 |
| 17 Ιανουαρίου 1938 - 23 Σεπτεμβρίου 2011 |
"Είμαι στην πίστα και τραγουδάω. Βλέπω τρεις ανθρώπους να έρχονται και με δυσκολία να βρίσκουν ένα τραπέζι μπροστά για να στριμωχτούν. Σάββατο, πήχτρα το μαγαζί! Τότε δεν είχαμε καμαρίνια και ανεβαίναμε στην πίστα από το πλάι. Πάω να περάσω, με πιάνει ο Νίκος ο Κοεμτζής, που δεν ήθελε αυτός να χορέψει, αλλά ο αδερφός του:
"-Όταν ξανανέβεις, θέλω μια παραγγελιά".
"-Δηλαδή;''
"-Θέλω να μου πεις τις Βεργούλες''. Δύσκολο, γιατί εγώ έλεγα πιο πολύ σημερινά τραγούδια. Λέω
"-Δε μπορώ να στο πω, χορεύει τόσος κόσμος''. Πρώτο όνομα κι εκεί εγώ τότε, ''Νεράιδα της Αθήνας'' λεγόταν το μαγαζί. Αρχίζει και μ' αγριεύει. Μου κάνει νόημα ''Άμα κατέβεις θα τα πούμε''! Λέω ''Ρε μπελά που βρήκαμε ξαφνικά''. Βάζω τον Πάνο Αθανασιάδη, το δεύτερο όνομα, που έλεγε πιο παλιά τραγούδια: "-Κοίτα να πεις τις Βεργούλες μη μας κάνει καμιά φασαρία αυτός. Ξέρω γω τι γίνεται;"' Ανεβαίνει στην πίστα ο Αθανασιάδης, φωνάζει ο Κοεμτζής: "-Θα πεις εσύ την παραγγελιά''! ''Μα, χορεύει τόσος κόσμος'' του λέει αυτός ''-πως να τους κατεβάσω που το θες και παραγγελιά;'' Αρχίζει να λέει τις Βεργούλες, ανεβαίνει ο αδερφός του Κοεμτζή να χορέψει, αλλά συγχρόνως ανέβηκαν κι άλλοι. ''Παραγγελιά πες τους'' φωνάζει ο Δημοσθένης που πήρε το μικρόφωνο απ' τον τραγουδιστή, ''-Κατεβείτε όλοι κάτω ρε!'' ''-Πες το εσύ'' του κάνει αυτός. ''Παραγγελιά ρε'' ξαναφωνάζει τότε ο Κοεμτζής κι ορμάει στην πίστα, αλλά μεσ' στη βαβούρα ποιος να τον άκουγε; Τρία άτομα ήταν ανάμεσα σ' αυτούς που χόρευαν, ο ένας είχε φανοποιείο κι οι άλλοι δύο ήταν αστυνομικοί με πολιτικά. Εγώ εκείνη την ώρα δεν πήρα χαμπάρι. Ήμουν κάτω και κατευθύνθηκα στην έξοδο, όπου ο φίλος μου ο συχωρεμένος ο Γιαλούρης μου λέει ''-Τι γίνεται, ρε, μέσα;'' Μετά μου είπε ο Αθανασιάδης ότι φώναζε ο Κοεμτζής: ''Πού'ναι ο Καρουσάκης; Θέλω να τον σφάξω!'' Και όπως έβγαινε έξω με το μαχαίρι στο χέρι, όποιον έβλεπε μπροστά του τον κάρφωνε. Τρεις σκότωσε και άλλους εφτά τραυμάτισε βαριά! Καθώς τον βλέπει λοιπόν ο Γιαλούρης να έρχεται κατά πάνω μου, μου δίνει μια και με πετάει στον τοίχο, για να βγω απ' το πεδίο όρασης του! ''-Τι σπρώχνεις, ρε;'' κάνω εγώ. Μου λέει: ''-Δεν τον είδες με το μαχαίρι; Σ' έψαχνε''. Μ' έψαχνε για να με σφάξει!."
Ήταν Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 1973 και ο Νίκος Κοεμτζής (ή Κογιουμτζής), ένας μικροκακοποιός πήγε με την παρέα του στο νυχτερινό κέντρο "Νεράιδα της Αθήνας" στα Σεπόλια, όπου τραγουδούσε ο Κώστας Καρουσάκης, για να διασκεδάσουν. Ο Νίκος Κοεμτζής που είχε πιεί πολύ κάνει παραγγελιά το τραγούδι για τον μικρό αδελφό του, το Δημοσθένης. Όταν άρχισε το τραγούδι σηκώθηκαν και δύο άλλα άτομα να χορέψουν επιδεικτικά μπροστά στο Δημοσθένη. Ο Νίκος φωνάζει "ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ" και σηκώνεται και σκότωσε με σουγιά τρεις ανθρώπους (τους δύο αστυνομικούς, Πεγιά και Χριστοδουλάκη, και άλλο ένα από την παρέα τους, τον Γιάννης Κούρτης που στο επάγγελμα ήταν φανοποιός) ενώ τραυματίζονται και άλλοι επτά. Τα αδέλφια Κοεμτζή διαφεύγουν με το μαχαίρι αλλά η Αστυνομία τους συνέλαβε μετά από 36 ώρες. Είχαν καταφύγει στο σπίτι ενός φίλου, την επόμενη μέρα εκείνος κάλεσε την αστυνομία και μετά από συμπλοκή τους συνέβαλαν. Στην ανάκριση ο Νίκος υποστήριξε πως θόλωσε το μυαλό του γιατί νόμιζε ότι θα σκότωναν τον αδελφό του. Καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο και οκτώ φορές σε ισόβια, για ανθρωποκτονίες από πρόθεση. Σε τρία χρόνια φυλάκισης καταδικάστηκε ο Δημοσθένης. Το 1977 η ποινή του Νίκου Κοεμτζή μετατρέπεται σε ισόβια αφού καταργήθηκε δια νόμου η θανατική ποινή.
