Το "Τεύκρος Ανθίας" αποτελεί λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Ανδρέα Παύλου Χατζημηνά ο οποίος
γεννήθηκε στην Κοντέα της επαρχίας Αμμοχώστου το 1903. Φοίτησε στο
Παγκύπριο Ιεροδιδασκαλείο της Λάρνακας (1917-1922) και σπούδασε
παιδαγωγικά στην Χοιροκοιτία (1922-1923). Εργάστηκε ως δάσκαλος σε
σχολεία της Καρύστας, της Σπάρτης και του Σκλαβοχωρίου του νομού
Λακωνίας. Από το 1927 έζησε για τρία χρόνια στην Αθήνα υπό άθλιες
οικονομικές συνθήκες. Το 1930 επέστρεψε στην Κύπρο και οργανώθηκε στην Κ.Κ.Κ, ενέργεια που προκάλεσε δίωξη και φυλάκισή του
κατά τη διάρκεια των Οκτωβριανών (1931,1933). Το 1935 αφορίστηκε από
την Ιερά Σύνοδο της Κύπρου με αφορμή την έκδοση της ποιητικής συλλογής
του "Η Δευτέρα παρουσία".Ήταν ο πρώτος Κύπριος που αφορίζεται από την Ιερά Σύνοδο. Και σε σχέση μ’ αυτό αξίζει να σημειωθεί πως όταν ο ποιητής αποφάσισε να
αρραβωνιαστεί με την πρώτη του γυναίκα, ήταν
ήδη διαγραμμένος από τις δέλτους της εκκλησίας. Έτσι τους αρραβώνες τους,
που έγιναν σ’ ένα σπιτάκι στη λευκωσιάτικη συνοικία αντί ιερέα, ο ποιητής
Δημήτρης Λιπέρτης. Aργότερα, το 1935, όταν τοποτηρητής του
αρχιεπισκοπικού θρόνου ορίστηκε ο Λεόντιος, ο αφορισμός του Aνθία
άρθηκε.Συνέχισε να υπηρετεί την κομμουνιστική παράταξη
από την Αγγλία, όπου πήγε το 1948 και έμεινε ως το 1955, οπότε γύρισε
στη γενέτειρά του για να πάρει μέρος στον αγώνα κατά των Άγγλων.
Συνελήφθη, κλείστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και αφέθηκε ελεύθερος το
1957 μετά από καρδιακή προσβολή. Έφυγε ξανά στο Λονδίνο ως ανταποκριτής
της εφημερίδας Το Βήμα, όπου έζησε ως το τέλος της ζωής του. Η σορός
του μεταφέρθηκε στη γενέτειρά του. Στη λογοτεχνία
στράφηκε από την παιδική του ηλικία και από τα δέκα ως τα δώδεκα χρόνια
του εξέδωσε έξι ποιητικές φυλλάδες. Συνέχισε να γράφει κατά τη διάρκεια
των σπουδών του, ενώ κατά την περίοδο της παραμονής του στη Σπάρτη
εξέδωσε το περ. "Φλόγα", το οποίο τύπωνε με προσωπικά του έξοδα στον
Πειραιά και συνέχισε την έκδοσή του στην Αγγλία, παράλληλα με την έκδοση
του περ. "Σπίθα" που είχε ξεκινήσει να εκδίδει στη Λευκωσία Το σημαντικότερο του έργο είναι "Τα σφυρίγματα του αλήτη" (1929) που τον καθιερώνουν στα νεοελληνικά γράμματα. Στην ποίησή του κυριαρχεί το έντο κοινωνικό στοιχείο, η ειρωνεία και ο σαρκασμός και ο ποιητής φαίνεται επηρεασμένος από το Βάρναλη. Συνεργάστηκε με περιοδικά της Κύπρου και της Αθήνας. Το
συγγραφικό έργο του περιλαμβάνει επίσης ένα μυθιστόρημα, μια λαογραφική
μελέτη για την Κύπρο και έργα για το θέατρο. Έργα του μεταφράστηκαν στα
αγγλικά.
