Βατραχομυομαχία

Βατραχομυομαχία: Έργο άγνωστου ποιητή, το οποίο περιγράφει με τρόπο εύθυμο τον πόλεμο μεταξύ των βατράχων και των μυών (= ποντικών). Τόσο ο συγγραφέας όσο και ο χρόνος που συνεγράφη είναι άγνωστα. Στους ελληνιστικούς χρόνους ως συγγραφέας αναφερόταν ο Όμηρος, όμως σήμερα αυτό αμφισβητείται ισχυρά. Εκτιμάται ότι ο χρόνος συγγραφής ειναι μεταξύ 6ου και 4ου αιώνα π.χ. αλλά ίσως και αργότερα, ως τον 2ο αιώνα π.Χ. Η Βατραχομυομαχία ή Μυομαχία όπως είναι επίσης γνωστή αποτελεί παρωδία της Ιλιάδας καθώς πρόκειται για ένα μικρό εύθυμο έπος 303 στίχων και τον ποιητή της να μιμείται σε όλα τον Όμηρο: μιμείται το ύφος του, τις διηγήσεις του, τους ήρωές του. 

Περίληψη του έργου: 

-Μετά από ένα σύντομο προοίμιο (στ. 1-8), με το οποίο ο ποιητής επικαλείται τη βοήθεια των Μουσών για την περιγραφή της Βατραχομυομαχίας, μας δίνει την αφορμή και την εξέλιξη του φανταστικού αυτού «πολέμου».

-Ένα ποντίκι, ο Ψιχάρπαγας, πηγαίνει σε μια λίμνη να πιει νερό. Εκεί συναντά τον βασιλιά των βατράχων Φυσίγναθο [<Φασκομάγουλο], που τον ανεβάζει στη ράχη του, για να τον φιλοξενήσει στο αρχοντικό του· καθώς ταξιδεύουν μέσα στη λίμνη, εμφανίζεται μια νεροφίδα· τρομάζουν κι οι δυο· ο βάτραχος βουτά μέσα στη λίμνη και γλιτώνει από τον κίνδυνο, ο ποντικός, ανίδεος στο κολύμπι πνίγεται. 

-Ένας ποντικός, ο Λειχοπίνακας [<ρ. λείχω =γλύφω + ουσ. πίναξ, πινάκιον = πιάτο], αυτόπτης μάρτυρας, μεταφέρει στους ποντικούς το γεγονός. Οι ποντικοί εξοπλίζονται και στέλνουν κήρυκα, τον Εμβασίχυτρο [<ρ. εμβαίνω= μπαίνω μέσα + χύτρα], για να κηρύξει τον πόλεμο στους βατράχους. 

Οι ποντικοί εξοπλίζονται και στέλνουν κήρυκα, τον γιο του Φυσιγνάθου, για να κηρύξει τον πόλεμο στους βατράχους. Ο Φυσίγναθος αρνείται την κατηγορία της ενοχής του και εξοπλίζει τους βατράχους για πόλεμο (στ. 99-167) 

-Ο Δίας ενόψει των «πολεμικών προετοιμασιών», συγκαλεί συμβούλιο των θεών, όπου αποφασίζεται η ουδετερότητά τους στον επικείμενο πόλεμο (στ. 168- 198). 

-Ακολουθεί η βατραχομυομαχία με νεκρούς και από τις δύο πλευρές και με υπερτέρηση τελικά των ποντικών (στ. 199-269). 

-Τότε γίνεται δεύτερο συμβούλιο των θεών (στ. 270-293), στο οποίο η Ήρα υποδεικνύει στον Δία να κάνει την επέμβασή του για τον τερματισμό του «πολέμου». 

-Τελικά ο Δίας -αφού αποτυγχάνει ο κεραυνός του-, εξαπολύει καβούρια εναντίον των ποντικών και αυτά αναγκάζουν τους ποντικούς να σταματήσουν αυτή τη μονοήμερη «μάχη» τραπούν σε φυγή (στ. 294-303)

"οἵ ῥα μυῶν οὐρὰς στομάτεσσιν ἔκοπτον
ἠδὲ πόδας καὶ χεῖρας· ἀνεγνάμπτοντο δὲ λόγχαι.300
τοὺς δὴ ὑπέδεισαν δειλοὶ μύες οὐδ’ ἔτ’ ἔμειναν,
ἐς δὲ φυγὴν ἐτράποντο· ἐδύετο δ’ ἥλιος ἤδη,
καὶ πολέμου τελετὴ μονοήμερος ἐξετελέσθη."

"Αυτά λοιπόν με τα στόματά τους έκοβαν των ποντικιών τις ουρές, τα χέρια και τα πόδια· τα κοντάρια στράβωναν πάνω τους. Τότε κατετρόμαξαν όλοι οι ποντικοί, δεν έμειναν εκεί, αλλά το έβαλαν στα πόδια· ο ήλιος πια πήρε να βασιλεύει κι έτσι σταμάτησε ο πόλεμος αυτός, που κράτησε μια μέρα". (μτφρ. Θεόδωρος Μαυρόπουλος, εκδ. Ζήτρος) 

https://el.wikisource.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%BF%CE%BC%CF%85%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1