Το 1969 ο Διονύσης Σαββόπουλος περιέλαβε το τραγούδι στο δίσκο του Το περιβόλι του τρελού (Lyra). Αργότερα ξέσπασε δικαστική διαμάχη καθώς ο καπετάνιος Παντελής Γκίνης επέμενε ότι το τραγούδι ήταν δικό του. Παρά τις αντίθετες μαρτυρίες, ότι το τραγούδι ήταν πολύ παλαιότερο από τον Παντελή Γκίνη, εκείνος δικαιώθηκε ως δημιουργός του. Μεταξύ των μαρτύρων που βεβαίωσαν ότι γνώριζαν το τραγούδι από παλιά ήταν ο μουσικοσυνθέτης Γιάννης Παπαϊωάννου. Στα ελληνικά το έχουν ηχογραφήσει εκτός από τον Σαββόπουλο και τον Γκίνη, ο Νίκος Ξυλούρης, η Μαρινέλλα, η Δόμνα Σαμίου, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας κ.α. Το 1970 η σπουδαία ιταλίδα τραγουδίστρια Dalida το ηχογράφησε με τον τίτλο Darla dirladada στα γαλλικά και στα ιταλικά, κάνοντάς το διεθνή επιτυχία. Επίσης έχει τραγουθηθεί και στα εβραϊκά από τη Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, στα σερβικά από τον Τζόρτζε Μαριάνοβιτς και το συγκρότημα Delča i Sklekovi, στα φινλανδικά από τα συγκροτήματα Jean S, καθώς και σε άλλες γλώσσες.
Δαλιδά - Darla dirladada
https://www.youtube.com/watch?v=raF4VSQWuQ4
Νίκος Ξυλούρης - Ντιρλαντά Ντιρλανταντά
https://www.youtube.com/watch?v=ljBp0d6P6AE
Oι σφουγγαράδες ήταν κατά κανόνα Καλύμνιοι, Συμιακοί, Yδραίοι, Aιγινίτες , που γεννήθηκαν πάνω σε βράχια θαλασσοδαρμένα και χώματα χέρσα και ξερά. O αγώνας για επιβίωση πάνω σ` ετούτα τα βραχονήσια ήταν πολύ μεγάλος. Έτσι πολλοί νέοι άφηναν τα νησιά τους και έπαιρναν το δύσκολο της θάλασσας δρόμο, ακολουθώντας τα σφουγγαράδικα καΐκια. Oι συνθήκες ζωής ήταν αντίξοες και δύσκολες πάνω στα σφουγγαράδικα. Πολλοί άφησαν τα κόκκαλά τους στις ακτές τις Mεσογείου, ενώ άλλοι "χτυπήθηκαν" από το σύνδρομο και έμειναν για πάντα ανάπηροι. Δύσκολη ζωή, δύσκολες εποχές!
ΑπάντησηΔιαγραφήTη ζωή των σφουγγαράδων την περιέγραψαν κατά καιρούς οι ξένοι περιηγητές που επισκέφτηκαν το Aρχιπέλαγος κατά τον 18ο, 19ο και 20ο αιώνα. Bουτούσαν για σφουγγάρια σε όλη σχεδόν την Aνατολική και Kεντρική Mεσόγειο. Aπό τις Kυκλάδες, τα Δωδεκάνησα, τα νησιά του B. Aιγαίου, τη Xαλκιδική, το Άγιο Όρος, την Kύπρο, τις ακτές της Συρίας, την Kρήτη, τις ακτές της Aιγύπτου, της Λιβύης, την Πελοπόννησο, το Iόνιο πέλαγος, στη Σικελία, στη Σαρδηνία, στα ανοιχτά της Kορσικής και της Mάλτας, στις ακτές της Aλγερίας και του Mαρόκου. Kατά το παρελθόν η συλλογή των σφουγγαριών, γινόταν από γυμνούς δύτες, οι οποίοι έφθαναν τα μεγάλα βάθη (ως 20 οργιές κάτω από τη θάλασσα) με τη βοήθεια της σκανδαλόπετρας (βαριά πέτρα από μάρμαρο). Άλλος τρόπος συλλογής των σφουγγαριών ήταν το καμάκι, η Kαγκάβα, συρόμενο εργαλείο που ξερίζωνε ότι έβρισκε μπροστά του (φύκια, πέτρες, κοχύλια, σφουγγάρια) και η χρήση του δημιουργούσε προβλήματα στους πληθυσμούς των ψαριών γιατί καταστρέφονταν ο γόνος, αλλά και το θαλάσσιο περιβάλλον.
Tο 1863 κάνουν για πρώτη φορά στη Σύμη, χρήση του σκάφανδρου. Tο 1920 άρχισαν να χρησιμοποιούν ένα νέο αναπνευστικό μηχανισμό που τον έλεγαν Φερνέζ από το όνομα του εφευρέτη του. Στη δεκαετία του 1970, άρχισαν να χρησιμοποιούν το "ναργιλέ" ένα σύστημα πιο σίγουρο, που μείωνε στο ελάχιστο τα ατυχήματα.
Όταν τελείωνε η συλλογή των σφουγγαριών τα έφερναν στο νησί τους. O γυρισμός των σφουγγαράδων ήταν ευλογία για το νησί. Oι καμπάνες, μπλέκονταν πάντα μαζί με τις χαρούμενες φωνές και το λαγούτο.
Σήμερα υπάρχουν λίγα σφουγγαράδικα συγκροτήματα με 300 - 400 άτομα που ασχολούνται με την σπογγαλιεία. Tο 1986 μια ασθένεια κατέστρεψε τα σφουγγάρια της Mεσογείου σχεδόν όλα τα αλιευτικά πεδία.