Θρησκευτικές ποινές είναι οι περιορισμοί που θέτονται από τις θρησκευτικές κοινότητες όταν ένα μέλος ή μια ομάδα μελών της δεν ανταποκρίνονται σε ουσιώδεις επιταγές της. Οι καταδίκες και οι κυρώσεις που έπονται μπορεί να περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων την απομάκρυνση, τη διακοπή της επικοινωνίας, τη διαπόμπευση ή ακόμη και την θανάτωση του μέλους ανάλογα με την θρησκευτική ομάδα ή κοινότητα και την εποχή. Η πρακτική αυτή αποτελεί θρησκευτική καταδίκη με σκοπό την αποστέρηση ή την παύση της ιδιότητας του μέλους σε μια θρησκευτική κοινότητα.
Θρησκευτικοί όροι όπως αφορισμός, ακοινωνησία, ανάθεμα, επιτίμιο, αποκοπή, "αποκλεισμός από την (επι)κοινωνία" (excommunicatio), "καθιστώ κάποιον αποσυνάγωγο" (χέρεμ), τακφίρ και γιάτι (ή βάρνα) είναι μερικοί μόνο από τους όρους που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν ελαφρύτερους ή σοβαρότερους περιορισμούς που βρίσκονται σε χρήση από ποικίλα θρησκεύματα.
Στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, ανάθεμα και αφορισμός ταυτίζονται και αποτελούν βαρύτατη εκκλησιαστική ποινή. Το αποτέλεσμα αυτής της ποινής είναι η αποκοπή από την εκκλησιαστική κοινωνία, η καταδίκη που παραδίδει το αποβληθέν μέλος στον Σατανά, ώστε να μπορέσει δια παιδαγωγικής τιμωρίας να σωθεί. Δηλαδή ο σκοπός του αφορισμού είναι η μετάνοια του αφορισμένου, και όχι η τιμωρία.
Ως αφορισμός ορίζεται η εκκλησιαστική ποινή με την οποία ένα μέλος της Ορθόδοξης ή Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας αποκλείεται εντελώς από τη χριστιανική κοινότητα, ως τιμωρία για τα πολύ σοβαρά αμαρτήματα στα οποία περιέπεσε. Διακρίνεται σε μικρό και μεγάλο αφορισμό, με τον μεγάλο να θέτει το πρόσωπο μονίμως εκτός εκκλησίας και τον μικρό να καθιστά δυνατή την επανένταξή του στους κόλπους της εκκλησίας.
Εργογραφία
ΑπάντησηΔιαγραφή(πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις)
Ι.Ποίηση
• Λουλούδια της αγάπης. Σκάλα, 1922.
• Τα σφυρίγματα του αλήτη. Αθήνα, 1929.
• Άγιε Σατάν, ελέησόν με. Αθήνα, 1930.
• Η Δευτέρα παρουσία. Λευκωσία, 1931.
• Το Πουργατόριο. Κύπρος, 1931.
• Διψασμένοι στην άβυσσο. Κύπρος, 1936.
• Το χάος. Κύπρος, 1936.
• Η Έξοδος. Κύπρος, 1937.
• Η Άνοδος. Κύπρος, 1939.
• Ιντερμέδιο. Κύπρος, 1939.
• Το Β’ Ιντερμέδιο. Κύπρος, 1940.
• Βομβύκιο. Κύπρος, 1940.
• Σερενάτα. Κύπρος, 1941.
• Ηρωική Συμφωνία. Κύπρος, 1942.
• Σφυρίγματα του ερημίτη. Κύπρος, 1943.
• Εκ βαθέων. Κύπρος, 1945.
• Μουσικό εγκόλπιοΑ΄ - Β΄. Κύπρος, 1945.
• Ελλάδα· Επικολυρικό ποίημα εμπνευσμένο από την ελληνική αντίσταση. Λευκωσία, έκδοση Φλόγας, 1946.
• Το Ανθρώπινο Έπος. 1946.
• Κυπριακή ραψωδία. Κύπρος, 1947.
• Το τραγούδι της γης. Λονδίνο, 1951.
• SOS. Λονδίνο, 1952.
• Το ημερολόγιο του CDP. Κύπρος, 1956.
