28/11/15

Πατρίδα Βόρεια Ήπειρος

Φωτογραφία της επίσημης ανακήρυξης της Αυτονομίας της Βόρειας Ηπείρου την 1η Μαρτίου 1914 στο Αργυρόκαστρο.

Η μαρτυρική Βόρειος Ήπειρος, είναι άγνωστη εντελώς στη μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνισμού! Η ιστορία, η κληρονομιά, η πορεία της, τα δίκαιά της, τα κεκτημένα της, οι εικόνες της, οι ήρωές της, οι Άγιοί της, οι άνθρωποί της, που εξακολουθούν ακόμη και τώρα, σήμερα, να υφίστανται την τρομοκρατία, τις αρπαγές και τις δολοφονίες των Αλβανών, που ακολουθούν πιστά και μεθοδικά το Σχέδιο Υφαρπαγής της, ώστε να αποτελέσει το έκτο αστέρι στη νέα κοινή Σημαία, στην Αλβανική Αστερόεσσα της Μεγάλης Αλβανίας! Ο Ελληνισμός μέσα και έξω από τη μαρτυρική, καταματωμένη γη, δεν θα το επιτρέψει!


Ο όρος Βόρειος Ήπειρος καθιερώθηκε το 1912 όταν λόγω των συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων η βορειότερη περιοχή της Ηπείρου, η οποία περικλείει πολύ περισσότερα από 100 Ελληνικά χωριά δόθηκε στο υπό σύσταση τότε κράτος της Αλβανίας. Μέχρι τότε η περιοχή αυτή ήταν απλώς ό,τι και τα Γιάννενα, η Πρέβεζα κλπ. Οι Βορειοηπειρώτες είναι ακριβώς όσο Έλληνες, όσο και οι υπόλοιποι. Θα μπορούσε κανείς να πει και περισσότερο ακόμη. Η μακροχρόνια καταπίεση τόσο στο θέμα της γλώσσας, όσο και σε εκείνο της θρησκείας αν και επέφερε τεράστια προβλήματα, εντούτοις κατάφερε να κρατήσει ζωντανή την Ελληνικότητα σε πείσμα των υπολοίπων. Όσο και αν σήμερα το Βορειοηπειρώτικο ζήτημα θεωρείται από πολλούς Αλβανούς και εγχώριους μιμητές τους, "λήξαν" κάθε άλλο παρά αυτό είναι. Η Βόρεια Ήπειρος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνισμού.
Αργυρόκαστρο, Χειμάρα, Βόδριστα (πατρίδα του Κωστή Στεφανόπουλου και της Μελίνας Μερκούρη), Βρυσερά, Δερβιτσάνη, Σωτήρα, Βλαχοϋψηλοτέρα, Ζερβάτι, Βουλιαράτι, Κομμάτι, Χλωμό, Πολυτσάνη, Καρόκι, Επισκοπή, Γράψη, Λαζάτι, Γρηάσδανη, Βελιάχοβο, Βουθρωτό, Μεσοπόταμος, Κρα, Σωπική, Λιμπόχοβο, Δίβρη, Λιβαδειά, Δρυμάδες, Άρτα, και πόσα ακόμα μεγάλα ή μικρότερα χωριά, όλα τους Ελληνικά, τόσο στη γλώσσα όσο και στο φρόνημα.
 Βόρεια Ήπειρος - Ντοκιμαντέρ
https://www.youtube.com/watch?v=Uf6isSSKk4U

Τη Βόρεια Ήπειρο μη λησμονείται
https://www.youtube.com/watch?v=bSxuJ3EwPHE
Στίχοι: Σπύρος Μεσημέρης


Βορειοηπειρώτισσα Μάνα
https://www.youtube.com/watch?v=9mJbBwIY06s


ΒΟΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΣ - Ο τόπος και το τραγούδι
https://www.youtube.com/watch?v=u0gsNtPdIzc
https://www.youtube.com/watch?v=9eOnmyxMVO4