Το 1978, ο Διονύσης Σαββόπουλος θα κάνει την ιστορία του Κοεμτζή τραγούδι στο δίσκο «Ρεζέρβα». Το 1980 ο σκηνοθέτης Παύλος Τάσιος που πήρε άδεια από τον Κοεμτζή να κάνει την ζωή του ταινία. Η ταινία λεγόταν "Παραγγελιά" με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό Αντώνη Αντωνίου στο ρόλο του Νίκου Κοεμτζή και τον Αντώνη Καφετζόπουλου στο ρόλο του Δημοσθένη. Στην ταινία, η Κατερίνα Γώγου (πρώην σύζυγός του Παύλου Τάσιου) και ποιήτρια απαγγέλλει στίχους από τα ποιήματά της.
Ο Νίκος Κοεμτζής αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Πατρών στις 29 Μαρτίου του 1996 μετά από 23 χρόνια συνεχούς φυλάκισης. Μετά την αποφυλάκισή του πουλούσε την αυτοβιογραφία του έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων και τις Κυριακές στο Μοναστηράκι υπογράφοντας αφιερώσεις στην πρώτη σελίδα. Το βιβλίο ξεκινά με τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Αιγίνιο Πιερίας και την κακοποίηση που υπέστη ο πατέρας του επειδή ήταν κομμουνιστής, όπως και ο ανάπηρος βετεράνος παππούς του, από τους χωροφύλακες, προτού μιλήσει για τις δικές του περιπέτειες και τα σκληρά χρόνια της φυλακής, το ξύλο, τα βασανιστήρια, ο ψυχολογικός πόλεμος. Έγραψε επίσης ποιήματα από τα οποία φαίνεται, όπως και ο ίδιος είχε δηλώσει, ότι μετάνιωσε για την πράξη του αλλά και ζωγραφιές. Πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 2011 στο Μοναστηράκι, σε ηλικία 73 ετών. Ο θάνατός του προήλθε από έμφραγμα, που έπαθε την ώρα που πουλούσε βιβλία στο τραπεζάκι του.
"Κάντε ρε αδέλφια υπομονή, ωσπου να αλλάξει η πλάκα
να έρθει τούμα ο καιρός, να φάνε οι αδικητές μας φάππα" Νίκος Κοεμτζής
https://www.youtube.com/watch?v=GdIWo-s32Ak
Στίχοι-Μουσική-Εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος
Μηχανή του Χρόνου: ΝΙΚΟΣ ΚΟΕΜΤΖΗΣ
https://www.youtube.com/watch?v=tDCZm1JVR4Y
"Πραγγελιά" (ΤΑΙΝΙΑ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: 1980
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 81'
ΣΕΝΑΡΙΟ: Παύλος Τάσιος
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Παύλος Τάσιος
ΥΠΟΘΕΣΗ:
Η Παραγγελιά είναι ένα παλιό ελληνικό έθιμο. Όταν κάποιος σε ένα πανηγύρι ή σε ένα νυχτερινό κέντρο πληρώσει την ορχήστρα να παίξει μια ιδιαίτερη επιθυμία του, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χορέψει εκτός από αυτόν που έκανε την παραγγελιά. Η ταινία βασίζεται σε ένα αληθινό γεγονός. Το 1973 σε ένα νυχτερινό κέντρο, ένας άνθρωπος του υποκόσμου, με τη βοήθεια του αδελφού του, έφραξε τρεις αστυνομικούς για μια παραγγελιά. Ο σκηνοθέτης δίνει τη δική του ερμηνεία για αυτό το γεγονός, αποδεικνύοντας ότι η πράξη του δεν ήταν τίποτα άλλο από μια απελπισμένη αντίδραση κατά του συστήματος που τον καταπίεζε και στόχευε στην τελική του εξόντωση. Το νυχτερινό κέντρο όπου έγινε η σφαγή έμοιαζε με νεκροταφείο όπου οι ελπίδες των απελπισμένως Ελλήνων είναι θαμμένες. Σκηνές που θυμίζουν αρχαία τραγωδία τονίζουν την μοίρα ενός έθνους που χαραμίζεται σε φονικούς τσακωμούς, παραγγελιές μέσα σε νυχτερινά κέντρα γεμάτα χαφιέδες, πουτάνες, νταβατζήδες και σκληρούς άντρες.
ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ:
Η ταινία Παραγγελιά προβλήθηκε στις αίθουσες Αθηνών - Πειραιώς - προαστίων το 1980 και έκοψε 196.186 εισιτήρια. Ήρθε στην 6η θέση σε 25 ταινίες.
Η ιδέα αυτής της ταινίας στηρίζεται σε μιά πραγματική ιστορία του 1973. Η ταινία Παραγγελιά πήρε 4 βραβεία στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1980, καλύτερης ταινίας, καλύτερης ερμηνείας (Αντώνης Αντωνίου), καλύτερης Μουσικής (Κυριάκος Σφέτσας) και καλύτερου Μοντάζ (Γιάννης Τσιστσόπουλος). Τα ποιήματα της ταινίας είναι της Κατερίνας Γώγου και τραγουδούν η Ελένη Ροδά, ο Γιώργος Καμπουρίδης και ο Γιάννης Πηνιώτης. Συμμετέχει η λαϊκή ορχήστρα: Σ. Μπούρας. Σε αυτή την ταινία έκανε τη πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση η Θέμις Μπαζάκα το 1980.
Η «Παραγγελιά», σε σενάριο και σκηνοθεσία Παύλου Τάσιου, είναι η ιστορία και η διερεύνηση της προσωπικότητας του Νίκου Κοεμτζή, που μαχαίρωσε ένα βράδυ σε μια ταβέρνα τους άντρες μιας παρέας, επειδή προσπάθησαν να του πάρουν τη σειρά στο χορό. Ο σκηνοθέτης Παύλος Τάσιος, λειτουργώντας περισσότερο σαν κοινωνικός μελετητής παρά σαν δικαστής, έφτιαξε μια ταινία, που αναφέρεται σε πτυχές της ζωής του Νίκου Κοεμτζή, οι οποίες έκρυβαν τους λόγους και τα αίτια που τον οδήγησαν στο έγκλημα. Το ταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον, στο οποίο μεγάλωσε, η φτώχεια και η αποστροφή της κοινωνίας απέναντί του, είναι βασικές αιτίες που οπλίζουν το χέρι του Κοεμτζή, το οποίο, με αφορμή την «παραγγελιά», σπέρνει το θάνατο. Η ταινία έχει πάρει πέντε βραβεία (καλύτερης ταινίας, ανδρικής ερμηνείας - Αντώνης Αντωνίου, μουσικής, μοντάζ, ηχοληψίας) στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1980. Πρωταγωνιστούν: Αντώνης Αντωνίου, Ολια Λαζαρίδου, Κατερίνα Γώγου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Σοφία Ρούμπου, Νικήτας Τσακίρογλου, Γιώργος Ζορμπάς, Βίκυ Βανίτα, Γιώργος Κοτανίδης
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΚΟΕΜΤΖΗΣ ΣΤΟΝ Γ.ΛΙΑΝΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ:
«Αγαπούσα τους ανθρώπους κάποτε μου έγινε αφάνταστα δύσκολο να τους αγαπώ... από τότες που χτύπαγαν τον πατέρα μου, από μικρό παιδί, απόχτησα ένα μίσος κατά της αστυνομίας.
Την αστυνομία την εννοούσα σαν κράτος της Δεξιάς και την μισούσα. Την μισούσα και την σιχαινόμουνα όσο τίποτα στον κόσμο. Δεν έκλεψα ή δεν αδίκησα ποτέ μου έναν φτωχό ή έναν ιδεολόγο ή έναν ρέστο. Είχα αδυναμία στους αστυνομικούς! Όταν σε προδίδουν οι άνθρωποι αγαπάς αόριστα τον κόσμο. Είναι λιγότερο βασανιστικό αυτό».
nucleusofear
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ "Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥΓΙΑΔΙΕΣ"
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή μας είναι σουγιαδιές
σε βρώμικα αδιέξοδα
σάπια δόντια ξεθωριασμένα συνθήματα
μπάσσο βεστιάριο
μυρουδιές από κάτουρα αντισηπτικά
και χαλασμένα σπέρματα. Ξεσκισμένες αφίσσες.
Πάνω κάτω. Πάνω κάτω, η Πατησίων.
Η ζωή μας είναι η Πατησίων.
(Το ROL που δε ρυπαίνει τη θάλασσα
κι ο Μητροπάνος μπήκε στη ζωή μας
μας τον έφαγε η Δεξαμενή κι αυτόν
σαν τις ψηλόκωλες.)
Εμείς εκεί.
Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή.
Ξεφτίλα μοναξιά απελπισία. Κι ανάποδα.
Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας. Και καπνίζουμε.
Η ζωή μας είναι
άσκοπα λαχανητά
σε κανονισμένες απεργίες
ρουφιάνους και περιπολικά.
Γι’ αυτό σου λέω.
Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε
να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.
Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε.
Μη. Βρέχει. Δόσμου τσιγάρο.