Ξημέρωνε Σάββατο, 19 Ιανουαρίου 1957. Πίσω από τα βουνά, στην περιοχή
ανάμεσα στα χωριά Ευρύχου-Σινά Όρους βρίσκεται ένα λαγκάδι που οι
παλιοί το ονομάζουν "το αρκάτζιν του δράκου". Κατά σύμπτωση στο χώρο αυτό θυσιάστηκε ο Δράκος - το 25χρονο παλικάρι από τη Λεύκα.
«Υπήρξεν αγνός, τίμιος, ανιδιοτελής και γενναίος μαχητής. Εκ των πρώτων προσέτρεξεν εις τας τάξεις της Οργανώσεως. Ο θάνατός του με απεστέρησε ενός αρίστου συμπολεμιστού, την δε Κύπρον ενός τέκνου της, το οποίον θα της ήτο λίαν χρήσιμον, όχι μόνον εις τον απελευθερωτικόν αγώνα, αλλά και εις την μετ’ αυτόν δημιουργικήν εργασίαν διά την πρόοδον και ευημερίαν της. Η θλίψις μου διά τούτο ήτο μέγιστη. Αλλά και όλη η Κύπρος εθλίβη και τον εθρήνησε δικαίως. Ήρωες, ως ο Δράκος, και θνήσκοντες δεν παύουν να ζουν. Παραμένουν φωτεινοί οδηγοί των επιζώντων, διά την εκπλήρωσιν της αποστολής των εις ωραίους ευγενείς αγώνας».
Αλλά και ο Δράκος υπεραγαπούσε τον Αρχηγό του. Να τι αφηγήθηκε χαρακτηριστικά, ο συναγωνιστής του ήρωα Χαράλαμπος Ευσταθίου, που είχε το ψευδώνυμο «Βράχος»:
Αλλά και ο Δράκος υπεραγαπούσε τον Αρχηγό του. Να τι αφηγήθηκε χαρακτηριστικά, ο συναγωνιστής του ήρωα Χαράλαμπος Ευσταθίου, που είχε το ψευδώνυμο «Βράχος»:
«Τον Αρχηγό Διγενή τον υπεραγαπούσε. Θυμούμαι, για παράδειγμα, ότι στις προσευχές που έκανε ο Δράκος, παρακαλούσε πάντα το Θεό να φυλάει τον Αρχηγό, κι εμείς ας χάναμε τη ζωή μας. Μια νύκτα στο λιμέρι της «Βασιλικής» Κύκκου, ο δικός μας φρουρός στο λιμέρι του Δράκου αντιλήφθηκε μεγάλη αυτοκινητοπομπή αγγλικών στρατευμάτων να έρχεται από τον Πεδουλά προς το μοναστήρι. Ο φρουρός έσπευσε αμέσως να ειδοποιήσει το Δράκο, ο οποίος μας ξύπνησε αμέσως όλους. Στη συνέχεια πήρε εμένα και πήγαμε στο λιμέρι του Αρχηγού, που βρισκόταν σε κάποια απόσταση, για να σιγουρευτεί ότι ο Διγενής έλαβε γνώση της αυτοκινητοπομπής. Εκεί, διαπιστώσαμε ότι ο σκοπός δεν είχε αντιληφθεί τα αυτοκίνητα, οπότε αφυπνίσαμε τον Αρχηγό και τους άλλους και πήραν τα μέτρα τους. Ευτυχώς, οι έρευνες που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες δεν κάλυψαν την περιοχή των λιμεριών».
"Του Δράκου το λημέρι
Εγγλέζους επερίμενεν μ΄ αυτόματο στο χέρι.
Χτυπιόταν και χτυπούσε τους, βακτήριον μεγάλη
και έπαισεν αιμόφυρτος σαν τίμιο παλληκάρι.
Το τίμιο το αίμα σου Μάρκο μου που εχύθη
ζωοογονά της Λευτεριάς, το δέντρο που εστήθη."
"Οι δύο φίλοι" ένα τραγούδι για τον Μάρκο Δράκο και τον πατέρα Σάββα Αχιλλέως στο πλαίσιο μιας εξαιρετικής του ομιλίας, η οποία και έγινε προς τιμήν του..
https://www.youtube.com/watch?v=3pYmIl2UQ2o
Ο Μάρκος Δράκος ήταν αγωνιστής και μέλος της ΕΟΚΑ κατά την περίοδο της Αγγλικής αποικιοκρατίας. Γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1932 στη Λεύκα Λευκωσίας και ήταν το ένα από τα τρία τέκνα της οικογένειας του Κυριάκου και της Δέσποινας Δράκου, ενώ το επάγγελμά του ήταν λογιστής. Εντάχθηκε από πολύ νωρίς στην ΟΧΕΝ Λευκωσίαs η οποία ήταν το φυτώριο των αγωνιστών τηs ΕΟΚΑ. Ανέλαβε αρχηγός ομάδας με το ψευδώνυμο Λυκούργος η και Μαβίλλης, η οποία πέτυχε αξιόλογες και επιτυχημένες επιθέσεις εναντίον των Βρετανών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην 1η Απριλίου 1955 επιτέθηκε με την ομάδα του στην Κυπριακή Ραδιοφωνική Υπηρεσία και στις 19 Ιουνίου 1955 οργάνωσε βομβιστική επίθεση εναντίον του αστυνομικού σταθμού της Κερύνειας στη Λευκωσία. Στις 25 Μαΐου 1955 ηγήθηκε απόπειρας δολοφονίας εναντίον του Βρετανού Κυβερνήτη Άρμιτεϊτζ στο κινηματοθέατρο Παλλάς με βόμβα την οποία μετά από προεργασία του Δράκου τοποθετήθηκε κάτω από το κάθισμα του Άρμιτεϊτζ , λόγω όμως κακής λειτουργία του ωρολογιακού μηχανισμού, η έκρηξη έγινε μετά τη λήξη της παράστασης και την αποχώρηση του Κυβερνήτη. Κατάστρεψε δύο φορές το γεφύρι του Κοκκινόγκρεμου, συνελήφθη και δραπέτευσε την νύκτα τηs 23 Σεπτεμβρίου 1955 από το κέντρο τηs Κυρήνειαs, μαζί με άλλους 16 αντάρτες, επικηρύσσοντάς τον οι Βρετανοί αντί του ποσού 5.000 λιρών. Αργότερα επανάδημιούργησε την ομάδα του με το όνομα Ουρανός και συνέχισε τον Αγώνα παίρνοντας μέρος στην επίθεση στο Μερσινάκι όπου πέφτει νεκρός ο Χαράλαμπος Μούσκος και εν συνεχεία στις 12 Νοεμβρίου 1956 μαζί με τον Πολύκαρπο Γεωρκάτζη έστησαν ενέδρα στην Ξεραρκάκα εναντίον φάλαγγας στρατιωτικών οχημάτων στο δρόμο Λεύκας - Καλοπαναγιώτη.
Θάνατος
Στις 15 Ιανουαρίου 1957 ο Μάρκος Δράκος και τέσσερις αντάρτες είχαν υποχρεωθεί να εγκαταλείψουν το κρησφύγετό τους στην περιοχή Τρουλινός του χωριού Καλοπαναγιώτης, κατόπιν εκτεταμένων ερευνών που άρχισαν εκεί οι Βρετανοί, την νύχτα τηs 18 Ιανουαρίου 1957 στην περιοχή τηs Ευρύχου ο Μάρκοs και η ομάδα του. Εκεί έχοντας βοήθεια από έναν τροφοδότη από την Τεμβριά (Μιχαήλ Δημητριάδη) έκαναν προσπάθειες για δημιουργία ενος νέου κρησφύγετου. Όμως ενώ κινούνταν μέσα στο σκοτάδι υπό σφοδρή θύελλα , ήλθαν ξαφνικά σε επαφή με τον εχθρό ο οποίοs άνοιξε αμέσωs πυρ. Ο Μάρκος Δράκος δέχθηκε ξαφνικές ριπές και έπεσε νεκρός σε ηλικία 25 ετών, τραυματίας της συμπλοκής ήταν ο Κώστας Λοϊζου.
Εθνομάρτυρες του Κυπριακού Έπους 1955-59,Εκδόσεις Αδελφότητας Θεολόγων(Ο Σωτήρ),Νικ. Βασιλειάδη
Δύσκολη η νύχτα απόψε, λυσσομανά η καταιγίδα, δεν τη νοιώθω, είμαι χαρούμενος λεύτερη και περήφανη χτυπά η καρδιά στο στήθος μου ξέρω πως λιγοστός είναι ο χρόνος που μ’ απόμεινε, λιγοστά τα χρόνια που μου’λαχαν να ζήσω. Μα δεν βαρυγκωμώ, ο αγώνας για την λευτεριά χάδι τρυφερό στην ψυχή μου, σαν το χάδι της μάνας μου, η μάνα, βαθύς πόνος, βαριά λαχτάρα η θύμηση της. Μα πάνω από κείνη βάνω την Πατρίδα. Η πατρίδα και ο Θεός όρισαν πως έτσι πρέπει να γίνει, και έτσι θα γίνει, το μόνο που ζητώ. Το μόνο που θέλω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύντροφοι μην λησμονάτε, εικόνισμα δίπλα στα άγια εικονίσματα να γενεί η λευτεριά της Κύπρου. Και αν απόψε καθώς ορίστηκε για μένα, δώσω το μόνο που μου απόμεινε την ζωή μου, θέλω να πείτε σε όλους πως ο Μάρκος Δράκος δεν πέθανε, ζω και πολεμώ ακόμα.
Και θα πολεμώ μέχρι από κει ψηλά να την δω λεύτερη και περήφανη κατά πως της πρέπει
Ιερό το χώμα που θα με σκεπάσει, Πανάγια η φλόγα της λευτεριάς,
καντήλι άσβεστο θα φωτίζει το μνήμα της θυσία μου.
(Χριστιάνα Κωνσταντινίδου)