Το τραγούδι και ο χορός ήταν από τα λίγα στοιχεία της παράδοσης που δεν απαγορεύτηκαν άμεσα κατά τη διάρκεια των ολοκληρωτικών καθεστώτων που γνώρισε η Βόρεια Ήπειρος. Η μουσική παράδοση είναι δεμένη και ταυτόσημη με την Ηπειρώτικη παράδοση. Οι χοροί είναι κυρίως 'Στα Δύο', 'Στα Τρία', 'Πωγωνίσιος' και 'Συρτός'. Το τραγούδι των Βορειοηπειρώτων είναι μια σύνθεση από πολλές φωνές ή αργότερα από πολλά μουσικά όργανα. Το ιδιόμορφο ύφος του βορειοηπειρώτικου τραγουδιού προέκυψε από τη πολυφωνική αρμονική μελωδία, που συνδυάζεται με τη λυγερή και εύθυμη, μελωδική επανάληψη. Γι' αυτό λέγεται και πολυφωνικό. Για να ηχήσει μελωδικά το μουσικό κομμάτι το σύνολο των τραγουδοποιών αποτελείται από 4 ως 10 άτομα, καθένα με διαφορετικό ρόλο στην απήχηση του τραγουδιού. Ο αυτοσχεδιασμός και η εναλλαγή των συνδυασμένων φωνών προσφέρουν μοναδικά ηχητικά αποτελέσματα. Το πολυφωνικό τραγούδι που ανάγεται στην αρχαία ελληνική παράδοση, χαρακτηρίζεται από ομαδική παρουσίαση, φωνητικό χαρακτήρα και ανημίτονη πεντατονική κλίμακα.

Ο θεματικός κύκλος του βορειοηπειρώτικου δημοτικού τραγουδιού αναφέρεται σε χαρές, λύπες, αγωνίες, καθώς επίσης και στη γενναιότητα, τον πόνο της ξενιτιάς, την ευγνωμοσύνη του σε γενναία παλικάρια, την αγάπη για τη φύση και την προσήλωση σε αγαπητά και ποθητά πρόσωπα. Ορισμένα χαρακτηριστικά τραγούδια με έντονο θρησκευτικό περιεχόμενο είναι η Δεροπολίτισσα και του Δελή-Παπά. Ο στίχος πολλών κομματιών με θέμα την ξενιτιά ενέχει και διττό περιεχόμενο, υποδηλώνοντας τον πόθο για ένωση με τις πολιτιστικές και πολιτισμικές του ρίζες, στην Ελλάδα

4 σχόλια:

  1. Με την Οθωμανική αυτοκρατορία στα πρόθυρα της πτώσης, η ελληνική κυβέρνηση, με υπόμνημα του υπουργείου Εξωτερικών στις 13 Ιουνίου του 1912, θεωρεί πως στην Ήπειρο και κατ' επέκταση στην Ελλάδα ανήκουν ολόκληρες οι περιφέρειες της Πρέβεζας, της Ηγουμενίτσας, των Ιωαννίνων, το μεγαλύτερο μέρος της περιφέρειας του Αργυρόκαστρου και η μισή περιφέρεια της Αυλώνας από τη γραμμή του Κουρβελέσι και την Κλεισούρα στον Αώο. Σύμφωνα με το υπόμνημα στην Αλβανία ανήκαν ολόκληρο το διαμέρισμα της Σκόδρας και από το διαμέρισμα των Ιωαννίνων μόνο η περιοχή του Βερατίου. Στις περιοχές που αξίωνε η ελληνική κυβέρνηση ζούσαν επί το πλείστον Έλληνες ορθόδοξοι. Συγκεκριμένα, με βάση την τουρκική απογραφή του 1908, κατοικούσαν εκεί 326.778 χριστιανοί και 174.802 μουσουλμάνοι. Παρόλα αυτά, όταν οι Τούρκοι αποχωρούσαν από την Ήπειρο το καλοκαίρι του 1912, προς όφελος των Αλβανών, αναγνώρισαν ως αλβανικά τα διαμερίσματα (βιλαέτια) της Σκόδρας, του Κοσόβου, του Μοναστηρίου αλλά και των Ιωαννίνω.
    Με την έναρξη των Βαλκανικών πολέμων οι Αλβανοί κοινοποίησαν στις Μεγάλες Δυνάμεις, την αμέριστη υποστήριξή τους απέναντι στους Νεότουρκους καθώς έτσι εξυπηρετούσαν και τα δικά τους συμφέροντα. Έτσι στις 7 Δεκεμβρίου 1912 ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε αρχικά την Κορυτσά. Στις αρχές του 1913 ένα άλλο τμήμα του μετά την νίκη στο Μπιζάνι, εισήλθε στα Ιωάννινα και προχωρώντας βόρεια στις 16 Μαρτίου εισήλθε στο Αργυρόκαστρο και στο Τεπελένι (19 Μαρτίου).
    Στις 29 Ιουλίου 1913 οι Μεγάλες δυνάμεις με τη Συνθήκη του Λονδίνου (1913), αναγνωρίζουν την Αλβανία ως ανεξάρτητο κράτος και με το Πρωτόκολλο Φλωρεντίας (1913) της παραχωρείται η περιοχή της Βορείου Ηπείρου. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Ελευθέριος Βενιζέλος αρχικά αρνήθηκε να παραχωρήσει την περιοχή που κατοικούσαν ελληνικοί πληθυσμοί και ήδη κατείχε με ισχυρές δυνάμεις (13 Οκτωβρίου 1913). Έτσι οι Μεγάλες Δυνάμεις, με υπόμνημα που απέστειλαν στο ελληνικό κράτος στις 13 Φεβρουαρίου 1914, μετά την υπογραφή του νέου Πρωτοκόλλου Φλωρεντίας (1914) απαιτούσαν την αποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων από την περιοχή σε διαφορετική περίπτωση δεν θα αναγνωρίζονταν η ελληνική επικυριαρχία επί των νήσων του Αιγαίου (εκτός της Ίμβρου, Τένεδου και Καστελόριζου. Επιπλέον, ζητούσαν από την Ελλάδα να μην ενθαρρύνει καμιά μορφή αντίδρασης στους ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής.
    Ο Βενιζέλος, αφού εξέφρασε τη λύπη του για την αποχώρηση και ζήτησε εγγυήσεις για την ασφάλεια των πληθυσμών, συμφώνησε και ξεκίνησε η σταδιακή αποχώρηση του στρατού. Παρόλα αυτά, οι κάτοικοι της περιοχής αρνήθηκαν να συμβιβαστούν και στις 28 Φεβρουαρίου 1914 επαναστάτησαν και σχημάτισαν προσωρινή κυβέρνηση, με πρωτεύουσα το Αργυρόκαστρο και πρόεδρο τον Γεώργιο Χρηστάκη-Ζωγράφο. Οι Ηπειρώτες αυτοί πίστευαν ότι είχαν προδοθεί από το ελληνικό κράτος, γιατί όχι μόνο αποχώρησε από την περιοχή τους, αλλά και δεν τους προμήθευσε με όπλα για να αμυνθούν έναντι των Αλβανών.
    Η αυτόνομη Βόρειος Ήπειρος περιελάμβανε αρχικά εκτός από το Αργυρόκαστρο, την Χειμάρρα, το Δέλβινο, τους Άγιους Σαράντα και την Πρεμετή. Μετά την αποχώρηση όμως των ελληνικών δυνάμεων ξέσπασαν ταραχές μεταξύ των Αλβανών και των Ηπειρωτικών δυνάμεων. Έπειτα από έντονες στρατιωτικές συγκρούσεις οι Βορειοηπειρώτες κατέλαβαν διαδοχικά την Ερσέκα, την περιοχή της Κολώνιας και την Κορυτσά, που είχαν παραδοθεί νωρίτερα στην νεοσύστατη Αλβανική χωροφυλακή από τον ελληνικό στρατό κατά την αποχώρησή του. Η αλβανική κυβέρνηση οδηγήθηκε σε συμβιβασμό και στις 17 Μαρτίου υπογράφτηκε Πρωτόκολλο της Κέρκυρας. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο αναγνώριζαν την αυτονομία της Β. Ηπείρου και δεσμεύονταν για την διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία αλλά και την θρησκευτική ελευθερία του ελληνικού πληθυσμού.
    Το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας ποτέ δεν τέθηκε σε ουσιαστική εφαρμογή. Μετά τη λήξη των διαπραγματεύσεων, καθώς είχε ήδη ξεσπάσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, η αλβανική κυβέρνηση καταρρέει και ο Βήντ αποχωρεί από τη χώρα. Οι επαναστάτες σκόπευαν, καθοδηγούμενοι από τους Νεότουρκους, να αποκαταστήσουν την τούρκικη κυριαρχία στην χώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με την κήρυξη του Α' Παγκοσμίου πολέμου ο ελληνικός στρατός εισέρχεται, στις 27 Οκτωβρίου 1914, για δεύτερη φορά στην περιοχή, "καταλύοντας" τυπικά την προσωρινή κυβέρνηση και θέτοντας πλέον την περιοχή υπό την προστασία του ελληνικού κράτους. Η Ιταλία, για να ενισχύσει τη στρατηγική της θέση, κατέλαβε τον Αυλώνα. Όμως κατά την περίοδο του εθνικού διχασμού, η Ιταλία επωφελήθηκε και κατέλαβε όλη την Ήπειρο, μέχρι και τα Ιωάννινα.
    Όταν αργότερα η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο (1917), ο ελληνικός στρατός προέλασε επανακτώντας πόλεις όπως το Αργυρόκαστρο, την Πρεμετή, την Χειμάρρα, τη Ρίζα, το Λεσκοβίκι και την Μοσχόπολη. Το 1921 για δεύτερη φορά στη διάσκεψη των Συμμάχων στο Παρίσι οι περιοχές αυτές επιδικάστηκαν στην Αλβανία, ύστερα από διπλωματικές μηχανορραφίες και ενώ μεσολάβησαν και οι πολεμικές περιπέτειες της Ελλάδας εκείνο το διάστημα.
    Μεσοπόλεμος (1918-1939) καθεστώς Αχμέτ Ζώγου
    Με την ένταξη της Βορείου Ηπείρου στο αλβανικό κράτος, συνοδεύτηκε και η είσοδός του στην Κοινωνία των Εθνών (Οκτώβριος 1921), όπου η πολιτική του ηγεσία δεσμεύτηκε να σεβαστεί τα κοινωνικά, εκπαιδευτικά, θρησκευτικά δικαιώματα όλων των μειονοτήτων. Όμως παρόλα αυτά αναγνωρίστηκε μόνο ένα μικρό τμήμα ως επίσημη 'ελληνική μειονοτική ζώνη' (στις περιοχές Αργυροκάστρου, Αγίων Σαράντα και τρία χωριά στη Χειμάρρα-103 χωριά). Τα επόμενα χρόνια, το αλβανικό κράτος έλαβε μέτρα για τον περιορισμό της ελληνικής εκπαίδευσης, τα ελληνικά σχολεία της περιοχής είτε έκλεισαν είτε μετατράπηκαν σε αλβανικά και πολλοί δάσκαλοι απελάθηκαν από τη χώρα. Ενώ πριν τους Βαλκανικούς πολέμους υπήρχαν στην περιοχή 360 σχολεία, ο αριθμός τους μειώνονταν απότομα ώσπου το 1935 ουσιαστικά έφτασε στο μηδέν:
    Μετά την επέμβαση της Κοινωνίας των Εθνών το έτος εκείνο (1935), ένας περιορισμένος αριθμός ελληνικών σχολείων επαναλειτούργησε, αποκλειστικά όμως στην εντός της μειονοτικής ζώνης περιοχή.
    Β' Παγκόσμιος πόλεμος (1939-1945)
    Το 1939 η Ιταλία κατέλαβε αμαχητί την Αλβανία και τον επόμενο χρόνο προσπάθησε να εισβάλει μέσω αυτής στην Ελλάδα. Όμως, με τις νίκες που σημείωσε ο ελληνικός στρατός προωθήθηκε και εισήλθε για τρίτη φορά στην Β. Ήπειρο. Η προέλαση του στρατού και η απελευθέρωση κάθε πόλης γιορταζόταν όχι μόνο από τους αυτόχθονες Έλληνες των περιοχών αυτών αλλά και από όλη την Ελλάδα που ζούσε τον παλμό των επιχειρήσεων στα βουνά του μετώπου.
    Τελικά, μετά την συνθηκολόγηση και την παράδοση στους Γερμανούς (Απρίλιος 1941), οι Ιταλοί επέστρεψαν στην Β. Ήπειρο και συμπεριφέρθηκαν στους κατοίκους με αφάνταστη σκληρότητα, όπως και οι Γερμανοί αργότερα. Κάηκαν πάνω από 6.200 σπίτια ενώ υπολογίζεται ότι εκτελέστηκαν περίπου 1.700 Έλληνες . Πολλοί Βορειοηπειρώτες οργάνωσαν ένοπλα αντάρτικα τμήματα στα βουνά της περιοχής, οργανώνοντας το Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου. Υπήρχαν και άλλοι Βορειοηπειρώτες που εντάχθηκαν στο πλευρό του κομμουνιστικού αντάρτικου του Ενβέρ Χότζα, βάσει της Χάρτας του Ατλαντικού, με την προσδοκία να λάβουν μετά τον πόλεμο δικαίωμα αυτοδιάθεσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ψυχρός πόλεμος (1945-1991) καθεστώς Ενβέρ Χότζα

    Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αλβανία εντάχθηκε στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Ο σταλινιστής ηγέτης της Ενβέρ Χότζα έλαβε δρακόντια μέτρα κατά του ελληνικού πληθυσμού της Βορείου Ηπείρου: στα ελληνικά σχολεία διδάσκονταν απλά μεταφράσεις της αλβανικής ιστορίας και πολιτισμού, η 'μειονοτική ζώνη' μειώθηκε από 103 σε 99 χωριά (αποκλείστηκε η Χειμάρρα), πολλοί βορειοηπειρώτες μεταφέρθηκαν με τη βία σε άλλες περιοχές της Αλβανίας, χάνοντας έτσι τα 'μειονοτικά' τους δικαιώματα. Επίσης τοπωνύμια αλλά και προσωπικά ονόματα 'μεταλλάχτηκαν', με τη βία, προς το αλβανικότερο, ενώ η χρήση της ελληνικής γλώσσας απαγορεύτηκε εκτός της μειονοτικής ζώνης αλλά και σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και εντός αυτής.

    Η χώρα υπήρξε απομονωμένη όλο αυτό το διάστημα, και η συνηθισμένη ποινή για κάποιον που προσπαθούσε να διαφύγει στην Ελλάδα ήταν αυτή του θανάτου καθώς και της εξορίας των συγγενών του για εργασία στα ορυχεία της κεντρικής και βόρειας Αλβανίας. Επίσης, μεταφέρθηκαν έποικοι από άλλες περιοχές (κυρίως μουσουλμανικής θρησκείας) και δημιουργήθηκαν οικισμοί μεταξύ της 'μειονοτικής ζώνης' και περιοχών με επίφοβη αλβανική εθνική συνείδηση.

    Το αλβανικό κράτος από το 1967 κατάργησε επισήμως όλες τις θρησκείες. Οποιαδήποτε θρησκευτική εκδήλωση, είτε δημόσια είτε σε ιδιωτικό χώρο, απαγορεύτηκε αυστηρά. Όλες οι εκκλησίες, τα μοναστήρια και γενικά η εκκλησιαστική ακίνητη περιουσία μετατράπηκε σε αποθήκες, εργοστάσια ή γυμναστήρια. Ο κλήρος φυλακίστηκε, η κατοχή θρησκευτικής εικόνας αποτελούσε αδίκημα για τον αλβανικό νόμο. Ο ελληνικός πληθυσμός που η παράδοσή του ήταν στενά συνυφασμένη με τη θρησκεία δέχτηκε δυσανάλογο πλήγμα, αποκομμένος από τις πολιτιστικές του ρίζες.

