Το ψευδοκράτος σας - Η ΜΙΣΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΣΑ
Η απόπειρα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου να τροποποίησει το Σύνταγμα σε 13 σημεία έδωσε στους Τούρκους και τους ηγέτες τους την ιδανική ευκαιρία που για χρόνια ολόκληρα αποζητούσαν για να θέσουν σε εφαρμογή τα άνομα σχεδιά τους. Σχέδια που είχε εκπονήσει ήδη από τη δεκαετία του '50 ο Τούρκος καθηγητής και συνταγματολόγος Νιχάτ Ερίμ στις εκθέσεις του για την ανάκτηση της Κύπρου.
Τα αιματηρά γεγονότα του Δεκεμβρίου του 1963, η χάραξη της Πράσινης Γραμμής στην Λευκωσία και η δημιουργία των Τ/κ θυλάκων μόνο τυχαία δεν ήταν αφού εκτός από την νόμιμη κυβέρνηση του κράτους, από την οποία οι Τ/κ αποχωρούν αστραπιαία, τώρα δημιουργείται μία καινούρια de facto εξουσία που αργότερα παίρνει μια ακόμη πιο συγκεκριμένη υπόσταση. Συγκεκριμένα στις 29 Δεκεμβρίου 1967 δημιουργείται η "Προσωρινή Τουρκοκυπριακή Διοίκηση" και στις 13 Φεβρουαρίου 1975 το "Ομόσπονδο Τουρκοκυπριακό Κράτος" που εκτός από την ίδια την Τουρκία, άλλες δύο χώρες αναγνώρισαν το κατοχικό καθεστώς του, το όμορα κράτη του Πακιστάν και το Μπαγκλαντές.
Οκτώ χρόνια μετά την βάρβαρη τουρκική εισβολή, ο ασταμάτητος Ραούφ Νετεκτάς προχωρεί σε ακόμη μία πιο προκλητική και αποσχιστική ενέργεια, η οποία θα προκαλέσει εκ νέου θύελλα αντιδράσεων. Συγκεκριμένα στις 15 Νοεμβρίου 1983, Τουρκία και Ντενκτάς, ανακηρύσσουν τα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας σαν ανεξάρτητο κράτος με την ονομασία "Τουρκική Δημοκρατία Βορείας Κύπρου" (ΤΔΒΚ). Η αυθαίρετη, παράνομη και προκλητική όμως αυτή ανακήρυξη-απόσχιση, πάνω σε μια περιοχή που κατέχεται στρατιωτικά και ελέγχεται πολιτικά από μία άλλη χώρα, δεν έγινε δεκτή από κανένα, ούτε από τα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία μάλιστα καταδίκασαν την ενέργεια αυτή με τα Ψηφίσματα 541/1983 και 550/1984 του Συμβουλίου Ασφαλείας και τη θεώρησαν νομικά άκυρη. Ακόμη ο Ο.Η.Ε. ζήτησε την άμεση ανάκλησή της και παράλληλα προέτρεψε όλα τα κράτη του να μην την αποδεκτούν. Με το βάρος της νέας καταδικαστικής απόφασης το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν αποσύρουν και αυτά την αναγνώριση τους.
Ούτε όμως και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Ε.Δ.Α.Δ), δεν την αναγνωρίζει και με την απόφασή του στην Υπόθεση της Τιτίνας Λοϊζίδου, το Ε.Δ.Α.Δ. αποφάσισε πως, λόγω της παρουσίας 30.000 Τούρκων στρατιωτών στο νησί, η ούτω καλούμενη διοίκηση στα κατεχόμενα από την Τουρκία εδάφη της Κύπρου είναι μια υποτελής στην Τουρκία διοίκηση και πως η Τουρκία ευθύνεται για τις πράξεις και παραλείψεις της.
Ακόμη το Ε.Δ.Α.Δ. επιδίκασε ποινή-αποζημίωση 90 εκατομμυρίων δολαρίων στο τουρκικό κράτος για την εισβολή του 1974, ποινή όμως μη δεσμευτική για την Τουρκία κατά τα λεγόμενα του υπ. Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου.
Τέλος το 2005 ο Πρόεδρος της Γκάμπια εξέφρασε την ετοιμότητα της χώρας του να αναγνωρίσει την «ανεξαρτησία» των κατεχομένων (όπως παράλληλα και το Αζερμπαϊτζάν), αλλά μετά από έντονες διαμαρτυρίες εγκαταλείφθηκε η πρόθεση εκείνη.
