Ο συνθέτης του Ελαφρού Τραγουδιού και στενός συνεργάτης της Σοφίας Βέμπο, Λεό Ραπίτης γεννήθηκε το 1906 στη Μυτιλήνη. Σε ηλικία πέντε ετών ξεκίνησε μαθήματα πιάνου και αμέσως αναγνωρίστηκε σαν παιδί-θαύμα. Ο πατέρας του όμως μετά το σχολείο τον έστειλε στο Μάντσεστερ για να σπουδάσει υφαντουργός με σκοπό να ακολουθήσει την οικογενειακή επιχείρηση. Τελικά επιστρέφει στην Ελλάδα στις αρχές του ΄30 και ξεκινά τη καλλιτεχνική του καριέρα. Στην πρώτη αυτή φάση της δημιουργίας του παταγωγής συνεργάζεται με τον στιχουργό Μίμη Τραϊφόρου και την Σοφία Βέμπο, η οποία τον αγαπούσε πολύ και εκτιμούσε το ταλέντο του, αφού τα τραγούδια του ήταν γραμμένα και έδεναν με τη φωνή της. Κατά την Κατοχή συναντήθηκε στη Μέση Ανατολή με το ζεύγος Τραϊφόρου-Βέμπο και συνεργάστηκαν στο ανέβασμα πατριωτικών επιθεωρήσεων. Ο Ραπίτης που ήταν ήδη στην Παλαιστίνη, μαζί με τον επίσης εξαίρετο μουσικό Μένιο Μανωλιτσάκη σχημάτισαν ορχήστρα. Μετά την απελευθέρωση επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ανέβασαν στο «Κεντρικό» την επιθεώρηση «Ελλάδα μου κουράγιο» για την οποία έγραψε το τραγούδι «Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου» ο Μιχάλης Σουγιούλ και «Μια φορά μονάχα ζούμε» ο Κώστας Γιαννίδης. Ακολούθησαν δύο ακόμη επιθεωρήσεις στο θέατρο «Λυρικόν» οι: «Ξανανθίζουν τα ρόδα» και «Ρωμαίοι και Ιουλιέτες» (μουσική κωμωδία), στην οποία ακούγεται για πρώτη φορά και το τραγούδι «Πάντα μαζί» τραγουδημένο από την Αλίκη Βέμπο και τον Κώστα Μανιατάκη. Το 1948 ταξιδεύει στην Αμερική συνοδεύοντας πάντα την Σοφία Βέμπο. Όταν όμως εκείνη επιστρέφει, ο Ραπίτης παραμένει στη Νέα Υόρκη όπου παίζει πιάνο σε κάποιο νυκτερινό κέντρο. Εκεί κάνει και έναν εικονικό γάμο για να αποκτήσει την Αμερικανική υπηκοότητα. Το 1950 με τη δημιουργία του θεάτρου «Βέμπο» ο Λεό Ραπίτης ξαναγυρίζει στην Αθήνα όπου και θα παρουσιάσει τα τελευταία του «αθηναϊκά» τραγούδια. Ο Ραπίτης συνεργάστηκε πολλές φορές και με τις αδελφές Καλουτά από το ξεκίνημά τους ενώ μαζί τους συνεργάστηκε και ακολούθησε στην περιοδεία τους στην Αφρική. Ο Ραπίτης παρέμεινε στο Βελγικό Κονγκό, στο Στάνλεϋβιλ και στο Ελίζαμπεθβιλ, όπου έπαιζε πιάνο.
Εκεί, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, όπως μεταφέρεται από τον ανιψιό του Φρέντυ Γερμανό, ο οποίος ήταν γιος της αδελφής του Αθηνάς Ραπίτη-Γερμανού), πυροβόλησε κατά λάθος κάποιον και νομίζοντας ότι τον σκότωσε, αυτοκτόνησε. Χρόνια αργότερα ο Γιώργος Παπαστεφάνου εξήγησε ότι το φονικό έγινε πάνω σε μια στιγμή ερωτικής αντιζηλείας αφού ο συνθέτης είχε πυροβολήσει τον εραστή του και μετά, νομίζοντας πως τον σκότωσε, αυτοπυροβολήθηκε και ο ίδιος και εξηγεί ακόμη ότι ο λόγος για τον οποίο ο Φρέντυ Γερμανός άλλαξε το τέλος της ιστορίας αποδίδοντας την αυτοκτονία στην μοναξιά που ένοιωθε ο συνθέτης ήταν γιατί η μητέρα του, ήταν ακόμη τότε εν ζωή. [1] Σοφία Βέμπο -Καινούρια τώρα ζωή (1944) https://www.youtube.com/watch?v=bGNc4CzLN8E
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου