 |
| (Αθήνα, 21 Μαΐου 1928) |
Ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής, της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς o Βαπtιστής-Τίτος Πατρίκιος έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση με την ΕΠΟΝ και στη συνέχεια με τον ΕΛΑΣ. Το 1944 καταδικάστηκε σε θάνατο από συνεργάτες των Γερμανών και η εκτέλεσή του ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή. Εξορίστηκε στη Μακρόνησο (1951-52) και στον Αϊ-Στράτη (1952-53). Προβληματισμένος για τις ταραγμένες μέρες που βίωσε η Ελλάδα, αναφέρει ότι προσπαθεί να κατανοήσει τα γεγονότα «χωρίς έτοιμες ιδέες και χωρίς να θέλει να ταυτιστεί με τους νέους, παριστάνοντας τον δεκαεξάρη». Πήρε μέρος στις αντιδικτατορικές εκδηλώσεις εναντίον της χούντας των συνταγματρχών. Για την αντιδικτατορική δράση του η τότε κυβέρνηση είχε ζητήσει να του αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα. Εργάστηκε στην έδρα της UNESCO στο Παρίσι και στη Διεθνή Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) στη Ρώμη. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1975 και εργάστηκε ως δικηγόρος, κοινωνιολόγος και μεταφραστής λογοτεχνικών έργων καθώς και στο Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών. Πολλές φορές εκπροσώπησε την χώρα μας σε εκδηλώσεις. Το 2008 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (μαζί με τον Μένη Κουμανταρέα) για το σύνολο του έργου του ενώ το 1994 πήρε το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνία.
ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ - ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
https://www.youtube.com/watch?v=ZJMzmAhU5Ac
Ωχρά Σπειροχαίτη - Μόνο σε μένα
https://www.youtube.com/watch?v=6nGP89dBzME
Ποίηση: Τίτος Πατρίκιος
Όταν κοπάζει ο θόρυβος
https://www.youtube.com/watch?v=vf0dk5BfiiU
Στίχοι: Τίτος Πατρίκιος
Μουσική-Εκτέλεση: Ορφέας Περίδης
Εργογραφία
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιήματα
Χωματόδρομος, 1954.
Μαθητεία, εκδ. Πρίσμα, 1963.
Προαιρετική Στάση, εκδ. Ερμής, 1975, εκδ. Γνώση, 1981, 1992.
Θάλασσα Επαγγελίας, εκδ. Θεμέλιο, 1977, 1980, 1985.
Αντιδικίες, εκδ. Ύψιλον, 1981, 1983.
Αντικριστοί καθρέφτες, εκδ. Στιγμή, 1988, 1991.
Παραμορφώσεις, Αθήνα, Διάττων, 1989.
Μαθητεία ξανά, Αθήνα, Διάττων, 1991.
Η Ηδονή των παρατάσεων, εκδ. Διάττων, 1992, εκδ. Κέδρος, 1998.
Ποιήματα Ι, εκδ. Κέδρος, 1998.
Ποιήματα ΙΙ, εκδ. Κέδρος, 1998.
Ποιήματα ΙΙΙ, εκδ. Κέδρος, 1998 .
Η αντίσταση των γεγονότων, εκδ. Κέδρος, 2000.
Η πύλη των λεόντων, εκδ. Διάττων, 2002.
Ποιήματα IV, εκδ. Κέδρος, 2007.
Η νέα χάραξη, εκδ. Κέδρος, 2007.
Λυσιμελής πόθος, εκδ. Διάττων, 2008.
Συγκατοίκηση με το παρόν, εκδ. Κέδρος, 2011, σελ. 72, ISBN 978-960-04-4261-8.
Δίγλωσση ανθολογία ποιημάτων, υπό τον τίτλο: Οι λέξεις γυμνές. (le parole nude, Interlinea, 2013).
Πεζά
Η Συμμορία των δεκατριών, εκδ. Διάττων, 1990, εκδ. Κέδρος, 2000.
Συνεχές Ωράριο, εκδ. Διάττων, 1993, εκδ. Κέδρος, 2000.
Στην ίσαλο γραμμή (Αφηγήσεις), εκδ. Κέδρος, 1997, 1999.
Περιπέτειες σε τρεις σχεδίες (Αφηγήσεις), εκδ. Κέδρος, 2006.
Ο πειρασμός της νοσταλγίας - Σημειώσεις καθημερινότητας, εκδ. Κίχλη, 2015.
Μεταφράσεις στα ελληνικά
Γκέοργκ Λούκατς, Μελέτες για τον ευρωπαϊκό ρεαλισμό, εκδ. Εκδοτικόν Ινστιτούτο Αθηνών, 1957.
Aragon Louis, Μ' ανοιχτά χαρτιά, εκδ. Θεμέλιο, 1965, εκδ. Ηριδανός, 1971.
19ος αιώνας, οι κοινωνιολόγοι, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, 1978.
Stendhal, Αναμνήσεις εγωτισμού, εκδ. Γνώση, 1983.
Trotignon Pierre, Encyclopédie de la Pléiade. Ιστορία της φιλοσοφίας, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1991.
Deluy Henri, Πρώτες σουίτες, εκδ. Ερατώ (μετάφραση, επιμέλεια), 1992.
Esteban Claude, Αϋπνία. Ημερολόγιο. Ζωγραφιστές εικόνες, εκδ. Ερατώ, 1992.
Balzac Honoré de, Πραγματεία περί των νεωτέρων διεγερτικών, εκδ. Ολκός, 1993.