Και ενώ λοιπόν ο διεθνής παράγοντας έχει αντιληφθεί του τί γίνεται, η εδώ στάση των πολιτικών και εντός και εκτός Κύπρου ήταν και είναι και παραμένει ανεμική, έτσι με την λανθασμένη πολιτική μας, το παράνομο αυτό μόρφωμα κοντεύει μέρα με την μέρα να κατορθώσει κάτι που πριν 32 χρόνια φαινόταν αδιανόητο.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σημαδιακή μέρα για την Κύπρο μας. Δύο πράξεις του Ντενκτάς σημάδεψαν την ιστορία της χώρας μας
1957 - Ο Ραούφ Ντενκτάς παραιτήθηκε από την Εισαγγελία και ανέλαβε ως πρόεδρος της Τουρκική Αντιστασιακή Οργάνωση - «Τurk Mukavemet Teskitati» «ΤΜΤ» μαζί με τον ακόλουθο του τουρκικού προξενείου στην Λευκωσία Μουσταφά Κεμάλ Τανρίβντι και τον γιατρό Μπουρχάν Ναλμπάντογλου.
1983 - Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς ανακηρύσσει μονομερώς, με την υποστήριξη της Αγκύρας, το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου σε «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου». Λίγες μέρες αργότερα το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με το ψήφισμα 541/83 καταδικάζει τη συγκεκριμένη ενέργεια.
Στις 15/11/83, ημερομηνία ανακήρυξης της «ανεξαρτησίας» του ψευδοκράτους, ο Ραούφ Ντενκτάς απέστειλε εξασέλιδο γράμμα στην Μάργκαρετ Θάτσερ, όπως φαίνεται στα αρχεία του πρωθυπουργικού γραφείου (1980-1983). Σε ένα μακροσκελές κατηγορώ έκανε λόγο για «ασυμβίβαστη και ανειλικρινή» στάση της ελληνικής και ελληνοκυπριακής ηγεσίας, για «παντελή απουσία μετριοπάθειας και κοινής λογικής που θα επέτρεπαν μια ανανεωμένη προσπάθεια από τις δύο πλευρές για μια συμφωνημένη λύση μέσω απευθείας διαπραγματεύσεων».
1983 - Στις 15 Νοεμβρίου 1983, η Βρετανίδα Πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Πρόεδρος Σπύρος Κυπριανού είχαν τηλεφωνική επικοινωνία για την τουρκοκυπριακή μονομερή ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Το γραφείο της Μ. Θάτσερ ενημέρωσε το Φόρεϊν Όφις για τη συζήτηση με επιστολή ημερ. 18 Νοεμβρίου 1983 και παράλληλα ζήτησε συμβουλή για το πώς θα χειριζόντουσαν επιστολή από τον Ρ. Ντενκτάς προς την Πρωθυπουργό.
1983 - Στις 15 Νοεμβρίου 1983, στη Βουλή των Κοινοτήτων, συζητήθηκε η μονομερής ανακήρυξη του Ρ. Ντενκτάς. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση συμφώνησαν σε όλα για μη αναγνώριση. Εκείνο που προβάλλει περίεργο, όμως, είναι η δήλωση του Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας σερ Τζέφρι Χάου, ο οποίος, απαντώντας σε παρέμβαση του φιλότουρκου βουλευτή σερ Φρέντερικ Μπένετ, ο οποίος είπε ότι ήταν άδικο να κατηγορείται η Τουρκία για βλέψεις πάνω στην Κύπρο κτλ, αναφέρθηκε σε μελλοντικό ουσιαστικά «ομόσπονδο κράτος»: «Ευχαριστώ τον συνάδελφο που έφερε υπόψη μου τη θέση της τουρκικής κυβέρνησης, όπως τη βλέπει ο ίδιος. Ο στόχος πρέπει να είναι η εξασφάλιση της ανεξαρτησίας, κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας εκείνου που ίσως γίνει ένα ομόσπονδο κράτος».
1983 - Την ίδια ημέρα (15/11/83) ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Ιλτέρ Τουρκμέν έλεγε στο Βρετανό πρέσβη στην Άγκυρα ότι η τουρκική θέση δεν είχε αλλάξει: η κυβέρνηση υποστήριζε τις διακοινοτικές συνομιλίες και τη συνάντηση κορυφής Κυπριανού-Ντενκτάς που - όπως είπε - ήταν ιδέα της Άγκυρας για να διατηρηθεί η προοπτική διαπραγματεύσεων. Πρόσθεσε ότι ο ίδιος πάντα έλεγε πως η τουρκική κυβέρνηση δεν ήλεγχε τον Ντενκτάς και τώρα αυτό αποδεικνυόταν.
1983 - Επίσης στις 15/11/83 η Θάτσερ έστειλε μήνυμα στον Τούρκο πρόεδρο Εβρέν. Του υπενθύμιζε προηγούμενες προειδοποιήσεις από τη Βρετανία τόσο προς τον ίδιο όσο και προς τον Ντενκτάς κατά της μονομερούς ανακήρυξης. Ξεκαθάριζε ότι ως εγγυήτρια δύναμη η Βρετανία αποδοκίμαζε την ενέργεια και του απηύθυνε έκκληση να πράξει τα μέγιστα για την ανάκλησή, αλλά και να μην υποστηρίξει η Άγκυρα την ανακήρυξη.