη για τη φύση, το πάθος για τη μουσική, την επιθυμία για περισυλλογή, ή την ισχυρά εκφρασμένη ανεξαρτησία».