    Από την άλλη πλευρά, ο Ε. Χότζα ως μέρος της πολιτικής του προσέγγισε ορισμένους μεμονωμένους αντιπρόσωπους των Βορειοηπειρωτών, τους οποίους και ανέδειξε πολιτικά. Όμως, όταν το 1960 ο Σοβιετικός Γενικός Γραμματέας Νικίτα Χρουστσώφ, του ζήτησε να δώσει αυτονομία στην περιοχή το απέρριψε αμέσως

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αξιομνημόνευτοι Βορειοηπειρώτες
    Έμποροι και εθνικοί ευεργέτες

    Απόστολος Αρσάκης (1792-1874)
    Ευάγγελος Ζάππας (1800–1865)
    Κωνσταντίνος Ζάππας (1814-1892)
    Γεώργιος Σίνας (1783-1856)
    Σίμων Σίνας (1810-1876)
    Χρηστάκης Ζωγράφος (1820-1896)
    Ιωάννης Πάγκας (Μπάγκα) (1814-1895)
    Αναστάσιος Αβραμίδης
    Γεώργιος Αδάμ
    Μιχαήλ Βασιλείου

    Θρησκευτικοί ηγέτες/Ιερείς/Μοναχοί

    Νεκτάριος Τέρπος (17ος-18ος αιώνας)
    Σοφιανός (-1711)
    Βασίλειος Δρυϊνουπόλεως (1858-1936)
    Παντελεήμων Αργυροκάστρου (1890-1969)
    Γαβριήλ Κωνσταντινίδης
    Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης (Αναστάσιος Γραίκας) (1905-1991)

    Λόγιοι/Λογοτέχνες

    Σταυριανός Βηστιάρης (16ος αιώνας)
    Θεόδωρος Καβαλιώτης (1718-1789)
    Αλέξανδρος Βασιλείου (1760-1818)
    Κατίνα Παπά (1903-1959)
    Δανιήλ Μοσχοπολίτης (1754-1825)

    Επιστήμονες/Ακαδημαϊκοί

    Νικόλαος Σταύρου (1935-2011)
    Δημήτριος Νανόπουλος[30] (1948- )

    Πολιτικοί

    Γεώργιος Χρηστάκης-Ζωγράφος (1863-1920)
    Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος (1926- )
    Ερμιόνη Αντρέα
    Τζωρτζ Τένετ
    Βασίλειος Μπολάνος

    Στρατιωτικοί/Επαναστάτες/Αντιστασιακοί

    Μιλτιάδης Γκιόκας (; - 1992)
    Κωνσταντίνος Λαγουμιτζής (1781-1827)
    Κυριακούλης Αργυροκαστρίτης (;-1828)
    Σπυρίδων Σπυρομήλιος (1800-1880)
    Ζάχος Μήλιος (1805-1860)
    Σπύρος Σπυρομήλιος (1864-1930)
    Δημήτριος Δούλης (1865-1928)
    Βασίλειος Σαχίνης (1897-1943)
    Κλέαρχος Σπυρομήλιος (1917-1943)
    Λάκης Νταηλάκης (1883 - 1941)
    Γιάννης Πουτέτσης (;-1912)
    Θύμιος Λιώλης ( 1880 - 1961 )
    Λευτέρης Τάλλιος

    Αθλητές

    Πύρρος Δήμας (1971- )
    Σωτήρης Νίνης (1990- )
    Παναγιώτης Πάνου (1939-2010)
    Λεωνίδας Σαμπάνης (1971- )
    Φότο Στρακόσια (1965- )
    Ανδρέας Τάτος (1989- )

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Συνολικες Προβολες