• Ορατόριο. Λονδίνο, 1961.
• Ποιητικά Άπαντα 1928-1962. Λονδίνο, 1962.
• Κυπριακή τραγωδία (1964-1965). Αθήνα, Κέδρος, [1965].
• Λαμπρακιάδα. Λονδίνο, Anthias Publications, 1966.
• Σ’ Αγαπώ· Συμφωνικό ποίημα. Λονδίνο, Anthias Publications, 1966.
ΙΙ.Πεζογραφία
• Μπλακ Μαρία νο 1. Κύπρος, 1934.
• Καλότυχ’ οι νεκροί. Αθήνα, χ.χ.
ΙΙΙ.Θέατρο
• Σαράβαλο. 1932 (με το ψευδώνυμο Πέτρος Λιμπέρης).
• Η δημοπρασία. Λευκωσία, 1935.
• Ο Γιόκας μας. Λευκωσία, 1936.
• Ταξίδι στον ήλιο. Κύπρος, 1940.
• Ηρωικό εμβατήριο. Κύπρος, 1941.
• Το παλληκάρι της φακής. Κύπρος, 1942.
• Στάλινγκραντ. Κύπρος, 1942.
• Άμωμοι εν οδώ αλληλούια. 1943.
• Αρματωλοί και κλέφτες. Κύπρος, 1943.
ΙV. Μελέτες
• Η ζωντανή Κύπρος. Κύπρος, 1941.
• Η πολιτεία της νύχτας. 1943.
V. Συγκεντρωτικές εκδόσεις
• Ποιητικά Άπαντα 1928-1962. Λονδίνο, 1962.
Θρησκευτικές ποινές είναι οι περιορισμοί που θέτονται από τις θρησκευτικές κοινότητες όταν ένα μέλος ή μια ομάδα μελών της δεν ανταποκρίνονται σε ουσιώδεις επιταγές της. Οι καταδίκες και οι κυρώσεις που έπονται μπορεί να περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων την απομάκρυνση, τη διακοπή της επικοινωνίας, τη διαπόμπευση ή ακόμη και την θανάτωση του μέλους ανάλογα με την θρησκευτική ομάδα ή κοινότητα και την εποχή. Η πρακτική αυτή αποτελεί θρησκευτική καταδίκη με σκοπό την αποστέρηση ή την παύση της ιδιότητας του μέλους σε μια θρησκευτική κοινότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘρησκευτικοί όροι όπως αφορισμός, ακοινωνησία, ανάθεμα, επιτίμιο, αποκοπή, "αποκλεισμός από την (επι)κοινωνία" (excommunicatio), "καθιστώ κάποιον αποσυνάγωγο" (χέρεμ), τακφίρ και γιάτι (ή βάρνα) είναι μερικοί μόνο από τους όρους που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν ελαφρύτερους ή σοβαρότερους περιορισμούς που βρίσκονται σε χρήση από ποικίλα θρησκεύματα.
Στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, ανάθεμα και αφορισμός ταυτίζονται και αποτελούν βαρύτατη εκκλησιαστική ποινή. Το αποτέλεσμα αυτής της ποινής είναι η αποκοπή από την εκκλησιαστική κοινωνία, η καταδίκη που παραδίδει το αποβληθέν μέλος στον Σατανά, ώστε να μπορέσει δια παιδαγωγικής τιμωρίας να σωθεί. Δηλαδή ο σκοπός του αφορισμού είναι η μετάνοια του αφορισμένου, και όχι η τιμωρία.
Ως αφορισμός ορίζεται η εκκλησιαστική ποινή με την οποία ένα μέλος της Ορθόδοξης ή Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας αποκλείεται εντελώς από τη χριστιανική κοινότητα, ως τιμωρία για τα πολύ σοβαρά αμαρτήματα στα οποία περιέπεσε. Διακρίνεται σε μικρό και μεγάλο αφορισμό, με τον μεγάλο να θέτει το πρόσωπο μονίμως εκτός εκκλησίας και τον μικρό να καθιστά δυνατή την επανένταξή του στους κόλπους της εκκλησίας.