Valéry Paul, Ο κύριος Τεστ, εκδ. Ολκός, 1995.
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
Εξουσία και κοινωνία, εκδ. Καστανιώτη, 2010.
Επέτειος, εκδ. Μικρή Άρκτος, 2010.
Η σκόνη του χρόνου, Μίλητος [εισήγηση], 2009.
3.000 ελληνική ερωτική ποίηση, εκδ. Εκδοτική Θεσσαλονίκης, 2008.
Τάσος Λειβαδίτης, εκδ. Κέδρος, 2008
Σύγχρονη ερωτική ποίηση, εκδ. Καστανιώτη, 2007.
Lazongas Α4, εκδ. Άγκυρα, 2005.
Νάνι, τ' άνθι των ανθώ, εκδ. Ίνδικτος, 2005.
Η λογοτεχνία σήμερα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα [εισήγηση], 2004.
Το χρονικό του Κέδρου, εκδ. Κέδρος, 2004
Κοινωνικές επιστήμες και πρωτοπορία στην Ελλάδα 1950-1967, εκδ. Gutenberg, 2003.
Ποίηση - γλυπτική - πεζογραφία: Κική Δημουλά - Θόδωρος - Θανάσης Βαλτινός, εκδ. Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών [εισήγηση], 2003.
Πέντε ομιλίες για τον Μανόλη Ανδρόνικο, εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Τεχνοκριτών, 2002.
Ραδιόφωνο και πολιτισμός, 9.58 FM της ΕΡΤ 3 [εισήγηση], 2001.
Άνθη της πέτρας, εκδ. Μεταίχμιο, 2000.
Σταθμοί, εκδ. Θεμέλιο, 1995.
Αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Κοτζιά, εκδ. Κέδρος, 1994.
Παύλος Ζάννας, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, 1993.
Η επίδραση των ιδεών του μαρξισμού στη λογοτεχνία μας, εκδ. Κένταυρος [εισήγηση], 1984.
Ο πατέρας του Τίτου Πατρίκιου, Σπύρος Πατρίκιος (1894 - 27 Μαΐου 1958) ήταν ηθοποιός επιθεώρησης και από τους σημαντικότερους της ελληνικής οπερέτας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σπύρος Πατρίκιος γεννήθηκε στη Τήνο το 1894. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές εισήχθηκε στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων Ύδρας την οποία όμως μετά ένα χρόνο εγκατέλειψε προς χάριν του θεάτρου. Έτσι το 1911 πρωτοεμφανίζεται στη θεατρική σκηνή στη Κωνσταντινούπολη στο θίασο της Αικατερίνης Βερώνη. Σταδιοδρόμησε στο μουσικό θέατρο κυρίως σε επιθεωρήσεις όπου και διέπρεψε σε κωμικούς ρόλους.
Συμμετείχε στον Β' Βαλκανικό Πόλεμο μετά τη λήξη του οποίου συνέχισε τις θεατρικές παραστάσεις. Είχε διακριθεί ιδιαίτερα στις επιθεωρήσεις: «Πειρασμός», και «Αποκριάτικη επιθεώρηση». Το 1927 συμμετέχει συνθιασάρχης στο θέατρο της Κυβέλης και ένα χρόνο μετά εμφανίζεται στη Θεσσαλονίκη στη επιθεώρηση «Αρλεζιάνα».
Ο Σπύρος Πατρίκιος περιόδευσε στη συνέχεια στην Αίγυπτο, την Κωνσταντινούπολη και αργότερα στις ΗΠΑ όπου και επιστρέφοντας αρχίζει να εμφανίζεται πλέον ως θιασάρχης στην επιτυχή επιθεώρηση «Ο παπαγάλος» (1931). Ακολούθως ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τις οπερέτες πολλά κείμενα των οποίων έγραψε και ο ίδιος όπως «Γυναίκες... γυναίκες» κ.ά. μαζί με τον Νίκο Χατζηαποστόλου. Το 1939 ίδρυσε την «Οπερέτα Πρωτευούσης» ως θεατρικό οργανισμό του είδους όπου και παρουσίασε με δική του σκηνοθεσία τη «Εύθυμη χήρα» του Φραντς Λέχαρ. Κατά τη διάρκεια της κατοχής διετέλεσε πρόεδρος του "Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών"[1]. Το 1946 ανέβασε την επιθεώρηση «Γιούπι-γιούπι» που άφησε εποχή. Υπήρξε μέλος, αντιπρόεδρος και πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών το 1940-44. Η τελευταία του θεατρική παράσταση δόθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς. Μετά τη συνταξιοδότησή του (1953) ασχολήθηκε ως αρχισυντάκτης του περιοδικού Ελληνικό Θέατρο.
Ο Σπύρος Πατρίκιος είχε νυμφευθεί την επίσης ηθοποιό Ελένη (Λέλα) Σταματοπούλου και μετέπειτα Πατρικίου και απέκτησαν έναν γιο, τον γνωστό ποιητή Τίτο Πατρίκιο.΄Ήταν αδελφός της ποιήτριας Λιλής Ιακωβίδου της οποίας και κόρη είναι η σύγχρονη ηθοποιός και τραγουδίστρια Φραντζέσκα (Ιακωβίδου). Ο Σ. Πατρίκιος πέθανε στην Αθήνα, πέντε χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή του, το 1958, σε ηλικία 64 ετών από καρκίνο του πνεύμονα.Κηδευτηκε στο Β Νεκροταφείο Αθηνων.